درمان صرع

اکثر تشنج‌های صرعی با داروهایی کنترل می‌شوند که به آن ها  داروهای ضد تشنج گفته می شود. انتخاب نوع درمان صرع به عوامل مختلفی از قبیل تعداد و شدت تشنج‌ها، سن بیمار، وضعیت سلامت او و تاریخچه پزشکی او بستگی دارد. برای انتخاب بهترین درمان، تشخیص درست نوع صرع ضروری است.

بیشتر بخوانید>> صرع

صرع چگونه درمان می شود؟

دارو درمانی

تعداد زیادی دارو برای درمان صرع در دسترس است. گرچه داروهای عمومی برای بیشتر درمان‌ها به صورت ایمن استفاده می‌شوند، داروهای ضدتشنج گروهی از داروها هستند که پزشکان باید مراقب عوارض آن‌ها باشند. خیلی از پزشکان ترجیح می‌دهند از داروهای ضد تشنج برند استفاده کنند ولی شرکت‌های بیمه هزینه آن‌ها را پرداخت نمی‌کنند. بنابراین معمولاً از یک داروی ضد تشنج عمومی برای شروع درمان استفاده می‌شود ولی اگر کنترل مطلوب صورت نگرفت، بیمار باید از داروهای ضد تشنج برند استفاده کند.

داروهایی که برای درمان صرع استفاده می‌شوند:

• (Carbamazepine (Tegretol
• (Eslicarbazepine (Aptiom
• (Ethosuximide (Zaromtin
• (Clonazaepam – Lorazepam – Diazepam (Valium
• (Gabapentin (Neuropentin
• (Felbamate (Felbutol
• (Lacosamide (Vimput
• (Levetiracetam (Keppra
• (Perampanel (FyCompa
• (Phenytion (Dilantin
• (Primidone (Mysolin
• (Topiramate (Topamax
• (Zonisamide (Zonegran
• (Lamotrigine (Lamictal
• (Oxcarbazepine (Oxteller XR
• Phenobarbital
• (Pregabalin (Lyrica
• (Tiagabine hydrochloride (Gabitrill
• (Valproate (Depakene

انتخاب دارو معمولاً براساس فاکتورهایی مثل تحمل عوارض دارو توسط بیمار، بیماری‌های دیگر هم‌زمان و نحوه مصرف داروها انجام می‌شود.اگرچه انواع مختلف صرع تفاوت‌های زیادی با هم دارند اما به‌طور کلی دارو درمانی حدود ۷۰% موارد تشنج را کنترل می‌کند.

عوارض جانبی داروهای درمان صرع

مانند همه داروی دیگر، داروهای صرع هم عوارض جانبی دارند. ایجاد عوارض به دوز مصرفی، نوع دارو و طول درمان بستگی دارد. عوارض جانبی معمولاً زمانی ایجاد می‌شوند که دوز داروها زیاد باشد ولی کم‌کم با تحمل بدن، شدت آن‌ها کم می‌شود. داروهای صرع معمولاً با دوزهای کم شروع می‌شوند و تدریجاً افزایش داده می‌شوند تا ایجاد تحمل در بدن آسان‌تر صورت بگیرد. یکی از قوانین در پزشکی این است که آرام‌آرام و کم‌کم پیش بروید.

سه نوع عارضه دارویی وجود دارد:

1. عوارض جانبی شایع و قابل پیش‌بینی: این عوارض شایع، غیر اختصاصی و وابسته به دوز هستند که با همه داروی ضد صرع ایجاد می‌شوند که معمولاً اثرش روی سیستم عصبی مرکزی است. این عوارض دوبینی، خستگی، خواب‌آلودگی، ثبات نداشتن و ناراحتی‌های معده هستند.
2. عوارض جانبی وابسته به شرایط: این‌ها واکنش‌های نادر و غیرقابل پیش‌بینی هستند که وابسته به دوز نیستند. این عوارض بیشتر شامل راش‌های پوستی، کاهش تعداد سلول‌های خون و مشکلات کبدی می‌‎شوند.
3. عوارض جانبی اختصاصی: این‌ها عوارض هستند که توسط داروهای دیگر در همین خانواده دارویی، ایجاد نمی‌شوند. برای مثال Phenytoin و Ditantin می‌توانند باعث تورم لثه شوند و Valproate می‌تواند باعث ریزش مو و افزایش وزن شود. پزشک شما قابل از تجویز هر دارو، عوارض اختصاصی آن را در نظر می‌گیرد.

درمان صرع چقدر طول می‌کشد؟

در بعضی از انواع صرع ممکن است بیمار چند سال دارو مصرف کند در حالی که انواع دیگر نیازمند مصرف مادام‌العمر دارو هستند با چند استثناء، بیمارانی که در دوره‌ای تشنج آن‌ها از بین می‌رود، می‌توانند مورد ارزیابی قرار بگیرند تا شاید بتوان داروها را قطع کرد. حال این‌که چه مدت باید تشنج‌ها از بین رفته باشند تا بتوانیم دارو را قطع کنیم بستگی به نوع صرع دارد و به‌طور دقیقی زمان مشخصی وجود ندارد. البته تصمیم به قطع مصرف داروها به عوامل دیگری نیز بستگی دارد.چیزی که مشخص شده است این است که برای بیماری که ۱۰ سال است که تشنج نکرده، می‌توان داروها را قطع کرد. اگر قرار است که مصرف دارو قطع شود، باید به تدریج این اتفاق بیفتد تا از وقوع تشنج جلوگیری شود.

