عسل شیرین کننده ای است که زنبورها از شهد گل تولید می کنند. براساس انجمن ملی عسل در امریکا، یک کندوی عسل تقریبا حاوی ۶۰ هزار زنبور عسل بوده که برای تولید ۴۵۳ گرم عسل از ۲ میلیون گل شهد جمع آوری می کنند. در تمدن های باستان از عسل برای مصارف پزشکی و بیماری های مختلف استفاده می کردند.
مصرف یک قاشق غذاخوری عسل حاوی موادمغذی فراوانی بوده که شامل ۱۷.۳ گرم کربوهیدرات، مقداری پتاسیم و کلسیم و همچنین ۶۴ کالری است. براساس دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد، نمایه گلیسمی عسل ۵۵ می باشد که برای تاثیرگذاری بر قند خون جزو شاخص های متوسط دسته بندی شده است. مصرف عسل قندخون را به میزان قابل توجهی افزایش نمی دهد، درحالیکه نمایه گلیسمی شکر ۱۰۰ بوده که باعث افزایش قندخون، کاهش انرژی و در نتیجه افزایش وزن می شود.
عسل حاوی آنتی اکسیدان هایی برای حفاظت از بدن در برابر آسیب های مخرب سموم و رادیکال های آزادی است که باعث پیشرفت بیماری هایی مانند سرطان و اختلالات قلبی-عروقی می شوند. عسل تیره محتوی آنتی اکسیدان های بیشتری دارد. آنتی اکسیدان های موجود درعسل خام نیز بیشتر از عسل فرآوری شده است.
جامعه پزشکی از عسل برای درمان جراحات استفاده می کنند. به طوریکه در کلینیک کودکان دانشگاه بن انگلیس، عسل برای درمان جراحات در بیماران نقص ایمنی کاربرد دارد. لازم به ذکر است که در بیماران نقص ایمنی زخم ها و جراحات به آهستگی و با تاخیر بهبود می یابند.
بوتولیسم به وجود آمده از مصرف عسل به کودکان زیر یک سال مربوط می شود. بوتولیسم نوعی مسمومیت شدید غذایی است که سالانه ۱۱۰ نفر در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. باکتری به وجودآورنده ی بوتولیسم گاهی اوقات در عسل تکثیر می یابد. بوتولیسم نوزادان زمانی رخ میدهد که باکتری در روده رشد کرده و سم آزاد کند. اصولاً این بیماری تنها در کودکان زیر یک سال رخ میدهد، زیرا پس از آن سازوکارهای محافظتی رشد مییابند. همچنین آلرژی به عسل ممکن است در افرادی که سابقه آلرژی به گرده و زنبور عسل دارند نیز به وجود آید.
ترجمه شده از وب سایت: www.livestrong.com