اهدا و انتقال خون

انتقال چیست؟

انتقال خون قرار دادن خون یا بخشی از ان در رگ از طریق IV است. انتقالات خونی و فراورده های خونی به طور موقت بخش هایی از خون را زمانی که فرد خونریزی می کند، یا بدن خون کافی ندارد تامین می کند. خونی که از فرد دیگر می اید اهدا کننده نام دارد. انتقال خون هر ساله میلیون ها نفر را نجات می دهد.

افراد معمولا خون اهدا می کنند. کل خون واحد خون است و حدود ۴۵۰ mm یا ۱۶.۷ اونس است. اما کل خون به ندرت به صورت انتقال داده می شود. خون بخش های مختلفی مانند سلول های قرمز، سفید و پلاکت، پلاسما، فاکتورهای انعقادی، و پروتئین های کوچک دارد. هرجزء وظیفه ی متفاوتی دارد. بعد از اهدا شدن، کل خون تجزیه می شود. این به پزشکان امکان می دهد تا ان چه لازم است را انتقال دهند. همچنین حداکثر استفاده را از ان می کنند.

---

چرا افراد سرطانی به خون نیاز دارند؟

زیرا سرطان دارند. مثلا:

• برخی سرطان ها باعث خونریزی درونی می شود که منجر فقر اهن به علت نبود گلبول قرمز می شود.
• سلول های خونی در مغز استخوان ساخته می شوند، مرکز اسفنجی استخوان های اصلی. سرطان هایی که در مغز استخوان شروع می شود یا از جای دیگر رشد می کند ممکن است رشد طبیعی سلول های خونساز را مختل کند و منجر به کم خونی شود.
• افراد سرطانی ممکن است فقر آهن مزمن برای مدتی داشته باشند این ناشی از شرایط درمانی طولانی مدت است که روی تولید و چرخه ی زندگی سلول های خونی اثر می گذارد.
• سرطان می تواند با تاثیر روی ارگان هایی مانند کلیه و طحال که سلول های کافی خونی نگاه می دارند، میزان خون را کاهش دهد.

گاهی درمان های سرطانی منجر به نیاز به خون می شود:

• جراحی باعث از دست رفتن خون و نیاز به گلوبول قرمزیا پلاکت می شود.
• بیشتر شیمی درمانی ها روی سلول ها در مغز استخوان اثر می گذارد. این معمولا منجر به کاهش خون و گاهی خطر عفونت یا خونریزی می شود.
• زمانی که از رادیوتراپی برای درمان منطقه ی گسترده ای از استخوان ها استفاده می شود، روی مغز استخوان اثر می گذارد و منجر به کاهش خون می شود.
• بیماران BMT یا PBSCT میزان زیادی شیمی درمانی یا رادیو درمانی دریافت می کنند. اینها سلول های خون ساز در مغز استخوان را نابود می کند. این بیماران اغلب بعد از درمان کم خونی دارند و نیاز به خون دارند.

---

انواع انتقال

• انتقال سلول های قرمز خون
• اصول سلول های قرمز خون

RBC ها رنگ خون را می سازند. وظیفه ی ان ها حمل اکسیژن از ریه ها از طریق جریان خون به هر بخش از بدن است. ماده ای در سلول های قرمز خون به نام هموگلوبین این کار را انجام می دهد. سپس، سلول های قرمز CO2 را به ریه ها برمی گردانند که زمان بازدم جدا می شود.

سلول های قرمز معمولا در مغز استخوان، بخش درونی نرم استخوان مرکزی ساخته می شوند. تولید RBC در کلیه کنترل می شود. زمانی که کلیه ها احساس می کنند RBC کافی در خون ساخته نمی شود، هورمونی به نام اریتروپویتین ازاد می کنند که باعث می شود مغز استخوان بیشتر تولید کند.

---

چه زمانی که انتقالات سلول قرمز استفاده می شود؟

آنمی

افرادی که RBC کم دارند انیمک هستند. انها به انتقال RBC نیاز دارند زیرا اکسیژن به تمام بدن نمی رسد.

سطح معمول هموگلوبین ۱۲ تا ۱۸ g/dLاست؛ اگر به زیر ۸ g/Dl برسد نیاز به انتقال داریم. اگر برای انمی به انتقال خون نیاز دارید، بسته به عوامل زیادی مانند مدت رشد انمی و چگونگی مقاومت بدن با ان بستگی دارد. انمی به علت کمبود خون احتمالا فورا خوب می شود. آنمی که کم کم رشد می کند باعث مشکلات نمی شود، زیرا برای تعدیل زمان دارد. اگر سطح هموگلبین از نرمال کمتر است اما حالت سرگیجه، رنگ پریدگی کوتاهی نفس ندارید، ممکن است نیاز به انتقال داشته باشید.

بیمارانی که بیماری های قلبی و ریوی دارند ممکن است تحت تاثیر انمی قرار گیرند و حتی اگر سطح هموگلبین ان ها کم نباشد نیاز به انتقال داشته باشند. شرایط دیگری که نیاز به اکسیژن را افزایش می دهد نیز نیاز به انتقال دارند.

داروهایی هستد که انمی را به جای انتقال در برخی بیماران درمان می کند، اما خطراتی دارند، به آهستگی کار میکنند، و هزینه زیادی دارند.

جراحی

انتقالات باید در حین یا بعد از جراحی برای جبران خون ازدست رفته انجام شود. برخی مطالعات نشان داده اند بیمارانی با سرطان های مخصوصی مانند پروستات، ریه، سینه و روده ی بزرگ، اگر انتقالات قبل یا حین جراحی باشد نتیجه ی بدتری دارد. دلایل مشخص نیست، اما خون انتقال یافته می تواند به طریقی روی سیستم ایمنی تاثیر بگذارد که بعدا مشکل ساز شود. از انجا که خیلی ازتحقیقات تنها به افرادی توجه کرده اند که انتقال داشته اند یا نداشته اند اطلاعات خیلی معتبر نیست، پس تفاوتهای زیادی وجود دارد. مثلا، بیمارانی که نیاز به انتقال دارنداغلب برای شروع سخت هستند، و ممکن است به شیوه های مختلف درمان شوند. این تحقیقات باید تایید شود.

