فلج شبکه بازویی : فلج یا ضعف عضلات بازو است.
فلج شبکه بازویی با آسیب کششی اعصاب تامین کننده عضلات اندام فوقانی طی زایمان ایجاد می شود.
ریسک فاکتورهای شناخته شده آن شامل وزن بالای هنگام تولد، وضعیت زایمان، زایمان طولانی مدت، زایمان دشوار، دیستوشی شانه و ناراحتی نوزادی است.
علت این کشش به خاطر نیروهای زایمان به خصوص در موارد دیستوشی شانه و مانورهای کششی است.
ترومای بیشتر با مانورهای کششی شدید بازو طی زایمان اتفاق می افتد. این که دقیقا چه مقدار کشش لازم است که آسیب دائمی ایجاد کند، مشخص نیست.
نه. این شرایط با آسیب به اعصاب تامین کننده قدرت و حس بازو ایجاد می شود. علائم شامل رفلکس های نوزادی غیر متقارن و کاهش حرکات غیر ارادی بازوی مبتلا می باشد. اگر به نظر می آید که کودک احساس درد دارد، احتمالات دیگری مثل شکستگی های کلاویکل، هومروس ( بازو ) و شانه باید با اشعه ایکس مشخص شود. عفونت های استخوان و یا مفصلی باید توسط تست های خونی مشخص شود، اگر که درد وجود دارد.
اشعه ایکس و تست های خونی ممکن است برای مشخص کردن شرایط دیگری که می تواند باعث شود کودک شما حرکات کاهش یافته یک اندام داشته باشد، لازم است. معمولا، تست بیشتری در زمان تشخیص لازم نیست.
درمان اولیه شامل حفاظت از اندام درگیر با وصل کردن آستین ها به لباس یا وصل کردن آن به بدن برای چند هفته اول می باشد.
به محض این که کودک بتواند جابجا شود، تمرینات حرکتی باید به آرامی شروع شود. این ها می تواند نوعا در خانه توسط والدین انجام شود. نوزادان زیادی به صورت خود به خود در شش تا هشت هفته اول بهبود پیدا می کنند و بسیاری به نتیجه نرمالی دست پیدا می کنند. آن نوزادانی که شروع به بهبود تا سه ماهگی نمی کنند، ممکن است نیاز به جراحی برای بهینه سازی عملکرد دست داشته باشند.
اگر بهبودی به خودی خود اتفاق بیفتد، متداولا در شش تا هشت هفته اول شروع می شود. اگر حرکت کم یا عدم حرکت فعال دست مبتلا قبل از سه ماه شروع شود، روندهای جراحی عموما برای حفظ حرکت شانه، آرنج و مچ ضروری هستند. حتی بعد از جراحی کاهش در عملکرد بسیار محتمل است.
مشورت با ارتوپد باید به محض این که تشخیص مطرح شد، شروع شود. اغلب، ارتوپد در مشخص کردن مشکلات دیگر و در تعیین تشخیص در نوزادان با حرکت خود به خودی کاهش یافته دست کمک خواهد کرد.
ارتوپد باید هر چند هفته یک بار کودک را دوباره ارزیابی می کند تا مطمئن شود که والدین تمرینات طیف حرکتی را به صورت مناسب و برای بهبود علائم انجام می دهند. تصمیم این که جراحی انجام شود یا درمان غیر جراحی ادامه پیدا کند، معمولا در سه ماهگی گرفته می شود.