علایم اتیسم

در این مطلب به علایم اتیسم می پردازیم. داشتن این علایم جنبه صدردرصد تشخیصی ندارد و حتما از پزشک متخصص مشاوره بگیرید.

نشانه های اصلی اتیسم

شدت علائم تا حد زیادی متفاوت است، اما همه افراد مبتلا به اوتیسم دارای برخی از نشانه های اصلی در این زمینه ها می باشند:

تعاملات و روابط اجتماعی

نشانه ها عبارتند از:

• مشکلات قابل توجهی در رشد مهارت های ارتباطی غیر کلامی دارند، مانند زل زده، حالت صورت و طرز قرارگیری بدن.
• عدم ایجاد دوستی با کودکان هم سن و سال خود.
• عدم علاقه به سهیم شدن درشادی ها، علائق، و یا موفقیت ها با افراد دیگر.
• عدم همدلی. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در درک احساسات افراد دیگر، مانند درد یا غم و اندوه آنها مشکل داشته باشند.

ارتباط کلامی و غیر کلامی

نشانه ها عبارتند از:

• تاخیر و یا عدم یادگیری حرف زدن. آنچنان که تا حدود ۴۰ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم هرگز صحبت نمی کنند.
• مشکلاتی برای اقدام جهت شروع یک گفتگو. همچنین، افراد مبتلا به اوتیسم دچار مشکلاتی برای ادامه دادن یک گفتگو پس از آغاز آن می باشند.
• استفاده کلیشه ای از زبان و بکارگیری تکرار. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب بیش از چندین بار یک عبارتی را که قبلا شنیده اند تکرار می کنند(پژواک گویی).
• مشکل در درک منظورشنونده. به عنوان مثال، یک فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است درک نکند که آن شخص شوخی می کند. آنها ممکن است تفسیر ارتباطات را بصورت کلمه به کلمه انجام داده و موفق به درک معنای ضمنی نشوند.

علائق محدود در فعالیت یا بازی

نشانه ها عبارتند از:

• تمرکز غیر معمول بر اجزا. کودکان کوچکتر مبتلا به اوتیسم، اغلب بر اجزای تشکیل دهنده اسباب بازی ها، مانند چرخ های یک ماشین تمرکز می کنند، به جای اینکه با کل اسباب بازی، بازی کند.
• توجه فکری و تمرکز بر موضوعات خاص. به عنوان مثال، کودکان بزرگتر و بزرگسالان ممکن است به بازی های ویدئویی، کارت های ویزیت، و یا پلاک اتومبیل ها خیره شده و جذب آنها شوند.
• نیاز به یکنواختی و جریان عادی. برای مثال، یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است همیشه نیاز به خوردن نان قبل از سالاد داشته و بر رانندگی در همان مسیر روزانه به مدرسه اصرار ورزد.
• رفتارهای کلیشه ای. ممکن است شامل تکان دادن بدن و دست زدن باشد.

نشانه ها در دوران کودکی

نشانه های اوتیسم معمولا برای اولین بار توسط پدر و مادر و دیگر مراقبین و گاهی اوقات در طول ۳ سال اول کودک، مورد توجه قرار می گیرند. اگر چه اوتیسم در زمان تولد (بصورت مادرزادی) بوده، اما به سختی می توان از روی نشانه های این اختلال، آن را در طول دوره شیرخوارگی تشخیص داده و شناسایی کرد. والدین اغلب هنگامی که کودک نو پایشان دوست ندارد که در آغوش قرار گیرد، و هنگامی که به نظر نمی رسد به بازی های خاصی، مانند دالی موشه علاقه نشان دهد و یا اینکه برای شروع حرف زدن هیچ علاقه ای نشان نمی دهد، دچار نگرانی می شوند. گاهی اوقات، یک کودک مبتلا به اوتیسم در یک زمان همانند دیگر کودکان هم سن و سال خود شروع به صحبت کردن می کند اما پس از آن مهارت های زبانی خود را از دست می دهد. پدر و مادر نیز ممکن است در مورد توانایی های شنوایی فرزند خود دچار سردرگمی شوند. اغلب به نظر می رسد که یک کودک مبتلا به اوتیسم نمی شنوند، اما در زمان های دیگر، ممکن است به نظر رسد  که صداهای پس زمینه ای و از راه دور، مانند سوت قطار را می شنود.

