آبان ۱۱, ۱۳۹۵ بیماری ها نقص توجه – بیش فعالی 13 نظر کاربران نوشته شده توسط نسخه

درمان بیش فعالی بزرگسالان

درمان بیش فعالی بزرگسالان به یک رویکرد چند جانبه نیاز دارد. علائم عموما با داروها درمان می شوند.

اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) یک بیماری مربوط به دوران کودکی است که در حدود یک سوم افراد تا بزرگسالی به آن مبتلا هستند.

اگر در شما به عنوان یک بزرگسال اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) تشخیص داده شده است، بهتر است که دکتر شما دارویی تجویز کند – که معمولا یک محرک است – و درمان شناختی رفتاری و یا حتی یک گرفتن یک مربی می تواند شیوه زندگی را تغییر دهد. او همچنین ممکن است به شما یک برنامه ریز خوب پیشنهاد کند.

اما این درمان ها تنها در مصرف یک قرص خلاصه نشده اند. بر روی مسائل عملی، مانند مهارت سازماندهی و مسائل عاطفی که اغلب دارای محدوده اند، کار می کنند.

برای درمان بیش فعالی بزرگسالان از چه نوع دارویی و برای چه مدتی استفاده کنیم؟

لنارد آدلر، MD، استاد روانپزشکی در مرکز پزشکی دانشگاه لانگون نیویورک و مدیر برنامه اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) بزرگسالان در مدرسه NYU پزشکی می گوید، داروهای مورد استفاده برای کودکی می توانند برای بیماران اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) بزرگسال نیز نتیجه بخش باشند.

او می گوید، محرکهایی مانند آدرال، کنسرتا، فوکالین، ویوانس ، کولی ونت و ریتالین اغلب برای اثر بخشی طولانی مدت علائم تجویز می شوند. استراترا ، یک ضد محرک است که برای درمان اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) بزرگسالان مجاز شده است، همچنین به طور گسترده تجویز می شود.

دیگر داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) کودکی که نیز می توانند برای درمان بزرگسالان کمک کند شامل، کاتاپرس (کلونیدین) ، اینتونیو (گوانفاسین) و ضد افسردگی ولبوترین (بوپروپیون) می شوند.

انتخاب داروی مناسب برای یک بیمار مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) اغلب بر اساس جلوگیری شرایط بد مشکلات بهداشتی است. به عنوان مثال، آدلر می گوید او یک محرک را به یک بیمار دارای مشکل سوء مصرف مواد تجویز نمی کند، چرا که محرک یک پتانسیل بالا برای افراد سوء مواد است.

تاریخچه دارو های مصرف شده برای درمان اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) نیز مهم است. آدلر هر آنچه بیمار و اعضای خانواده اش قبلا گرفته اند و یا متحمل هستند را به دلیل ارتباط ژنتیکی قوی اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) بررسی می کند.

آدلر، استاد روانپزشکی در دانشکده دانشگاه نیویورک پزشکی است که از سازندگان مختلف داروهای ADHD حمایت های مالی / پژوهشی دریافت می کند.

احتمال بروز چه نوع عوارضی وجود دارد ؟

بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) با سابقه خانوادگی بیماری های قلبی و سنکوب شدگی باید اثر داروهای اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD)، هم محرک و هم ضد محرک را در نظر بگیرند، اگر چه آنها در کوتاه مدت مضر نیستند.

آدلر می گوید “آنها به طور کلی داروهای بی خطر هستند”. اما حتی بیماران مصرف کننده استرترا نیز باید فشار خون و نبض خود را تحت نظر داشته باشند. او برای بیماران از کمترین دوز شروع می کند تا میزان تحمل آنها را ارزیابی کند.

آدلر می گوید ، عوارض جانبی شایع در محرکها شامل اضطراب، بی خوابی، و تغییرات در فشار خون و نبض می باشد. عوارض جانبی احتمالی استرترا نیز مشابه انهاست و بعلاوه ممکن است تهوع نیز پیش آید.

برای درمان بیش فعالی بزرگسالان تا چه مدت باید دارو مصرف کنم؟

بستگی فرد مورد نظر دارد.

