درمان تومورهای مغز و نخاع در کودکان

چگونه تومورهای مغز و نخاع در کودکان درمان می شوند؟

این اطلاعات نشان دهنده دیدگاه پزشکان و پرستاران جامعه هیات تحریریه و پایگاه انجمن داده سرطان در آمریکا هستند. این دیدگاه ها بر مبنای تفسیر مطالعات منتشر شده در مجلات پزشکی و همچنین تجربه حرفه ای خود افراد است. اطلاعات درمانی در این نوشته، سیاست رسمی انجمن نیست و به عنوان توصیه های پزشکی جایگزین تخصص تیم مراقبت سرطان نشده است. این دیدگاه ها برای کمک به شما و خانواده شما برای تصمیم گیری آگاهانه همراه با نظرات دکتر در نظر گرفته شده است.دکتر شما ممکن است دلایلی برای نشان دادن یک برنامه درمانی از گزینه های درمانی موجود داشته باشد. از پرسیدن سوال در مورد گزینه های متعدد درمان خود از پزشک دریغ نکنید. درمان تومورهای مغز و نخاع در کودکان را بخوانیم ..

نظرات کلی در مورد درمان

کودکان و نوجوانان مبتلا به تومور مغز و نخاعی و خانواده های آن ها نیاز به مراقبت های ویژه دارند که این مراقبت ها می تواتند به بهترین نحو توسط مراکز سرطان کودک و نوجوان و با همکاری نزدیک با پزشک صورت گیرد. این مراکز از یک تیم متخصص استفاده می کنند از تفاوت میان سرطان در کودکان و بزرگسالان آگاهی دارند و همچنین نیازهای منحصر به فرد افراد جوان مبتلا به سرطان را می دانند. برای تومورهای مغز و نخاع در دوران کودکی،این تیم اغلب جراحان مغز و اعصابی و پزشکانی هستند که به درمان تومورهای مغز و نخاع در سیستم عصبی کودکان می پردازند. پزشکان دیگر در این تیم عبارتند از:

• متخصص مغز و اعصاب کودکان: یک پزشک که به درمان بیماری های مغز و سیستم عصبی در کودکان می پردازد.
• رادیو انکولوژیست کودکان: یک پزشک که از اشعه و پرتو درمانی برای درمان سرطان استفاده می کند.
• انکولوژیست کودکان: یک دکتر که با استفاده از شیمی درمانی و سایر داروها به درمان سرطان می پردازد.
• متخصص غدد: یک دکتر که به درمان بیماری های ناشی از ترشح غدد می پردازد.

بسیاری از متخصصان دیگر که ممکن است در مراقب از کودک شما درگیر باشند شامل دستیار پزشک – دستیار پزشک – پرستاران – روانشناسان – مددکاران اجتماعی – متخصصان توانبخشی و سایر متخصصان بهداشت می باشند. وارد شدن از طریق درمان سرطان برای یک کودک اغلب به معنای درگیر شدن تعداد زیادی از متخصصان در این امر است و باید در مورد بخش هایی از سیستم پزشکی که شما احتمالا آگاهی نداشتید، یاد بگیرید. شما می توانید اطلاعات بیشتر در این زمینه را در سند کودکان به بیماری سرطان پیدا کنید.

قبل از درمان پزشکان و دیگر اعضای تیم، به عنوان یک پدر یا مادر به شما کمک می کنند تا درک درستی از آزمایشی که قرار است انجام گیرد، داشته باشید. مددکار اجتماعی تیم نیز وکیل شما در مشکلات است و در طول و یا بعد از درمان ممکن است به شما در انتخاب مسکن ها و کمک های مالی در صورت نیاز کمک کند. اعضای تیم های دیگر مانند روانشناس و متخصص توانبخشی ممکن است کودک شما را قبل از شروع درمان ببینند. به عنوان مثال، اگر تومور در حال رشد آهسته است و وضعیت کودک شما پایدار است ممکن است توسط یک روانشناس قبل از درمان دیده شود تا هر گونه آسیب تومور مورد ارزیابی قرار بگیرد.بیشتر کار این متخصصان پس از درمان است.

درمان های اصلی برای کودکان تومورهای مغزی و نخاعی شامل:

• جراحی
• پرتو درمانی
• شیمی درمانی
• درمان هدفمند
• درمان های دارویی دیگر.

در بسیاری از موارد کودکان ترکیبی از این درمان ها را دریافت خواهند کرد.درمان به نوع تومور و سایر عوامل بستگی دارد. پزشکان برای هر کودکی به طور جداگانه طرح و برنامه دارند تا به آن ها بیشترین شانس را برای درمان بدهند. این مهم است که در مورد گزینه های درمان فرزند خود بحث کنید و عوارض جانبی احتمالی خود را با تیم در مان برای اتخاذ تصمیمات بجا برای فرزند خود در میان بگذارید. اگر شما چیزی را درک نمی کنید بهتر است از آن ها بخواهید که آن را توضیح دهند. اگرزمان اجازه می دهد، گرفتن نظرات دیگری در مورد درمان فرزند خود اغلب یک ایده خوب به شمار می رود. این می تواند به شما اطلاعات بیشتری بدهد تا شما اعتماد به نفس بیشتری در زمینه طرح درمان داشته باشید. در بخش های بعدی انواع مختلف درمان تومورهای مغزی و نخاعی تشریح خواهند شد و با توصیف روش های درمانی رایج بر اساس نوع تومور ادامه پیدا می کند.

جراحی برای تومورهای مغز و نخاع در کودکان

برای تومورهای مغز و نخاع جراحی ممکن است به دلایل زیر انجام شود:

• برای دریافت یک نمونه بافت برداری برای تعیین نوع تومور.
• برای حذف بسیاری از تومورها در صورت امکان.
• برای کمک به جلوگیری و یا درمان عوارض احتمالی از تومور.
• قبل از عمل جراحی مطمئن شوید که شما هدف از عمل جراحی را درک کرده اید و مزایای بالقوه و خطرات آن را نیز درک کنید.

جراحی برای برداشتن تومور

در اغلب موارد، اولین گام در درمان تومورهای مغزی و نخاعی جراحی مغز و اعصاب با عنوان حذف تومور است که ممکن است تلاشی برای محدود کردن عوارض در مغز طبیعی یا عملکرد عصب باشد. جراحی به تنهایی یا با ترکیب با پرتو درمانی ممکن است بسیاری از تومورها را کنترل و یا درمان نماید. از جمله برخی از آستروسایتوماس ها با درجه پایین، پلئومورفیک زانتوآستروسایتوماس، تومورهای dysembryoplastic neuroepithelial، ependymomas , craniopharyngiomas , gangliogliomas و meningiomas.

کودکان مبتلا به تومورهای نفوذ (تومورهایی که به مناطق اطراف رشد می کنند) مانند anaplastic astrocytomas و یا گلیو بلاستوماس نمی توان به تنهایی با جراحی درمان کرد. اما جراحی می تواند، میزان تومور را با پرتو درمانی یا شیمی درمانی کاهش دهد که این امر ممکن است نتایج این بهبود را کاهش دهد. جراحی نیز ممکن است به تسکین برخی از علائم ناشی از تومورهای مغزی به ویژه کسانی که دارای افزایش فشار در جمجمه هستند، مانند سردرد، تهوع، و تاری دید کمک کند. جراحی ممکن است ساده تر از درمان با کنترل داروها باشد.

جراحی ممکن است یک گزینه خوب در برخی موارد، اگر تومور عمیق باشد و یا داخل مغز باشد و یا بخشی از تومور که از داخل مغز حذف نمی شود، مانند ساقه مغز باشد. اگر این مورد وجود دارد،درمان های دیگر ممکن است به جای جراحی مورد استفاده قرار گیرد.

کرانیوتومی: یک جراحی جهت باز کردن جمجمه است. رایج ترین جراحی برایبرداشتن تومور مغزی است. برای این عملیات،کودک ممکن است تحت بیهوشی عمومی قرار داده شود (در خولب عمیق) و یا ممکن است حداقل برای بخشی از عمکل جراحی بیدار باقی بماند (محل جراحی بی حس می شود) اگر نیاز به ارزیابی عملکرد مغز در طول عملیات باشد.