به یاد داشته باشید می توان تعداد انتقالات را کاهش داد، به طور کلی جلوگیری از ان ها باعث خطارت جدی می شود و حتی منجر به مرگ می شود. تصمیم برای انتقال باید در زمینه ی عوامل دیگر هم مانند نشانه های بیمار و سلامت کلی اتخاذ شود.

---

انتقال پلاسما

پلاسما بخش مایع زرد خون است. شامل پروتئینی است که به انعقاد خون کمک می کند. زمانی که بدن آسیب می بیند اهمیت پیدا می کند زیرا انعقادها برای کمک به انسداد رگ های خونی و مسدود کردن خونریزی لازم است. همچنین پلاسما پروتئین هایی دارد، مانند انتی بادی ها که برای مبارزه با عوفنت لازم است.

زمانی که پلاسما از سلول های قرمز جدا می شود، می تواند منجمد شود و تا یکسال نگهداری شود. زمانی که گرم می شود پلاسمای یخ زده ی تازه نام می گیرد.

پلاسما می تواند در فرایندی به نام آفرزیس یا گاهی اوقات پلاسما فرز اهدا شود. اهدا کننده به ماشینی قلاب می شود می شود که خون را جدا می کند، پلاسما را جدا می کند، آن را در محفظه ی خاصی قرار می دهد. ماشین سلول های قرمز  دیگر بخش های خون را به جریان خون اهداکننده برمی گرداند.

چه زمانی انتقال پلاسما استفاده می شود؟

پلاسما به بیمارانی داده می شود که خونریزی دارند زیرا خن آن ها انطور که باید منعقد نمی شود.بیماران سرطانی اگر DIC داشته باشند پلاسمای منجمد تازه می گیرند. در این وضعیت نادر، تمام فاکتورهای انعقادی در بدن استفاده یا تجزیه می شوند. علایم و آزمایشات خون در تشخیص DIC مهم است.

---

انتقالات پلاکت

پلاکت های اجزای سلول ها در خون و بخش دیگری از فرایند انعقاد هستند. ان ها با فاکتورهای انعقادی در پلاسما کار می کنند تا از خونریزی جلوگیری کنند. پلاکت ها از سلول های خاصی در مغز استخوان به نام مگاکاریوسیت می آیند.

پلاکت ها معمولا در پلاسما یافت می شوند، و مانند گلوبول ها ی قرمز، از آن جدا می شوند. یک واحد خون کل حجم پلاکت کمی دارد. پلاکت ها را از واحدهای کل خون می گیرد تا نگذارد فرد خونریزی کند. یک واحد پلاکت به صورت میزانی تعریف می شود که از واحد خون کل جدا می شود.

برخلاف سلول های قرمز خونی، پلاکت ها نوع خون ندارند، پس بیماران می توانند از هر اهدا کننده ای دریافت کنند. برای انتقالات پلاکت ۶ تا ۱۰ واحد از اهداکننده های مختلف ترکیب می شوند و در یک زمان اهدا داده می شوند.

پلاکت ها نیز با آفرزیس جمع اوری می شوند. گاهی به این پلاتفررز می گویند. در این فرایند، اهدا کننده به ماشینی قلاب می شود که خون را جدا می کند، و فقط پلاکت را نگه می دارد. باقیمانده ی سلول های خونی و پلاسما به اهداکننده بر می گردد. افرزیس می تواند پلاکت های کافی جمع آوری کند تا با پلاکت هایی از اهداکننده های دیگر ترکیب نشود. پلاکت های جمع شده به این طریق پلاکت های اهداکننده ی تنها هستند.

چه زمانی انتقال پلاکت ها انجام می شود؟

اگر مغز استخوان بیماران سرطانی کافی نباشد ممکن است به پلاکت نیاز داشته باشند. این زمانی روی می دهد که سلول های مغز استخوان پلاکت ساز توسط شیمی درمانی یا رادیوتراپی نابود می شود یا سلول های سرطانی مغز استخوان را کاهش داده اند.

میزان طبیعی پلاکت حدود ۱۵۰,۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰۰ در mm3 ، بسته به آزمایشگاه است. زمانی که پلاکت زیر نرمال است، بیمار در خطر خونرزیزی است. در چنین زمانی می توان انتقال پلاکت انجام داد یا حتی در سطوج بالاتر بیمار نیاز به جراحی داشته باشد یا خطر خونریزی نباشد. اگر نشانه ای از خونریزی نباشد، پلاکت حتی در زمان کاهش باید انتقال یابد.

اکنون دارویی به نام اینترلوکین ۱۱ وجود دارد که پزشکان می توانند برای بالابردن میزان پلاکت بدون انتقال انجام دهند. مانند داروهای دیگر برای کمک به خون، کمی افزایش پلاکت زمان میبرد، مثلا ۱۰ تا ۲۱ روز.

---

انتقال کرایوپرسیپیتیت

این به بخش کوچکی از پلاسما گفته می شود که زمان انجماد پلاسما جدا می شود و در سپس در یخچال گرم می شود. این عوامل انعقادی زیادی دارد که در پلاسما یافت می شود، اما میزان کمتری از مایع متمرکز شده اند. یک واحد خون کل میزان کمی کرایوپرسیپیتیت دارد، حدود ۸ تا ۱۰ واحد کرایوپرسیپیتیت با هم برای انتقال جمع می شود.

چه زمانی انتقال کرایوپرسیپیتیت انجام می شود؟

کرایوپرسیپیتیت ارائه می شود تا عوامل انعقاد خون متعدد را مانند زیر جایگزین کند:

• عامل VIII
• عامل فون ویلبراند
• فیبرینوژن

اگر افراد سرطانی دچار خونریزی شوند به ندرت به  کرایوپرسیپیتیت نیاز دارند.

---

انتقالات گلوبول سفید

شیمی درمانی می تواند به سلول ها در مغز استخوان اسیب بزند، و بیمارانی که شیمی درمانی دریافت می کنند اغلب میزان wbc پایین دارند.