آنجلا Tzelepis، دکترا، استاد روانپزشکی در دانشگاه ایالتی وین که همچنین یک کلینیک در Grosse Pointe MI را ادراه می کند، می گوید: “برای بچه ها، توصیه می کنیم که در طول سال تحصیلی مصرف دارو را ادامه دهند. این به یادگیری بهتر آنها کمک می کند. برای دانشجویان نیز این مسئله صادق است. پس از کالج، نیز بستگی به وضعیت آنها، عوامل استرس زا، چگونگی مدیریت آنها دارد. آیا همیشه باید دارو مصرف کنید؟ این یک تصمیم فردی است.”

آدلر می گوید : “تمرکز ما در حال حاضر برای کمک به بیماران در حفظ بهبودیشان و حرکت آن در جهت تغییرات مثبت زندگی آنهاست”.

هنگامی که بیمار تنها بیماری اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) مبتلا نیستند.

اکثر بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) تنها به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) مبتلا نیستند. با توجه به مطالعات منتشر شده در BMC Medicine ۷۵٪ تا ۸۰٪ انها اختلالاتی مانند افسردگی حاد، اختلال دو قطبی، اضطراب و سوء مصرف مواد دارند.

Tzelepis می گوید ، اغلب افراد مراجعه کننده به دفتر یک درمانگر مبتلا به ADHD بزرگسال دارای بیماری افسردگی و اضطراب هستند.

Tzelepis می گوید ، “راستش، بسیاری از بزرگسالان که برای درمان می آیند، تنها نیاز به درمان ADHD ندارند { بلکه بیماری های دیگر نیز دارند}”. ” از دیدگاه من ، و این مقاله پشتیبانی شده، این یک مشکل بیولوژیکی عصبی است. بهترین درمان شامل ترکیبی از دارو و درمان، و یا مداخلات مواد غیر دارویی دیگر است. ”

برای برخی افراد، مسائلی مربوط به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) تنها بخشی از مشکل است.

Tzelepis می گوید ، “برخی از افراد نسبت به برخی از مسائل عاطفی شان احساس خوبی ندارند، حس می کنید که آنها با صلاحیت و شایسته نیستند، چرا که برای کارهایشان بسیار تلاش می کنند و علت آن را درونی می دانند “. ” بازخورد هایی که آنها دریافت می کنند – این است که آنها تنبل هستند و یا اگر سخت تر کار می کردند ، کارشان را بهتر انجام می دادند – آنها به طور مداوم این پیام را از ذهن خود دریافت می کنند که آنها به اندازه کافی خوب نیستند ”.

آیا نیاز است که روان درمانی را امتحان کنم؟

بله. درمان شناختی رفتاری، یا گفتار درمانی، به نظر می رسد به خصوص برای بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) بسیار مفید است، به طور عمده برای توسعه مهارت های سازماندهی کننده، مفید است. و اگر دارای مسائل سلامت روان دیگری باشید، شما بهتر است که به دوره های گفتار درمانی فکر کنید.

اگر به نظر برسد اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) تنها بیماری باشد، Tzelepis می گوید که این موصوع به بیمار کمک می کند که بر روی مسائل “کارکردهای اجرایی” از جمله مدیریت زمان و برنامه ریزی تمرکز کند.

در یک مورد، یک زن جوان که سال اول دانشگاه را پس از دوره درخشان دبیرستان خود، مردود شده بود نزد Tzelepis آمد. برنامه خواب مشخص و یا اصول روزانه ای نداشت، و همچنین در دانشگاه به عنوان دانش آموز تنبل نا موفق بود.

Tzelepis می گوید: “بعد مشخص شد که او به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) مبتلا بوده که چون در دوران دانش آموزی در انجام کار های علمی زرنگ و توانا بوده این موضوع تا آن موقع مشخص نشده بود “. با گذشت زمان، Tzelepis به بیمار در کنترل بیشتر واکنش و احساساتش کمک کرد.

زن جوان یک سال کالج جامعه شناسی تحصیل کرده بود و دوباره به دانشگاه بازگشت.

Tzelepis می گوید : ” آنچه که شما به عنوان هدف نیاز دارید، درمان رفتارها و علائم مشکل ساز است. اگر شما به ندرت یک تقویم دارید، چطور است که یک تقویم برای خود تهیه کنید، چه موانعی سر راه شما هست؟ ”.” مانعی نیست ، نظرتون راجع به داشتن یک تقویم چیست؟ “

آدلر می گوید: برخی از بیماران ممکن است با داروهای ADHD به تنهایی خوب شوند.

