آرتروز پا ( ورم مفاصل )

آرتروز یک نوع اختلال مفصل در بدن می باشد که با التهاب غیر طبیعی بر روی یک یا چند مفصل شناخته می شود. به طور کلی آرتروز با افزایش سن افزایش می یابد.  آرتروز پا بر روی مفاصل پا اثر می گذارد ؛ به خصوص بر روی غضروف و استخوان، بافت نرم اطراف مفصل که عضله ها و تاندون ها را احاطه می کند.

اکثر افرادی که دچار این عارضه شده ان ، درد و سفتی در اندام های مربوطه (اندام های درگیر در این عارضه ) را تجربه کرده اند.

 آرتروز پا بر روی مفاصل پا اثر می گذارد ؛ به خصوص بر روی غضروف و استخوان، بافت نرم اطراف  مفصل که عضله ها و تاندون ها را احاطه می کند.

آرتروز پا علت های متعددی دارد . مهم ترین آن ها عبارتند از: آرترز دژنراتیو، آرتروزی پس از ضربه ، نکروز عروقی ،آرتریت روماتوئید ، لوپوس اریتماتوی سیستمیک ( SLE )  و نقرس ( ورم مفاصل نقرس دار )

انواع مختلفی از ورم مفاصل وجود دارد . شایع ترین موارد  ورم مفاصل پا که ممکن است گسترش پیدا کند عبارتند از:

آرتروز دژنراتیو پا: آرتروز دژنراتیو شایع ترین مورد آرتروز است . این آرتروز با انحطاط تدریجی غضروف استخوان و یا غشاء سینویال درون مفصل  و معمولا در یک دوره زمانی طولانی  مشخص می شود (تشخیص داده می شود ).

آرتریت پا بعد از تروما (ضربه): نوعی استئوآرتریت است .آرتریت پا بعد از تروما یک اختلال دژنراتیو پیشرونده می باشد که ممکن است پس از آسیب قابل توجهی که به پا وارد می شود گسترش یابد.

نکروز عروقی پا: نکروز عروقی پا هنگامی که جریان خون به مفاصل پا دچار اختلال گردد ، به وجود می آید. این امر موجب آسیب بافت می شود. (از هر دو استخوان و بافت نرم اطراف مفاصل). علل شایع نکرو عروقی شامل درمان مزمن استروئیدی، بیماری سلول داسی شکل، و تروما به مفصل می باشد.

آرتریت روماتوئید شامل پا: آرتریت روماتوئید یک اختلال  التهابی سیستمیک خود ایمنی است که ممکن است پوشش مفاصل، بافت های اطراف، و یا اندام ها را  در بدن تحت تاثیر قراردهد .

لوپوس اریتماتوز سیستمیک که موجب التهاب مفاصل پا می شود: لوپوس اریتماتوز سیستمیک یک لوپوس اریتماتوی سیستمیک است که باعث سرایت (حمله) آرتروز پا به بافت های سالم  و دیگر اندام های بدن می شود .

نقرس مفاصل پا : نوع پیچیده ای از آرتریت های التهابی است، التهاب نقرسی یک عارضه پزشکی ناشی از سطح بالای  اسید اوریک در خون می باشد. حمله نقرس (بیماری نقرس ) با تشکیل غیر طبیعی اسید اوریک متبلور رخ می دهد و نتیجه آن التهاب مفاصل  می باشد. به طور کلی نقرس  بر روی مفاصل کوچک پا اثر می گذارد و یک عارضه  شایع است .

التهاب مفاصل پا ممکن است درافرادی از همه سنین، نژاد و یا گروه های قومی، و در هر جنسی بروز نماید.

با این حال ، درصد بالایی از  افرادی که دچار آرتروز  دژنراتیو پا می شوند و این اختلال باعث ناتوانی و اختلال پیشرونده در آن ها می شود، میانسالان و افراد مسن می  باشند.

ورزشکاران جوان: که به علت شرکت در ورزش های سخت وپر فشار متحمل صدمات ناشی از ضربه به مفاصل می شوند، به آرتروز پای پس از حادثه مبتلا می شوند.
بروز آرتروز پا در اثر استئوآرتریت  و لوپوس اریتماتوز سیستمیک در زنان شایع تر می باشد .

عوامل خطر مرتبط با التهاب مفصل ها شامل موارد زیر می باشد:

سن : استئوآرتریت  دژنراتیو پا ممکن است در افراد با سنین مختلف گسترش یابد اما به ندرت  این بیماری در افراد زیر ۴۰ سال تشخیص داده می شود. با این حال چون این اختلال به تدریج پیشرفت می کند، خطر ابتلا به این بیماری با افزایش سن افزایش می یابد.

