کودکان نوپا و پرتاب کردن

چرا نوپایان اشیا را پرت می کنند

پرتاب کردن اشیا، برای بسیاری از کودکان بین ۱۸ ماه و ۳ سال، مهارت جدید و لذت بخشی است. این کار نیاز به مهارت های حرکتی مناسب، برای باز کردن انگشتان و ول کردن یک شی، و هماهنگی قابل توجهی بین دست و چشم، برای پرتاب کردنِ آن دارد. شکی نیست که نوپای شما می خواهد این مهارت هیجان انگیز را تمرین کند!

چیزی که در پی آن اتفاق می افتد هم، جنبه آموزشی دارد: کودک نوپایتان می فهمد هرچیزی را که پرت می کند، پایین می افتد- نه بالا. او نمی تواند بگوید “جاذبه”، اما قطعا می تواند اثراتش را ببیند. اگر یک توپ را پرتاب کند، بالا و پایین می پرد. اگر یک آلو را پرتاب کند، از هم می پاشد.

قطعا برایتان دیوانه کننده است، وقتی روی تمام زمینِ تازه تمیز شده آشپزخانه تان رشته های ماکارونی یا یک پستانک تمیز را بر روی یک پیاده روی کثیف می بینید، اما برای کودک نوپایتان، همه اینها یک سرگرمی فوق العاده ست.

اگه دوست دارین بدونین رشد حرکتی، شناختی, اجتماعی و زبانی کودکتون چطور بوده، پیشنهاد ما استفاده از  نرم افزار رشدیار هست.

شما راجع به این حرکت چه می توانید بکنید

رانی لیدرمن، معاون مرکز خانواده در دانشگاه جنوب شرقی نووا در فورت لادردیلِ فلوریدا می گوید، “حتی اگر نوپایتان سنگی به پنجره پرتاب می کند یا واقعا کسی را تهدید به آسیب رساندن می کند، او را تایم اوت یا مجازاتش نکنید.” بیهوده است که تلاش کنید در این سن جلوی کودکتان را بگیرید که پرتاب نکند. به جای آن، با استفاده از این نکات، بر روی محدود کردن چیزهایی که پرتاب می کند و جایی که آنها را پرتاب می کند متمرکز شوید.

چیزهایی که می تواند پرتاب کند را به او نشان دهید. اگر چیزهای زیادی باشد که نوپایتان اجازه داشته باشد آنها را پرتاب کند- و حتی به پرتاب آنها تشویق شود- خیلی سریع تر یاد می گیرد که چه چیز هایی را نباید پرتاب کند. توپ ها انتخابی بدیهی هستند (نگه داشتن توپ های فومی، حوادث داخل خانه را به حداقل می رساند). اما بازی های مبتنی بر پرتاب کردن (مثل پرتاب کردن کیسه حبوبات در سبد یا پرتاب کردن سنگ بر سطح یک دریاچه) برای یک کودک ۲ ساله حتی سرگرم کننده تر هم هست، به خصوص اگر شما با او بازی کنید.

پیامی که شما می خواهید منتقل کنید آن است که پرتاب کردن، تا وقتی که او اشیایی مناسب را در مکان مناسب و در زمانِ درست پرتاب کند، مشکلی ندارد. لیدرمن می گوید “وقتی چیز نامناسبی مثل یک کفش را پرتاب می کند، به آرامی آن را از او دور کنید و بگویید، “کفش ها برای پرتاب کردن نیستند، اما توپ ها چرا.” سپس به او یک توپ بدهید تا با آن بازی کند.”

او را از پرتاب های پرخاشگرانه دلسرد کنید. وقتی کودک نوپایتان چیزی که نباید-برای مثال شن از جعبه شن یا مکعب ها را به سوی یک کودک دیگر- پرتاب میکند، چه باید بکنید؟

تا جایی که ممکن است سعی کنید بارهای نخستی که این موضوع اتفاق می افتد، آن را نادیده بگیرید. اگر او بداند که می تواند با پرت کردن چیزی که نباید، به سمت کسی، توجه شما را به خود جلب کند، دوست دارد دوباره این کار را انجام دهد.

اگر کودکتان اغلب به کودکان دیگر آسیب می رساند، اهمیت دارد که هربار شما به روشی مشابه عکس العمل نشان دهید، چرا که کودکان از طریق تکرار یاد می گیرند. دفعه بعدی که این کار را انجام می دهد بگویید “نه این کار آزار دهنده است” و او را برای یک تایم اوت کوتاه، برای جلب توجه به “نه” و دور کردنش از آن شرایط، کنار ببرید، بنابراین می تواند پس از لحظه ایی، دوباره از نو شروع کند.

مسئله کلیدی این است که تایم اوت زیر یک دقیقه باشد (یک راه کار خوب، ۶۰ ثانیه برای هر سال از عمر است) بنابراین کودکتان فراموش نمی کند چرا از کاری که انجام می داده است، باز داشته شده است.

اگر می بینید که وقتی عصبانی است به سمت کودکان دیگر چیزی پرتاب می کند، تشویقش کنید به جای آن، منظورش را از راه صحبت کردن برساند. بگویید “اگر از دست امیلی عصبانی هستی، از صحبت کردن استفاده کن” یا “وقتی عصبانی می شوی به من بگو”

مشکلی ندارد که بگذارید از لحن صدایتان بفهمد از رفتارش ناراضی هستید، فقط نگذارید عصبانیتتان پاسختان را تعیین کند. سعی کنید سرِ فرزندتان داد نزنید و هیچگاه، حتی اگر فقط دستش است، برای باز داشتنش از پرتاب کردن، او را نزنید.