بخشی از سر ممکن است نیاز به تراشیده شدن قبل از عمل جراحی داشته باشد. جراح مغز و اعصاب یک برش در پوست روی جمجمه نزدیک به تومور ایجاد می کند و سپس با استفاده از نوع خاصی مته یک قطعه از استخوان جمجمه را جدا می کند. این باز کردن معمولا بزرگ بوده و برای جراح به منظور قرار دادن ابزار و مشاهده قسمت های مغز با خیال راحت انجام می پذیرد.

بسیاری از دستگاه ها موجب می شوند که جراح تومور و اطراف بافت مغر را ببیند. جراح اغلباز طریق یک  میکروسکوپ به داخل مغز نگاه می کند. آزمایشات تصویر برداری مانند ام آر آی یا سی تی اسکن می توانند قبل از عمل جراحی انجام شوند (استفاده از سونوگرافی برای جمجمه باز شده) و به تشخیص تعیین محل تومور و لبه های آن کمک کنند.

جراح بسیاری از تومورها را با خیال راحت خارج می کند. این عمل در راه های مختلفی بسته به این که تومور نرم یا سخت است و یا یک یا چند رگ خونی در آن وجود دارد انجام می پذیرد.یک راه جدا کردن تومور با قیچی ویژه و یا چاقوهای کوچک جراحی است.برخی از تومورهای نرم را میتوان با دستگاه مکش جدا کرد.در موارد دیگر یک کاوشگر متصل به یک ژنراتور اولتراسونیک برای شکستن تومور و مایع آن در نزدیکی تومور قرار می دهند.یک دستگاه کوچک این چنینی در خلا استفاده می شود.جراح باید برای جلوگیری از آسیب به بافت نرمال مغز خیلی مراقب باشد.برای کاهش خطر ابتلا به از بین بردن قسمت حیاتی مغز،تکنیکهای مختلفی استفاده می شود.مانند:

ام آر آی عملکردی: قبل از عمل این نوع از تصویر برداری می تواند برای قرار دادن عملکرد خاص مغز انجام بگیرد. این عمل می تواند برای کمک به حفظ آن منطقه در طول عملیات انجام گیرد.

تحریک قشر در حین عمل جراحی: در طی جراحی، جراح می تواند اغلب عملکرد مناطق مغز در داخل و اطراف تومور را تحریک و واکنش آن را ببیند.این نشان می دهد که اگر این مناطق تحت کنترل یک تابع مهم هستند، جراحی این منطقه توسط جراح صورت نگیرد.

تصویر برداری حین جراحی: در برخی از موارد،جراح با استفاده از ام آر آی در زمان های مختلف اقدام به تصویر برداری برای نشان دادن محل تومورهای باقی مانده می کند.این امر ممکن است اجازه دهد که برخی از تومورهای مغزی برداشته شود.

پس از برداشتن تومور ، جراح قطعه ای از استخوان جمجمه را جایگزین می کند و برش را می بندد. (هر فلز،پیچ  و یا سیمی برای اتصال استخوان از جنس تیتانیوم است که اجازه می دهد ام آر آی کودک مورد پیگیری قرار بگیرد).

بعد از عمل، کودک ممکن است یک لوله در محل بریدگی داشته باشد تا مایع مغزی و نخاعی بیش از حد به داخل جمجمه تخلیه نشود. لوله های دیگر ممکن است اجازه دهند که خون پس از عمل جراحی از ناحیه پوست سر تخلیه شود. این تخلیه پس از چند روز معمولا دیگر انجام نخواهد شد و برداشته می شود. آزمون تصویر برداری مانند ام آر آی یا سی تی اسکن معمولا ۱ تا ۳ روز بعد از عمل به منظور دیدن این موضوع که چه مقدار از تومور برداشته شده است، انجام می گیرد. زمان بهبودی در بیمارستان معمولا ۴ تا ۶ روز است اما این بستگی به اندازه و محل تومور و درمان های دیگر دارد.

جراحی برای کمک به قطع جریان مایع مغزی نخاعی: اگر بلوک های تومور در مایع مغزی نخاعی در سر باشند،می توانند موجب افزایش فشار داخل جمجمه شوند. این امر علائمی مانند سردرد، تهوع و تاری دید را به همراه دارد و حتی ممکن است موجب صدمه و آسیب به مغزشود و یا زندگی فرد را تهدید کند. جراحی برای برداشتن تومور اغلب می تواند کمک کند مایع مغزی نخاعی تخلیه شود و کاهش فشار روی مغز صورت بگیرد.

برای مثال، جراح مغز و اعصاب ممکن است یک لوله سیلیکونی به نام شانت را در محل تومور قرار دهد. یک قسمت از شانت در بطن مغز(یک منطقه پر از مایع مغزی نخاعی) و قسمت دیگر آن که انتهای آن است در شکم و یا موارد کمتری در قلب قرار داده می شود. لوله در زیر پوست گردن و قفسه سینه فعالیت می کند.جریان مایع مغزی نخاعی توسط یک شیر در امتداد لوله کنترل می شود. شانت می تواند موقت و یا دائمی باشد. آن ها را می توان قبل و یا بعد از عمل جراحی برای برداشتن تومور قرار داد. قرار دادن یک شانت معمولا حدود ۱ ساعت به طول می انجامد. همان طور که با هر عملی عوارضی وجود دارد در این جا نیز ممکن است خونریزی یا عفونت اتفاق بیفتد. گاهی اوقات شانت مسدود شده و نیاز به جا بجا شدن دارد. اقامت در بیمارستان پس از نصب شانت ۱ تا ۳ روز بسته به علت قرار دادن شانت در بدن به طول می انجامد. یکی دیگر از گزینه ها برای درمان افزایش فشار در جمجمه برخی از حالت های آندوسکوپی سوم بنام ventriculostomy است. در این عملیات جراح یک شکاف در کف بطن سوم در پایه مغز ایجاد می کند تا مایع مغزی نخاعی دوباره به جریان افتد. این عمل از طریق یک سوراخ کوچک در جلوی جمجمه انجام می شود. یکی از مزایای این روش این است که نیازی به شانت ندارد.

اگر فشار داخل سر نیاز به یک زمان کوتاه برای رها شدن داشته باشد، یک تخلیه بطن خارجی ممکن است در محل اجازه دهد تا مایع مغزی نخاعی بیش از حد به بیرون تخلیه شود. تخلیه یک لوله کوچک است. یک سر آن به بطن متصل می شود و در انتهای دیگر آن یک کیسه جمع آوری قرار داده می شود. همراه با جمع آوری مایع مغزی و نخاعی ، تخلیه می تواند برای اندازه گیری فشار داخل جمجمه و همچنین نشان دادن سلول های تومور،خون ویا نشانه ای از عفونت در مایع مغزی نخاعی مورد استفاده قرار بگیرد.

تخلیه را می توان در حین عمل جراحی و یا طی فرآیند در بیمارستان انجام داد. می توان آن را در محل قرار داد تا فشار در روز قبل از عمل آزاد شود و یا مایع مغزی نخاعی تخلیه شود. اگر فشار داخل جمجمه چند روز کاهش پیدا کند،دکتر ممکن است شانت شما را با یک شانت وی آی پی تعویض کند.

جراحی برای قرار دادن کاتتر مدخل بطنی: برای قرار دادن یک کاتتر مدخل بطنی، مانند یک reservoir Ommaya (دستگاهی برای تزریق به csf)، برای کمک به تزریق مکرر داروهای شیمی درمانی به طور مستقیم به CSF، جراحی نیز ممکن است استفاده شود

 یک برش کوچک در پوست سر ایجاد می کنند و یک سوراخ کوچک در جمجمه حفر میکنند. سپس یک لوله قابل انعطاف از طریق سوراخ وارد می کنند تا انتهای باز لوله در بطن قرار بگیرد،جایی که به CSF می رسد.