او می گوید : “آنها می توانند یک تغییر در زندگی خود ایجاد کنند، عادات بد را یاد نگیرند، از مهارت سازماندهی خود به خوبی استفاده کنند، در برنامه ریزی و گوش دادن بهتر شوند. آنها به مداخلات روانی اجتماعی نیاز ندارند”. “شما می توانید با این درمان ها تغییرات زیادی را موجب شوید. ”

نکاتی در مورد مربیگری؟

Tzelepis می گوید ، مربیگری اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD)، یک حرفه جدید است که بسیاری از مشکلات خاص را حل می کند ، همچنین می تواند برای برخی از مردم نتیجه بخش باشد.

Tzelepis می گوید ، ” شبیه ارتباط یک بچه و یک معلم خصوصی است.”” من مردم را به مربیان ارجاع می دهم چون من باید بر روی امور دیگری کار کنم – پیش بردن جزء عاطفی-روانی “

یک مطالعه در استرالیا بر بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) با مربیانی به مدت هشت هفته در جلسات زوج شکل گرفت و دانستند که بیشتر شرکت کنندگان مهارت سازماندهی شان را بهبود یافته و بعد از یک سال درمان سطح خشم آنها کاهش یافته است.

رکت کنندگان همچنین تمریناتی در منزل داشتند. این مطالعه به منظور بررسی مشکلات کم حواسی، سطح انگیزه پایین، مهارت های سازمان دهی شده کم، کنترل خشم و تکانش ضعیف طراحی شده بود.

Tzelepis می گوید ، برای تعداد نسبتا کمی از بزرگسالان که تنها علائم اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) دارند، مربیگری و یا گفتار درمانی ممکن است تنها چیزی باشد که آنها نیاز داشته باشند.

اکثر مربیان کارشناسان پزشکی و یا از درمانگران هستند. اگر شما می خواهید کار با یک مربی کار کنید، مطمئن شوید که متخصص اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) است.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com

13 پاسخ به "درمان بیش فعالی بزرگسالان"

مهدی

دی ۲, ۱۳۹۶

مقاله فوقالعاده بود تشکر از شما

پاسخ

سارا

دی ۲۶, ۱۳۹۶

سلام خیلی ممنون از اطلاعات خوبتون ... ای کاش توی ایران هم انقد به این مساعل رسیدگی بشه که من چرا تو بزرگسالی بعد از ۲۷ سال متوجه این موضوع بشم ..که این همه عذاب نکشم..ای کاش انقد اطلاع رسانی بود که زودتر از این درمان میشدم من الان اختلال کم توجهی دارم ..بی دقت و حواس پرت ..از همون اول بهم گفتن گیججججججج...تو چرا یه پله هم ارتقا پیدا نمیکنی ..تو هیچ عوض نشدی هنوزم همونی..باخیلیا حرف میزنم خودبه خود فکرم پخش میشه و دست خودم نیست همه بهشون برمیخوره همه بهم فشار میارن که دقت کن انقد سرزنش شدم..تحقیر شدم. انقد از زندگی متنفر شدم یه عمر با احساس حقارت و ناامیدی با اضطراب شدید بزرگ شدم ...تورخدا بفکر نسل جدید باشین نزارین مثل ما عذاب بکشن.

پاسخ

محمد رضا

اردیبهشت ۱۱, ۱۳۹۷

آره بخدا همینطوره.منم بعد ۲۸ سال بعد از کلی شکست و تحقیر تازه متوجه شدم که در کودکی بیش فعال بودم شما باید به فکر نسل جدید باشید که از همون کودکی تحت درمان قرار بگیرن و اینهمه زجر نکشن و زندگی تلخی رو تجربه نکنن.من که هر موقع تو مدرسه شیطنت میکردم فقط برخورد بد بود و کتک.حتی یک نفر هم متوجه این موضوع نشد توی این همه سال که تو مدرسه بودیم. مسولین خواهشا رسیدگی هاتونو بیشتر کنید.از مشاوره های کاربلد استفاده کنید.من و هر کس دیگه اگر از کودکی درمان میشدیم الان زندگیمون با این وضعیت فعلی خیلی خیلی متفاوت بود تشکر میکنم از مطالب مفید سایت خوبتون