WBC، به ویژه نوع نوتروفیل ها، در مبارزه با عفونت ها مهم هستند. زمانی که بیماران میزان پایین WBC دارند، پزشکان به دقت تعداد نوتروفیل ها یا ANC را اندازه می گیرند. افرادی با نوتروپنی در خطر عفونت های جدی هستند، حتی اگر میزان ان ها در یک هفته کم بماند، بیشتر در خطر باشند.

چه زمانی گلوبول های سفید باید تزریق شوند؟

در یک زمان، انتقالات WBC عمدتا به بیماران سرطانی داده می شود که نمی توانند این سلول ها را به تنهایی بسازند یا WBC آن ها به خاطر بیماری یا دارو از بین رفته است. برای مثال، مشخص نیست چطور انتقالات به کاهش خطرات عفونت های جدی کمک میکند. و انتقال های WBC نیز می تواند باعث تبی به نام واکنش انتقال خون ناشی از تب شود. گاهی ممکن است بیمار های عفونی را مانند CMV انتقال دهند، که ممکن است برای افرادی با سیستم ایمنی ضعیف خطرناک باشد.

به جای انتقال WBCها، پزشکان اکنون از داروهایی به نام فاکتورهای شبیه ساز کولونی یا رشد استفاده می کنند که به بدن برای ساخت نوتروفیل ها کمک می کند:

• G-CSF مانند فیلگراستیم و pegfilgrastim
• GM-CSF مانند سارگراموستیم

---

چطور انتقالات خونی انجام می شود؟

انتقال خونی از طریق لوله ای متصل به سوزن یا لوله ی نازک انجام می شود که در رگ است. میزان یا بخشی از خون انتقالی به نیاز بیمار بستگی دارد.

اولا، آزمایشات خون مانند CBC برای این هستند که ببیند آیا نشانه های بیمار احتمالا به انتقال کمک میکند یا نه. یک ABC سطوح اجزا را در خون مانند گلوبول های قرمز و سفید، و پلاکت اندازه می گیرد. ازمایشات انعقاد نیز انجام می شود تا ببینند آیا خونریزی مساله ای است یا نه.

اگر انتقال لازم باشد، ازمایشات خونی باید انجام شود تا ببینیم آیا جز خونی با بیمار هماهنگ است یا نه.

---

انواع خونی

انواع خونی زمانی که برای انتقال هستند مهم هستند. اگر انتقالی را به دست اورید که با نوع خون شما هماهنگ نیست، سیستم ایمنی با خون اهدایی می جنگد. این می تواند باعث واکنش انتقالی تهدید کننده یا حتی جدی شود.

مراقب باشید اشتباهی صورت نگیرد، خون اهدایی با دقت برای تشخیص نوع ازمایشین زمانی انجام می شود که از اهدا کننده خون گرفته می شود و دوباره توسط آزمایشگاه دریافت می شود. بسته ی خون نامگذاری می شود. زمان نیاز فرد به انتقال خون، نمونه ی خونی از آن ها گرفته می شود و به همان شیوه بررسی می شود.

همه ی خون ها اجزای مشابهی دارند، اما خون مشابه نیست. افراد انواع خونی متفاوت دارند، که به موادی به نام آنتی ژن در سلول خونی فردی بستگی دارد. دو انتی ژن مهم در گونه های خونی A ،B ،O و RH هستند.

هر فرد یک نوع ABO دارد که یعنی انتی ژن A، B هر دو یا هیچکدام در سلول ها خونی یافت نشده است. هر فرد نیز یا RH مثبت دارد یا منفی. این دوعامل می تواند ترکیب شود و ۸ نوع دیگر به وجود آید:

A مثبت- B مثبت – AB مثبت – O مثبت – A منفی – B منفی – AB منفی – O منفی

انواع خونی ABO

دو آنتی ژن سلول های خونی نوع خون ABO فرد را نشان می دهد.

• اگر خون O دارید، می توانید نوع انتقالات سلول خونی قرمزO را به دست اورید. اما می توانید سلول های خون قرمز را با نوع A ،B  یا O داشته باشید که گاهی به ان اهداکننده جهانی می گویند.
• اگر نوع خونی A دارید، نمی توانید نوع سلول های خونی قرمزB یا AB را به دست آورید
• اگر نوع خون B دارید، نمی توانید نوع A یا AB را بگیرید.
• اگر نوع خونی ABدارید، می توانید انتقالات O ،A ،B یا AB را به دست آورید.

عامل Rh

خون یا Rh مثبت یا منفی است، بسته به این که آیا سلول های خونی آنتی ژن های Rh در سطح خود دارند یا نه. فردی که Rh مثبت خون نوع A دارد، A مثبت است و فردی که نوع A خون Rh منفی دارد، A منفی است.

اگر شما خون Rh مثبت دارید، می توانید انتقالات سلول خونی قرمز منفی Rh، یا مثبت به دست اورید. اما افرادی با خون منفی Rh فقط سلول های خونی منفی Rh مگر در موارد اضطراری دریافت می کنند. این به علت این است انتقال خون مثبت Rh می تواند باعث شود فرد با خون منفی Rh آنتی بادی هایی در برابر عامل Rh بسازد. اگر زنی با Rh منفی آنتی بادی هایی مانند این بسازد، می تواند به نوزادان مثبت Rh در اینده آسیب برساند.انتی بادی های ضد Rh می توانند به سلول های خونی مثبت Rh در جنین آسیب برسانند.

دیگر آنتی ژن ها

آنتی ژن های دیگری در سلول های قرمز وجود دارد که منجر به واکنش های انتقال می شود. این ها به این دلیل هستند که افراد آنتی بادی هایی در برابر آن ها نمی سازند مگر قبلا واکنش هایی داشته باشند. هنوز، این انتی ژن ها در هماهنگ کردن خون برای فردی که انتقال های زیادی در گذشته داشته است یک عامل است، که برای افراد سرطانی نیز همین طور است.

پلاسما، پلاکت، و نوع خون

برای انتقال کرایوپرسیپیتیت و پلاکت، هماهنگ کردن نوع خون اهدا کننده برای دریافت کننده معمولا جدی نیست، اما آزمایشگاه ها تلاش دارند تا آن ها را هماهنگ کنند. این برای بیمارانی که قبلا انتقالات زیادی داشته اند یا به انتقالات در گذشته واکنش نشان داده اند مهم است.

