تقسیم بندی بیماری دوقطبی

تقسیم بندی بیماری دوقطبی

این بیماری معمولا به صورت اختلال مزمن در خلق و خو تعریف می شود. اختلالی است که بر روی وضعیت احساسی درونی فرد اثر دارد.

این اختلال با دوره هایی از افزایش خلق ( مانیا و یا هیپومانیا ) و کاهش خلق ( افسردگی ) مشخص می شود و یا روحیات فرد ممکن است بین این دو وضعیت نوسان داشته باشد.

پزشکان و مسئولین سلامتی اغلب این اختلال را به زیر گروه هایی تقسیم بندی می کنند که معیار این دسته بندی شدت علائم بیمار است:

• بیماری دوقطبی نوع ۱ که شدیدترین نوع است و بیماری دو قطبی نوع ۲ علائم خفیف تری دارد.

هیچ نیازی نیست که بیمار حتما خلق افسرده داشته باشد تا تشخیص اختلال دو قطبی نوع ۱ برای وی مطرح شود. تنها مورد تشخیص وجود دوره های منفرد مانیا (سرخوشی) است.

تشخیص اختلال دو قطبی نوع ۲ معمولا با بررسی شرح حال دوره های اصلی افسردگی و دوره های هیپومانیا مطرح می شود.

در این زمان ها انرژی فرد و میزان فعالیت وی افزایش دارد که کیفیت شدیدی ندارد.

دوره های مانیا برای ۷ روز طول می کشد (۱ هفته) تا این که کرایتریای تشخیصی را کامل کند و شامل رفتارهایی است که باعث اختلال شدید در عملکرد روزانه ی بیمار می شود.

دوره های هیپومانیا ۴ روز طول دارد تا کرایتریای تشخیصی را پر کند و کمتر اختلال ایجاد می کند. دوره های افسردگی حداقل ۲ هفته زمان می برد تا کرایتریای تشخیصی را پر کند.

اختلال دو قطبی معمولا در تمام عمر وجود دارد و در در اکثر بیماران طی اواخر نوجوانی و یا اوایل ۲۰ سالگی بروز می کند.

علایم و نشانه های این بیماری عبارتند از:

علائم مانیا

• کاهش نیاز به خواب
• افزایش میل جنسی
• صحبت کردن سریع
• افزایش فعالیت در زمان کار

علائم افسردگی

• کاهش خلق
• مشکلات خواب
• احساس گناه بیش از حد
• کاهش علاقه به انجام فعالیت هایی که قبلا از انجام آن ها لذت می برده است.

به نطر می رسد که جدی ترین عوارض در اختلالات دو قطبی آسیب فرد به خودش و یا خودکشی باشد.

تشخیص اختلالات دو قطبی نیازمند انجام معاینات بالینی همراه با ارزیابی کامل شرح حال طبی بیمار و بستگان و دوستان وی است.

گزینه های درمانی شامل داروها ( تثبیت کننده ی ها خلق و ضد سایکوز یا ضد جنون) و روان درمانی ( سایکوتراپی) می باشد.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com