جنسیت: احتمال بروزاستئوآرتریت دژنراتیو پا و آرتریت روماتوئید پا در زنان بیشتر است . با این حال خطر گسترش و پیشرفت آرتریت نقرسی در مردان بیشتر است .

ورزشکاران : کسانی که صدمات ناشی از ورزش های سخت و سنگین از قبیل  فوتبال، بسکتبال، فوتبال، کشتی، راگبی، هاکی، اسکی، اسنوبورد راتحمل می کنند، مستعد آرتروز پا پس از حادثه می باشند.

چاقی : اضافه وزن بدن مرتبط با چاقی ممکن است  باعث افزایش فشار غیر طبیعی بر مفاصل شود. این امر خطر استئوآرتریت دژنراتیو را که روی پا اثر می گذارد، افزایش می دهد .

سابقه خانوادگی : برخی از اختلالات مفاصل، مانند آرتریت روماتوئید، شیوع ژنتیکی دارند.  کسانی که یکی از اعضای خانواده یا بستگان آن ها سابقه بیماری آرتریت روماتوئید را دارند، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری در این افراد افزایش یابد.

سیگار  کشیدن : مطالعات مختلف نشان داده اند که سیگار کشیدن یکی از عوامل کلیدی در بروز  آرتریت روماتوئید است.

برخی مشاغل : خطر ابتلا به بیماری استئوآرتریت دژنراتیو در برخی مشاغل خاص مانند نجاران و نقاشان که مستلزم انجام مجموعه ای از حرکات تکراری در طولانی مدت می باشند، افزایش می یابد.

توجه به این موضوع اهمیت دارد که داشتن یک عامل خطر به این معنا نمی باشد که فردبه این عارضه دچار خواهید شد. یک عامل خطر شانس مبتلا شدن به این عارضه را در مقایسه با افرادی که این عامل خطر را ندارند افزایش می دهد .

برخی از عوامل خطر درمقایسه یا موارد دیگر مهم می باشند .

همچنین عدم وجود عامل خطر به این معنی نمی باشدکه این فرد دچار این عارضه نخواهد شد . مشورت با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی (پزشکتان ) در مورد تاثیر عوامل خطر همواره مهم می باشد .

از آنجایی که چندین نوع مختلف از ورم مفاصل وجود دارد، عوامل موثر و مختلف بسیاری وجود دارند.

برخی از عواملی که ممکن است  مرتبط  با التهاب مفاصل پا باشند، عبارتند از :

آسیب های مرتبط با ورزش : التهاب مفاصل پا  در افرادی که ورزش های سخت و سنگین از قبیل  فوتبال، بسکتبال، فوتبال، کشتی، راگبی، هاکی، اسکی، اسنوبورد انجام می دهند و متحمل صدمات ناشی از ضربه به مفاصل می شوند،  بروز یابد.

برخی از مشاغل : افراد با مشاغل خاص که مستلزم انجام حرکات بدنی و جسمی تکراری در طولانی مدت می باشند ، مانند نجاران و نقاشان، ممکن است  دچار آرتروز دژنراتیو پا شوند.

سابقه خانوادگی : برخی از اختلالات مفاصل، مانند آرتریت روماتوئید، شیوع ژنتیکی دارند. افرادی که یکی از اعضای  خانواده یا یکی از بستگان آنها سابقه ی این بیماری را دارند ، ممکن است در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار گیرند.

چاقی : اضافه وزن بیش  از حد مرتبط با چاقی ممکن است باعث افزایش فشار غیر طبیعی بر مفاصل گردد.

در تمام موارد فوق، پوشش بافت غضروفی مفاصل به علت التهاب ( مانند آرتریت روماتوئید )، و یا به علت استرس / ضربه های مکرر (مانند استئوآرتریت دژنراتیو) آسیب می بیند. نازک شدن غضروف  باعث تماس  استخوان با استخوان در محل مفاصل می شود . هنگامی که استخوان ها بر روی یکدیگر مالش پیدا کنند، این وضعیت باعث درد، سفتی و حرکت های  غیر طبیعی محدود می شود .

آرتریت یک اختلال پیشرونده تدریجی است که معمولا در طول زمان بدتر است. علائم و نشانه های مرتبط با آرتریت پا عبارتند از:

• درد قابل توجه و حساسیت ( درد هنگام لمس )
• تورم بافت ( به علت  التهاب ) در اطراف مفصل پا
• سفتی ، کاهش دامنه حرکت مفصل پا
• بدشکلی مفصل پا
• قرمزی قابل توجه در اثر  به پاسخ التهابی بدن

روش های  تشخیصی که ممکن است به پزشک درتشخیص  آرتریت پا کمک کند،  شامل موارد زیر می باشند :

معاینه جسمی و فیزیکی : معاینه کامل فیزیکی پا ممکن است توسط پزشک انجام گیرد، علاوه بر این، سابقه پزشکی کامل در رسیدن به علت صحیح آرتروز پا کمک خواهد کرد.