آنتی بادی و هماهنگ های متقاطع

بعد از اینکه نوع خون مشخص شد، آزمایشی به نام صفحه ی آنتی بادی انجام می شود تا ببینید آیا پلاسمای بیمار انتی بادی های دیگری به جز ان هایی که در مقابل A ،B، Rh بودند دارند یا نه. اگر آنتی بادی های زیادی وجود داشته باشد، هماهنگی متقابل طولانی تر می شود. زیرا ممکن است واحدهای اهداکننده کاملا با دریافت کننده هماهنگ نباشد، اگر چه انواع ABO و Rh مشابه دارند.

قبل از اینکه فرد انتقال سلول های قرمز را داشته باشد، آزمون ازمایشگاهی دیگری به نام هماهنگی متقاطع باید انجام شود تا اطمینان دهد که خون اهدا کننده با دریافت کننده قابل سازگاری است.

واحد درست ABO و نوع

Rh انتخاب می شود، و قطره ای از سلول های قرمز اهداکننده از واحد با پلاسمایی از بیمار ترکیب می شود. ترکیب بررسی می شود تا ببینید آیا پلاسمای بیمار باعث می شود سلول های خونی انبوه شود یا نه. این اگر بیمار آنتی بادی های زیادی برای یک پروتئین در واحد اهداکننده داشته باشد روی می دهد. اگر مشکلی وجود نداشته باشد، هماهنگی متقابل ۳۰ دقیقه طول می کشد.

هماهنگی متابل معمولا برای انتقال پلاسما یا پلاکت مورد نیاز است مگر اینکه پلاکت ها شبیه آن هایی باشند که سلول های قرمز داشته باشند.

---

فرایند انتقال

بیشتر انتقالات خونی در بیمارستان یا کلینیک های سراپایی است.

استامینوفن و دیفن هیدرامین معمولا اقبل از انتقال برای کاهش علایم واکنش جزیی انتقال ارائه می شود.

انتقال سلول های قرمز خونی معمولا با سرعت پایین زمانی که بیمار به دقت برای علایم ونشانه ها ی واکنش انتقالی بررسی می شود شروع می شود.

اغلب علایم حیاتی بیمار کنترل می شود. هر واحد سلول قرمز معمولا در طول چند ساعت انتقال می یابد، و باید ظرف ۴ ساعت کامل شود. دیگر اجزا مانند پلاسما و پلاکت سریعتر هستند.

پرستار مراقب انتقالات را اگر مراقبت های لازم اتخاذ شود در خانه می دهد تا امنیت بیمار تضمین شود. بیمارانی که انتقال می گیرند اغلب مریض هستند، نمی توانند به مراکز درمانی بروند، و نیاز به انتقالات زیاد برای طولانی مدت دارند.

استانداردهای مشابهی که برای انتقالات بیمارستانی انجام می شود باید درخانه دنبال شود. پزشک باید مطمان شود عملکرد قلب وریه بیمار قبل از انتقال به خانه فراهم شده است. مراقبت اضطراری باید در زمان نیاز در دسترس باشد. همچنین، خون باید در دمای خاصی درحین انتقال به خانه نگهداری شود.

---

خطرات احتمالی انتقالات خونی

اگرچه انتقالات خونی نجان بخش هستند، بدون خطر هم نیستند. عفونتها خطر اصلی بودند زمانی، اما با آزمایشات دقیق و غربالگری اهداکننده کمتر شده اند. واکنش های انتقال و دیگر مسایل غیرعفونتی رایج تر هستند.

زمانی که انتقالی را دریافت می کنید، باید بگذارید پرستار در صصورت بروز علایم و نشانه هایی مانند خارش، لرزش، سردرد، دردسینه، یا پشت، گرفتگی صدا ، تهوع، گیجی، مشکل تنفسی، یا مسایل دیگر فورا باخبر شود. ظرف چند روز واکنش ها را گزارش دهید.

واکنش های انتقال

گاهی انتقال خون باعث واکنش های انتقال می شود. انواع متعددی از واکنش ها وجود دارند و برخی بدتر هستند. برخی واکنش ها به محض شروع انتقال روی می دهد، درحالیکه برخی چند روز یا مدتی طول می کشد.

خیلی از احتیاط ها قبل از شروع انتقال برای حفظ واکنش ها از اتفاق افتادن روی می دهد. نوع خون واحد دفعات زیادی کنترل می شود، و واحد به طور متقابل هماهنگ می شود تا از هماهنگی نوع خون فردی که آن را می گیرد اطمینان یابد. بعد آن، هم پرستار و تکنیسین آزمایشگاه بانک خون به اطلاعات در مورد بیمار و انتقال روی واحد خون قبل از اجازه دادن نگاه می کنند. اطلاعات یک بار دوباره در حضور بیمار قبل از شروع انتقال چک می شود.

واکنش الرژیک

این رایج ترین واکنش است. درطول انتقال زمانی که بدن به پروتئین های پلاسما یا مواد دیگر در خون اهدایی واکنش می دهد، روی می دهد. معمولا تنها نشانه ها کهیر و خارش هستند، که با آنتی هیستامین هایی مانند دیفن هیدرامین درمان می شوند. در موارد نادر این واکنش ها جدی تر می شوند.

واکنش تب دار

فرد یک تب ناگهانی در طول ۲۴ ساعت انتقال دارد. سردرد، تهوع، لرزش، یا احساس کسالت همراه با تب می باشد. استامینوفن می تواند به این نشانه ها کمک کند.

این واکنش ها اغلب واکنش بدن به گلوبول های سفید در خون اهدایی است. در افرادی که قبلا انتقال داشته اند و زنانی با حاملگی های زیاد رایج تر است. انواع دیگر واکنش نیز می تواند باعث تب شود، آزمایشاتی بیشتر برای اطمینان از تبدار بودن واکنش مورد نیاز است.

بیمارانی که واکنش های تب دار داشتند یا در خطر هستند معمولا فراورده های خونی به نام leukoreduced داده می شوند. این یعنی گلوبول های سفید خون با فیلتر یا ابزار دیگر برداشته شده اند.

