دویدن و فرار کردن کودکان نوپا

چرا خردسالان فرار می کنند

دیری نمی پاید که خردسالتان را از ماشین بیرون می آورید، کنار پیاده رو می گذارید و در حالی که سرگرم خارج کردن کالسکه اش هستید ناگهان از شما دور می شود. وقتی خود را به او می رسانید واضح است که دوست ندارد سوار کالسکه شود می خواهد روی پای خودش راه برود.

در قلب این مسئله یک میل وجود دارد. او برای اینکه با شما دعوا کند یا مخصوصا بد باشد فرار نمی کند. به سادگی در حال تجربه ی حس جدیدی با نام استقلال است که با پاهای گریزان او ترکیب شده است. خردسالان احساس آزادی و دویدن را دوست دارند. شما فقط جایی که می دوند را تحت کنترل بگیرید تشویقشان کنید.

چه کاری از عهده ی شما ساخته است

هرقدر به او توصیه کنید مطمئن نخواهید شد که حواسش جمع است. بنابراین واجب است که مسؤلیت مراقبت از او برعهده ی خودتان باشد. این به معنای آن است که بسیار هوشیار باشید تا محیط امنی برای کودکان تان بسازید.

به اون نزدیک بمانید. اگر در یک فضای باز ایمن هستید که می توانید همه جا را ببینید اشکالی ندارد که بگذارید جلوی شما برود.بیشتر اوقات ، اگر دنبالش ندوید و فریاد نکشید خودش خود به خود متوقف خواهد شد، در اطراف می گردد تا واکنش شما را ببیند، و به طرف شما می دود وقتی که میبیند دنبالش نمی روی. اما چنین شانسی در یک جای شلوغ یا نزدیک اتومبیل ها به او ندهید. باید همه جا همراهش باشید. کودکان در این سن دوست دارند مخفی بشوند و اینکه از چشم شما دورشوند خیلی خطرناک است. اگر گم شود هرگز خودتان را نخواهید بخشید.

به اونشان دهید که کجا می تواند برود. بگذارید که خردسال شما در یک محیط امن (مثل یک پارک که از اتومبیل ها دور بوده و جلوی چشمتان است آزادانه با سرعت دلخواه بدود. حتی در پارک هم ممکن است بخواهد متوقفش کند که ندود: مثلا بین بوته ها یا توی گل و لای. اما او این محدویت ها را  راحت تر قبول می کند و می آموزد که وقتی اجازه داد جاهای مختلفی برود مراقبه خودش باشد وقتی می دود. پیامی که شما می خواهید انتقال دهید آن است که دویدن مشکلی ایجاد نمی کند، اگردر زمان مناسب در مکان مناسب باشد

باهم سرگرم باشید. وقتی که خردسالان بیکار شوند، سعی می کند خودشان را لوس کنند زیرا که حوصله شان سررفته یا دلشان توجه می خواهد سعی کنید همراه با فرزند دلبندتان کارهای روز مره را انجام دهید و آنها را جالب کنید. روش یکی از مادرها : من از دخترم می خوام تا کمک کنه روروکش رو هل بده. این حس به او دست می ده که کار مهمی انجام می ده. مادر دیگری گفت : من خردسالم را هدایت می کنم که دستم رو بگیره و میگم من نمی دونم کجا می روم و گرنه گم میشم. حالا که او بزرگتر شده خوشحال می شه که کمک کنه وقتی که روی زمین می افته و هرهر می خنده. سعی کنید کودکتان را با آوردن وسایل بازی کشیدنی کند کنید. که برای مهارت های حرکتی فرزندتان فوق العاده است. یا از او بخواهید که کمک کنه تا یه خوشه موز برداره ویا بگه که سیب ها کجان، خردسالان دوست دارند کمک کنند.

آنگونه که دوست دارید رفتار کند را شرح دهید. به خردسال تان بگویید که توقع دارید چگونه رفتار کند البته قبل از این که کاری را شروع کنید. مطمئن شوید که آن را کامل برایش روشن کرده اید. به جای آنکه بگویید که تو پسر بزرگی شدی بیا دستم رو بگیر. بگویید حواست باشه وقتی در بازار هستیم دستم را بگیری «اصطلاحاتی مثل پسر بزرگ اغلب باعث فوران می شود، خردسالان می چرخد و می گوید که نمی خوام پسر بزرگ باشم.

وقتی که خوب عمل می کند تشویقش کنید. وقتی که پافشاری می کند که با تمام وجود بدود، رفتارخوبش را با گفتن اینکه خوب عمل کرده تقویت کنید. اما مجددا، خاص صحبت کنید. کافی نیست بگویید که امروز مثل یک پسر بزرگ رفتار کردی . رفتارهایش را با بیان کردن تشویقش کنید . «من واقعا تحسین می کنم موقعی که صدایت می زنم سریع سمت من می آیی.»