اگر او با اینکه شما به آرامی و مداوم سعی کرده اید او را از این کار بازدارید، بر پرتاب کردن اشیا به روشی پرخطر اصرار دارد، احتمالا راهی ندارید جز اینکه اسباب بازی هایی که او با آنها بازی می کند را با دقت زیر نظر بگیرید و وقتی با آنها بازی می کند مثل سایه دنبالش باشید.

اسباب بازی ها یا صندلی اش را ببندید. وقتی او در روروئک یا صندلیِ مخصوصِ ماشینش است، الحاق کردن چند اسباب بازیِ در دسترس (اسباب بازی ها را با تکه های کوتاه نخ گره بزنید و انتهایش را ببرید که نتوانند دور گردنش بپیچند) را امتحان کنید.

با هم تمیز کنید. از نوپایتان نخواهید که هرچیزی را که پرتاب می کند بردارد. لیدرمن می گوید “در این سن، این وظیفه برای او خیلی زیاد است.” به جای آن، سعی کنید با هم روی دست ها و زانوهایتان بنشینید و اینطور از او درخواست کمک کنید، “بیا ببینیم چقدر سریع می توانیم با هم مکعب ها را برداریم،” یا “می تونی به من کمک کنی تا تمام تکه های زرد m&m را پیدا کنم؟”

یک نمونه خوب ترتیب دهید. شما مجبور نیستید برای اینکه یک مثال خوب برای نوپایتان ترتیب دهید، مانع پرت کردن یک بالش بر روی کاناپه شوید. در واقع، می توانید از چیزهایی که به طور معمول در خانه آنها را پرتاب می کنید، برای نشان دادن اینکه چه چیزی مناسب پرتاب کردن است و چه چیزی نه، استفاده کنید. دفعه بعد که چیزی را که نباید پرتاب کرد، با هم در خانه چرخی بزنید و به جای آن، جوراب ها را در سبد رخت چرک، دستمال کاغذی ها را در سبد کاغذ باطله و اسباب بازی ها را در جعبه اسباب بازی بیاندازید.

در هنگام وعده های غذایی کنار او بنشینید. این یک بخش پر از کثیف کاریِ خوردن است، اما شما اغلب می توانید با نشستن کنار فرزندتان تا مادامی که غذا می خورد، از بدترین شرایطی که ممکن است پیش آید جلوگیری کنید. در این روش، شما آنجا هستید تا وقتی او می خواهد ناهارش را پرت کند، به آرامی اما با ثبات، به او نه بگویید و اگر نیاز باشد، بشقابش را با دست پایین نگه دارید.

لیدرمن می گوید “والدین باید همیشه موقع صرف غذا کنار کودکانشان بنشینند، تا آنها را مشغول صحبت کنند و به آنها کمک کنند مهارت های کلامی خود را افزایش دهند”. این کار همچنین بهترین راه برای مطمئن شدن از آن است که کودک نوپایتان غذایش را قبل از قورت دادن می جود، بنابراین دچار خفگی نمی شود.

از ظروف مناسب نوپا استفاده کنید. لیدرمن می گوید “هیچگاه برای غذا دادن به نوپایتان از چینی مرغوب یا حتی سفالِ سنگیِ شکستنی خود استفاده نکنید.” به جای آن، استفاده از یک بشقاب مخصوصِ کودک با جای لیوان، را که به میز یا سینی صندلی پایه بلند متصل می شود تا او نتواند بشقاب را بلند کند، امتحان کنید. به یاد داشته باشید، با اینکه آنها ممکن است به خوبی کار کنند، که یک چنگ زدن معمولی، بشقابش را روی زمین قِل نمی دهد، آنها جلوی کودکی را که هیجان زده است و می خواهد جدایش کند را نمی گیرد که ببیند ظرفش “گیر کرده” است.

صرفا از بخش های کوچک استفاده کنید. کمتر هدر خواهید داد و اگر به کودک نوپایتان قسمت های کوچکی از غذاهای بندانگشتی می دهید، غذای کمتری خواهد داشت و وقتی هرچه آنجاست را خورد، برای غذای بیشتر بشقابش را بالا می گیرد. لیدرمن می گوید “او را مجبور نکنید بیشتر از آنچه می خواهد بخورد، مگر اینکه متخصص کودک شما بگوید که او مشکل رشدی دارد.”

بیشتر کودکان تا وقتی غذایشان تمام نشده باشد و حوصله شان سر نرود، شروع به پرت کردن غذایشان نمی کنند. مهم نیست که چه اندازه خورده است، پرتاب کردن-غذای کودکتان را به منزله تمام شدن غذایش بدانید و او را از سرِ میز یا صندلی پایه بلندش بردارید.

اگر مقدار کمی غذا از دستش می افتد، عمدا یا سهوا، سعی کنید واقع بینانه به قضیه نگاه کنید. با اینکه ، ممکن است یک تکه نان یا پنیر رنده شده پیچیده، روی زمین اذیت کننده باشد، اما همه ما گاهی چیزی روی زمین می اندازیم.

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com