آسیب های حاد ریوی مربوط به انتقال

ترالی نادر است، اما واکنش های جدی دارد. با هرنوع انتقالی روی می دهد اما آن هایی که پلاسمای بیشتری دارند مانند پلاسمای منجمد تازه یا پلاکت ها، بیشتر باعث این واکنش می شوند. این اغلب یک تا دوساعت بعد از شروع انتقال روی می دهد، اما می تواند هر زمانی تا ۶ ساعت بعد از انتقال روی دهد. همچنین سندروم تاخیری ترالی (TRALI) وجود دارد، که تا ۷۲ ساعت بعد از انتقال داده می شود.

نشانه ی اصلی ترالی (TRALI) مشکل در تنفس است، که می تواند تهدید کننده ی زندگی باشد. اگر ترالی در طول انتقال مورد تردید قرار گیرد، انتقال باید فورا متوقف شود.

پزشکان اکنون معتقدند فاکتورهای مختلفی در این بیماری درگیر هستند، و به نظر می آید داروها کمک نمی کنند. خیلی از بیمارانی که ترالی دارند، قبلا جراحی، تروما، درمان سرطان، انتقال، یا عفونت شدید داشته اند. بیشتر اوقات، ترالی ظرف ۲ تا ۳ روز اگر تنفس و فشار خون خوب شود از بین می رود، اما حتی با پشتیبانی هم حدود ۵ تا ۱۰ درصد موارد کشنده است. ترالی احتمالا کشنده است البته اگر بیمار قبل از انتقال خیلی بیمار باشد. بیشتر اوقات بیمار به اکسیژن، مایعات، و گاهی استفاده از ماشین تنفس نیاز دارد.

ترالی تاخیری خطر بالاتر مرگ دارد، که آن را تا ۴۰ درصد تخمین زده اند. اگر بیمار ترالی نیاز به گلوبول قرمز داشته باشد، پزشکان تلاش می کنند مشکلات بعدی را با برداشتن پلاسمای بیشتر از گلوبول قرمز با استفاده از نمک محلول در آب جلوگیری کنند. محقان روی راه های بیشتری برای کاهش خطر انتخاب و ازمون دقیق اهدا کننده کار می کنند.

واکنش حاد همولیتیک ایمنی

یک واکنش حاد همولیتیک ایمنی جدی ترین نوع واکنش انتقال است، اما خیلی نادر است. زمانی که نوع خونی اهداکننده و بیمار هماهنگ نباشد روی می دهد. انتی بادی های بیمار به گلوبول های قرمز انتقالی حمله می کنند آنها را می شکنند و مواد مضر را وارد خون می کنند.

ممکن است بیمار لرزش، تب، دردپشت یا سینه یا تهوع داشته باشد. کلیه ها می تواند خیلی اسیب ببیند و دیالیز لازم باشد. یک واکنش همولیتیک اگر انتقال متوقف نشود به محض شروع واکنش متوقف می شود.

واکنش همولیتیک تاخیری

این نوع واکنش زمانی روی می دهد که آنتی ژن ها به آهستگی به سلول های خونی انتقال یافته حمله می کنند. سلول های خونی روزها و هفته ها بعد از انتقال شکسته می شوند. معمولا نشانه ای وجود ندارد اما سلول های قرمز خونی انتقال یافته نابود می شوند و تعداد سلول های قرمز خونی کم می شود. در موارد نادر، کلیه ها تحت تاثیر قرار می گیرند و درمان مورد نیاز است.

افرادی که قبلا انتقال داشته اند، معمولا این نوع واکنش را ندارند. آن هایی که این واکنش را دارند نیاز به آزمونهای خونی خاص دارند قبل از هرگونه انتقالی. واحدهای خونی که آنتی ژن ندارند که بدن حمله کنند باید استفاده شوند.

بیماری پیوند علیه میزبان

بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) زمانی روی می دهد که فردی باخطر سیستم ایمنی گلوبول های سفید در فراورده ی خونی انتقالی دریافت می کند. گلوبول های سفید در انتقال به غشای بیمار که خون گرفته است حمله می کنند.

اگر خون از خویشاوندان یا یا فردی با گروه خونی مشابه بیمار باشد، این بیشتر روی می دهد. سیستم ایمنی بیمار سلول های سفید خون را در خون انتقالی به عنوان بیگانه شناسایی نمی کند. این به سلول های سفید این امکان را می دهد تا نجات یابند . به غشای بدن بیمار حمله کنند.

در طول یک ماه از انتقال، بیمار ممکن است تب، مشکلات کبد، قرمزی یا اسهال داشته باشد.

برای اینکه سلول های سفید باعث GVHD نشوند، خون اهدایی می تواند قبل از انتقال با اشعه درمان شود. آن ها فراورده های خونی تحت تابش هستند. اغلب برای افرادی با سرطان که سیستم ایمنی ضعیف دارند استفاده می شود.

عفونت ها

انتقالات خونی می تواند عفونت هایی توسط باکتری، ویروس، و انگل ها را ایجاد کند. خطر دقیق برای هرنوع عفونت فرق می کند. واحدهای آزمایش خون برای میکروب هایی که باعث عفونت می شود ذخیره ی خون را امن کرده است، اما هیچ آزمایشی ۱۰۰% نیست.

آلودگی باکتریایی

به ندرت، خون با میزان کم باکتری پوستی در طول اهدا آلوده می شود. پلاکت ها بیشترین احتمال را برای این مشکل دارند. از انجا که پلاکت ها باید در دمای اتاق ذخیره شوند، این باکتری ها سریع رشد می کنند. بیمارانی که این پلاکت ها را دریافت می کنند بیماری جدی در دقایق و ساعات بعد از شروع انتقال دریافت می کنند.

بانک های خونی به طور روتین پلاکت ها را آزمایش می کنند  واحدهای خونی که احتمال آسیب دارند را از بین می برند. آزمایشات معمولا پالایش می شوند، اما امروزه موارد نادرتری از بیماری توسط پلاکت ها ایجاد می شود. همچنین، بیمارستان های بیشتری از پلاکت های اهدایی تنها استفاده می کنند که نسبت به پلاکت های مخلوط خطر کمتری دارند.