انتهای دیگر آن، که دارای یک مخزن گنبدی شکل است، زیر پوست سر باقی می ماند. بعد از عمل، پزشکان و پرستاران می توانند با استفاده از یک سوزن باریک ، داروهای شیمی درمانی را از طریق مخزن بدهند و یاCSF  ( مایع مغزی -نخاعی ) را از بطن برای آزمایش خارج کنند.

خطرات احتمالی و عوارض جانبی جراحی

عمل جراحی بر روی مغز یا طناب نخاعی یک عمل جدی است و جراحان، بسیار با دقت سعی می کنند که هر گونه مشکلی را در طول یا پس از عمل جراحی محدود کنند. عوارض در طول یا بعد از جراحی مانند خونریزی، عفونت، تشنج، و یا واکنش به بیهوشی بسیار نادر هستند، اما آنها می توانند رخ دهند.

تورم در مغز یک نگرانی عمده بعد از عمل جراحی است. داروهایی به نام کورتیکواستروئیدها معمولا برای چند روز بعد از جراحی، برای کمک به کاهش این خطر تجویز می شوند.

یکی از بزرگترین نگرانی ها هنگام خارج کردن تومورهای مغزی، احتمال از دست رفتن عملکرد مغزی پس از آن است ، به همین دلیل است که پزشکان بسیار مراقبند که فقط به اندازه نیاز از بافت بردارند. هر نشانه ای از آسیب مغزی پس از عمل جراحی به طور عمده به محل و اندازه تومور بستگی دارد. اگر مشکلاتی بوجودآمدند، ممکن است دقیقا بعد از عمل جراحی ایجاد شوند، و یا ممکن است چند روز یا حتی هفته های بعد ایجاد شوند، بنابراین نظارت دقیق برای هر گونه تغییر بسیار مهم است (به بخش “بازیابی از اثرات تومور و درمان آن” مراجعه کنید).

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد جراحی به طور کلی به عنوان یک درمان برای سرطان، سند “درک عمل جراحی سرطان:راهنمایی برای بیماران و خانواده ها” را ببینید.

پرتو درمانی برای تومورهای مغزی و طناب نخاع در کودکان

در پرتودرمانی از اشعه x با انرژی بالا یا ذرات کوچک برای کشتن سلولهای سرطانی استفاده می شود. این نوع از درمان ممکن است که توسط یک پزشک به نام انکولوژیست رادیاسیون داده شده است. پرتو درمانی ممکن است در موقعیت های مختلف استفاده شود:

• بعد از جراحی برای تلاش برای کشتن سلولهای باقی مانده تومور
• به عنوان بخشی از درمان اصلی اگر جراحی گزینه ی خوبی نباشد
• برای کمک به جلوگیری یا تخفیف علایم تومور

کودکان کمتر از ۳ سال معمولا پرتو درمانی نمی شوند به دلیل احتمال عوارض جانبی طولانی مدتی که بر روی رشد مغز دارد. در عوض، آنها به طور عمده با جراحی و شیمی درمانی درمان می شوند. رادیاسیون همچنین می تواند برخی از مشکلات را در کودکان بزرگتر ایجاد کند. انکولوژیست های رادیاسیون، بسیار سخت سعی می کنند که اشعه را به اندازه کافی به تومور برسانند در حالی که تابش اشعه را به مناطق مغزی نرمال حاشیه آن تا جایی که ممکن است،محدود کنند.

انواع پرتودرمانی

در اغلب موارد، اشعه یک منبع در خارج بدن بر روی تومور متمرکز می شود. که این پرتو درمانی تابش خارجی (EBRT) نامیده می شود.

قبل از این که درمان های فرزندتان شروع شود، تیم رادیاسیون اندازه گیری های دقیقی برای تعیین زاویه های صحیح تاباندن پرتوها و دوز مناسب تابش، انجام میدهند. ممکن است فرزند شما را در یک قالب پلاستیکی شبیه کالبد بدن قرار دهند که او را در همان موقعیتی نگه دارد که مناسب است، به طوری که تابش می تواند خیلی دقیق تر به هدف تابانده شود .

در اغلب موارد، مجموع دوز تابشی را به فراکسیون های روزانه (معمولا از دوشنبه تا جمعه داده می شود) بیش از چند هفته تقسیم می کنند. برای هر جلسه، کودک تان بر روی یک میز خاص دراز می کشد در حالی که یک ماشین پرتوها را از زوایای دقیق به آن می تاباند. هر درمان بسیار شبیه به گرفتن اشعه ایکس است، اما دوز پرتوها بسیار بیشتر است. این روش دردناک نیست. برخی از کودکان جوانتر ممکن است نیاز به مسکن داشته باشند تا مطمئن شوید که آنها در طول درمان حرکت نمی کنند. هر جلسه حدود ۱۵ تا ۳۰ دقیقه طول می کشد، اما بیشتر زمان صرف این می شود که مطمئن شوند تابش به درستی به هدف خورده است. زمان درمان واقعی هر روز خیلی کوتاه تر است.

پرتو درمانی می تواند به بافت طبیعی مغز آسیب برساند، بنابراین پزشکان سعی می کنند که مقادیر بالایی از اشعه را به تومور و کمترین میزان ممکن تابش را به مناطق اطراف طبیعی مغز، برسانند.

چندین تکنیک به پزشکان کمک می کند که تابش را دقیق تر متمرکز کنند:

پرتو درمانی منسجم سه بعدی (۳D-CRT) :۳D-CRT با استفاده از نتایج تستهای تصویربرداری مانند MRI و کامپیوتر ویژه به دقت نقشه محل تومور را ارائه می دهد. چند پرتو سپس به شکل و با هدف از جهات مختلف به تومور تابانده می شوند.

هر پرتو به تنهایی نسبتا ضعیف است، که آن کمتر احتمال دارد به بافت طبیعی آسیب برساند، ولی پرتوها در تومور همگرا می شوند تا دوز بالاتری از رادیاسیون را آنجا به وجود آورند.

پرتو درمانی به شدت تعدیلی (IMRT : (IMRT فرم پیشرفته ۳D درمانی است. علاوه بر شکل دادن به تابش ها و هدف گرفتن آنها در تومور از چندین زاویه، شدت (قدرت) پرتوها می تواند تنظیم شود تا دوز رسیدن به حساس ترین بافت های سالم محدود شود. این ممکن است به پزشک اجازه دهد که دوز بالاتری را به تومور برساند. بسیاری از بیمارستان های بزرگ و مراکز سرطان در حال حاضر از IMRT استفاده می کنند.

پرتودرمانی پروتون ساختاری: پرتو درمانی با پروتون به ۳D–CRT مربوط می شود. اما به جای استفاده از اشعه ایکس، در آن تابش های پروتون را بر تومور متمرکز می کنند. بر خلاف اشعه ایکس که انرژی هم قبل و هم  بعد از برخورد به هدف آزاد می شود، پروتون ها باعث آسیب کمتری به بافت می شوند چرا که آنها از میان آن عبور می کنند و سپس انرژی خود را پس از طی کردن یک فاصله خاص آزاد می کنند.

پزشکان می توانند از این ویژگی برای تابش پرتو بیشتر به تومور و آسیب کمتر به بافت نرمال مجاور استفاده کنند.

این روش ممکن است برای تومورهای مغزی که حاشیه مشخص دارند (مانند chordomas) مفید تر باشد، اما هنوز مشخص نیست که برای تومورهایی که حاشیه آن ها با بافت طبیعی مغز مخلوط است (مانند آستروسایتوما و یا گلیوبلاستوما) مفید باشد. هم اکنون تنها تعداد انگشت شماری از مراکز تابش پروتون در ایالات متحده وجود دارد.

