آزمون و تست های بیش فعالی – نقص توجه

آزمون و تست های بیش فعالی – نقص توجه : هیچ تست منفردی برای تشخیص بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) وجود ندارد. به جای آن، پزشکان به چند مورد تکیه می کنند شامل:

• مصاحبه با والدین، اقوام، معلمان یا دیگر بزرگسالان
• نظارت شخصی بر کودک یا بزرگسال
• پرشسنامه یا مقیاس ارزیابی که علائم بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) را اندازه گیری کند
• تست های روانشناسی

پزشک نیاز دارد که ببیند علائم شخص چه مقدار خلق و خو، رفتار، بهره وری و عادات زندگی روزانه را تحت تاثیر قرار میدهد. و نیاز دارد که شرایط دیگر را رد کند.

پزشک با والدین همراه با کودکان در مورد علائم بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) که دیده اند صحبت خواهد کرد. پزشک میخواهد بداند در چه سنی رفتارها شروع شده و کجا و چه زمانی کودک علائم را نشان میدهد. پزشک ممکن است از معلم کودک گزارش رفتار، کارت های گزارش، و نمونه های تکلیف مدرسه را درخواست کند.

پزشک ممکن است که بخواهد با یک همسر یا اعضای دیگر خانواده همراه با والدین صحبت کند. او میخواهد بفهمد که آنها در کودکی علائم داشتند یا نه. دانستن اینکه یک بزرگسال رفتارهای ADHD را در کودکی داشته برای تشخیص مهم است.

برای رد سایر شرایط، ممکن است پزشک تست هایی بخواهد. مثل:

• شنوایی و بینایی
• تست خون برای سطوح  سرب
• تست خون برای بیماری هایی مثل تیروئید
• تست برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی مغز
• سی تی اسکن یا ام آر آی برای تعیین اختلال مغزی

پزشکان دنبال چه می گردند؟

برای تشخیص بیش فعالی – نقص توجه، پزشکان اغلب دستورالعمل های ایجادشده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا را استفاده میکنند. این گروه ۳ نوع از بیماری را کشف کرده است:

نوع بی توجه: فرد باید حداقل ۶ علامت از ۹ علامت زیر، و علائم کمی از نوع بیش فعال-تکانشی را داشته باشد:

• به جزئیات توجه نکند یا اشتباهات بی احتیاطی داشته باشد
• در کار باقی نماند
• گوش ندهد
• از دستورالعمل ها پیروی نکند یا تکلیف و کارهای مدرسه را کامل نکند
• در سازماندهی وظایف و مسئولیت ها مشکل داشته باشد
• از انجام مواردی که نیاز به تلاش یا تمرکز دارد متنفر باشد یا خودداری کند
• اشیا را گم کند
• به راحتی حواسش پرت شود
• فراموش کار باشد

نوع بیش فعال- تکانشی: فرد باید حداقل ۶ علامت از ۹ علامت زیر، و علائم کمی از نوع بی توجه را داشته باشد:

• بی قراری و پیچ و تاب خوردن زیاد
• بلند شدن بیش از حد از جای خود
• دویدن یا بالارفتن در زمان نامناسب
• مشکل داشتن در بازی بی سرو صدا
• همواره  “درحال رفتن باشد” اگر “موتور براند”
• بیش از حد صحبت کند
• قبل از اینکه سوال کامل شود پاسخ را بگوید
• برای منتظر ماندن در نوبت خود مشکل داشته باشد
• در کار دیگران وقفه بیندازد

نوع ترکیبی: این شایع ترین نوع بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) میباشد. افراد دارای آن هم علائم بی توجهی و هم بیش فعالی- تکانشی را دارند.

همزمان با این دستورالعمل های ADA، پزشکان ممکن است از موارد زیر استفاده کنند:

مقیاس سنجش واندربیلت. این ابزار ارزیابی ۵۵ سواله علائم بیش فعالی – نقص توجه را بررسی میکند. هم چنین به شرایط دیگری مثل بیماری های  رفتاری، اختلالات مخالف بی اعتنایی، اضطراب و افسردگی توجه میکند.

سیستم ارزیابی رفتار کودکان (BASC). این تست به چیزهایی مثل بیش فعالی، تهاجم و مشکلات رفتاری توجه میکند. هم چنین به اضطراب، افسردگی، مشکلات توجه و آموزش و فقدان بعضی مهارت های ضروری توجه دارد.

چک لیست رفتار کودک / فرم گزارش معلم (CBCL). درمیان چیزهای دیگر، این مقیاس به شکایات بدنی، رفتارهای تهاجمی یا خلاف و امتناع توجه میکند.

تست های امواج مغزی : سیستم ارزیابی روانپزشکی-عصبی بر پایه (EEG (NEBA، اسکنی است که امواج مغزی را اندازه میگیرد. نسبت بعضی امواج مغزی گرایش بالاتری در کودکان و نوجوانان با بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) دارد. اسکن برای استفاده در کودکان سنین ۶ تا ۱۷ تایید شده است، اما به معنای استفاده به عنوان قسمتی از یک آزمون کامل پزشکی و روانپزشکی میباشد.

تست های دیگر به تشخیص شرایط پزشکی دیگری که شبیه بیش فعالی – نقص توجه هستند کمک می کنند. اما بیش فعالی – نقص توجه را تشخیص نمیدهند.

از تشخیص تا درمان

اگر پزشک تشخیص بیش فعالی – نقص توجه را بدهد، مهم است که درمان پیگیری شود. پزشک ممکن است دارو و رفتار درمانی را توصیه کند. این درمان ها می تواند تسکین علائم را به ارمغان بیاورد و مدیریت بیش فعالی – نقص توجهرا آسان تر کند.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com