پنوموتوراکس به این صورت تعریف می شود که هوا وارد فضای جنب می شود، علل اولیه یا ثانویه دارد. پنوموتوراکس خودبخودی اولیه در بیماران بدون بیماری زمینه ای ریوی رخ می دهد.
در این بیماران انجام سی تی اسکن ضروری نمی باشد. این بیماران معمولا مردان قد بلند و لاغر هستند با حجم توده ی بدنی پائین.
در نوع ثانویه ی پنوموتوراکس خودبخودی بیماری زمینه ای ریوی وجود دارد، که بیشتر شامل موارد زیر است:
در این بیماران CT برای ارزیابی پارانشیم ریوی استفاده می شود.
وقتی که فشار جنب زیاد می شود، ریه ی سمت مقابل روی هم می افتد ( کولاپه می شود). این وضعیت می تواند تا مرحله ی پنوموتوراکس کششی هم پیش برود، اگر فشار افزایش یافته باعث جابجایی مدیاستینوم شود و ظرفیت تهویه ای ریه ی مقابل و بازگشت وریدی به قلب را مختل کنند.
اداره ی این بیماران به نوع اولیه یا ثانویه بودن آن وابسته است.
در نوع اولیه، پس از اولین وقایع، بیماران در حدود ۳۰ درصد در خطر دوره های عود هستند.
بیشتر بیماران تحت مداخله جراحی قرار نمی گیرند ولی در نوع ثانویه درمان لازم است.
صرف نظر از علت آن، درمان در بیماران علامت دارد شامل درناژ فضای پلور و باز شدن مجدد ریه ها است.
در موارد بی علامت، با پنوموتوراکس کوچک، مشاهده ی ساده کافی است.
درناژ را می توان با آسپیراسیون کاتتر توراسنتز و یا به صورت داخل وریدی انجام دارد، ولی موفقیت آن کم است.
ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com