پاسخ

محسن

اردیبهشت ۲۷, ۱۳۹۷

سلام،متاسفانه بنده هم از دوران کودکی این مشکل را داشتم،من هم کلی تحقیر و مسخره شدم،ولی چه فایده داره،زندگی من که به فنا رفت ،دیر این موضوع را فهمیدم،فقط به فکر بچه های نسل جدید باشید

پاسخ

Iraj

تیر ۲۳, ۱۳۹۷

کاش بشه درمان خوبی براش پیدا کرد من ۱۷ سالمه الان فهمیدم نمیدونم چیکار کنم?

پاسخ

Amin

تیر ۲۷, ۱۳۹۷

سلام من 35 سالم هست 3 روز پیش برای مشاوره ازدواج رفته بودم که معلوم شد کل دوران زندگیم بیش فعال هستم. دلیل شکست ها و شیطنتهای دوران مدرسه و حتی دانشگاه همش بیش فعالی بوده. خودم فک میکردم آدم نرمالی هستم و تنها ایرادم اینه که در کارها یکم کم حوصله و تنبل هستم . دکتر خیلی به حالم افسوس خورد و گفت حیف در حقت کل عمرت ظلم شده.

پاسخ

بنده

مهر ۳, ۱۳۹۷

سلام تجربه فردی که در 28 سالگی پیش فعالی رو خودش تشخیص داد.بعد مدت ها جنگیدن ثابتش کرد. در نظر دو تا دکتر متخصص و چند دکتر داروخانه ای که دیدم داروی استراموکس یا اتوموکستین خیلی داروی قوی نیست البته ایرانی متاسفانه اما امتحان کنید داروی بدی نیست تجربه اش رو داشتم در دوزهای .60.18.25.40.20 دیدم فقط. خارجیش گرونتره. ریتالین برای کسانی که تب بدن گرم دارن خوب نیست.چون خود به خود کمی دمای بدن رو بالا میبره و به علت بالا رفتن دمای بدن مغز گرمتر پیش فعال تر میشه.دارو پس از اثر گذاری خودش رو خنثی میکنه و بیمار دوز داروش بالاتر میره یا اثر نمیکنه برای همین خیلی از پیش فعالی ها با دادن ریتالین نه درمان بلکه تشخیص داده نمیشود پس سعی کنید اگر فکر میکنید پیش فعال هستید از دکتر خود بخواهید تنها به یک دارو و درمان پیش فعالی بسنده نکند ولی ریتالین برای ادمهای سرد مزاج خوبه. مدافینیل خوبه برای پیش فعالی بهش میگن ریتالین ایرانی و برای اینکه اثرات جانبی نداشته باشه باید تحرکت رو ببری بالا از نشستن زیاد پرهیز کنید باعث قفل شدن سیستم گوارش میشه.باید برای دارو ساعت تنظیم کنید که بدن به یک واحد خواص عادت کنه.موفقیت داروی پیش فعالی برای کنترل دارو تنظیم ساعت در هفته اول.مدت زمان اثر واقعی داروهای پیش فعالی هم 4 تا 9 هفته شنیدم البته خودم 2 هفته برای استراموکس زمان لازم برد تا اثر رو کامل حس کنم.بدی داروی پیش فعالی قطع شدن داروست که میتونه باعث برگشت و بدتر شدن بیمار بشه پس باید در تهیه دارو و زمان مصرف ان دقت کرد. در مصرف داروی پیش فعالی اب بنوشید.ورزش کنید. متاسفانه چون در تمامی داروهای پیش فعالی ایرانی از لحاظ اثر گذاری با نمونه های جهانی قابل مقایسه نیست هم شرکت های دارویی و هم دکتران این رو مورد قبول دارن برای همین معیار دوز تعریف شده برای داروهای ایرانی چیزی بیشتر از نمونه خارجی ان است.اما کم کم بالا ببرید تا مطمئن بشید نه ناگهانی. قرص های پیش فعالی شاید ضربان قلب رو بهم بریزن اگر اتفاق اوفتاد یه دونه قرص پروپرانولول با اجازه و دستور دکتر خوبه. دوستان پیش فعال مخصوصا بزرگسال متاسفانه کسی به فکر ما نیست پس اگر موردی هست که در مورد بیماری یا داروی آن میدانید بنویسید هر چند کوچک شاید همون مورد نجات دهنده دیگری باشد.یاحق