جراحی برای درمان صرع

بیشتر بیماران مبتلا به صرع نیازی به جراحی نخواهند داشت به هر حال اگر تشنج‌ها پس از مصرف ۲ یا ۳ رژیم دارویی کنترل نشد (معمولاً حدود ۲ سال طول می‌کشد)، آن زمان پیشنهاد می‌شود ارزیابی‌های مجدد انجام شود. اطلاعات حاصل از این ارزیابی‌ها برای اینکه ببینیم جراحی یک گزینه مناسب است یا نه، حیاتی هستند. تقریباً یک سوم افرادی که تشنج‌های‌شان با دارو کنترل نشده است (در ایالات متحده حدود ۰۰۰/۱۰۰ نفر) برای عمل جراحی کاندید می‌شوند.

در حالی‌که هر سال حدود ۳۰۰۰ عمل جراحی برای صرع انجام می‌شود. قبل از آنکه جراحی در نظر گرفته شود، یکسری ارزیابی‌های دقیق باید انجام شود. این تست‌ها برای این انجام می‌شوند مفید بودن جراحی برای کنترل علائم بیمار و مصون ماندن بافت‌های سالم مغز برای جلوگیری از اختلالات حافظه‌ای و تکلم و …. اثبات شود.

این ارزیابی‌ها شامل یک مانیتورینگ طولانی نوار مغزی ویدیوئی و تست‌های دیگر است تا محل دقیق ناحیه‌ای که باعث تشنج می‌شود، مشخص شود. محل ضایعه مشخص می‌کند که آیا جراحی قابل انجام است و اینکه چه تکنیک جراحی بهتر خواهد بود.این تست‌ها و ارزیابی‌ها توسط یک نورولوژیست متخصص در صرع انجام می‌شود. قابلیت انجام جراحی برای بیمار با مشورت با جراح اعصاب، رادیولوژیست اعصاب، روانشناس، مددکار اجتماعی و یک متخصص صرع مشخص می‌شود. اما اینکه جراحی انجام شود یا نه توسط نظر متخصص صرع و بیمار مشخص می‌شود (زمانی که مزایا و خطرات جراحی به دقت بررسی شدند)

جراحی معمولاً برای درمان صرع‌های پارشیال انجام می‌شوند چون فقط یک ناحیه از مغز درگیر است. در طول جراحی ناحیه‌ای از مغز که باعث ایجاد تشنج می‌شود (معمولاً قسمتی از لوب گیجگاهی قدامی) خارج می‌شود بعد از جراحی، بعضی از بیماران ممکن است کاملاً درمان شوند اما در دیگر بیماران کنترل تشنج‌ها آسان‌تر می‌شود. تعداد کمی از بیماران نیاز به عمل جراحی دیگر خواهند داشت.روش‌های دیگر جراحی برای انواع خاص صرع و معمولاً برای کودکان انجام می‌شود یک روش این است که یک قسمت بزرگ از مغز برداشته می‌شود (همیسفرکتومی). روش دیگر قطع رشته‌های عصبی است که دو نیمکره مغز را به هم متصل می‌کنند (برش جسم پینه‌ای)

گاهی جراحی برای کارگذاری یک دستگاه انجام می‌شود. در عمل تحریک عصب واگ (VNS)، یک دستگاه که به صورت الکتریکی عصب واگ را تحریک می‌کند (عصبی که اکثر فعالیت‌های ارگان‌های بدن را به کمک مغز کنترل می‌کند) زیر پوست کارگذاری می‌شود. این عمل باعث کاهش تشنج‌ها در بعضی از بیماران مبتلا به صرع پارشیال می‌شود. همچنین یک دستگاه محرک عصبی واکنشی (RNS) وجود دارد که زیر پوست سر قرار می‌گیرد (در زیر اسکالپ) و باعث تحریک اعصاب می‌شود. به این محرک اعصاب دو یا سه سیم وصل می‌شود که به آن‌ها الکترود می‌گوییم و این الکترودها در نواحی مسبب ایجاد تشنج قرار داده می‌شوند.

این دستگاه فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در این نواحی را تشخیص می‌دهد و با تولید تحریکات الکتریکی باعث سرکوب آن‌ها می‌شود و به این ترتیب از وقوع تشنج جلوگیری می‌شود.

گزینه‌های درمانی دیگر صرع

رژیم غذایی کتونی (چربی زیاد و کربوهیدرات کم) از مدت‌ها قبل برای درمان بعضی از انواع صرع شناخته شده است. به‌طور ویژه، این و رژیم برای کودکانی که به درمان دارویی پاسخ نداده‌اند انجام می‌شود. به هر حال انجام این روش نیازمند برنامه‌های دقیق و مراقبت ویژه است به همین دلیل معمولاً برای افراد بزرگسال توصیه نمی‌شود. رژیم معمولاً در بیمارستان شروع می‌شود و اگر موفق بود، معمولاً به مدت ۲ تا ۳ سال ادامه می‌یابد.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com