هپاتیت B

هپاتیت B یک ببماری خطرناک ناشی از ویروس هپاتیت B است. عفونت ناشی از این ویروس می تواند به زخم کبد، نارسایی کبد، سرطان کبد و حتی مرگ منجر شود.

هپاتیت B چیست؟

هپاتیت B در خون آلوده و سایر مایعات بدن نظیر مایع منی و ترشحات واژن پخش می شود. به همین صورت در ویروس به وجود آورنده ایدز (HIV) نفوذ می کند اما هپاتیت B 50 تا ۱۰۰ برابر عفونی تر است. اکثر افرادی که در امریکا مبتلا به هپاتیت B هستند از وجود این بیماری اطلاعی ندارند.

چه اتفاقی برای افراد مبتلا به هپاتیت B می افتد؟

در اغلب بزرگسالان تا ۹۵% هپاتیت B موجب عفونت محدود می شود. معمولا افرادی که ایمنی دراز مدت خود را در جهت مقابله موفق با عفونت بالا می برند، در مدت چند ماه بر آن غلبه می کنند. (این به آن معنی است که دیگر دچار عفونت نمی شوند). آزمایش خون شواهدی از این ایمنی را نشان داده ولی هیچ نشانی از عفونت فعال را گواهی نمی دهد. متاسفانه این مورد در مورد نوزادان و کودکان صدق نمی کند، به طوری که ۹۰% از نوزادان و ۳۰% تا ۵۰% از کودکان به عفونت مزمن دچار می شوند.

در حالی که اکثر افراد بزرگسال مبتلا به هپاتیت B به طور کامل بهبود می یابند، درصد کمی از آن ها نمی توانند به مقابله با بیماری بپردازند و انتقال دهنده بیماری می شوند.

ناقلین می توانند حتی در صورت از بین رفتن علائم خود، بیماری را به دیگران انتقال دهند. برخی از ناقلین تا گسترش هپاتیت B مزمن هم پیش می روند. هپاتیت مزمن یک عفونت کبدی است که می تواند منجر به سیروز کبدی شود. سیروز یا سفت شدن کبد باعث به وجود آمدن زخم و توقف کار بافت کبد می شود.

اگر که شما حامل این ویروس هستید نباید خون، پلاسما، اعضای بدن، بافت یا اسپرم خود را اهدا کنید. به پزشک، دندانپزشک و شریک جنسی خود بگویید که ناقل هپاتیت B هستید.

هپاتیت B به چه میزان فراگیر است؟

حدود ۴۳۰۰۰ امریکایی در هر سال به هپاتیت B مبتلا می شوند. با این حال میزان مبتلایان از سال ۱۹۸۰ زمانی که در هر سال حدود ۲۰۸۰۰۰ امریکایی به آن مبتلا می شدند تا حد زیادی کاهش یافته است. این کاهش در میزان عفونت به دلیل افزایش استفاده از واکسن  HBV می باشد.

آمارها نشان می دهد که تا ۱.۵ میلیون نفر از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن در ایالات متحده زندگی می کنند.

علایم و نشانه های هپاتیت B چیست؟

علایم عفونت حاد (زمانی که یک فرد برای اولین بار مبتلا به هپاتیت می شود) عبارتند از:

• یرقان ( زردی پوست یا سفیدی چشم و/یا مشاهده رنگ قهوه ای یا نارنجی در ادرار )
• مدفوع به شدت روشن
• خستگی بیش از اندازه ای که تا هفته ها یا ماه ها باقی می ماند.
• علائم آنفولانزا مانند تب، از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ
• درد شکم

اغلب علائم یک تا شش ماه پس از بیماری بروز می کند و به طور متوسط به مدت سه ماه باقی می مانند. حدود ۳۰% از افراد آلوده، علائمی را به همراه ندارند.

هپاتیت B چگونه تشخیص داده می شود؟

اگر پزشک شما به هپاتیت B مشکوک باشد، به منظور بررسی عملکرد کبد شما یک آزمایش کامل جسمانی و آزمایش خون را انجام خواهد داد. ابتلا به هپاتیت B با انجام آزمایش خون که ویروس را شناسایی می کند، مورد تایید قرار می گیرد.

اگر بیماری شما شدت یافت، این احتمال وجود دارد که نمونه کبد (نمونه بافتی) به منظور تعیین شدت بیماری مورد آزمایش قرار گیرد.

اگر شما پس از گذشت مدت کوتاهی از ابتلا به بیماری به پزشک مراجعه کنید، اغلب در سه مرحله به منظور جلوگیری از پیشرفت بیماری برای ایمن سازی فوری و افزایش توان سیستم ایمنی برای مقابله با عفونت مورد واکسیناسیون قرار می گیرید.

همچنین از کبد خود بیشتر مراقبت کنید! الان زمان مصرف مشروبات الکلی یا استامینوفن نیست، زیرا این ها می توانند به کبد آسیب وارد کنند!!!

 پیش از مصرف هر داروی دیگری، با پزشک خود مشورت کنید، داروهای گیاهی، یا مکمل ها می توانند موجب آسیب بیشتری به کبد شوند.

در صورتی که هپاتیت شما بیش از شش ماه ادامه یافت و فعال بود (هپاتیت مزمن فعال) ممکن است که پزشک شما درمان بسیار جدی تری را به کار گیرد. در صورتی که بیماری شما مزمن بوده اما فعال نباشد، ممکن است که پزشک شما تنها با دقت به معاینه شما بپردازد.