پاسخ

فریبا

مهر ۱۱, ۱۳۹۷

من پزشک عمومیم. اما همیشه با وجود تلاشم کمتر نتیجه میگرفتم. حتی کنکور سراسری با تلاشی که کرده بودم به جای دولتی آزاد قبول شدم. تا اینکه تو دوره تحصیلیم وقتی بیش فعالی تدریس میشد دیدم علایم نقص توجهش رو از بچگی داشتم. همیشه وقتی یک کار بهم میسپردن و فراموش میکردم بهم میگفتن تو گیجی. وقتی تو انجام کارایی که بهم میسپردن و حوصله سر بر بود تعلل میکردم بهم میگفتن تو خودخواهی. وقتی وسایلمو گم میکردم یا اتاقم بهم ریخته بود میگفتن تو شلخته ای. و وقتی برای یک تمرکز کوچیک روی درسام مشکل داشتم و با کوچیکترین صدا از جا میپریدم میگفتن تو فضولی... بزرگتر که شدم بی حوصله شدم و از کوره زود در میرفتم... گفتن تو تنبل و پرخاشگر و عصبی هستی... وقتی نمیتونستم هیجانات شادی و غصه م رو کنترل کنم بهم میگفتن تو خودنما هستی و دوست داری همه از راز زندگیت سردربیارن... خلاصه وقتی علایمو تو خودم دیدم با استادم مشورت کردم بهم بوپروپیون آهسته رهش (ولبان) داد خودمم کنارش جینکوسان خوردم اما تأثیر آنچنانی نذاشت... یکی دیگه از اساتیدم اتوموکستین گفت بگیر که خدا رو شکر نگرفتم. علت خدا رو شکر گفتنم اینه که در اثر فشارهای ناشی از این بیماری افسردگی گرفته بودم که اتوموکستین بدترش میکرد. واسه تخصص نشستم خوندم با تمام تلاشم دوسال پشت سرهم نتیجه نگرفتم دیدم نمیکشم دیگه رفتم پیش یکی دیگه از اساتیدم. ازم تست گرفت از بچگیم پرسید از روابط اشتباهی که تو اجتماع داشتم... خلاصه تشخیص ADDگذاشت برام ماتوراید که همون متیل فنیدیت آهسته رهشه شروع کرد حالا نزدیک 3 ماهه میخورم متفاوت شدم. خانواده م که اول با دارو مخالف بودن حالا میگن کامل بخور تا خوب بشی.... اما حالا که تازه دارم میفهمم زندگی رو این دارو نایاب شده دکترمم گفت داروی دیگه روت جواب نمیده. نمیدونم چیکار کنم. فقط به تعداد 13 روز دیگه قرص دارم و بعدش نمیدونم چی میشه... کسی میتونه کمکم کنه؟ کسی دسترسی داره به جایی که بتونه این دارو رو برام تهیه کنه؟

پاسخ

علی

اردیبهشت ۵, ۱۳۹۸

سلام. مشکلتون حل شد. دارو رو پیدا کردید؟

پاسخ

ناشناس

مهر ۱۱, ۱۳۹۷

با سلام دوستانی که بیش فعالی بزرگسالان دارید ودرمان شدید خواهشا تجربه خودتونو بنویسید شدیدا نیازمندم با تشکر

پاسخ

پریا

مهر ۱۸, ۱۳۹۷

سلام حتما باید قرص مصرف کرد ؟ راه حل دیگه ای نداره ؟ مثلا ورزش کردن یا برنامه ریزی درسی یا هرچی... ؟ من فقط وقتی نزدیک امتحانم میشه یا تحویل پروژه و زور بالا سرمه کارایی دارم. بقیه عمرم به بازیگوشی گذشته.. و خیلی چیزها رو نمیتونم به خاطرم بسپارم. ممنون میشم راهنمایی کنید.

پاسخ