جراحی تشعشعی استریوتاکتیک یا پرتودرمانی استریوتاکتیک: این نوع درمان دوز تشعشع زیاد و دقیق را به منطقه تومور در یک جلسه (جراحی تشعشعی) و یا در چند جلسه (رادیوتراپی) ارسال می کند. (در واقع هیچ عمل جراحی واقعی در این درمان وجود ندارد.) ممکن است برای برخی از تومورهای موجود در بخش هایی از مغز و یا نخاع که نمی توانند با جراحی خارج شوند و یا زمانی که یک کودک از سلامت کافی برای جراحی برخوردار نیست می تواند مفید باشد.

یک قالب کلاه به طور معمول به جمجمه متصل می شود تا به اشعه های رادیویی هدف کمک کند (گاهی اوقات یک ماسک صورت برای نگه داشتن سر در محل مورد نظر به جای کلاه استفاده می شود). هنگامی که محل دقیق تومور از سیتی اسکن یا ام آرآی مشخص شد، تشعشع بر تومور از زوایای مختلف متمرکز می شود. این را می توان به دو طریق انجام داد:

• در یک رویکرد، پرتوهای تشعشعی بر روی تومور از صدها زاویه مختلف برای یک مدت زمان کوتاه متمرکز می شود. هر پرتو به تنهایی ضعیف است، اما همه آنها روی تومور را پوشش می دهند تا یک دوز بالاتری از اشعه را ایجاد کنند. چاقوی گام یک مثال از یک ماشینی است که از این روش استفاده می کند.
• روش دیگر از یک شتاب دهنده خطی قابل حمل (یک ماشین که تشعشع ایجاد می کند) استفاده می کند که توسط یک کامپیوتر کنترل می شود. به جای ارسال پرتوهای بسیار زیاد به یکباره، این دستگاه در اطراف سر حرکت می کند تا تشعشع پرتو به تومور را از زوایای مختلف انجام دهد. چندین ماشین با نام های چاقوی اشعه X، CyberKnife و Clinac جراحی تشعشعی استریوتاکتیک را از این طریق انجام می دهند.

جراحی تشعشعی استریوتاکتیک معمولاً کل طیف دوز تشعشع را در یک جلسه واحد ارسال می کند، هر چند ممکن است در صورت نیاز تکرار شود. گاهی اوقات پزشکان تشعشع را در درمان های مختلف انجام می دهند تا مقدار اشعه را تا همان دوز یا کمی بالاتر از آن برسانند، که در حال حاضر اغلب می تواند بدون نیاز به قاب سر انجام شود. این پرتو جراحی استریوتاکتیک فرکشنال و یا رادیوتراپی نامیده می شود.

براکی تراپی (پرتو درمانی داخلی): بر خلاف روش های تشعشع خارجی بالا، در براکی تراپی یک منبع تشعشع به طور مستقیم بر سطح و یا نزدیک تومور قرار داده می شود. تشعشع یک فاصله بسیار کوتاه را طی می کند، بنابراین آن فقط روی تومور تأثیر می گذارد. این تکنیک اغلب همراه با پرتودرمانی خارجی استفاده می شود. این تکنیک یک دوز بالایی از اشعه را در محل تومور ارائه می دهد، در حالی که تشعشع خارجی، مناطق مجاور با دوز پایین تر درمان می شوند.

پرتودرمانی کلی مغز و طناب نخاعی (تشعشع کرانیواسپینال): اگر تست، مانند اسکن  MRIو یا پونکسیون کمری، نشان دهد که تومور در امتداد پوشش نخاع (مننژ) و یا درون مایع مغزی نخاعی پیرامونی گسترش یافته است، پس از آن اشعه ممکن است به کل مغز و نخاع تابانده شود. برخی از تومورها مانند ایپندیموماس و مدولوبلاستوم احتمال بیشتری برای گسترش از این طریق دارند و بنابراین ممکن است نیاز به تشعشع کرانیواسپینال داشته باشد.

اثرات احتمالی پرتودرمانی

تشعشع برای سلول های تومور مضرتر از سلول های طبیعی است. با این حال، تشعشع همچنین می تواند به بافت طبیعی مغز، به ویژه در کودکان کمتر از ۳ سال آسیب بزند.

در طول پرتودرمانی، برخی از کودکان ممکن است تحریک پذیر و خسته شوند. تهوع، استفراغ و سردرد نیز امکان پذیر اما نادر است. تشعشع نخاعی باعث تهوع و استفراغ بیشتری نسبت به تشعشع مغزی می شود. گاهی اوقات دگزامتازون (دکادران)، یک داروی شبه کورتیزون، می تواند به برطرف کردن این علایم کمک کند.

چند هفته پس از پرتودرمانی، کودکان ممکن است احساس خواب آلودگی و یا سایر علائم سیستم عصبی را داشته باشند. این احساس، سندرم خواب آلودگی تشعشع یا اثر تشعشع اولیه تأخیری نامیده می شود. معمولاً بعد از چند هفته مرتفع می شود.

کودکان ممکن است برخی از عملکرد مغز خود را از دست بدهند، اگر مناطق زیادی از مغز تحت تشعشع قرار گیرد. مشکلات می توانند شامل از دست دادن حافظه، تغییرات شخصیتی و مشکل یادگیری در مدرسه باشند. این احتمالاً با گذشت زمان بهتر می شود، اما برخی از اثرات ممکن است در طولانی مدت باقی بمانند. دیگر نشانه ها می تواند شامل تشنج و رشد آهسته باشند. همچنین ممکن است نشانه های دیگری بسته به منطقه ای از مغز که تحت درمان بوده و مقدار تشعشع وجود داشته باشند.

خطر ابتلا به این عوارض باید در مقابل خطرات ناشی از استفاده از تشعشع و داشتن کنترل کمتر تومور متعادل باشد. اگر مشکلات پس از درمان دیده می شوند، اغلب سخت است که تعیین شود که آیا آنها ناشی از آسیب خود تومور ایجاد شده ایت، از جراحی یا اشعه درمانی، و یا از ترکیبی از اینها می باشد. پزشکان به طور مداوم تست دوزهای پایین تر را انجام می دهند و یا به روش های مختلف اشعه را می تابانند تا ببینند که آیا آنها می توانند همچنان مؤثر واقع شوند در حالی که باعث مشکلات کمتری شوند.

سلول های طبیعی مغز به سرعت در چند سال اول زندگی رشد می کنند، بنابراین آنها به اشعه بسیار زیاد حساس هستند. به همین دلیل، پرتودرمانی اغلب استفاده نمی شود و یا در کودکان کمتر از ۳ سال به تعویق می افتاد تا از آسیبی که ممکن است بر رشد مغز تأثیر بگذارد، جلوگیری شود. این نیز باید همان طور که پرتودرمانی اولیه ممکن است در بعضی موارد نجات بخش باشد، با خطر رشد مجدد تومور متعادل شود. بسیار مهم است که شما با پزشک فرزند خود در مورد خطرات و فواید درمان مشورت کنید.

به ندرت، یک توده بزرگ از بافت مرده (نکروز) در محل تومور در طول ماه ها و یا سال های بعد از پرتو درمانی تشکیل می شود که نکروز پرتوی نامیده می شود. که  اغلب می تواند با داروهای کورتیکواستروئید کنترل شود، اما عمل جراحی ممکن است مورد نیاز باشد تا بافت نکروزه در برخی موارد برطرف شود.

تشعشع می تواند به ژن ها در سلول های طبیعی آسیب برساند. در نتیجه، خطر اندکی از ایجاد سرطان ثانویه در منطقه ای که تشعشع صورت گرفته، وجود دارد – برای مثال، یک مننژیوم پوشش های مغز، تومور مغزی دیگر و یا به احتمال کمتر یک سرطان استخوان در جمجمه ایجاد می شود. اگر این اتفاق بیافتد، آن معمولاً سالهای زیادی پس از تشعشع پدیدار می شود. این خطر کوچک نباید کودکانی که از نیاز به درمان با تشعشع دارند را ممانعت کند. بسیار مهم است که پیگیری خود را با دکتر فرزند خود ادامه دهید، تا چنانچه مشکلی پیش آید، آنها بتوانند آن را بیابند و هر چه سریع تر آن را درمان کنند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد پرتو درمانی، بخش پرتو درمانی را از وب سایت ما و یا بخش اسناد ما با عنوان درک پرتو درمانی را ببینید: راهنمایی برای بیماران و خانواده ها.

