اختلال دفع و بی اختیاری دفع در کودکان
اختلالات دفع در کودکانی رخ می دهند که برای رفتن به دستشویی مشکل دارند. هم برای دفع مدفوع و هم برای ادرار. اگر چه برای کودکان کم سن و سال از دست دادن گاه به گاه کنترل ادرار غیر عادی نمی باشد، ولی ممکن است اگر این رفتار به صورت مکرر برای مدت طولانی تر از سه ماه به خصوص در کودکان کمتراز ۵ سال اتفاق بیفتد، مشکل زمینه ای وجود داشته باشد.
دو نوع اختلال دفع وجود دارد:
مکرر مدفوع در مکان هایی غیر از توالت است مثلا در لباس زیر و یا روی زمین. این رفتار ممکن است عمدا یا غیر عمدی انجام شود.
دفع مکرر ادرار در جاهایی غیر از توالت است. بی اختیاری ادرار ممکن است در شب اتفاق بیفتد که متداول ترین نوع اختلال دفع است. همانند اختلال بی اختیاری دفع این رفتار ممکن است عمدا و یا غیر عمدی انجام شود.
علاوه بر دفع در مکان های نامناسب، کودک با اختلال دفع ممکن است علائم دیگری هم داشته باشد از جمله:
متداول ترین علت اختلال دفع یبوست مزمن و عدم توانایی دفع مدفوع از روده است. این امر ممکن است به چندین دلیل از جمله استرس، عدم نوشیدن آب کافی، و درد ایجاد شده توسط زخم داخل یا نزدیک مقعد اتفاق بیفتد.
زمانی که کودک یبوست دارد، مقدار زیاد مدفوع وجود دارد که مقعد را می کشد. این کشش پایانه های عصبی در مقعد را بی حس می کند و کودک ممکن است احساس نیاز به رفتن به دستشویی نداشته باشد و یا متوجه نشود که مدفوع خارج شده است. توده ی مدفوع می تواند متراکم شود – بیش از حد بزرگ یا سفت شود به صورتی که بدون درد خارج نشود. نهایتا، عضلاتی که مدفوع را در مقعد نگه می دارند، دیگر نمی توانند آن را عقب نگه دارند. اگر چه توده سخت بزرگ مدفوعی نمی تواند عبور کند، مدفوع مایع یا شل ممکن است از دور توده متراکم شده نشت کند و به لباس کودک مالیده شود.
فاکتورهایی که می تواند به یبوست دامن بزنند ، عبارتند از:
علت احتمالی دیگر، اختلال دفع مشکل فیزیکی مرتبط با توانایی روده ای برای به حرکت درآوردن مدفوع است. کودک ممکن است به خاطر ترس یا خستگی مرتبط با آموزش توالت دچار اختلال دفع شود. رویدادهای پر استرس در زندگی کودک مثل بیماری خانواده یا به دنیا آمدن خواهر یا برادر کوچک ممکن است به این اختلال دامن بزند. در برخی موارد، کودک فقط نمی خواهد به دستشویی برود.
اختلال دفع نسبتا متداول است، اگر چه در بسیاری از موارد به خاطر خجالت کودک و یا خانواده گزارش نمی شود. تخمین زده می شود که از ۱.۵ تا ۱۰% کودکان اختلال دفع دارند. این حالت در پسران متداول تر از دختران است.
اگر علائم اختلال دفع وجود داشته باشد، پزشک ارزیابی را با گرفتن تاریخچه کامل پزشکی و ارزیابی فیزیکی شروع می کند. پزشک ممکن است از تست های معین مثل اشعه ایکس استفاده کند تا علل احتمالی دیگر یبوست را مشخص کند مثلا اختلال روده ها. اگر هیچ اختلال فیزیکی یافت نشود، پزشک تشخیص را بر اساس علائم کودک و عادات اخیر دفعی می گذارد.
هدف از درمان اختلال دفع، پیشگیری از یبوست و تشویق عادات خوب دفعی است. آموزش کودک و خانواده درباره ی این اختلال، بخش مهم دیگری از درمان را تشکیل می دهد.
درمان اغلب با حذف تمام مدفوع هایی که در کولون ( که روده بزرگ هم نامیده می شود) متراکم شده، شروع می شود. مرحله ی بعد تلاش برای نرم و آسان نگه داشتن حرکات روده ای کودک است. در بیشتر موارد این امر می تواند با تغییر رژیم غذایی کودک، رفتن مرتب به دستشویی و تقویت یا پاداش دادن به تغییرات مثبت در عادات دستشویی انجام شود. در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است استفاده از مسهل را برای کمک به کاهش یبوست پیشنهاد کند. روان درمانی ممکن است برای کمک به سازگاری کودک با احساس شرم، گناه یا از دست دادن عزت نفس مرتبط با اختلال استفاده شود.
کودک مبتلا به اختلال دفع در خطر مشکلات عاطفی و اجتماعی مرتبط با این مشکل قرار دارد. آن ها ممکن است مشکلات عزت نفس پیدا کنند، افسرده شوند، یا عملکرد ضعیفی در مدرسه داشته باشند و تمایلی به برقراری ارتباط اجتماعی با کودکان دیگر نداشته باشند از جمله تمایل برای رفتن به مهمانی یا شرکت در رویدادهایی که نیازمند این است که آن ها شب ها در آن جا بمانند. شوخی با دوستان و توهین توسط اعضای خانواده می تواند به مشکلات عزت نفس کودک بیفزاید و به انزاوی اجتماعی دامن بزند. اگر کودک عادات خوب دفعی نداشته باشد، ممکن است از یبوست مزمن رنج ببرد.
اختلال دفع کم کم با افزایش سن کودک بهتر می شود، اگر چه این مشکل می تواند برای سال های مجدد عود کند و برطرف شود. بهترین نتایج زمانی اتفاق می افتد که تمام مسائل آموزشِی، رفتاری و عاطفی بررسی شوند. کودک ممکن است هنوز هم گاه به گاه مشکل بی اختیاری داشته باشد تا زمانی که تون و کنترل عضلانی حرکات روده ای خود به دست بیاورد.
اگر چه پیشگیری از اختلال دفع ممکن است غیر ممکن باشد، ولی به نظر می رسد که درمان هر چه سریع تر علائم به کاهش ناامیدی و ناراحتی و نیز دلالت های مثبت مرتبط با اختلال کمک کند. به علاوه، مثبت بودن و صبور بودن طی آموزش توالت کودک، می تواند به پیشگیری از هر ترس و یا احساس منفی درباره ی استفاده از توالت کمک کند.
ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com