اشعه X : اشعه X در به تصویر کشیدن  تصاویر پا مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین به پزشک در رد کردن عوامل احتمالی دیگر ناراحتی پا کمک می کند.

آزمایش خون : نمونه خون با استفاده از یک سرنگ از شریان یا ورید کشیده و برای تجزیه و  تحلیل به آزمایشگاه فرستاده می شود. آزمایش خون مانند شمارش کامل خون (CBC)،  سطح فاکتور روماتوئید (RF) ، کشت میکروب  از مایع مفصلی، آزمایش لوپوس خون (SLE پانل)، به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ( پزشک ) در  یافتن علل آرتروز پا کمک می کند.

آسپیراسیون سوزنی (FNA) تجزیه و تحلیل مایع مفصلی: گهگاه، ممکن است مایع اطراف مفصل تجمع یابد که سبب درد و ناتوانی می شود . آنالیز این مفصل  نشانه هایی  در خصوص علل تجمع مایع مفصلی فراهم می کند.

تصویربرداری اولتراسوند: تجهیزات تصویربرداری سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای تولید یک تصویر دقیق تر از پا استفاده می کنند .

 MRI و CT اسکن از مفاصل پا: به ارزیابی و تشخیص آسیب مفاصل و بافت های اطراف آن کمک می کند.

آرتروسکوپی: در این روش جراح یک لوله نازک متصل به یک دوربین ( دوربین نوری ) را از طریق یک شکاف روی سطح پوست مفصل داخل مفصل تعبیه ( وارد می کنند ) می کند. تجسم ( به  تصویر کشیدن  ) مفصل از طریق دوربین به ارائه دهنده های مراقبتهای بهداشتی ( پزشک ) در یافتن علل آرتروز پا کمک می کند. آرتروسکوپی به عنوان یک ابزار تشخیصی کم تهاجمی در نظر گرفته شده است .

بسیاری از حالت های ( اختلال های ) پزشکی ممکن است علائم و نشانه های مشابهی داشته باشند . پزشک شما  ممکن است آزمایش های اضافی  دیگری را انجام دهد تا با رد کردن دیگر موارد بیماری ( موارد پزشکی ) به یک تشخیص قطعی برسد.

آرتروز یک بیماری پیشرونده است که به تدریج در طی یک دوره زمانی طولانی بدتر می شود.

عوارض ناشی از آرتریت پا عبارتند از:

• درد مزمن و سفتی در مفاصل پا، که ممکن است مانع  انجام فعالیت های روزمره  افراد شود.
• برخی از موارد ممکن است باعث ناتوانی دائم شوند. ( مفاصل منجمد )
• اقدامات درمانی و پیشگیری به علل آرتریت پا بستگی دارند و این اقدامات  در درمان های جراحی و غیر جراحی  طبقه بندی می شوند. یک پزشک ( ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ) ممکن است روش ها و تکنیک های غیر جراحی را قبل از – روش های جراحی اتخاذ کند . با این حال در برخی موارد  در صورتی که پزشک  ( ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ) نتواند  علائم و بیماری را با روش های غیر جراحی محافظه کارانه ( محتاطانه ) مدیریت کند ( بیمار را درمان کند ) روش های جراحی  را انتخاب می کند.

اقدامات درمانی غیر جراحی که می توانند به تسکین درد و بهبود دامنه حرکت مفصل پا کمک کنند عبارتند از :

استراحت کردن : از هر گونه فعالیتی که عارضه پا را بدتر و بیشتر می کند باید اجتناب کرد. معمولا پزشک به منع و خودداری از انجام تمامی این  فعالیت ها تا زمان توقف علائم و نشانه ها توصیه می کند.

حرارت و یخ : استفاده از یک حوله گرم و مرطوب و یا یخ  روی مفاصل پا به کاهش درد و تورم کمک می کند.

آتل یا پشت بند :  برخی از آتل ها یا گج گیری برای کمک به حفظ وضعیت ثابت مفصل پا به خصوص هنگام خواب استفاده می شوند.

 Orthotics: کفی کفش سفارشی  که در کفش تعبیه ( جاسازی ) می شود و  برای کاهش درد و کمک در بهبود توانایی راه رفتن، استفاده  می شود .

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی : داروهای خوراکی، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن به کاهش درد و تورم در پا کمک می کنند.