شیمی درمانی برای تومورهای مغز و نخاع در کودکان

شیمی درمانی (chemo) از داروهای ضد سرطان استفاده می کند که معمولاً به داخل ورید (IV) تزریق شده و یا به صورت خوراکی می باشد. این دارو وارد جریان خون شده و تقریباً به تمام بخش های بدن می رسد. با این حال، بسیاری از داروهای شیمی درمانی قادر به وارد شدن به مغز و رسیدن به سلول های تومور نیستند.

برای برخی از تومورهای مغزی، داروها را می توان به طور مستقیم به مایع مغزی نخاعی (CSF)، در مغز و یا به داخل کانال نخاعی زیر نخاع وارد کرد. برای کمک به این، یک لوله نازک شناخته شده به عنوان یک کاتتر دسترسی بطنی ممکن است از طریق یک سوراخ کوچک در جمجمه و درون یک بطن طی یک جراحی جزئی قرار داده شود (بخش “جراحی” را ببینید).

به طور کلی، شیمی درمانی برای تومورهای با رشد سریع تر استفاده می شود. برخی از انواع تومورهای مغزی، مانند مدولوبلاستوما، تمایل به پاسخ خوبی به شیمی درمانی دارند.

شیمی درمانی اغلب همراه با انواع دیگر درمان مانند جراحی و پرتودرمانی استفاده می شود و ممکن است به جای پرتودرمانی در کودکان ۳ ساله و کوچکتر استفاده شود.

برخی از داروهای شیمی درمانی مورد استفاده برای درمان کودکان مبتلا به تومورهای مغزی عبارتند از:

• کربوپلاتین
• کارموستین (BCNU)
• سیس پلاتین
• سیکلوفسفامید
• اتوپوزید
• لوموستین (CCNU)
• متوتروکسات
• تموزولومید
• تیوتپا
• وین کریستین

این داروها ممکن است به تنهایی و یا در ترکیب های مختلف، بسته به نوع تومور مغزی استفاده شوند. پزشکان، شیمی درمانی را به صورت دوره ای انجام می دهند. هر دوره به طور کلی حدود ۳ تا ۴ هفته طول می کشد و با یک دوره استراحت دنبال می شود تا به بدن زمان دهد تا بهبود یابد.

عوارض جانبی احتمالی شیمی درمانی

داروهای شیمی درمانی به سلول هایی که در حال تقسیم سریع هستند، حمله می کنند که به همین دلیل است که آنها اغلب بر ضد سلولهای سرطانی عمل می کنند. اما سلول های دیگر در بدن، مانند آنهایی که در مغز استخوان هستنئ (جایی که سلولهای خونی جدید ساخته می شوند)، پوشش دهان و روده و فولیکول های مو نیز به سرعت تقسیم می شوند. این سلول ها نیز می توانند تحت تأثیر شیمی درمانی قرار گیرند، که می تواند به عوارض جانبی منجر شود.

عوارض جانبی شیمی درمانی به نوع دارو، مقدار مصرف و چه مدت آنها مصرف شده اند، بستگی دارد. عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:

• ریزش مو
• زخم های دهانی
• از دست دادن اشتها
• تهوع و استفراغ
• اسهال
• افزایش احتمال عفونت ها (از داشتن بیش از حد سلول های سفید خون)
• کبودی یا خونریزی (از داشتن بیش از حد پلاکت های خون)
• خستگی (از داشتن بیش از حد سلول های قرمز خون یا عوامل دیگر)

برخی از مؤثرترین داروها در تومورهای مغزی تمایل دارند که عوارض جانبی کمتری نسبت به داروهای شیمی درمانی معمول دیگر داشته باشند، اما آنها هنوز هم می تواند رخ دهد. بیشتر عوارض جانبی تمایل دارند که کوتاه مدت باشند و پس از اتمام درمان از بین خواهند رفت. پزشک و تیم درمانی کودک شما را برای هر گونه عوارض جانبی از نزدیک تحت نظر می گیرند. اغلب روش هایی برای کاهش این عوارض جانبی وجود دارد. به عنوان مثال، داروهایی می توانند برای کمک به جلوگیری و یا کاهش تهوع و استفراغ تجویز شوند.

همراه با خطرات فوق، برخی از داروهای شیمی درمانی می توانند ، عوارض جانبی کمتر شایع دیگری داشته باشند. به عنوان مثال، سیس پلاتین و کربوپلاتین همچنین می توانند به کلیه آسیب بزنند و باعث از دست دادن شنوایی شوند. چنانچه پزشک فرزند شما این داروها را تجویز کند، عملکرد کلیه و شنوایی فرزند شما را به صورت دوره ای بررسی می کند.

مطمئن باشید که از دکتر یا پرستار کودک خود، داروهایی را برای کمک به کاهش عوارض جانبی درخواست کنید و اجازه دهید آنها بدانند که آیا کودک شما دارای عوارض جانبی شده است، بنابراین آنها می توانند آن را مدیریت کنند. در برخی موارد، دوز داروهای شیمی درمانی ممکن است نیاز به کاهش داشته باشند و یا نیاز باشد که درمان به تأخیر افتاده و یا متوقف شود تا از بدتر شدن اثرات جانبی جلوگیری به عمل آید.

برای اطلاعات بیشتر در مورد شیمی درمانی، به بخش “شیمی درمانی” در وب سایت ما و یا بخش اسناد ما با عنوان راهنمای شیمی درمانی مراجعه کنید.

درمان هدفمند برای تومورهای مغز و نخاع در کودکان

همان طور که محققان بیشتر در مورد تغییرات در عملکرد داخلی سلول هایی که باعث سرطان می شوند و یا به رشد سلول های سرطانی کمک می کنند، دست یافته اند، آنها داروهای جدیدتری که این تغییرات را مورد هدف قرار می دهند، توسعه داده اند. این داروهای هدفمند به طور متفاوتی از داروهای شیمی درمانی استاندارد عمل می کنند. آنها گاهی اوقات هنگامی که داروهای شیمی درمانی تأثیری ندارند، عمل می کنند و آنها اغلب دارای عوارض جانبی مختلف (و کمتر شدید) هستند.

این داروها هنوز نقش زیادی در درمان تومورهای طناب نخاعی بازی نمی کنند، اما برخی از آنها ممکن است برای انواع خاصی از سرطان ها و تومورها مفید واقع شوند.

اورولیموس (آفینیتور)

برای آستروساتیوما سلول بزرگ subependymal (SEGAs) که نمی تواند به طور کامل با عمل جراحی برداشته شود، اورولیموس ممکن است تومور را کوچک کرده و یا سرعت رشد آن را برای مدتی کاهش دهد. این دارو با بلوکه کردن یک پروتئین سلولی شناخته شده به نام mTOR، که به طور معمول به رشد سلول ها و تقسیم شدن به سلولهای جدید کمک می کند، عمل می کند.

اورولیموس یک قرص است که یک بار در روز مصرف می شود. عوارض جانبی شایع شامل زخم دهان، افزایش خطر عفونت ها، حالت تهوع، از دست دادن اشتها، اسهال، خارش پوست، احساس خستگی و ضعف، تجمع مایع (معمولا در پاها)، و افزایش در میزان قند خون و کلسترول می باشند. یک اثر جانبی کمتر شایع اما جدی آسیب به ریه می باشد، که می تواند تنگی نفس و یا مشکلات دیگر را ایجاد کند.

درمان های دارویی دیگر برای تومورهای مغزی و نخاعی در کودکان

برخی داروهای رایج مورد استفاده در کودکان مبتلا به تومورهای مغزی و نخاعی، تومور را به طور مستقیم درمان نمی کنند، اما آنها ممکن است به کاهش علائم تومور یا درمان آن کمک کنند.

