اختلال طیف اتیسم

اختلال طیف اتیسم شامل بیماری هایی می شود که قبلا اوتیسم ، اختلال فراگیر تکاملی، و سندرم آسپرگر نامیده می شد. علل بیماری ناشناخته هستند .

اوتیسم یک اختلال مغزی است که اغلب باعث می شود برقراری ارتباط با دیگران به سختی صورت گیرد. در فرد مبتلا به اوتیسم، مناطق مختلفی ازمغزنمی توانند با هم کار کنند.

اغلب افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم همیشه در برقراری ارتباط با دیگران مشکل خواهند داشت. اما تشخیص و درمان زودرس، به افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند کمک زیادی خواهد کرد تا به پتانسیل کامل خود دست یابند.

اختلال طیف اتیسم معمولا در خانواده ها منتقل می شود، به طوری که کارشناسان فکر می کنند ممکن است آن را به ارث ببرند. دانشمندان در حال تلاش هستند تا بدانند که دقیقا کدام ژن ها ممکن است مسئول انتقال اوتیسم در خانواده باشند.

مطالعات دیگر به بررسی این موضوع می پردازد که آیا اختلال طیف اتیسم بوسیله ی سایر مشکلات پزشکی و یا بوسیله ی چیزی در محیط اطراف کودک ایجاد می شود.

ادعاهای دروغین برخی از والدین را در مورد ارتباط بین اوتیسم و واکسن نگران ساخته است. اما مطالعات هیچ ارتباطی بین واکسن و اوتیسم پیدا نکرده اند. این امر مهم است که مطمئن باشید کودک شما همه واکسن های دوران کودکی را دریافت کرده باشد. واکسن به کودکتان کمک می کند تا از بیماری های جدی که بتواند به او آسیب زده و یا حتی منجر به مرگ او شود، مصون بماند.

نشانه ها تقریبا همیشه قبل از شروع ۳ سالگی کودک شروع می شوند. معمولا، پدر و مادر برای اولین بار متوجه می شوند که کودک نوپایشان هنوز حرف زدن را آغاز نکرده است و مانند سایر کودکان هم سن و سال خود عمل نمی کند. اما برای یک کودک مبتلا به اوتیسم امری غیر معمول نیست که هم زمان با دیگر کودکان هم سن و سال خود شروع به حرف زدن کرده، پس از آن مهارت های زبانی خود را از دست دهد.

نشانه های اختلال طیف اتیسم عبارتند از:

• تاخیر در یادگیری حرف زدن، و یا اینکه اصلا حرف نزند. یک کودک ممکن است ناشنوا به نظر رسد ، حتی اگر سنجش شنوایی طبیعی داشته باشد.
• از انواع رفتار، علائق، و بازی های تکراری بیش از حد استفاده می کند. برای مثال تکرار تکان دادن بدن، دلبستگی غیر معمول به اشیاء و ناراحت شدن زمانی که روال معمولی کارها تغییر کند.

هیچ فرد “نمونه ی بارزی” از فرد مبتلا به اختلال طیف اتیسم نیست. افراد می توانند بسیاری از انواع مختلف رفتارها، از خفیف تا شدید را داشته باشند. پدر و مادرها اغلب می گویند فرزندشان که مبتلا به اوتیسم است ترجیح می دهد به تنهایی بازی کند و هیچ ارتباط چشمی با افراد دیگر ندارد.

اوتیسم نیز ممکن است شامل مشکلات دیگری باشد:

• بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای هوش زیر حد نرمال می باشند.
• نوجوانان مبتلا به اوتیسم اغلب افسرده شده و دارای بسیاری از افسردگی ها می باشد، به ویژه اگر آنها دارای هوش متوسط و یا بالاتر از متوسط باشند.
• برخی از کودکان دچار اختلال حمله ی ناگهانی مانند صرع در سال های نوجوانی خود می شوند.

