کووید-۱۹ به یک بیماری همه گیر تبدیل شده است که بیش از میلیون نفر را در سراسر جهان آلوده کرده است. دانشمندان و محققان به طور جدی در حال یافتن روش های درمانی برای درمان یا بهبود این بیماری هستند و در ایده آل ترین حالت ما تازه در ابتدای راهی برای پیدا کردن درمان قطعی کرونا هستیم. صدها کارآزمایی بالینی در حال ارزیابی میزان اثربخشی داروهای موجود و پیدا کردن روش های جدید برای درمان کرونا هستند اما تاکنون هیچ روش قطعی یافت نشده است. آنچه در این مقاله میخوانید داروها و روش هایی هستند که هم اکنون توسط پزشکان و متخصصان پزشکی برای کمک به درمان بیماران کرونایی استفاده میکنند.
بسیاری از داروهای موجود که برای درمان سایر بیماری ها مورد استفاده قرار میگریند نیز میتوانند در درمان یا حداقل کمک به کاهش و تسکین علائم کرونا اثربخش باشند. یک مطالعه در فوریه ۲۰۲۰ که در ژورنال Cell Research منتشر شده است ، نشان داد که هفت داروی متفاوت ضد ویروسی وجود دارند که میتوانند در کمک به درمان و مدیریت بیماران کرونایی موثر باشند. در ادامه با مهمترین داروهایی که اکنون توسط متخصصان پزشکی برای کمک به درمان بیماران کرونایی مورد استفاده قرار میگیرند آشنا خواهید شد.
هیدروکسی کلروکین و کلروکین داروهایی هستند که در حال حاضر مورد تأیید FDA یا سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان مالاریا و بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتوئید هستند. این داروها با ایجاد تداخل در پروتئین گلیکوزیلاسیون و سایر فرایندهای آنزیمی عمل میکنند. اعتقاد بر این است که این داروها می توانند از ورود، اتصال و تکثیر ویروس های COVID-19 به سلول های بدن انسان پیشگیری کنند. یک مطالعه با مقایسه هیدروکسی کلروکین با کلروکین نشان داد که هیدروکسی کلروکین کمی قدرتمندتر است و در برابر ویروس کرونا میتواند تا حدودی موثر باشد.
در حال حاظر برای درمان و مدیریت بیماری کووید-۱۹ تعدادی داروی ضد ویروسی وجود دارد که به تکسنی و بهبود علائم بیماری کمک میکند. این داروها مانع از توانایی ویروس در تولید مثل می شوند و به نوعی تولید مثل و تکثیر ویروس را مختل میکند. برخی از داروهای ضد ویروسی برای درمان کرونا عبارتند از:
موارد شدید بیماری کووید-۱۹ با عارضه ای به نام “سندرم آزادسازی سیتوکین” همراه است. این سندروم به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی طبیعی بدن در برابر عفونت شناخته میشود. طی آزادسازی سیتوکین، بدن ما، سیتوکین ها (یعنی پروتئین های ترشح شده توسط سلول های سیستم ایمنی بدن) را به محل عفونت جذب می کند. با این حال در برخی موارد، این فرآیند بیش از حد پاسخ می دهد و سیتوکین های زیاد و بیش از حد انتظاری را آزاد می کند. بنابراین در این شرابط برخی از این سیتوکین ها از نظر ماهیت التهابی هستند و می توانند منجر به وخیم تر شدن علائم تنفسی یا نارسایی ریه شوند.
زیست داروها یا همان داروهای بیولوژیک (درمانهای دارویی ایجاد شده از منابع بیولوژیکی) در این شرایط توسط متخصصان تجویز میشوند. توسیلیزومب Tocilizumab)) دارویی است که باعث می شود گیرنده های سلول از اتصال به اینترلوکین ۶ (IL-6)، یکی از سیتوکین های التهابی جلوگیری کند. از نظر تئوری، این امر به کاهش شدت سندروم آزادسازی سیتوکین کمک می کند و به افراد در بهبود سریعتر یاری میرساند.
استفاده از داروها یک روش نسبتا موثر برای هدف قرار دادن COVID-19 است، اما خود بدن ما نیز می تواند راهی برای مبارزه با بیماری ارائه دهد. وقتی در معرض یک ماده خطرناک و تهدید کننده خارجی مانند ویروس COVID-19 قرار داریم، سیستم ایمنی بدن ما می تواند ساختارهایی با نام آنتی بادی را علیه آن عامل مهاجم ایجاد کند. خونی که حاوی این آنتی بادی ها است، به عنوان پلاسما درمانگر شناخته میشود.
