گزینه‌های درمان افسردگی

با تشخیص بیماری افسردگی، پزشک گزینه‌های درمانی گوناگون را با شما درمیان می‌گذارد. نوع درمان مناسب برای افسردگی شما، به نوع افسردگی تان بستگی دارد. برای مثال، برخی از بیماران مبتلا به افسردگی بالینی با روان‌درمانی و برخی دیگر با دارودرمانی درمان می‌شوند. برای عده ای دیگر از این بیماران داروهای ضدافسردگی و روان‌درمانی توأماً تجویز می‌شوند. با وجود این برای افراد دیگری که به درمان‌های استاندارد پاسخ نمی‌دهند ممکن است به تکنیک‌های تحریک کننده مغز مانند الکتروشوک درمانی (ECT)، موسوم به شوک درمانی، تحریک مغناطیسی بین‌ جمجمه‌ای (TMS) یا تحریک عصب واگ (VNS) استفاده شود.

در افراد مبتلا به افسردگی دوقطبی، داروهای ضدافسردگی سنتی همیشه مؤثر نیستند و در برخی از اوقات می‌توانند نوسانات خلقی را تشدید کنند، بنابراین، پزشکان اغلب انواع دیگری از داورها از جمله داروهای تثبیت‌کننده خلق (مانند دیپاکوت، لیتیوم یا لامیکتال) یا برخی از داروهای ضدجنون آتیپیک (مانند سروکوئل یا سیمبیاکس) را برای درمان افسردگی دوقطبی تجویز می‌کنند که در واقع از درمان‌های اثبات‌شده‌ افسردگی دوقطبی هستند.

صرف نظر از نوع درمانی که پزشکتان برای شما تجویز می کند، درک این حقیقت که هیچ راه‌حل “آنی و فوری” وجود ندارد اهمیت بسزایی دارد. شاید شما مجبور باشید داروهای ضدافسردگی مختلف را برای یافتن مؤثرترین دارو برای خود امتحان کنید. به علاوه، باید برای تعیین میزان اثربخشی دارو داروی ضدافسردگی را به مدت چند هفته مصرف کنید. صبوری اهمیت فراوانی دارد.. به پزشک خود اطمینان نموده و سوابق خانوادگی‌تان را در اختیار وی بگذارید. او می‌تواند با استفاده از آن اطلاعات، بهترین گزینه‌های درمان افسردگی را برای بهبود خلق شما پیدا کند.

داروهای افسردگی چیستند؟

داروهای ضدافسردگی می‌توانند به بالابردن روحیه شما و تسکین احساس اندوه و درماندگیتان کمک کنند. شما نیاز دارید با دکتر خود تعامل کرده و مؤثرترین داروی افسردگی با کمترین عوارض جانبی را پیدا کنید.

داروهای افسردگی چگونه کار می‌کنند؟

 مواد شیمیایی زیادی در مدارهای مغزی وجود دارند که مسئولیت تنظیم خلق و خوی افراد را بر عهده دارند. سه دسته مهم شناخته شده از این مواد شیمیایی نوراپی نفرین، سروتونین و دوپامین هستند که جزو انتقال‌دهنده‌های عصبی‌ می‌باشند. انتقال‌دهنده‌های عصبی سیگنال‌های الکتریکی را در میان سلول‌های مغزی منتقل می‌کنند. محققان به وجود ارتباطی میان افسردگی و عدم تعادل در مواد شیمیایی درون مغز پی برده‌اند. داروهای ضدافسردگی مقادیر انتقال‌دهنده عصبی موجود را افزایش داده یا حساسیت دریافت‌کننده‌های این مواد را تغییر می‌دهند. باور عمومی براین است که اصلاح این مواد شیمیایی درون مغز می‌تواند به بهبود خلق‌وخو کمک کند، گرچه شیوه دقیق این فرایند هنوز نامشخص است.

انواع داروهای ضدافسردگی چیست؟

چند نوع از داروهای ضدافسردگی وجود دارند که افسردگی را بهبود می‌بخشند. انواع اصلی این داروها عباتند از:
• مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRIs) از جمله جدیدترین انواع داروهای ضد افسردگی می­باشند. همانطور که از نامشان پیداست، آنها بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین را مسدود می­کنند و شامل داروهای سیمبالتا، افکسور، خدزلا، فتزیما و پریستیک می باشند.

• مهارکننده های بازجذب دوپامین و نوراپی نفرین (NDRIs) طبقه دیگری از مهارکننده های بازجذب، می باشند. البته فقط یک دارو با این ویژگی وجود دارد: ولبوترین. این دارو بر بازجذب نوراپی نفرین و دوپامین تاثیر می گذارد.
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه­ای (TCAS) شامل داروهای آمی­تریپتیلین (الاویل)، دزیپرامین (نورپرامین)، نورتریپتیلین (پاملور)، و ایمی پرامین (توفرانیل) می­باشند. همانند مهارکننده های بازجذب، به نظر می رسد که سه حلقه ای ها نیز از جذب سروتونین و اپی نفرین به سلولهای عصبی حلوگیری می کنند. بدلیل عوارض جانبی بالقوه این داروها، ممکن است پزشک انجام یکسری آزمایش های خون منظم را برای نظارت بر سطوح سه حلقه ای های موجود در بدنتان توصیه کند. این داروها برای افراد مبتلا به برخی از مشکلات ضربان قلب مناسب نیستند.
• مهار کننده های مونوآمینواکسیداز (MAOIs) شامل مارپلن، امسام، ناردیل و پارنات می باشد. نحوه کار این داروها اندکی متفاوت می باشد. مونوآمینواکسیداز یک آنزیم طبیعی است که موجب تجزیه سروتونین، اپی نفرین، و دوپامین می شود. MAOIs از اثرگذاری این آنزیم جلوگیری می کند. در نتیجه، سطوح این انتقال دهنده های عصبی افزایش می یابد. پس افرادی که این داروها را مصرف می‌کنند، باید از محدودیت‌های رژیمی سفت و سختی تبعیت کنند. به همین دلیل این داروهای ضدافسردگی نیز در اولویت اول یک پزشک قرار ندارند.

