نقص توجه – بیش فعالی و رفتارهای پر خطر در بزرگسالی

اگر کسی که از او مراقبت می کنید مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) است، ممکن است متوجه شده باشید که کارهای او با عملکردی خاص ممکن است موجب ناراحتی شما، افراد دیگر و یا حتی خود شخص شود. کارهای او می تواند به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) مرتبط باشد. همه بزرگسالان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) مرتکب رفتارهای پرخطر نمی شوند، اما بسیاری از آنها این کارها را انجام می دهند. نقص توجه – بیش فعالی و رفتارهای پر خطر در بزرگسالی چه رابطه ای با هم دارند؟

دلیل آن چیست؟ تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD)، اغلب سطوح پایین تری از مواد شیمیایی مخصوص مغز به نام انتقال دهنده های عصبی را دارا هستند. دوپامین یکی از آنهاست.

دکتر استفانی سرکیس، مشاور بهداشت روانی و نویسنده کتاب نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالی:راهنمایی برای افرادی که نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) به تازگی در آنها تشخیص داده شده است ، معتقد است:” رفتارهای پرخطر می توانند سطح دوپامین را افزایش دهند، که ممکن است بخشی از دلایلی باشد که برخی از افراد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) به این کارها روی می آورند. خطر کردن می تواند برای آنها مقداری از دوپامین از دست رفته را جبران کند.

افراد مبتلا به ADHD ممکن است صفات ژنتیکی خاصی را داشته باشند که آنها را به کارهای مخاطره آمیز و یا تکانشی مستعد سازد.

برای برخی از افراد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD)، مشکلات ممکن است آنقدر کم اهمیت جلوه کنند که به تاخیر در قرار ملاقات ها بیانجامد. برای برخی دیگر ممکن است به کارهای خطرناک، مانند رانندگی با سرعت های نا مطمئن و یا سوء استفاده از الکل منجر شود. درک ارتباط بین نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) و رفتارهای پرخطر می تواند به شما و عزیزانتان که مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) هستند کمک کند.

مشکلات رایج مرتبط با نقص توجه – بیش فعالی (ADHD)

برخی از رفتارهای مشکل و یا خطرناک مربوط به ADHD عبارتند از:

• مشکل در داشتن انگیزه یا به پایان رساندن وظایف (در محل کار یا در خانه)
• تاخیر و یا عدم انجام تعهدات، قرار ملاقات ها، یا مسئولیت ها
• هزینه ها و یا ولخرجی های زیاد
• شروع دعوا و یا بحث و جدل
• مشکل حفظ دوستی ها و روابط عاشقانه
• سرعت زیاد و رانندگی خطرناک
• مصرف مواد مخدر ، نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) باعث می شود تا شش برابر بیشتر احتمال اعتیاد به مواد مخدر و الکل برای شما وجود داشته باشد.)
• رفتارهای پرخطر جنسی، مانند داشتن رابطه جنسی حفاظت نشده

چیزهای دیگر نیز می تواند در اینکه آیا کسی که مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) است به روشی مخاطره آمیز یا خطرناک عمل می کند،  نقش بازی کنند. محیط خانواده، دوستانی که با آنها وقت خود را می گذرانند و مشکلات سلامتی مانند افسردگی یا صدمه به سر می توانند شرایط را متفاوت سازند.

چگونه کمک کنیم

اگر کسی را که دارای نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) است می شناسید، و کارهایی را انجام می دهد که باعث نگرانی شما می شود، کارهایی هستند که می توانید برای کمک به آنها انجام دهید.

او را مورد سرزنش قرار ندهید. سرکیس می گوید “مهم ترین چیزی که باید به خاطر داشته باشید این است که نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) اختلالی بیولوژیکی، عصبی و ژنتیکی است. بیماری واقعی است، و می تواند پیامدهای واقعی برای کسانی که مبتلا به آن هستند ایجاد کند “.

مهربان بودن و درک کردن (به جای عصبانی بودن یا انتقاد کردن) احتمال آن را بالا می برد که عزیزانتان به  شما اعتماد کرده و زمانی که با مشکلی مواجه می شوند به سراغ شما بیایند.

در برنامه ریزی مشارکت داشته باشید. سرکیس می گوید :”نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) بر لوب های جلو مغز ، که مسئول سازماندهی و برنامه ریزی هستند تاثیر می گذارد”.

با او همکاری کرده و به یک روال پایبند باشید. به عنوان مثال، می توانید یک تقویم درست کرده و برنامه فعالیت های خاص در همان زمان را در هر روز یا روزی از هفته مشخص کنید.

این امر می تواند احتمال تاخیرها را کاهش دهد و به او کمک کند تا تعهدات خود را پیگیری کند.

با همدیگر فعال باشید. تحقیقات اخیر نشان می دهد که ورزش برخی از علائم نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) را کاهش می دهد. یک دلیل می تواند این باشد که فعالیت بدنی هرچند کم می تواند سطح مواد شیمیایی مغز مانند دوپامین را افزایش دهد. بالا بردن سطح مواد شیمیایی به روشی درست و سالم مانند ورزش ممکن است این احتمال را کاهش دهد که فرد مبتلا به ADHD کارهای خطرناک دیگر مانند اعتیاد به الکل و یا افزایش سرعت را انجام دهد.

او را تشویق کنید که به دنبال درمان و ادامه دادن آن باشید. داروهای نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) به برخی از افراد کمک می کند. یک مطالعه نشان داد که مردان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) که به مصرف داروهای نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) خود ادامه می دهند خطر حوادث رانندگی خود را بیش از ۵۰ درصد کاهش داده اند. مشاوره با یک روانپزشک متخصص در درمان ADHD می تواند به عزیزتان کمک کند تا تصمیم بگیرد که آیا دارو درمان مناسبی است.

تحقیقات جدید نشان می دهد که رفتار درمانی شناختی، علائم نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) را کاهش می دهد. این نوع از درمان به تغییر افکار منفی به منظور تغییر رفتار تمرکز دارد.

سرکیس می گوید:” دارو و مشاوره با هم بهتر از تنهایی موثر هستند، بنابراین اگر عزیزتان مایل به دیدن روانشناس یا درمانگر نیست، به او توصیه کنید که این کار را انجام دهد.” «هیچ درمانی برای نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) وجود ندارد، اما رسیدگی می تواند تفاوت بزرگی را در بهبود کیفیت زندگی برای افراد مبتلا به این اختلال ایجاد کند.”

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com