ALS چیست ؟

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک –  ALS چیست ؟

این اختلال چه نوع بیماری است؟

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALS بیماری است که سلول های عصبی خاصی در مغز و طناب نخاعی به آرامی از بین می روند. این اعصاب نورون های حرکتی نام دارند و عضلات را کنترل می کنند که اجازه می دهد بخش هایی از بدن حرکت کند. این بیماری، لو گهریگ هم نام دارد.

افرادی که مبتلا به این بیماری شده باشند، به تدریج ناتوان می شوند. سرعت پیشرفت این بیماری در هر فردی با فرد دیگر متفاوت است. برخی افراد  برای سال ها با این بیماری زندگی می کنند. ولی به مرور زمان، مبتلایان  به این بیماری دچار اختلالاتی می شوند شامل دشواری در راه رفتن، صحبت کردن، غذا خوردن و بلع و تنفس. این مشکلات می تواند باعث آسیب، بیماری و در نهایت مرگ شود. در بیشتر موارد، بیمار در مدت ۳ الی ۵ سال پس از شروع علائم فوت می کند، اگر چه ممکن است برخی افراد چندین سال و حتی دهه زندگی کنند.

این بیماری نادر است. در هر سال در آمریکا و در بیشتر مناطق دنیا، تنها ۱ الی ۲ نفر از هر ۱۰۰ هزار مورد به این بیماری مبتلا می شوند. این بیماری کمی در خانم ها شایع تر است. این بیماری ممکن است در هر سنی رخ دهد، ولی اغلب در افراد میانسال و بالغین مسن شروع می شود.

علل ایجاد ALS

پزشکان علل این بیماری را نمی دانند. در حدود ۱ مورد از هر ۱۰ مورد، زمینه ی خانوادگی دارند. این مطلب به این معنی است که ۹ مورد از ۱۰ مورد افراد مبتلا به این بیماری سابقه ی خانوادگی ابتلا به این بیماری را ندارند.

علائم این بیماری چیست؟

اولین علامت این بیماری اغلب به صورت ضعف در یک پا، یک دست، صورت و یا زبان است. این ضعف به آهستگی به هر دو بازو و هر دو پا پخش می شود. علت بروز آن از بین رفتن آهسته ی نورون های حرکتی است، و ارسال پیام های عصبی به ماهیچه ها متوقف می شود. در نتیجه جابجایی ماهیچه ها مختل می شود. به مرور زمان ماهیچه ها ضعیف تر و کوچک تر می شوند.

به مرور زمان این بیماری ممکن است باعث بروز موارد زیر شود:

• دشواری در استفاده از دست ها و انگشتان.
• مشکلات صحبت کردن، بلع، غذا خوردن، پیاده روی و تنفس
• مشکلات حافظه، صحبت کردن و تغییرات شخصیت. ولی این موارد شایع نیست.

این بیماری بی حسی، گزگز و کاهش حس نمی دهد.

مشکلات تنفسی و مشکلات بلع از عوارض جدی شایع این بیماری است. با افزایش ضعف ماهیچه های گلو و قفسه سینه،  بلع، سرفه و مشکلات تنفسی بدتر می شود. پنومونی، امبولی ریوی، نارسایی ریوی و نارسایی قلبی شایع ترین علل مرگ این بیماران را تشکیل می دهد.

تشخیص بیماری ALS

گفتن ابتلا به این بیماری برای پزشک دشوار است. تا وقتی که علائم بدتر شوند و یا پزشک تست های بیشتری انجام نداده باشد، ممکن است تشخیص این بیماری دشوار باشد. برای تشخیص، پزشک معاینات بالینی انجام می دهد و سابقه ی طبی قبلی بیمار را بررسی می کند.

وجود ضعف عضلانی، خستگی و سفتی الزاما به معنی ابتلا به این بیماری نیست. ممکن است این علائم مربوط به بیماری دیگری باشد. ولی در صورت داشتن این علائم بیمار باید به پزشک اطلاع دهد.

تست هایی که برای تائید تشخیص این بیماری و یا بررسی سایر علل مربوط به این علائم انجام می شود، عبارتند از:

• الکترومیوگرافی که عملکرد عضلات و اعصاب را بررسی می کند.
• ام آر آی که ممکن است مشکلات و یا آسیب های مغزی را نشان دهد.
• مطالعات مربوط به هدایت عصبی که برای بررسی عملکرد عصبی استفاده می شود.

برای تائید تشخیص باید بیمار توسط متخصص مغز و اعصاب معاینه شود.

درمان اسکلروز جانبی آمیوتروفیک – ALS

درمانی برای این بیماری وجود ندارد ولی درمان ممکن است قوای عضلانی بیمار را افزایش دهد. برای مثال:

• درمان های جسمی و شغلی که می تواند به بهبود توانایی های بیمار کمک کند.
• درمان گفتاری که می تواند به  بهبود سرفه، بلع، و یا صحبت کردن بعد از ضعف  صورت، گلو و قفسه سینه کمک کند.
• استفاده از وسایل کمکی مثل واکر و ویلچر.
• برخی داروها که برای تسکین علائم بیمار استفاده می شود مثل افسردگی، مشکلات عضلانی مثل سفتی، گرفتگی.
• لوله ی تغذیه کننده برای تغذیه کافی.
• وسایل موثر در تنفس.

دارویی به نام ریلوزول ( ریلوتک) ممکن است بقا را در حدود ۲ ماه افزایش دهد ولی بر روی بهبود علائم و یا کیفیت زندگی اثری ندارد.  این دارو ممکن است عوارضی داشته باشد، شامل: تهوع، استفراغ، ضعف، گیجی، سرفه

درمان با این دارو هزینه بر است.

درمان تسکینی

این درمان نوعی علاج است برای افرادی که مشکلات جدی دارند. این مورد با درمان بیمار متفاوت است. هدف از این درمان، بهبود کیفیت زندگی است نه فقط از نظر جسمی بلکه از نظر ذهنی هم اثر دارد.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com