او را درون  روروک نگه دارید. وقتی که فاز گریزان بودن طول می کشد (معمولا بین ۱۸ تا ۳۶ ماهگی) بهتر نیست که روی پای خود برود تا زمانی که بتوان در جای مناسب کودک مثلا زمین بازی برسید.

روروک وسیله ی مناسبی است که خردسالتان به شما نزدیک بماند ، از آنجایی که باید در آن نگه داشته شود و به صورت ایمن حرکت کند ، اصلا شبیه اینکه حیوان خانگی را افسار کرده اید نیست.علاوه براین راه های مختلفی وجود دارد که به او این احساس را منتقل کنید که بجای حس زندانی بودن ، حس مسافر بودن کند ، یک اسباب بازی مثلا برای بازی کردن بیاورید. وقتی که برای نهار توقف کردید او را بیرون بیاورید. اما حواستان باشد که نشستن برای مدت طولانی برای بعضی از خردسالان چالش برانگیز است.اگر می دانید که پسر کوچکتان هم اینگونه است سعی کنید برای کارهای وقت گیر بدون او بروید.

بازی «اگه می تونی منو بگیر»انجام دهید. مادر یک کودک ۲۱ ماهه گفت وقتی که پسر ما می دود به جای اینکه به دنبالش برویم یا سرش داد بزنیم ، اسمش را به شکل با مزه ای صدا می کنیم و می گوییم ، آهای اگه می تونی بیا مامان رو بگیر؟ بعد ما می رویم و آرام می دویم ، فقط مقداری دور می شویم ، اما همین کافی است که به دام بیفتید. او بلافاصله به این سمت می آید. ما می گذاریم که ما را بگیرد و بعد بغلش می کنیم به هوا می اندازیمش و این کارش را بزرگ جلوه می دهیم . برایش دست می زنیم و خوشحالی می کنیم. بعد می رویم تا به کارمان برسیم . این بهترین راه برای تغییر وضعیت است . هر قدر می تونید قبل از اینکه به او برسید اگر می گوید منو بگیر این پا و آن پا کنید خردسالان عاشق این هستند که گرفته شوند و احساس امنیت به آنها می دهد. اما نخواهید که این بازی در یک محیط شلوغ عمومی دونفره شود که خردسالتان بتواند راحت از شما دور شود.

از یک حمل کننده و یا یک بند استفاده کنید . اگر شما یا خردسالتان دیگه نمی خواهد از روروک استفاده کنید دو گزینه ی ایمن در اختیار دارید یکی اینکه از حمل کننده ی متصل به بدن استفاده کنید (البته اگر برای حمل او راحتید) و یا یک بند متصل به خردسال . بعضی مردم احساس می کنند که بند متصل به خردسال پست رفتار کردن است یا کودک را اسیر می کند ، سایرین بر این اعتقادند که آنها بهترین ابزار ممکن برای ایجاد امنیت و آزادی هستند . بیشتر کودکان از داشتن بند متصل آنطور که بزرگسالان فکر می کنند آزرده نمی شوند اما اگر خوششان نمی آید یک بند دور مچش ببندید . کافیست فاصله تان نیم متر شود که شخص دیگری بین شما راه برود و فرزندتان هم بگریزد .

بردن او به منزل . بردن خردسالان به منزل به عنوان تنبیه کمک نمی کند که او بفهمد کار اشتباهی انجام داده است . او منزل رفتن را مثل یک پاداش می بیند و ارتباط این دو را متوجه نمی گردد . البته اگه هنوز عصبانی هستید و نگرانید که دور شدن او را از خود مدیریت کنید خوب است تا حالتان بهتر می شود خانه بروید .آنچه فکر می کنید بهترین است؟ فرض نکنید که فرزندتان رابطه ی دویدن و گریختن را با برگشتن به خانه متوجه می شود. او هنوز خیلی کوچک است که عواقب را از زنجیره ی اتفاقات تشخیص دهد . وقت خود را روی هشدار دادن تلف نکنید . آن یک تاکتیک تاریخ گذشته است که والدین قبل از تنبیه سه بار هشدار می دادند برای هر اشتباهی که فرزند انجام می داد . اما هیچ منطقی در امتحان کردن آن روی خردسالان وجود ندارد . آنها خیلی کوچکند که اهمیت هشداها را بفهمند . برای کودکان در این سن ، یک هشدار خوب است اما شمارش بیهوده است .

داستان ها و ترانه های ایمنی را به او یاد بدهید . کتابهای خردسالان را راجع به اهمیت نزدیک ماندن به شما بخوانید و یا یک ترانه درباره ی ایمنی برای تاکید روی خانه بسازید .البته همه ی اینها را وقتی سایر موارد را انجام دادید امتحان کنید . این نوع فعالیت ها آخرین اقدام هستند زیرا کودکان ازانجام دادن و بازی کردن می آموزند . خیلی راه های شگفت انگیز بیشتری برای آموزش به خردسالان برای اینکه وقتی واقعا بیرون هستید کنار شما بمانند وجود دارد .

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com