هپاتیت B و C

ویروس هایی که به کبد حمله می کنند باعث هپاتیت می شوند. هپاتیت رایج ترین ترین بیماری انتقال یافته از انتقالات خونی است. تحقیقی در سال ۲۰۰۹ در مورد هپاتیت B بر روی خون اهدایی نشان داد خطر حدود ۱ در هر ۸۰۰۰۰۰ واحد یا کمتر است. حدود یک انتقال خون در ۱.۶ ملوین می تواند هپاتیت C را انتقال دهد.

تحقیقاتی همچنان در رابطه با کاهش خطر این عملکردها درحال انجام است. در بیشتر موارد هیچ نشانه ای وجود ندارد، اما هپاتیت ها می تواند گاهی منجر به شکست یا مشکلات دیگر شود.

گام های متعددی به طر روتین برای کاهش هپاتیت از انتقال خون صورت می گیرد. افرادی که اماده برای اهدای خون هستند باید به سوالاتی در مورد عوامل خطر هپاتیت و نشانه های هپاتیت پاسخ دهند. خون اهدایی نیز برای پیدا کردن ویروس هاس هپاتیت ب و سی و مشکلات کبدی آزمایش می شود که می تواند نشانه های انواع دیگر هپاتیت باشد.

ویروس های نقص سیستم ایمنی انسانی

HIV باعث AIDS می شود. آزمون هر واحد خون اهدایی برای HIV در ۱۹۸۵ شروع شد، و تمام خون اهدایی اکنون برای HIV ازمایش می شود.

با آزمایشات بهبود یافته ی اچ آی وی، تعداد موارد انتقالات مرتبط با ایدز کماکان در حال افت است. خطر انتقال اچ آی وی از یک انتقال حدود یک در دو میلیون است. در کنار ازمایش، خطر با پرسش سوالاتی در مورد خطرات و عومال خطر اچ آی وی کاهش می یابد.

عفونت های دیگر

همگام با ازمایش هایی که در بالا ذکر شد، تمام انتقالات خونی برای سیفلیس و همچنین HTLV-I و HTLV-II آزمایش می شود. از سال ۲۰۰۳، خون اهدایی برای ویروس نیل غربی نیز آزمایش شده است. در ۲۰۰۷، بانک های خونی نیز برای بیماری شاگاس آزمایش شدند.

بیماری های به وجود امده به خاطر باکتری، ویروس، و انگل های خاصی مانند بیماری بابزیوز، مالاریا، لایم، و بقیه نیز توسط انتقالات فراورده های خونی انتشار یافته است. اما از انجا که اهداکننده های بالقوه با سوالاتی در مورد وضعیت سلامت و مسافرت خود غربال شده اند، چنین مواردی نادر است.

---

جایگزین هایی برای انتقالات خونی

از آنجا که انتقالات خطر دارند و بانک های خون محدود هستند، اگر قابل اجتناب باشد پزشکان از ان استفاده نمی کنند. در برخی موارد، گزینه هایی به جز انتقالات محصول خون می تواند در دسترس باشد.

حجم دهنده ها

زمانی که بیمارمایعات زیادی دارد اما به خون نیاز ندارد، می توان با دادن محلول هایی برای حفظ چرخه از شوک جلوگیری کرد یا آن را درمان کرد. رایج ترین راه حل ها سالین نرمال و محلول رینگرلاکتات است. دیگر محلول ها شامل آلبومین، HES، دکسترانس، و پروتئین خالص است. تمام این ها حجم مایع را افزایش می دهد، اما تعداد سلول ها را تغییر نمی دهد.

عوامل رشد

بدن معمولا ماده ی هورمونی به نام عامل رشد خونساز است که باعث تولید سلول های سفید بیشتر مغز استخوان می شود. دانشمندان یادگرفته اند که چطور این عوامل رشد را در آزمایشگاه تولید کنند تا به افراد کمک کنند. عوامل رشد را می توان برای تقویت سلول های قرمز، سفید، یا پلاکت ها استفاده کرد.

عوامل رشد می تواند به بیمارانی که می خواهند در عوض انتقال داشته باشند کمک کند. اما مشکلاتی دارند که می تواند کاربرد آن ها را در مواردی محدود کند:

• برخلاف انتقالات، عوامل رشد روزها و هفته ها برای افزایش تعداد سلول ها طول می کشند، بنابراین در افرادی که سریعا به افزایش خون نیاز دارند خوب نیست مانند خونریزی زیاد.
• افرادی با مشکلات مغز استخوان شاید به علت تولید ناکافی سلول به این روش جواب ندهند.
• برخی عوامل رشد باعث می شوند سرطان های خاصی سریعتر رشد کنند.
• معمولا هزینه زیادی دارند.
• به خاطر این معضلات، عوامل رشد در بیماران سرطانی که انتظار درمان دارند استفاده نمی شود. و در صورت استفاده برای مدت کوتاهی هستند.

---

برگشت خون خود در حین و بعد از عمل

گاهی برای جبران خون از دست رفته در جراحی باید خونرسانی انجام داد. گاهی این خون را می توان با ماشینی که خون را جمع آوری می کند نجات داد.

برگشت خون به خود انتقال اتولوگ نام دارد. نیاز به انتقال را از اهداکننده ی دیگر قطع می کند. اما برخی تحقیقات سلول های توموری در خون نجات یافته در طول درمان سرطان را پیدا کرده اند، نمی توان ان را برای همه انجام داد.

---

جایگزین های خونی

تاکنون، جایگزینی واقعی برای این وجود ندارد. اما محققان در حال تلاش برای توسعه ی مایعی هستند که اکسیژن را حمل می کند و آن را جایگزین خون می کند. حداقل برای کوتاه مدت، در موقعیت های خاص.

برخی محصولات در حال آزمایش می توانند برخی وظایف سلول های قرمز را انجام دهند، مانند حمل اکسیژن به بافت ها، اما نمی توانند برخی عملکردها را انجام دهند. هیچ جایگزین خونی توسط FDA تا ۲۰۱۳ تایید نشده است.