کورتیکواستروئیدها : داروهای استروئیدی خوراکی مثل پردنیزون،  که می توانند   به کاهش التهاب و افزایش دامنه حرکتی پا کمک کنند.

مکمل های روان کننده : مایع طبیعی و حاضر(مایع سینوویال) درون مفصل حاوی ماده ای به نام اسید هیالورونیک  می باشد . هنگامی که یک مفصل دچار استئوآرتریت می شود ، سطح اسید هیالورونیک در مفصل کاهش می یابد. این کاهش سطح اسید هیالورونیک توانایی مایع مفصلی را در روان کردن حرکت مفصل کاهش می دهد .

مکمل های روان کننده روش معمول با حداقل تهاجم است که در درمان استئوآرتریت  استفاده می شود. در این روش دوز کمی از اسیدهیالورونیک به مفصل پا تزریق می شود که به افزایش روانسازی مفصل ها کمک می کند و سبب  تسکین درد می شود .

نرمش  درمانی ( فیزیوتراپی ) : بعد از کاهش علائم و نشانه ها ، انجام تعدادی از نرمش های  سبک اهمیت دارد. ( مهم است ) نرمش  درمانی به بهبود  مقاومت وکشش وهمچنین انعطاف پذیری عضلات کمک می کند.

تزریق استروئید به داخل مفاصل : تزریق استروئید به داخل عضلات به تسکین موقتی علائم  (در بیماری ) از قبیل درد و به بهبود دامنه حرکت کمک می کند. توجه به این موضوع که تزریق استروئیدی تنها باعث تسکین آنی درد می شود وتزریق طولانی مدت  آن باعث صدمه دیدن مفاصل در دراز مدت می شود ، اهمیت دارد.

اقدامات درمانی جراحی شامل :

کندروپلاستی  آرتروسکوپی : کندروپلاستی  آرتروسکوپی یک روش مداخله ای جراحی می باشد که شامل تعمیر غضروف های آسیب دیده در پا  می باشد و در نتیجه امکان رشد بافت سالم را در جای خود می دهد . این عمل جراحی با استفاده از یک دستگاه ارتوپدی انجام می شود که arthroscope نام دارد و در درمان آرتریت روماتوئید خفیف تا متوسط مفید می باشد.

فیوژن مفصل (خشک کردن ) : در روش فیوژن مفصل  بخش آرتروزی  درون مفصل پا برداشته شده و دو استخوان مجاور به هم جوش داده  می شوند. هدف از این روش از بین بردن درد، ایجاد ثبات در مفصل،  به دست آوردن  دوباره بخشی از دامنه ی حرکت پا می باشد.

پیوند کل استخوان پا : درپیوند استخوان پا، مفصل پا به طور کامل برداشته شده و  پس از آن یک فلز یا ایمپلنت پروتز  پلاستیکی جایگزین آن می شود. این عمل جراحی زمانی که تمام  مفاصل پا به شدت تحت تاثیر اختلال مفصل  التهابی و دژنراتیو قرار بگیرند توصیه می شود .

توصیه های رایج  برای کمک به جلوگیری از آرتروز پا

• وزن نرمال بدن: حفظ وزن طبیعی بدن به کاهش فشار غیر طبیعی در درون مفاصل کمک می کند و باعث کاهش  خطر ابتلا به ورم مفاصل می شود.
• رژیم غذایی سالم : شانس بروز   آرتروز پا در افرادی که مرتباً از یک رژیم غذایی  سالم پیروی می کنند ،کاهش می یابد.
• استفاده از وسایل حفاظتی : افرادی که درفعالیت های ورزشی پر خطر (مثل فوتبال ) شرکت می کنند باید از تجهیزات ایمنی مناسب برای جلوگیری از احتمال آسیب به پا و دیگر مفاصل استفاده  کنند.
• نرمش های  کششی منظم به کاهش شیوع و پیشرفت آرتروز پا کمک می کنند.
• پیش بینی طولانی مدت آرتروز بستگی به نوع خاص اختلال د ژنراتیو پا و التهابی که فرد دچار آن می گرد و همچنین به وخامت شرایط دارد .
• اگر علل آرتروز پا به موقع و در ابتدا تشخیص داده شود و درمان تهاجمی مناسب انجام شود  ، کیفیت زندگی به طور قابل ملاحظه ای بهبود می یابد و همچنین این امر از بروز عوارض جدی در مفصل پا جلوگیری می نماید .

استئوآرتریت دژنراتیو پا یک اختلال ناتوان کننده می باشد. درصد بالایی از افرادی که دچار این اختلال می گردند، ممکن است فرسودگی تدریجی مفاصل پا را در طول زندگیشان تجربه کنند .

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com