افراد مبتلا به هپاتیت مزمن فعال با ترکیبی از داروهای زیر تحت درمان قرار می گیرند:

اینترفرون : داروی تقویت کننده سیستم ایمنی بدن است. اینترفرون به صورت روزانه، چند بار در هفته، یا سالیانه تزریق می شود. اینترفرون عوارض جانبی ناخوشایندی نظیر خستگی، افسردگی، کاهش اشتها و پایین آمدن تعداد سلول های سفید خون را به همراه دارد.

دو نوع اینترفرون وجود دارد: آلفا اینترفرون(اینترون) و آلفا پگینترفرون (پگاسیس).

لامی ( اپیویر ) : داروی دیگری که اغلب به صورت ترکیب با اینترفرون به بیمار داده می شود. این دارو یک مرتبه در روز به صورت خوراکی استفاده می شود. معمولا این دارو عوارض جانبی به همراه ندارد ولی می تواند در موارد محدودی موجب بدتر شدن عملکرد کبد شود.

آدفوویر ( هپسرا ) : این دارو به صورت قرص یک مرتبه در روز استفاده می شود و برای افرادی که بیماریشان به اپیویر پاسخگو نیست، کاربرد دارد. این دارو به خصوص در افراد مبتلا به بیماری کلیه می تواند موجب مشکلات کلیوی شود اما می تواند در هر فردی رخ دهد.

انتکاویر ( باراکلود ) : این دارو روزانه و به صورت قرص استفاده می شود و مطالعات نشان می دهد که این دارو یکی از موثرترین داروهای ضد ویروسی موجود برای هپاتیتB می باشد.

ویرید ( تنوفوویر ) : قرصی که یک مرتبه در روز استفاده می شود. همچنین برای درمان HIV و بیمارانی که همزمان به HIV و هپاتیت B مبتلا هستند، مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین می تواند برای درمان هپاتیت B به صورت تک دارو هم استفاده شود.

آیا یک زن باردار می تواند ناقل هپاتیت به نوزاد خود باشد؟

بله. یک زن باردار می تواند در زمان تولد، هپاتیت B را به نوزاد خود انتقال دهد. (بعید است که یک زن باردار آلوده به ویروس در طول بارداری آن را به نوزاد خود انتقال دهد.)

بسیاری از نوزادان مبتلا به هپاتیت B دچار مشکلات دراز مدت کبد هستند. همه نوزادان باید در هنگام تولد با واکسن هپاتیت B واکسینه شده و دو تزریق تقویت کننده دیگر را در طول اولین سال زندگی دریافت کنند.

چگونه می توانیم از ابتلا به هپاتیت B جلوگیری کنیم؟

بهترین راه ها برای جلوگیری از ابتلا به عفونت هپاتیت B عبارتند از:

• واکسینه شدن (در صورتی که پیش از این عفونتی نداشته اید).
• همیشه برای برقراری رابطه جنسی از کاندوم استفاده کنید.
• در هنگام تماس و یا تمیز کردن ترشحات بدن بر روی وسایل شخصی نظیر باند/ چسب زخم، تامپون، و ملافه ها از دستکش استفاده کنید.
• تمام بریدگی ها و زخم ها را بپوشانید.
• ریش تراش، مسواک، وسایل آرایش و جواهراتی به مانند گوشواره را به صورت مشترک با دیگران استفاده نکنید.
• از آدامس و غذای جویده شده به صورت مشترک با نوزاد خود استفاده نکنید.
• مطمئن شوید که برای تزریق، سوراخ کردن یا خالکوبی از سوزن کاملا ضد عفونی شده استفاده می کنید.

آیا این احتمال وجود دارد که با انتقال خون به هپاتیت B مبتلا شوم؟

احتمال ابتلا به هپاتیت B از طریق انتقال خون بعید است، چرا که خون اهدا شده برای تشخیص وجود ویروس در آن مورد آزمایش قرار می گیرد. هیچ نوع خون آلوده برای انتقال مورد استفاده قرار نمی گیرد. ( البته احتمال خطا هم همیشه وجود دارد.)

واکسن هپاتیت B باید به چه فردی تزریق شود؟

همه بزرگسالانی که در معرض خطر ابتلا به هپاتیت B هستند، باید تحت واکسیناسیون قرار گیرند. این موارد عبارتند از:

• هر فرد ۱۸ ساله و جوان تر از جمله تمام نوزادان تازه متولد شده
• افرادی که ممکن است در معرض خون و یا مایعات آلوده بدن دوستان یا اعضای خانواده باشند.
• افرادی که برای استعمال مواد مخدر به صورت تفریحی از سوزن استفاده می کنند.
• تمام افرادی که با بیش از یک نفر و یا با افراد مبتلا به هپاتیت B رابطه جنسی برقرار کرده اند.
• مردانی که با مردانی دیگر رابطه جنسی برقرار می کنند.
• افراد مبتلا به بیماری کلیه یا کبد یا مبتلایان به HIV
• افراد زیر ۶۰ سال مبتلا به دیابت
• پرسنل بهداشتی که ممکن است با این ویروس در تماس باشند.
• افراد شاغل در مراکز مراقبت روزانه و موسسات مراقبت از کودکان، افرادی که در حادثه ای دچار معلولیت شده اند و زندانیان.
• افرادی که دیالیز می شوند (روشی برای تمیز کردن و تصفیه خون).
• مسافران بین المللی به مناطقی که هپاتیت B در آن نقاط شایع است.

آیا درمانی برای هپاتیت B وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای هپاتیت B وجود ندارد. با این حال این بیماری در موارد حاد در بزرگسالان محدود شده و برخی اوقات در کسانی که مبتلا به بیماری مزمن هستند، از بین می رود.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com