---

اهدای خون

علی رغم پیشرفت های پزشکی، هیچ جایگزین انسانی خوبی برای خون انسان وجود ندارد، زیرا اهدای خون خیلی مهم است. افراد به دلایل مختلف خون اهدا می کنند. گاهی به افرادی خون می دهند که نمی شناسند.

خون معمولا در مراکز خاص جمع آوری می شود. برخی مراکز از ون هایی استفاده می کنند تا به مناطقی بروند وخون جمع کنند. برخی بیمارستان های بزرگتر مراکز خود را دارند تا خون اهدایی را جمع آوری و پردازش کنند. بعد ازاینکه خون برای امنیت آزمایش شد در بانک های خون تا زمان نیاز نگاه داری می شود.

---

نگهداری ایمن خون

هرفردی که برای اهدا می آید سوالات زیادی می پرسد و این شانس را دارد که بگوید ایا خون آن به دلایلی امن بوده است یا نه. همچنین اهداهای قبلی فهرست اهداکننده های ناصالح را می نویسد. آزمایشات برای خون انجام می شد تا بیماری های انتقالی مشخص شود. اگر خطری شناسایی شود اجازه ی اهدای خون ندارند.

از تجهیزات استریل استفاده می شود. سوزن ها یکبار مصرف هستند. اهدا کننده ایدز، هپاتیت یا عفونتی نمی گیرند.

واکنش های اهدای خون نادر و تقریبا صفر هستند. اگر سالم باشید، می توانید بدون آسیبی واحد خون دهید زیرا یک واحد بخش کوچکی از کل خون شما است. بدن شما خون از دست رفته را ظرف یک روز جبران می کند، ومغز استخوان شما تمام ان را جایگزین می کند، معمولا ۴ تا ۶ هفته. باید حداقل ۸ هفته بین دو اهدا صبرکنید. برخی اجزای خون می توانند بیشتر اهدا شوند.

قوانین حمایت از اهدا کننده و گیرنده

بیشتر اوقات اهداکننده باید:

• سالم باشد
• حداقل ۱۷ ساله باشد
• حداقل ۱۱۰پوند وزن داشته باشد
• خون اهدایی در هشت هفته ی گذشته نداشته باشد.
• انتی بیوتیک مصرف نکند.

افرادی که “رقیق کننده ی خون” یا داروهای دیگر مصرف می کنند که اکنه، کچلی، یا بزرگی پروستات را درمان کند نباید خون دهند مگر چند روز یا چندهفته دارو را متوقف کرده باشید. افرادی که برای داءالصدف دارو مصرف می کنند یا فراورده های پلاسمای انسانی مصرف می کنند مدت های بیشتری نباید خون دهند. دیگر سوالات مسافرتی و سلامتی با هر اهدا کننده به اجمال بازنگری می شود.

اگر به اهدای خون علاقه دارید، با AABBتماس بگیرید. همچنین می توانید صلیب سرخ امریکا یا مراکز خون را ببینید.

فرایند اهداء خون

قبل از خون دادن، شب قبل خوب بخوابید، غذای سبک بخورید، و مایعات بدون کافئین بنوشید. خیلی از مراکز اهدای خون می خواهند فهرست داروهای مصرفی خود را بیاورید.

قوانین FDA قبل از اهدای خون می خواهند ثبت نام کنید؛ فشار خون، دمای خون، و ضربان قلب شما چک شود؛ به سوالات سلامتی پاسخ دهید؛ تست خون بدهید. باید پرسشنامه ای را پر کنید، درمورد رفتارهای خاص سوال می کنند . مسافرت هایی که شما را درخطر برخی بیماری ها قرار می دهد. همچنین باید جزئیاتی در مورد اینکه خون اهدایی قبل ازاهدا چطور است به شما بدهند.

در صندلی راحتی می نشینید . روی میز دراز می کشید. بازوی شما ضدعفونی می شود، وسوزن استریل وارد رگ شما می شود. هر واحد از خون کل معمولا هر ۱۰ تا ۱۵ دقیقه گرفته می شود.

وقتی خون شما گرفته شد، کمی باید استراحت کنید تا مطمان شوید حالتان خوب است. در طول این زمان باید نوشیدنی هایی بنوشید و قبل از ترک چیزی بخورید.

اگرچه می توانید بلافاصله فعالیت های عادی را از سر بگیرید، برخی مراکز توصیه می کنند حدالمکان رانندگی نکنید. تنها چندساعت ممکن است احساس خستگی داشته باشید.

انواع اهداء خون

انواع اهدای خون وجود دارد.

اهدای خون داوطلبانه

بیشتر اهدای خون به عنوان واحدهای خون کل از دواطلبانی است که هیچ ارتباطی با فردی که خون میگیرد ندارند. یک بار که خون اهداشد، واحدها معمولا به اجزایی تفکیک می شوند.

اهدای افورسیس به داوطلبان این امکان را می دهد تا تنها یک جزءخون اهدا کنند. خون از رگ به بازو کشیده می شود، و ماشین جزء مورد نیاز را جدا میکند. سپس باقی مانده خون به اهداکننده برمیگردد، معمولا از طریق رگ در بازوی دیگر. این فرایند بیش از دوساعت طول می کشد.

مزیت آن برگشت بیشتر خون، و جمع اوری بیشتر جزء مورد نیاز است. بیمارانی که به انتقال پلاکت نیاز دارند، مانند بیماران سرطانی، در معرض اهدای کمتری به شیوه ای که از اهدا کننده ها گرفته شده است نیاز دارند. خطر واکنش ها و عفونت ها کاهش می یابد.

مثل اهدای کل خون، اهدای افورسیس باید:

• خواب شبانه داشته باشید.
• غذای سبک بخورید.
• نوشیدنی بدون کافئن بنوشید.

از آنجا که اسپرین پلاکت ها را ضعیف می کند، نباید ۳۶ ساعت قبل آن را مصرف کرده باشید. قوانین مشابه FDA باید دنبال شود. برخلاف کل خون، انهایی که پلاکت یا پلاسما می دهند می توانند ظرف یک هفته دوباره تکرار کنند. مراکز متفاوت خون قوانین متفاوتی دارند.