کورتیکواستروئیدها

داروهای شبه کورتیزونی همچون دگزامتازون (Decadron) اغلب برای کاهش تورم که ممکن است در اطراف تومور مغزی رخ دهد، تجویز می شود. آنها اغلب برای چند روز بعد از عمل جراحی تجویز می شوند و ممکن است در طول پرتودرمانی نیز استفاده شوند. این ممکن است به کاهش علائمی از قبیل سردرد، تهوع و استفراغ کمک کند.

داروهای ضد تشنج (داروهای ضدصرع)

داروها ممکن است برای کاهش احتمال تشنج در کودکان مبتلا به تومورهای مغزی تجویز شوند. بسیاری از داروهای مختلف ضد تشنج می توانند مورد استفاده قرار گیرند.

هورمون ها

غده هیپوفیز به کنترل سطح بسیاری از هورمون های مختلف در بدن کمک می کند. اگر غده هیپوفیز با گسترش تومور و یا با درمان ها (جراحی یا اشعه درمانی) آسیب دیده باشد، کودک شما ممکن است نیاز به هورمون های هیپوفیز یا هورمون های دیگر برای جایگزین کردن هورمون های از بین رفته، داشته باشد.

گزینه های درمان برای تومورهای مغز و نخاع به عوامل بسیاری از جمله نوع تومور، محل آن، و تا چه حد آن رشد کرده است و یا گسترش یافته است، بستگی دارند.

آستروساتیوما غیر نفوذی – (آستروساتیوما پیلوسیتیک، آستروساتیوما سلول بزرگ subependymal)

بسیاری از پزشکان این تومورهای خوش خیم را تحت نظر می گیرند زیرا آنها تمایل دارند بسیار به آرامی رشد کرده و به درون بافت های مجاور  رشد (نفوذ) نکنند. آستروساتیوما پیلوسیتیک اغلب در مخچه کودکان رخ می دهد، در حالی که آستروساتیوما سلول بزرگ ساب ایپندیمال (SEGAs) در بطن رشد کرده و تقریباً همیشه در کودکان با توبروس اسکلروز دیده می شود.

بسیاری از کودکان با این آستروساتیوماها می توانند با عمل جراحی به تنهایی درمان شوند. آنها ممکن است تحت پرتودرمانی قرار گیرند چنانچه تومور به طور کامل حذف نشود، اگر چه بسیاری از پزشکان صبر می کنند تا نشانه های تومور در حال رشد که برمی گردد را قبل تحت نظر گرفتن آن مشاهده کنند. حتی پس از آن، عملیات دیگری برای برداشتن تومور باقی مانده ممکن است گزینه اول باشد. چشم انداز نیز خوب نیست اگر تومور در محلی قرار دارد که اجازه نمی دهد آن را با عمل جراحی برداشت، مانند هیپوتالاموس و یا ساقه مغز. در این موارد، پرتودرمانی معمولاً بهترین گزینه است. برای SEGAs که نمی توان آنها را به طور کامل توسط عمل جراحی برداشت، درمان با داروی اورولیموس (Afinitor) ممکن است تومور را کوچک کرده و یا سرعت رشد آن را برای مدتی کاهش دهد.

آستروساتیوماهای درجه پایین – (آستروساتیوماهای رشته ای یا منتشر شده)

درمان اولیه برای این تومورها جراحی است اگر آن امکان پذیر باشد، یا بیوپسی برای تشخیص این که آیا عمل جراحی امکان پذیر است، صورت گیرد. از آنجا که این تومورها اغلب در بافت طبیعی اطراف مغز رشد می کند، درمان آنها تنها با عمل جراحی بسیار سخت است. معمولاً جراح سعی خواهد کرد تا هرچقدر از تومور را که از نظر ایمنی امکانپذیر است را بردارد. اگر جراح بتواند همه آن را حذف کند، این کودک ممکن است درمان شود.

پرتو درمانی ممکن است بعد از عمل جراحی اعمال شود، به خصوص اگر مقدار زیادی از تومور باقی مانده باشد. در غیر این صورت، تشعشع ممکن است تا زمانی که تومور شروع به رشد مجدد کند، به تعویق افتد (گاهی اوقات، یک عمل جراحی ثانویه ممکن است قبل از تشعشع تجویز شود.). اگر عمل جراحی به دلیل موقعیت تومور گزینه خوبی نباشد، تشعشع نیز ممکن است به عنوان درمان اصلی استفاده شود.

برای کودکان کمتر از ۳ سال، اگر تومور به طور کامل برداشته نشود و یا اگر آن دوباره رشد کند، شیمی درمانی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد تا تلاش کند که سرعت رشد تومور را تا زمانی که کودکان بزرگ تر شوند، کاهش دهد. آنها ممکن است سپس با اشعه درمان شوند.

آستروساتیوما های متوسط و درجه بالا – (آستروساتیوماهای آناپلاستیک، گلیوبلاستما)

جراحی اغلب اولین درمان برای این آستروساتیوماهای نفوذ کننده است اگر امکان پذیر باشد، اما بیماران مبتلا به این تومورها تقریباً هرگز با جراحی درمان نمی شوند. در برخی موارد تنها نمونه برداری با سوزن ایمن است. هنگامی که عمل جراحی استفاده می شود، هر اندازه از تومور که امکان پذیر باشد، حذف می شود، و سپس پرتودرمانی اعمال می شود، که اغلب با شیمی درمانی دنبال می شود.

اگر عمل جراحی نمی تواند انجام شود، تشعشع درمان اصلی خواهد بود که دوباره اغلب با شیمی درمانی دنبال می شود.

اگر کودک کوچکتر از ۳ سال است، تشعشع ممکن است به تعویق افتاد تا زمانی که او بزرگ تر شود. جراحی ممکن است در برخی از موارد تکرار شود اگر تومور پس از درمان اولیه دوباره برگردد.

از آنجا که درمان این تومورها با درمان های فعلی سخت است، آزمایشات بالینی درمان جدید امیدوار کننده ممکن است یک گزینه خوب باشد.

اولیگودندروگلیوماها

در صورت امکان، جراحی اولین گزینه برای اولیگودندروگلیوماها است. اگر چه عمل جراحی معمولاً این تومورهای نفوذ کننده را درمان نمی کند، می تواند علائم را تسکین دهد و بقا را تداوم بخشد. بسیاری از این تومورها به آرامی رشد می کنند، و عمل جراحی ممکن است تکرار شود اگر تومور در همان نقطه دوباره شروع به رشد کند. پرتو درمانی و یا شیمی درمانی ممکن است بعد از عمل جراحی تجویز شود.

اگر عمل جراحی یک گزینه نیست، شیمی درمانی، با یا بدون پرتو درمانی، ممکن است مفید باشد. اولیگودندروگلیوماها ممکن است به شیمی درمانی بهتر از تومورهای دیگر مغز پاسخ دهد اگر سلول های تومور تغییرات کروموزومی خاص داشته باشند. شما می توانید از دکتر فرزند خود در مورد آزمایش برای این تغییرات درخواست کنید.

اپندیموماها و اپندیموماهای آناپلاستیک

این تومورها معمولاً در بافت مغز نرمال مجاور رشد نمی کنند. آنها را می توان گاهی اوقات با عمل جراحی درمان کرد اگر برداشتن کل تومور امکان پذیر باشد، اما این کار همیشه ممکن نیست. اگر مقداری از تومور باقی بماند، یک جراحی ثانویه ممکن است در برخی موارد (اغلب پس از یک دوره کوتاه شیمی درمانی) انجام شود.

پرتو درمانی پس از جراحی در بسیاری از بیماران توصیه می شود تا از بازگشت تومور جلوگیری به عمل آید، حتی اگر آن به نظر برسد که همه تومور برداشته شده است.

استفاده از شیمی درمانی پس از جراحی هنوز هم در آزمایشات بالینی تحت آزمایش می باشد. این ممکن است توصیه شود، اما فواید آن هنوز نامشخص است. این ممکن است برای  اپندیموماهای آناپلاستیک مفید تر باشد. برای بسیاری از کودکان ممکن است شیمی درمانی پس از جراحی تجویز شود تا کمک کند که استفاده از تشعشع جلوگیری شود و یا به تأخیر بیافتد.

