چرا کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند؟

چرا کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است از تماس چشمی اجتناب کنند؟

کودکان مبتلا به اتیسم اغلب در برقراری تماس چشمی دشواری دارند و اکنون یک مطالعه جدید پیشنهاد می کند که این حالت ممکن است تا حدودی مرتبط با این باشد که چطور مغز آن ها اطلاعات بینایی را پردازش می کند، به جای این که این صرفا یک نقص اجتماعی باشد.

در مطالعه ای، کودکان مبتلا به اتیسم فعالیت را در حیطه گسترده کورتکس مغز نشان دادند. زمانی که تصویر در پیرامون میدان بینایی آن ها قرار داشت، در مقایسه با زمانی که تصویر در مرکز میدان بینایی آن ها قرار داشت. مخالف این مسئله در کودکانی که این اختلال را نداشتند، صحت داشت.

زمانی که کودک مبتلا به اتیسم از تماس چشمی اجتناب می کند، ما تمایل داریم که این حالت را به عنوان نقص اجتماعی تفسیر کنیم. اما این حالت ممکن است بیشتر یک مسئله پایه ای باشد که ناشی از توانایی کاهش یافته اولیه در زندگی برای کنترل عضله هایی است که حرکات چشم را هدایت می کنند.

در مطالعه، محققان ۲۲ کودک مبتلا به اتیسم و ۳۱ کودک بدون اختلال را بررسی کردند. یک صفحه شطرنج در جلوی کودکان روی صفحه نشان داده می شد، در حالی که الکترودها برای اندازه گیری فعالیت مغز استفاده می شد. محققان تلاش کردند تعیین کنند چه میزان از نواحی کورتکس به مکان تخته شطرنج اختصاص یافته بود.

در مورد بیشتر افراد، یک ناحیه بزرگتر کورتکس به مرکز میدان بینایی اختصاص یافته است و مقدار کمتری به پیرامون مرکز بینایی اختصاص یافته است.

 اگر شما شست خود را بالا، در جلوی خود در طول بازویتان نگه دارید، حدود ۱ درجه از فضای بینایی را می گیرد.  مغز شما حدود ۴ سانتی متر مربع از کورتکس را به آن اختصاص می دهد. اگر شما شست را شش تا هشت اینچ به سمت راست ببرید، تنها ۱.۵ میلیمتر مربع از کورتکس به آن اختصاص داده می شود.

در مطالعه ای، آنچه ما یافتیم این بود که در واقع در مکان های پیرامونی کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم واکنش های بیشتری در کورتکس نشان می دادند.

نقشه کورتکس که در آن فضای اختصاص داده شده به هر میدان بینایی تنظیم شده است، در اوایل زندگی توسعه پیدا می کند.

یافته جدید پیشنهاد می کند که کودکان مبتلا به اتیسم تفاوت پایه ای در چگونگی نقشه برداری کورتکس بینایی خود دارند. نورون های بیشتری به پردازش اطلاعات در پیرامون اختصاص یافته است.

مشخص شده است که کودکان مبتلا به اتیسم اغلب نواقصی در مهارت های حرکتی خود دارند و این حالت ممکن است به این معنا باشد که طی دوره ی  نوزادی، این حالت به توانایی کاهش یافته برای کنترل حرکات چشم بسط پیدا می کند که مانع از این می شود که کورتکس مثل افراد بدون این مشکل نقشه برداری شود.

عدم توانایی کنترل حرکات چشم مطمئنا باعث اتیسم نمی شود اما این حالت می تواند مثل بنزین روی آتش عمل کند. یک نوزاد مبتلا به اتیسم ممکن است نتواند چشم خود را دقیقا به سمتی که می خواهد ببرد و افراد در زندگی کودک به نداشتن تماس چشمی با او واکنش نشان می دهد. آن ها فکر می کنند که کودک از تعاملات اجتماعی دور شده است، بنابراین از او کناره گیری می کنند و این یک چرخه می شود.

با این حال تحقیق بیشتری برای تایید اینکه آیا این مسئله صحت دارد یا خیر لازم است، مطالعه کنونی تنها شواهد اولیه این ایده را مطرح می کند.

تحقیقات بیشتر باید کودکان جوان تر را تست کند. کودکان کم سن و سال در مطالعه جدید ۷ ساله بودند اما اتیسم می تواند به صورت قابل اعتمادی در سن ۳ یا ۴ سالگی تشخیص داده شود و ممکن است حتی طی ماه اول زندگی کودک  هم تعیین شود.