در طول این فرایند افورسیس اهداکننده ها حس سرما دارند، حس گزگز حول لب ها و بینی دارند، اما این بعد از اتمام فرایند از بین می رود. اثرات جانبی دیگر، مانند حس خستگی بیشتر شیبه اهدای خون است.

اهدای خون اتولوگ

اهدای خون خود برای بعد اتولوگ است. اهدای اتولوگ اغلب هفته ها قبل از جراحی شما که احتمالا به خون نیاز دارد انجام می شود. سپس خون شما می تواند درطول و بعد از عمل جایگزین خون از دست رفته شود.

از انجا که خون خودتان را می گیرید گفته شده است معمولا این امن ترین نوع خونرسانی است. با این حال، بدون خطر هم نیست. گاهی احتمال آلودگی باکتریایی یا خطاهای دفتری وجود دارد.

افرادی که نمی توانند به دیگران خون دهند می توانند به خود خون دهند.

هزینه ی پردازشی برای جمع آوری، آزمایش، ذخیره، و تحویل هر واحد خون اتولوگ وجود دارد. آگاه باشید که بیمه سلامت ممکن است همه هزینه را ندهد. باید از قبل برنامه ریزی داشته باشید که تاقبل از جراحی زمان کافی داشته باشید تا خون از دست رفته ی شما بعد از خون دهی به بدن برگردد.

اهدای هدایت شده

اهدای خون برای عضو خانواده، دوست، یا بیمار دیگر اهدای هدایت شده است. این می تواند در هر مرکزی روی دهد، اما باید از قبل هماهنگ شده باشد. اهدا کننده باید همان شرایط و ضوابط عادی را انجام دهد، و باید با گروه دریافت کننده هماهنگ باشد.

خون از اهداکنندگان هدایتی نمی تواند از خون بقیه امنتر باشد و دربرخی موارد می تواند باعث مشکلاتی هم بشود.

انواع آزمایش مشابهی روی این اهداکنندگان انجام میشود. همانند اتولوگ، هزینه ی پردازش برای جمع آوری، آزمایش، ارائه ی خون وجود دارد. بیمه ممکن است ان را نپردازد. اگر خون مناسب نباشد برای خون گیرنده می توان ان را در بانک خون ذخیره کرد. در غیراینصورت دور ریخته می شود.

اهدای پولی

برای اهداف انتقال این نوع اهدا استفاده نمیشود. پلاسما تنها جزء برای اهداکنندگانی است که پول می گیرند، و با روش افورسیس گرفته می شود. پلاسما می تواند برای امنیت به شیوه هایی که سلول های خونی نمی توانند درمان شود.

پلاسمای گرفته شده از اهداکننده ی پول گیرنده معمولا با شرکت های دارویی پردازش می شود. نمی تواند به شکل پلاسمای منجمد یا کرایوپرسیپیتیت انتقال یابد.

اهدای خون توسط بهبود یافتگان سرطان

افرادی که قبلا سرطان داشتند در طول زمان خاصی بعد از درمان نمی توانند خون دهند. این تا حدی به علت حمایت از اهدا کننده است اما تا حدزیادی برای امنیت گیرنده است. برای اطمینان از مدت با پزشک خود صحبت کنید.

در حالیکه سرطان ها به ندرت از طریق پیوند ارگان ها مانند کلیه انتقال می یابند، هیچ گزارشی از انتقال سرطان به علت انتقال خون نبوده است. برای چک کردن، گروهی از محققان به افرادی نگاه می کنند که خون از اهداکننده هایی داشته اند که در ۵ سال خونگیری سرطان گرفته اند. در آن هایی که از افراد اهداکننده که بعد از اهدا سرطان گرفته اند، خون گرفته اند هیچ افزایش ابتلا به سرطان دیده نشده است.

این نشان می دهد شانس ابتلا به سرطان از اهداکننده ی سرطانی خیلی کم است، البته اگر باشد. حتی اگر سلول های سرطانی در خون اهدایی باشد، سیستم ایمنی فردی آن ها را نابود می کند. انتظار احتمالی می تواند در دریافت کننده های انتقالی با سیستم ایمنی ضعیف باشد، که نمی توانند با سلول های سرطانی بجنگند. به خاطر این احتمال کم، افرادی که سرطان ان ها در حال رشد است، نمی توانند به افراد دیگر خون دهند.

نمی توانید خون دهید اگر:

• برای سرطان درمان می شوید
• سرطان شما انتشار یافته است یا برگشته است
• به عنوان فرد بزرگسال لوسمی یا لنفوم دارید.
• قبلا سارکوم کاپوزی داشته اید.

مراکز متفاوت جمع آوری خون برای اجازه به اهدای خون سرطانی ها استانداردهای متفاوتی دارند. مثلا صلیب سرخ امریکا اگر سرطان یک پنج سال قبل درمان شده است برنگشته است اجازه ی اهدا می دهد.

اهداکننده های بالقوه ای که سرطان ان ها انتشار نیافته است و علاوه برجراحی به درمان دیگری نیاز ندارند شانس کمی از انتقال سرطان به جریان خون دارند. اهداکننده های با خطر کم باید صبرکنند تا بعد از جراحی بهبود یابند و دوباره خون دهند.

افرادی مانند کودکان که لوسمی یا لنفوم دارند حدود ۱۰ سال بعد از ازبین رفتن سرطان می توانند خون دهند.

تصمیم نهایی در مورد اینکه آیا فرد می تواند خون دهد یا نه به پزشک مسئول مرکز خون ربط دارد. اگر سوالاتی در مورد این که می توانید خون دهید یا دارید، با مرکز تماس بگیرید.

برخی بهبودیافتگان سرطان این احتیاط ها را اذیت کننده می دانند. ممکن است آن ها بخواهند به افراد سرطانی دیگر خون دهند، همانطور که در طول درمان به آن ها کمک شد. باید به خاطر داشته باشید با این حال که هدف مهم بانک خون تضمین امنیت خون و حفاظت خون گیرنده ها است.

خیلی از بهبودیافتگان سرطان نیز می خواهند با اهدای اعضای بدن خود بعد از مرگ به افراد کمک کنند.

---

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org