گاهی اوقات سلول های تومور اپندیموما می توانند به درون مایع مغزی نخاعی (CSF) گسترش یابد. چند هفته پس از جراحی، دکتر ممکن است یک اسکن MRI از مغز و نخاع و تست CSF برای سلول های سرطانی را با انجام پونکسیون کمری (نوار نخاعی) را سفارش کند. اگر سلول های تومور در CSF مشخص شوند و یا در سطح سیستم عصبی رشد کنند، تشعشع معمولاً روی کل مغز و نخاع اعمال می شود.

گلیوم های چشمی

این تومورها در اعصاب بینایی (اعصاب پیشرو از چشم به مغز) شروع می شوند. جراحی آنها اغلب کاری دشوار است، زیرا این اعصاب بسیار حساس هستند و ممکن است با عمل جراحی آسیب بینند. بسته به جایی که تومور قرار دارد، از بین بردن آن می تواند به از دست دادن بینایی در یک یا هر دو چشم منجر شود، بنابراین منافع و خطرات ناشی از جراحی باید به دقت در نظر گرفته شود. در برخی موارد، ممکن است یک کودک قبلاً مقداری بینایی خود را به دلیل تومور از دست داده باشد. گاهی اوقات ممکن است نیاز به عمل جراحی نباشد، چرا که این تومورها می توانند بسیار آهسته رشد کنند.

اگر درمان مورد نیاز است و تومور می تواند به طور کامل برداشته شود، جراحی اغلب درمان انتخابی است. اما در بسیاری از موارد (به خصوص اگر کودک نوروفیبروماتوزیس نوع ۱ داشته باشد) تومور به احتمال زیاد بیش از حد در طول اعصاب چشمی گسترش یافته است تا بتوان آن را به طور کامل برطرف کرد. اگر درمان مورد نیاز باشد، پرتو درمانی برای این تومورها ترجیح داده می شود، اگر چه آن ممکن بینایی کودکان را تحت تأثیر قرار دهد (و می تواند عوارض جانبی طولانی مدت داشته باشد).

کودکان کوچکتر ممکن است شیمی درمانی به جای تشعشع را دریافت کنند. اشعه می تواند بعداً در صورت نیاز به طوری که کودک بزرگتر می شود مورد استفاده قرار گیرد.

گلیوم های ساقه مغز

اغلب این تومورها آستروساتیوما هستند، اگر چه تعداد کمی اپندیموما یا تومورهای دیگر هستند. این تومورها معمولاً با یک روش خاص در اسکن MRI مشخص می شوند، بنابراین تشخیص آن اغلب می تواند بدون عمل جراحی و یا بیوپسی انجام شود.

گلیوم های کانونی ساقه مغز: تعداد کمی از گلیوم های ساقه مغز تومورهای کوچکی با کناره های بسیار متمایز (به نام گلیوم های ساقه مغز کانونی) می باشند. برخی از این تومورها بسیار آهسته رشد می کنند که ممکن درمان نیاز نداشته باشند مگر اینکه تومور باعث بروز مشکلاتی شود. اگر درمان مورد نیاز است، این تومورها می توانند اغلب با موفقیت با جراحی درمان شوند. اگر عمل جراحی نمی تواند انجام شود، اشعه درمانی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد تا سرعت رشد آن کاهش یابد. اشعه نیز می تواند استفاده شود اگر عمل جراحی تومور را به طور کامل برطرف نکند.

گلیوم های پراکنده ساقه مغز: اکثر گلیوم های ساقه مغز به طور پراکنده ای رشد در سراسر ساقه مغز، برخلاف یک تومور مجزا (کانونی) رشد می کنند. این تومورها اغلب در پونز، جایی که آنها گلیوم های پونتین ذاتی پراکنده (DIPGs) نامیده می شوند، شروع می شوند. ساقه مغز برای زندگی حیاتی است و نمی تواند حذف شود، به طوری که عمل جراحی در این موارد به احتمال زیاد بیشتر خطرناک است تا خوب باشد و آن معمولاً پیشنهاد نمی شود. گلیوم های ساقه مغز پراکنده معمولاً با پرتو درمانی درمان می شوند. شیمی درمانی گاهی اوقات اضافه می شود، با وجود آن که مشخص نیست که آیا آن مفید است یا خیر.

کنترل تومورهای پراکنده بسیار دشوار است و آنها تمایل دارند که پیش آگهی (چشم انداز) ضعیفی داشته باشند. اما در کودکان مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع ۱، این تومورها اغلب به آرامی (و یا حتی توقف رشد) رشد می کنند، به طوری که این کودکان تمایل دارند که دورنمای بهتری داشته باشند. از آنجا که این تومورها به سختی درمان می شوند، آزمایشات بالینی درمان های جدید امیدوار کننده ممکن است یک گزینه خوب باشد.

تومورهای نورواکتودرمال اولیه (از جمله مدولوبلاستوما و پینوبلاستوما)

همه تومورهای نورواکتودرمال اولیه (PNETs) به روش های مشابه درمان می شوند، اما مدولوبلاستوم ها تمایل دارند که چشم انداز بهتری نسبت به انواع دیگر PNETs داشته باشند.

مدولوبلاستوم ها: این تومورها در مخچه شروع می شوند. آنها تمایل دارند تا به سرعت رشد کنند و در میان آن دسته از تومورهایی هستند که به احتمال زیاد به سمت خارج از مغز (معمولاً در استخوان و یا مغز استخوان) پراکنده می شوند. اما آنها نیز تمایل دارند تا به درمان به خوبی پاسخ دهند.

این تومورها اغلب می توانند مانع جریان مایع مغزی نخاعی (CSF) شوند. این می تواند منجر به افزایش خطرناک فشار داخل جمجمه شود که ممکن است نیاز به درمان فوری با برخی انواع عمل جراحی داشته باشند.

کودکان مبتلا به مدولوبلاستوما اغلب به ۲ گروه تقسیم می شوند (مراجعه کنید به بخش “چگونه تومورهای مغزی و نخاعی در کودکان ظاهر می شوند؟”)، با کسانی که در گروه پرخطر هستند معمولاً تحت درمان فشرده تری نسبت به کودکان در گروه خطر استاندارد قرار می گیرند. اخیرا، پزشکان شروع به تقسیم این تومورها بر اساس تغییرات ژن درون سلول های سرطانی به ۴ گروه کرده اند. این نیز ممکن است برای کمک به تعیین بهترین درمان مورد استفاده قرار گیرد.

مدولوبلاستوم ها با عمل جراحی زمانی که میسر است، برداشته می شوند، به دنبال آن پرتودرمانی برای منطقه ای که آنها آغاز شده اند، انجام می گیرد. دوزهای بالای اشعه، منطقه تومور را هدف قرار می دهند. از آنجا که این تومورها تمایل به گسترش در مایع مغزی نخاعی (CSF) دارند، کودکان ۳ ساله یا بزرگ تر نیز ممکن است تحت دوزهای پایین تر اشعه برای کل مغز و نخاع (تابش کرانیواسپانیال) قرار بگیرند. معمولاً شیمی درمانی پس از پرتودرمانی اعمال می شود، که به پزشکان این اجازه را می دهدکه دوزهای پایین تری از اشعه را در برخی موارد به کار ببرند. اما اگر تومور از طریق CSF گسترش یافته باشد، دوزهای استاندارد اشعه مورد نیاز خواهد بود.

برای کودکان کوچک تر از ۳ سال، پزشکان سعی می کنند تا از اشعه تا حد امکان کمتری استفاده کنند. به طور معمول، شیمی درمانی اولین درمان بعد از عمل جراحی می باشد. بسته به پاسخ تومور، شیمی درمانی ممکن است با پرتو درمانی دنبال شود.