دستورالعمل هایی وجود دارد که پزشکتان استفاده خواهد کرد تا ببینید آیا فرزند شما نشانه های اختلال طیف اتیسم را دارد. دستورالعمل ها نشانه ها را در دسته بندی هایی از این قبیل قرار می دهد:

• تعاملات و روابط اجتماعی. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است در ایجاد ارتباط چشمی مشکل داشته باشد. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک احساسات شخص دیگر، مانند درد یا ناراحتی مشکل داشته باشند.
• ارتباط کلامی و غیر کلامی. به عنوان مثال، یک کودک ممکن است هرگز صحبت نکند. یا او اغلب ممکن است یک عبارت خاص را بارها و بارها تکرار کند.
• علائق محدود در فعالیت یا بازی. به عنوان مثال، کودکان کوچکتر اغلب به بخش هایی از اسباب بازی ها تمرکز می کنند به جای اینکه با خود اسباب بازی، بازی کنند.
• کودکان بزرگتر و بزرگسالان ممکن است توسط برخی از موضوعات خاص، مانند کارت های ویزیت و یا پلاک خودروها جذب شوند.

همچنین ممکن است با یک تست شنوایی و برخی از تست های دیگر مطمئن شوید که فرزندتان به مشکلاتی که دیگر بیماری ها ایجاد می کنند مبتلا نیست.

درمان اوتیسم شامل آموزش رفتاری خاصی است. در آموزش رفتاری به رفتار مناسب پاداش داده می شود (تقویت  رفتار مثبت) تا به کودکان مهارت های اجتماعی را آموزش داده و به آنها بیاموزند که چگونه ارتباط برقرار کرده و چگونه با افزایش سن در بهبود آن به خود کمک کنند.

با درمان زودرس، اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم یاد می گیرند بهتر با دیگران ارتباط برقرار کنند. آنها برقراری ارتباط  را آموخته و با افزایش سن در بهبود آن به خود کمک می کنند.

بسته به کودک، درمان ممکن است شامل گفتار درمانی و یا فیزیوتراپی باشد. دارو گاهی برای درمان مشکلاتی مانند افسردگی یا وسواس استفاده می شود.

اینکه دقیقا کودک شما به چه نوع درمانی نیاز دارد بستگی به نشانه هایی دارد که برای هر کودک متفاوت است و ممکن است در طول زمان نیز تغییر کند. از آنجا که افراد مبتلا به اوتیسم خیلی متفاوت هستند، چیزی که به یک فرد کمک می کند ممکن است به فرد دیگر کمکی نکند. بنابراین مطمئن باشید با افرادی که در آموزش کودکتان سهیم هستند همکاری کرده و بهترین متخصص کودک و بهترین راه  را برای کنترل نشانه ها بیابید .

بخش مهمی از طرح درمان فرزند شما این است که مطمئن شوید دیگر اعضای خانواده در مورد اوتیسم و چگونگی کنترل نشانه ها آموزش دیده اند. آموزش می تواند استرس خانواده را کاهش دهد و به عملکرد بهتر فرزندتان کمک کند. برخی از خانواده ها به کمک بیشتری نسبت به دیگران نیاز دارند.

از هر نوع کمکی که می توانید دریافت کنید، بهره ببرید. با دکتر خود در مورد کمک هایی که درمحل زندگیتان وجود دارد صحبت کنید. خانواده، دوستان، سازمان های دولتی، و سازمان های اوتیسم همه از منابع ممکن می باشند.

این راهنمایی ها را به یاد داشته باشید :

• تعطیلاتی برای خود برنامه ریزی کنید. نیاز به مراقبت های روزانه از یک کودک مبتلا به اوتیسم می تواند عوارض خود را ایجاد کند. تعطیلات برنامه ریزی شده به کل خانواده کمک خواهد کرد.
• کمک های اضافی را هنگامی که کودک شما بزرگتر می شود، دریافت کنید.دوران نوجوانی می تواند یک زمان بسیار سخت برای کودکان مبتلا به اوتیسم باشد.
• با خانواده های دیگر که کودکان مبتلا به اوتیسم دارند در ارتباط باشید. شما می توانید در مورد مشکلات خود صحبت کرده و توصیه ها را با افرادی که شما را درک می کنند در میان بگذارید.
• بزرگ کردن و پرورش یک کودک مبتلا به اوتیسم کار سخت است. اما با پشتیبانی و آموزش، خانواده شما می توانند یاد بگیرند که چگونه به این امر فائق آیند.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com