گرفتن پلاسمای خون از شخصی که مریض است و جایگزینی آن با پلاسمای خون کسی که از COVID-19 بهبود یافته است، می تواند به مبتلایان جدید در مبارزه با عفونت کرونا کمک کند. این فرایند به عنوان تبادل پلاسما شناخته می شود.
پلاسمای خون می تواند طی فرآیندی مانند اهدای خون جمع آوری شود و با تکنیک هایی به بدن شخص مبتلا تزریق شود.
دو مطالعه کوچک در چین صورت گرفته که نشان میدهد پلاسما میتواند در بهبود افراد مبتلاء به کرونا موثر باشد. این مطالعات نشان میدهد که عفونت ناشی از کووید-۱۹ با پلاسمای اشخاص درمان شده نسبتا کاهش پیدا میکند و برخی بیماران ممکن ات بهبود پیدا کنند.
تمام بیماران مورد مطالعه تحت پلاسما درمانی قرار گرفتن و در هر دو مطالعه علائم در طی سه روز بهبود یافته و عفونت ویروس را طی دو هفته کاهش دادند. با این وجود بیماران هنوز به دستگاه متصل بودند. از همه مهمتر، به نظر می رسید که هیچ آسیبی با پلاسما درمانی به بیماران واردد نشد.
این مطالعات البته کمی پیچیده تر از این حرفها بود زیرا همه بیماران مورد مطالعه با کمک سایر روشهای درمانی مانند آنتی ویروس درمانی و درمان با استروئیدها تحت درمان بودند. بنابراین بدون کنترل استاندارد، سخت بتوان پی به این برد که آیا پلاسما میتواند روشی موثر در درمان کرونا باشد یا خیر. در ثانب برای تعیین غلظت مطلوب پلاسمای درمانگر و زمان تزریق پلاسما باید آزمایشات قوی تری انجام شود تا ببینیم آیا این روش می تواند یک روش درمانی مناسب برای بیماران باشد یا خیر.
بهترین امید برای مدیریت طولانی مدت بیماری کووید-۱۹ تولید واکسن است. واکسن ها بدن شما را در معرض آنتی ژن قرار می دهند و باعث تولید آنتی بادی از طرف سیستم ایمنی بدن می شود. (آنتی ژن ماده ای که باعث ایجاد پاسخ ایمنی بدن در برابر یک ویروس می شود). هدف از تولید واکسن این است که بدن آنتی بادی ها را بدون اینکه عفونتی شکل بگیرد در برابر ویروس کرونا بسازد.
به این ترتیب، اگر مجددا در معرض آن آنتی ژن قرار بگیرید (اگر مثلاً واکسن کرونا ساخته شود و پاییز COVID-19 برگردد)، بدن شما چون ویروس را میشناسد سریع بر عیله آن آنتی بادی تولید کرده و ویروس را از بین میبرد.
یک مطالعه اولیه که صروت گرفته که در آن هدف اصلی حمله به پروتئین یا پروتئین های (spike) در کرونا ویروس است. این پروتئین یک جزء ساختاری اصلی در ویروس کرونا است. محققان در این مطالعه قادر به ایجاد پاسخ ایمنی به COVID-19 در جوندگان بودند ، و در طی دو هفته در بدن این جوندگان آنتی بادی تولید شد. این مطالعه بسیار امیدوار کننده است زیرا به ما مجوز انجام آزمایشات بالینی بر ری انسان را میدهد تا توانایی و صحت عملکرد واکسن کرونا مورد بررسی قرار بگیرد. تا به امروز ، FDA یا سازمان غذا و دارو آمریکا دو آزمایش بالینی فاز I در انسان را برای واکسن تأیید کرده است که البته چند ماه ول خواهد کشید تا متایج مورد ارزیابی قرار گرفته شود.
هرچند که دیر یا زود بلاخره درمانی موثر برای ویروس کرونا ساخته خواهد شد و ما باید همچنان امیدوار باشیم، اما نباید تمام دستورالعمل ها و توصیه های ضروری در این خصوص را به امید ساخت واکسن یا درمان کرونا نادیده گرفت. ا باید برای حفظ سلامتی خودمان تا آن زمان که درمانی برای کرونا ایجاد میشود تلاش و با هم همکاری کنیم. با وجود صدها کارآزمایی بالینی که در سررتاسر دنیا در حال انجام است ما احتمالا به درمانی موثر نزدیک هستیم و میتوانیم جوامع درگیر در سراسر دنیا را با کمک داروهای ساخته شده درمان کرده و مصون نگاه داریم.