تست منیزیوم ( MG )

در تست منیزیوم سطح منیزیوم خون بررسی می شود. منیزیوم یک الکترولیت مهم مورد نیاز برای عملکرد صحیح عضلات، اعصاب و آنزیم هاست. به تامین انرژی بدن کمک می کند و همینطور به سایر الکترولیت ها برای ورود و خروج به سلول. ( مثل پتاسیم و سدیم ).

بیشترین منیزیوم بدن در استخوان ها و درون سلول ها یافت می شود. تنها مقدار کمی منیزیوم به طور طبیعی در خون وجود دارد.

تست های بررسی سایر الکترولیت ها مثل کلسیم، پتاسیم، سدیم و فسفر ممکن است همراه با بررسی منیزیوم درخواست شود.

چرا تست منیزیوم انجام می شود؟

یافتن علت مشکلات عضلانی و عصبی، مثل گرفتگی عضلانی، بی قراری و ضعف عضلانی.
یافتن علت علائمی مثل فشار خون بالا، تهوع، استفراغ، اسهال، گیجی، و ضعف عضلانی، و کلام منقطع.
کنترل عملکرد کلیوی
یافتن علت مشکلات قلبی و یا مشکلات تنفسی، بویژه در افرادی که بیماری کلیوی دارند.
یافتن علت سطح پائین پتاسیم و یا کلسیم که با درمان بهبود نیابد.
بررسی تغییرات سطح منیزیوم در اثر داروهایی مثل دیورتیک ها.
مشاهده این که آیا افرادی که مشکلات قلبی دارند نیاز به منیزیوم اضافی دارند یا که خیر. سطح کم منیزیوم ممکن است احتمال مشکلات مربوط به تغییرات ریتم قلبی را که تهدید کننده ی حیات است افزایش دهد.
بررسی سطوح منیزیوم در زمانی که برای مقاصد درمانی به کار می رود.

آمادگی برای تست منیزیوم

بسیاری از داروها ممکن است نتایج این تست را تغییر دهند. در مورد تمامی داروهای مصرفی خود به پزشک اطلاع دهید. از داروهای دارای منیزیوم برای حداقل ۳ روز قبل از انجام این تست استفاده نکنید. این داروها شامل آنتی اسید های حاوی منیزیوم، ملین ها ( مثل شیرمنیزیوم)، مکمل های منیزیومی، و برخی داروهای ادرار آور ( دیورتیک) است.

تست منیزیوم چگونه انجام می شود

مسئول انجام تست به بازوی شما گارو می بندد و نمونه گیری را انجام می دهد.
ناحیه ورود سوزن با الکل تمیز می شود.
سوزن وارد ورید می شود.
وقتی که خون کافی جمع شد، گارو برداشته می شود.
روی محل سوزن را با باند یا پنبه فشار می دهیم تا خونریزی متوقف شود.

خطرات تست منیزیوم

ممکن است در محل نمونه گیری کبودی کوچکی رخ دهد. برای پیشگیری از این حالت، پس از برداشت سوزن برای چند دقیقه محل را فشار دهید.
در موارد نادر، ورید ممکن است پس از گرفتن نمونه ی خون ملتهب شود. این وضعیت فلبیت نام دارد و معمولا با کمپرس گرم برای چند بار در روز بیمار بهبود می یابد.
اگر خونریزی ادامه دار باشد، ممکن است اختلالات خونریزی دهنده مطرح شود. داروهایی مثل آسپرین و وارفارین و سایر داروهای رقیق کننده ی خون هم ممکن است شانس خونریزی را افزایش دهند.