تشخیص و درمان میوزیت

 تشخیص و درمان میوزیت

پزشک  ممکن است بر اساس علائم ضعف عضلانی و یا سایر شواهد میوزیت به این اختلال مشکوک شود.

آزمایشاتی که برای تشخیص آن به کار می روند عبارتند از:

آزمایشات خون: سطوح بالای آنزیم های عضلانی، از جمله کراتین کیناز، ممکن است به معنی این باشد که عضله ملتهب است. سایر آزمایشات خون برای بررسی آنتی بادی های غیر طبیعی که ممکن است به شناسایی وضعیت خود ایمنی کمک کنند، انجام می شود.

ام آر آی: با استفاده از روش های تشدید مغناطیسی از عضله تصویربرداری می شود. در ام آر آی می توان نواحی التهاب عضلانی و تغییرات عضلانی را به مرور زمان بررسی کرد.

EMG : با ورود الکترودهای سوزنی به عضله، پزشک می تواند آزمون پاسخ عضلات به سیگنال های عصبی الکتریکی را تشخیص دهد و EMG می تواند عضلات دچار ضعف و یا آسیب را در اثر میوزیت شناسایی کند.

بیوپسی عضلانی: این روش دقیق ترین آزمون برای تشخیص میوزیت می باشد. پزشک با ایجاد یک برش کوچک،  برداشت نمونه کوچک از بافت عضلانی برای آزمون، ضعف عضلانی را شناسایی می کند. بیوپسی عضلانی می تواند باعث تشخیص نهایی در بیشتر افراد مبتلا به میوزیت شود.

در اینجا بسیاری از علل برای ضعف عضلانی و درد وجود دارد که از موزیت شایع تر می باشد. برای این موارد روند تشخیصی میوزیت می تواند طولانی شود.

درمان میوزیت

درمان میوزیت بر اساس علت آن متغیر می باشد.

در وضعیت های التهابی مسبب میوزیت ممکن است  درمان دارویی برای مهار ایمنی لازم داشته باشد، شامل:

• پردنیزون
• آزاتیورین ( ایموران)
• متوتروکسات

میوزیت در اثر عفونت معمولا در اثر ویروس رخ می دهد و درمان اختصاصی لازم نمی باشد. میوزیت در اثر باکتری ها ناشایع است و معمولا نیازمند آنتی بیوتیک هایی برای پیگیری از انتشار تهدید کننده ی حیات برای عفونت است.

اگر چه رابدومیولیز ندرتا  در اثر میوزیت ایجاد می شود، می تواند باعث آسیب کلیوی دائمی شود. افراد مبتلا به رابدومیولیز برای دریافت مایعات داخل وریدی مداوم در مقادیر فراوان، در بیمارستان بستری می شوند.

میوزیت مرتبط با دارو با قطع دارو درمان می شود. در موارد میوزیت در اثر داروهای استاتین، التهاب عضلانی معمولا در چند هفته پس از قطع دارو بر طرف می شود.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com