افسردگی سایکوتیک یا روان پریشی

افسردگی سایکوتیک یکی از انواع افسردگی اساسی است به این صورت که وقتی یک بیماری افسردگی شدید با علائمی از سایکوز (روان پریشی) همراه می‌شود، بروز می‌کند. سایکوزها می‌توانند به شکل توهمات (مانند شنیدن صدایی که به آنها می‌گوید آنها انسانهای خوبی نیستند یا بی فایده‌اند)، هذیان (مانند احساس شدید بیهودگی، شکست یا انجام گناه) یا قطع رابطه با واقعیت به هر شیوه­ دیگری باشد.

افسردگی سایکوتیک با افسردگی اساسی یا افسردگی بالینی غیرسایکوتیک چه تفاوت هایی دارد؟

بر اساس موسسه ملی بهداشت روان، افراد سایکوتیک تماس خود را با واقعیت از دست می‌دهند. این افراد ممکن است صداهایی بشنوند که وجود خارجی ندارند (توهم). همچنین آنها ممکن است عقاید غیر منطقی و بسیار عجیب داشته باشند. برای مثال آنها ممکن است خیال کنند که دیگران قادرند افکار آنها را بشنوند. یا افرادی سعی در صدمه زدن به آنها دارند، یا اینکه توسط شیطان تسخیر شده‌اند یا به خاطر ارتکاب به جرمی که در واقع هرگز انجام نداده‌اند تحت تعقیب پلیس هستند.

افراد مبتلا به افسردگی سایکوتیک ممکن است بدون هیچ دلیل روشنی عصبانی شوند. آنها ممکن است وقت زیادی را با خودشان یا در رختخواب سپری کنند- با بیداری در شب و خوابیدن در طول روز. شخص مبتلا به افسردگی سایکوتیک ممکن است به ظاهرش بی توجه شود. مثلاً از انجام دادن کارهایی مثل حمام کردن یا عوض کردن لباس امتناع کند. همچنین، صحبت کردن با چنین اشخاصی ممکن است گاهاً دشوار باشد، به سختی حرف بزنند یا مطالب نامفهوم و بی معنایی را بیان کنند.

افراد مبتلا به بیماریهای روانی دیگر مانند اسکیزوفرنی نیز روان پریشی (سایکوز) را تجربه می‌کنند. با این تفاوت که افراد مبتلا به افسردگی سایکوتیک هذیانها و توهماتی با درون مایه افسردگی دارند (مانند بیهودگی یا شکست)، درصورتیکه علائم سایکوز در بیماران اسکیزوفرن اغلب عجیب و نا محتمل هستند و با هیچ وضعیت خُلقی رابطه روشنی ندارند (برای مثال دائم در این فکرند که غریبه‌ها بدون هیچ دلیلی در حال تعقیب آنها هستند به جای اینکه فکر کنند غریبه‌ها قصد حمله به آنها را دارند). همچنین افراد مبتلا به افسردگی سایکوتیک ممکن است بابت افکارشان احساس خجالت و شرمساری داشته باشند و در نتیجه سعی در پنهان کردن این افکار ­کنند. این پنهان کاری تشخیص این نوع افسردگی را با دشواری مواجه می‌کند.

ولی مسأله تشخیص بسیار پر اهمیت است. درمان این بیماری با درمان افسردگی غیر سایکوتیک تفاوت می‌کند. همچنین داشتن یک دوره افسردگی سایکوتیک خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را بالا می‌برد و با تکرار دوره‌های این افسردگی، خطر بروز مانیا و حتی خودکشی نیز ایجاد می‌شود.

علائم افسردگی سایکوتیک چیست؟

علائم شایع بیماران مبتلا به افسردگی سایکوتیک عبارتند از:

• تحریک
• اضطراب
• یبوست
• افسردگی
• بی خوابی
• اختلالات عقلانی
• عدم تحرک فیزیکی
• هذیان یا توهم

افسردگی سایکوتیک چگونه درمان می شود؟

معمولاً درمان افسردگی سایکوتیک در بیمارستان انجام می‌شود. از این طریق بیمار امکان تماس نزدیک و مکرر با متخصصین سلامت روان را دارد. در این شرایط دارو درمانیهای مختلفی ارائه می‌شود تا خُلق (به انگلیسی: mood) بیمار را به حالت ثبات برساند. از جمله ترکیباتی از داروهای ضد افسردگی و ضد روان پریشی. داروهای ضد روان پریشی انتقال دهنده‌های عصبی را -که برقراری ارتباط بین سلولهای عصبی در محیط مغز را ایجاد می‌کنند- تحت تأثیر قرار می‌دهند. که این برقراری ارتباط توانایی درک و سازمان دهی اطلاعات درباره دنیای اطراف را ساماندهی می‌کند.

امروزه تعداد زیادی از داروهای ضد روان پریشی و نورولپتیک به صورت گسترده استفاده می‌شود. این داروها عبارتنداز ریسپریدون، الانزاپین، کویتاپین، آری­پیپرازول، زیپرازیدون و آسناپین. هر دارویی عوارض جانبی خاص خود را داشته و پروفایل اثربخشی بالینی متفاوتی دارد. با این حال معمولاً، این داروها نسبت به داروهای ضد روان پریشی اولیه بهتر تحمل می شوند.

آیا درمان های افسردگی سایکوتیک همیشه موثر واقع می شوند؟

درمانهای افسردگی سایکوتیک بسیار نتیجه بخش هستند. معمولاً این امکان برای بیمار وجود دارد که در عرض یک سال بهبودی پیدا کند. در عین حال ممکن است پیگیریهای بعدی درمان به صورت مکرر ضروری باشد. همکاری بیمار با پزشک برای یافتن تأثیرگذارترین دارو بسیار پر اهمیت است. در صورت عدم موفقیت دارو درمانی، گاهی اوقات از درمان «الکترو شوک» (مخفف انگلیسی: ECT) نیز استفاده می‌شود. از آنجاییکه بیماری افسردگی سایکوتیک از جمله بیماری های کاملاً جدی است، خطر خودکشی در این بیماری بالاست.

ترجمه شده از: webmd.com