در مرحله ۲ سرطان مثانه چه بلایی بر سر بیمار می‌آید؟

سرطان مثانه در بافت مثانه یا در لایه های داخلی آن شروع می شود. با گذشت زمان، تومور اولیه می تواند به بافت های اطراف گسترش یابد یا متاستاز شود. سلولهای سرطانی همچنین می توانند از طریق سیستم لنفاوی یا جریان خون پخش شوند.

به طور کلی مرحله سرطان با اندازه تومور اولیه و میزان گسترش سرطان ارتباط دارد. اگر مبتلا به سرطان مثانه مرحله ۲ هستید، این بدان معنی است که سلولهای سرطانی به بافت همبند در دیواره عضله حمله کرده اند، اما در خارج از مثانه پخش نشده و به گره های لنفاوی نرسیده است. مرحله دوم این سرطان اغلب قابل درمان است.

علائم

مشاهده خون در ادرار اغلب یکی از اولین علائم سرطان مثانه است. علاوه بر این، ممکن است هنگام ادرار کردن احساس ناراحتی یا درد کنید.  برخی دیگر از علائم مرحله ۲ این سرطان عبارتند از:

• تکرر ادرار
• دشواری در ادرار کردن
• عدم توانایی در ادرار کردن
• درد لگن
• کمردرد
• از دست دادن اشتها

درمان سرطان مرحله ۲ مثانه چیست؟

گزینه های درمانی شما به چندین عامل از جمله سن و سلامت عمومی شما بستگی دارد. برای گرفتن نتایج بهتر احتمالاً شما نیاز به ترکیبی از درمان ها دارید. پزشک بر پیشرفت بیماری نظارت خواهد کرد و در صورت لزوم درمان های در دسترس را در نظر می گیرد.

به طور کلی برخی از روش های درمانی این مرحله عبارتند از:

عمل جراحی

بیشتر اوقات، درمان این مرحله از سرطان های مثانه شامل جراحی خواهد بود. برخی از جراحی های رایج در این مرحله عبارتند از:

• سیستکتومی رادیکال
• در مردان، وزیکولهای پروستات و منی نیز برداشته می شوند.
• در خانمها رحم، لوله‌های فالوپ، دیواره قدامی واژن و مجرای ادرار برداشته می شود.
• در بعضی موارد ، جراحی ممکن است شامل دستکاری غدد لنفاوی لگن نیز باشد.

نکته: این اندام ها مناطقی هستند که احتمالاً سرطان در آنها شیوع دارد.

بین ۵۰ تا ۸۰ درصد از مبتلایان به سرطان مثانه مرحله ۲ به دنبال یک سیستکتومی رادیکال درمان می شوند.

خطرات جراحی مثانه شامل موارد زیر است:

• عفونت
• آسیب به اندامهای مجاور
• اختلال عملکرد جنسی

اگر فقط یک تومور کوچک در مثانه بیمار باشد، ممکن است شما فقط یک سیستکتومی جزئی داشته باشید. یعنی فقط بخشی از دیواره مثانه به علاوه غدد لنفاوی در نزدیکی آن برداشته می شود.

به دنبال این نوع جراحی، شما هنوز هم می توانید به طور عادی ادرار کنید، اگرچه احتمالاً مثانه شما به اندازه قبل از عمل قادر به نگه داشتن ادرار نخواهد بود.

در بعضی موارد، تراشیدن پروستات از راه مجرای ادرار (TUR یا TURBT) ممکن است همان چیزی باشد که برای شناسایی توده و تومور مورد نیاز است. این روش معمولاً برای ارزیابی میزان پیشرفت سرطان قبل از درمان انجام می شود. یک لوله نازک و سبک به نام سیستوسکوپ از طریق مجرای ادراری بیمار وارد مثانه می شود تا پزشک بتواند مثانه را معاینه کند. اگر تومور کوچک بوده و به دیواره مثانه نرسیده باشد، پزشک ممکن است همزمان با مشاهده ضایعه، آن را از بین برد.

شیمی درمانی

شیمی درمانی را می توان قبل از عمل جراحی برای کوچک کردن تومور و جلوگیری از شیوع  و عود مجدد آن انجام داد. عوارض جانبی شیمی درمانی ممکن است شامل حالت تهوع، ریزش مو و خستگی باشد.

پرتو درمانی

پرتودرمانی سلولهای سرطانی را در ناحیه خاصی از بدن از بین می برد.این روند معمولا به مدت چندین هفته انجام شود. (تقریبا ۵ جلسه در طول هفته) برخی از عوارض جانبی و احتمالی پرتودرمانی خستگی موقتی و سوزش پوست است.

عوارض

درمان سرطان مثانه مرحله ۲ ممکن است مستلزم برداشتن بخشی یا تمام مثانه باشد. این وضعیت می تواند بر نحوه ادرار کردن شما در طول زندگی تأثیر بگذارد.

اگر درمان به تأخیر افتاده یا ناموفق باشد، سرطان می تواند به خارج از مثانه گسترش یابد. این شرایط به عنوان مرحله ۳ یا مرحله ۴ سرطان مثانه شناخته شده است.

بهبودی از مرحله ۲ سرطان مثانه

بهبودی شما به نوع درمانی انتخابی بستگی دارد. پزشک معمولا اطلاعات دقیقی از تمام شرایط درمان به بیماران خود ارائه میدهد:

• عوارض جانبی احتمالی کوتاه مدت، دیررس و بلند مدت
• علائم عود
• توصیه به ایجاد تغییرات در سبک زندگی
• برنامه ریزی برای انجام معاینه و آزمایش غربالگری مثانه و انواع دیگر سرطان

چشم انداز مرحله ۲ سرطان مثانه

در سال های اخیر درمان ها به صورت چشمگیری بهبود پیدا کرده است. بنابراین میزان بقای نسبی پنج ساله برای مرحله ۲ این سرطان حدود ۷۷ درصد است. به طور کلی شانس بقا و چشم انداز بیماران مبتلا به مرحله دوم به عوامل زیر بستگی دارد:

• سن و سایر ملاحظات بهداشتی
• نوع سرطان و درجه تومور
• نوع درمان و میزان پاسخ دهی

حمایت و پشتیبانی

همزمان با انجام به موقع درمان های سرطان، بیماران متوجه می شوند که به حمایت بیشتری نیاز دارند. برای اینکه به این بیماران حمایت داده شود لازم است که دوستان و خانواده اغلب اوقات در اطراف آنان حضور داشته باشند. بیماران باید از اطرافیان کمک بخواهند و به خودشان فرصت دهند تا استراحت کرده و بهبودی پیدا کنند.