داروهای ضدافسردگی دیگری نیز وجود دارند که جز این دسته‌های مذکور نیستند.

چرا محرک‌ها برای افسردگی تجویز می‌شوند؟

در برخی از موارد پزشکان، در حین استفاده از داروهای ضدافسردگی، داروهای دیگر مانند محرک‌ها و دارو‌های ضداضطراب را نیز تجویز می‌کنند. این حالت زمانی که بیمار دارای دو بیماری همزمان جسمانی یا روانی است، بیشتر محتمل است. به هرحال، نه داروهای محرک و نه داروهای ضداضطراب وقتی به تنهایی مصرف شوند، تأثیری بر افسردگی ندارند. می­توانید با پزشک معالج خود درباره نوع درمان صحبت کنید. بپرسید می توانید از وی سوال نمایید که آیا درمان ارائه ‌شده می تواند تأثیر داروی ضدافسردگی را بهبود بخشد یا خیر.

نقش روان درمانی در درمان افسردگی چیست؟ 

روان‌درمانی علاوه بر شکل دهی مجدد دیدگاه‌ها و چشم‌اندازهای موثر بر افسردگی به شخص برای ایجاد راهبردهای مقابله‌ای مناسب و کارآمد کمک می کند. این راهبردها به مواجهه موثر با استرس‌های روزمره و تأثیرگذاری بیشتر داروها کمک می‌کنند. انواع مختلف روان‌درمانی از جمله درمان‌های انفردای، گروهی و خانوادگی وجود دارند. پزشکتان در یافتن مناسب‌ترین روان‌درمانی، به شما کمک خواهد کرد.

چه موقع الکتروشوک درمانی (ECT) برای درمان افسردگی توصیه می‌شود؟

الکتروشوک درمانی (ای‌سی‌تی)، موسوم به شوک‌ درمانی، نوعاً برای درمان افسردگی اساسی استفاده می‌شود. در زمان ای‌سی‌تی یک پزشک ماهر برای آرام کردن بیمار یک جریان مختصر الکتریکی را از میان فرق سر به درون مغز می‌فرستد. این جریان باعث بوجود آمدن یک حمله عصبی می‌شود. ای‌سی‌تی در درمان افسردگی خیلی مؤثر است. 

الکتوشوک عموماً زمانی استفاده می‌شود که افسردگی شدید به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهد. یا ممکن است در صورتی استفاده شود که بیماران برای خود یا دیگران تهدیدی جدی محسوب شوند و لذا صبر کردن برای تأثیرگذاری داروها، کار خطرناکی باشد

تحریک مغناطیسی بین جمجمه‌ای (TMS) برای درمان افسردگی چیست؟

در سال ۲۰۰۸، ابزار تحریک مغناطیسی  بین جمجمه‌ای برای درمان افسردگی اساسی افرادی که داروهای ضدافسردگی در آنها بی‌تأثیر بوده، مورد تأیید قرار گرفت. این تکنیک نسبت به دیگر تکنیک‌های محرک بکار رفته در درمان افسردگی مقاوم در برابر درمان، به جراحی کمتری نیاز دارد.

درحالیکه الکتروشوک درمانی (ای‌سی‌تی یا شوک درمانی) از یک جریان الکتریکی برای ایجاد یک حمله عصبی استفاده می‌کند، TMS نوعی میدان مغناطیسی برای ایجاد جریان الکتریکی در بخشهای خاصی از مغز بدون ایجاد حمله عصبی یا از دست دادن هوشیاری است. ابزار تی‌ام‌اس (یک سیم‌پیچ الکترومغناطیسی) بر روی فرق سر در نزدیکی پیشانی فرد قرار داده می‌شود و پالس‌هایی را به درون مغز می‌فرستد که سلول‌های عصبی  موجود در قشر پیش پیشانی مغز  را تحریک می‌کنند و بدین وسیله خلق فرد را کنترل می‌کنند.

همچنین برخلاف ای‌سی‌تی، تسکین بیمار لازم نیست. این درمان به شکل سرپایی حداکثر برای شش هفته، چهار یا پنج بار در هفته انجام می‌شود. تی‌ام‌اس ایمن بوده و مطابق با مطالعات انجام گرفته، می‌تواند مؤثر باشد، گرچه بنابر تحقیقات صورت گرفته، تأثیر آن اندازه ای‌سی‌تی نیست.

تحریک عصب واگ (وی‌ان‌اس) برای درمان افسردگی تحریک عصب واگ (وی‌ان‌اس) یک تکنیک تحریک‌کننده دارای جراحی است که برای درمان افسردگی مقاوم نیز استفاده می‌شود.

سازوکار این درمان:  یک ابزار مانند دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب، اندازه یک ساعت جیبی بوده و درون سینه کاشته می‌شود و سیم‌هایش به سوی عصب واگ سمت چپ گردن هدایت می‌شود. این ابزار پالس‌های منظم الکتریکی را به این عصب می‌فرستد و به این صورت در تبادل اطلاعات با مغز تأخیر ایجاد می‌کند.

ترجمه شده از: webmd.com