برخی از گزارش ها حاکی از آن هستند که قرار گرفتن تحت شیمی درمانی با دوز بالا به دنبال یک پیوند سلول بنیادی اتولوگ ممکن است برای برخی از کودکان با مدولوبلاستوم مفید باشد. آزمایشات بالینی مختلف اکنون در حال مطالعه این مورد هستند. برای اطلاعات بیشتر در مورد پیوند سلول های بنیادی، به بخش پیوند سلول های بنیادی ما (پیوندهای خون پریفرال، مغز استخوان، خون بند ناف) مراجعه کنید.

پینئوبلاستوم ها و دیگر PNETs: این تومورها نیز تمایل به رشد سریع دارند و درمان آنها به طور کلی سخت تر از درمان مدولوبلاستوم ها می باشد (اگر چه درمان مانند آن اغلب برای مدولوبلاستوم در معرض خطر بالا استفاده می شود).

جراحی درمان اصلی برای این تومورها است، اما آنها معمولاً به سختی به طور کامل برطرف می شوند. با این حال، عمل جراحی می تواند علائم را برطرف کرده و ممکن است به ایجاد درمان های دیگر مؤثرتر کمک کند. کودکان ۳ ساله یا بزرگ تر بعد از عمل جراحی تحت پرتودرمانی قرار می گیرند. از آنجا که این تومورها تمایل به گسترش به درون مایع مغزی نخاعی (CSF) دارند، پرتودرمانی اغلب روی مغز و نخاع (تشعشع کرانیواسپانیال) اعمال می شود.

شیمی درمانی ممکن است با پرتودرمانی تجویز شود به طوری که یک دوز پایین تر از اشعه استفاده می شود. اما اگر تومور به CSF گسترش یافته است، دوزهای استاندارد اشعه مورد نیاز خواهد بود. شیمی درمانی نیز برای درمان تومورهایی که دوباره برمی گردند (عود می کنند)، استفاده می شود.

برای کودکان کمتر از ۳ سال، پزشکان سعی می کنند تا حد امکان اشعه کمتری را استفاده کنند. شیمی درمانی به طور معمول اولین درمان بعد از عمل جراحی می باشد. برخی از مطالعات نتایج بسیار خوبی با استفاده از شیمی درمانی در کودکان نشان داده اند. بسته به پاسخ تومور، شیمی درمانی ممکن است با پرتودرمانی دنبال شود یا دنبال نشود.

برخی از گزارشات که شیمی درمانی با دوز بالا به دنبال یک پیوند سلول های بنیادی اتولوگ را انجام می دهند، ممکن است برای کودکان با پینئوبلاستوما و انواع دیگر PNETs مفید واقع شود. آزمایشات بالینی مختلف اکنون در حال مطالعه این مورد هستند. برای اطلاعات بیشتر در مورد پیوند سلول های بنیادی، به بخش پیوند سلول های بنیادی ما (خون محیطی، مغز استخوان و پیوند خون بند ناف) مراجعه کنید.

مننژیوم : جراحی درمان اصلی برای این نوع تومورها است. کودکان معمولاً درمان می شوند اگر عمل جراحی، تومور را به طور کامل برطرف کند.

برخی از تومورها، بخصوص آنها که در قاعده مغز هستند، را نمی توان به طور کامل حذف کرد، و برخی تهاجمی بوده و دوباره حتی اگر تصور شود که به طور کامل حذف شده، بر می گردد. پرتو درمانی پس از جراحی ممکن است رشد این تومورها را کنترل کند. اگر جراحی و اشعه مؤثر نباشند، شیمی درمانی ممکن است امتحان شود، اما آن در بسیاری از موارد مفید نیست.

شوانوم (از جمله نوروم آکوستیک) : این تومورها رشد آهسته ای دارند و معمولاً خوش خیم هستند و با عمل جراحی درمان می شوند. در برخی از مراکز، شوانوم دهلیزی کوچک (همچنین به عنوان نوروم آکوستیک شناخته شده است) با جراحی تشعشعی استریوتاکتیک درمان می شود. برای شوانوم بزرگتر که در حذف کامل آن باعث ایجاد مشکلاتی می شود، تا آنجا که ممکن است به طور ایمن حذف شده، و آنچه باقی می ماند با پرتو جراحی درمان می شود.

تومورهای نخاعی

این تومورها معمولاً به طور مشابه با انواعی که در مغز هستند، درمان می شوند.

آستروساتیومای نخاعی معمولاً نمی تواند به طور کامل حذف شود. آنها ممکن است با جراحی درمان شوند و تا اندازه ای که ممکن است تومور برداشته شود و به دنبال آن پرتودرمانی انجام می گیرد و یا با پرتودرمانی به تنهایی درمان می شود. شیمی درمانی ممکن است بعد از عمل جراحی به جای اشعه در کودکان استفاده شود. آن همچنین چنانچه مشاهده شود که تومور در حال رشد سریع است، ممکن است پس از پرتودرمانی در کودکان بزرگتر استفاده شود.

مننژیوم نزدیک طناب نخاعی اغلب توسط عمل جراحی درمان می شود. برخی اپندیموما ها را می توان با عمل جراحی درمان کرد. اگر اپندیموم به طور کامل حذف نشود، پرتو درمانی پس از جراحی اعمال می شود.

تومورهای شبکه کوروئید

زگیل های شبکه کوروئید خوش خیم، معمولاً با جراحی تنها درمان می شوند. سرطان شبکه کوروئید تومورهایی بدخیم هستند که تنها گاهی اوقات با عمل جراحی قابل درمان هستند. پس از جراحی، این سرطان معمولاً با اشعه و یا شیمی درمانی درمان می شود.

کرانیوفارینجیوم: کرانیوفارینجیوم در نزدیکی غده هیپوفیز، اعصاب بینایی و عروق خونی که به مغز می روند، رشد می کنند به طوری که برطرف کردن آنها به طور کامل بدون ایجاد عوارض جانبی بسیار دشوار است. برخی از جراحان مغز و اعصاب ترجیح می دهند تا اندازه ای که ممکن است تومور را برطرف کنند، در حالی که دیگران ترجیح می دهند تا بیشتر تومور (تخلیه تومور) را بردارند و سپس پرتودرمانی انجام دهند.

عمل جراحی برای برداشتن جزئی و به دنبال آن، پرتودرمانی بسیار متمرکز ممکن است عوارض جانبی شدید کمتری از برداشتن کامل تومور داشته باشد، اما هنوز مشخص نیست که آیا این رویکرد به خوبی جلوگیری از رشد مجدد تومور باشد.

تومورهای سلول زایا

شایعترین تومور سلول زایا، جرمینوما، را معمولاً می توان با پرتودرمانی به تنهایی درمان کرد (پس از آن که توسط عمل جراحی و یا بررسی یک نمونه مایع مغزی نخاعی تشخیص داده شد).

شیمی درمانی ممکن است اضافه شود اگر تومور بسیار بزرگ باشد و یا اگر تابش آن را به طور کامل از بین نبرد. برای کاهش عوارض جانبی در کودکانی که هنوز به بلوغ نرسیده اند، برخی از پزشکان از شیمی درمانی به دنبال یک دوز کاهش یافته اشعه به عنوان درمان اصلی استفاده می کنند. در کودکان بسیار کوچک، شیمی درمانی ممکن است به جای پرتودرمانی استفاده شود. اگر انواع دیگری از تومورهای سلول زایا وجود دارند، در ترکیب با جرمینوما یا بدون ترکیب با آن، معمولاً دورنمای خوبی وجود ندارد.

انواع دیگر تومورهای سلول زایا (مانند تراتوم و تومورهای کیسه زرد) به ندرت با عمل جراحی قابل درمان هستند. هر دو اشعه درمانی و شیمی درمانی برای درمان آنها استفاده می شود، اما در برخی موارد، این ممکن است تومور را به طور کامل کنترل نکند. گاهی اوقات این تومورها به مایع مغزی نخاعی (CSF) گسترش می یابد و اشعه درمانی برای نخاع و مغز نیز مورد نیاز است.