با درمان ویژه و به موقع ، بسیاری از کودکان توانایی خود برای برقراری ارتباط با دیگران و رابطه داشتن را بهبود بخشیده، و با افزایش سن به خود در این امر کمک می کنند . بر خلاف عقاید غیرعلمی رایج در مورد کودکان مبتلا به اوتیسم، تعداد بسیار کمی از آنها به طور کامل از نظر اجتماعی منزوی بوده وبه عبارت دیگر “در دنیای خود زندگی می کنند”.

نشانه ها در طول دوران نوجوانی

طی سالهای نوجوانی، الگوهای رفتاری اغلب تغییر می کند. بسیاری از نوجوانان مهارت هایی را به دست می آورند اما هنوز هم در برقراری ارتباط با دیگران و درک آنها دچار مشکل هستند. بلوغ و ظهور تمایلات جنسی ممکن است برای نوجوانانی که مبتلا به اوتیسم هستند نسبت به دیگر هم سن وسالهای آنها مشکل تر باشد. این نوجوانان در معرض افزایش خطر مشکلات مربوط به افسردگی، اضطراب، و صرع می باشند.

نشانه ها در بزرگسالی

برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم قادر به کار کردن و ایجاد زندگی مستقل هستند. میزان درجه ای که یک فرد بزرگسال مبتلا به اوتیسم بتواند یک زندگی مستقل را تشکیل دهد به هوش و توانایی او در برقراری ارتباط بستگی دارد. حداقل ۳۳٪ قادر می باشند که حداقل به یک استقلال جزئی دست یابند.

برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نیازمند کمک های زیادی هستند، به ویژه کسانی که به علت هوش کم قادر به صحبت کردن نیستند. نظارت پاره وقت و یا تمام وقت می تواند دربرنامه های درمانی خانواده ارائه شود. در انتهای دیگر این طیف، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا قرار دارند که اغلب در حرفه خود موفق بوده و قادر به زندگی مستقل می باشند، اگر چه به طور معمول در آنها برخی از مشکلات مربوط به برقراری ارتباط با دیگران ادامه دارد. این افراد معمولا  دارای هوش متوسط و یا بالاتر از متوسط می باشند.

نشانه های دیگر

بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم دارای نشانه هایی شبیه به اختلال بیش فعالی با عدم توجه (ADHD)هستند. اما این نشانه ها، به خصوص مشکلات ایجاد روابط اجتماعی، در افراد مبتلا به اوتیسم شدید تر می باشند.

حدود ۱۰ درصد از افراد مبتلا به اوتیسم برخی از مهارت های دانشمندان که استعدادی خاص و نادر     می باشد را دارا می باشند مانند به خاطر سپردن لیست ها، محاسبه تاریخ تقویم، نقاشی، و یا استعداد موسیقی.

بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم ادراکات حسی غیر معمولی دارند. به عنوان مثال، آنها ممکن است یک لمس ملایم را دردناک و یک فشار محکم را یک احساس آرام بخش توصیف کنند. برخی دیگر ممکن است اصلا احساس درد نکند. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم عشق و تنفر شدیدی نسبت به برخی غذاها داشته و دلمشغولی های غیر معمولی دارند.

مشکلات خواب برای حدود ۴۰٪ تا ۷۰٪ از افراد مبتلا به اوتیسم روی می دهد.

تقریبا نیمی از کودکانی که به اختلالات طیف اوتیسم مبتلا هستند تمایل به “فرار کردن” ، و یا “در رفتن” از دست پرستار دارند.برای بسیاری از مراقبان این کودکان، گریختن یکی از پر استرس ترین رفتارهایی است که آنها باید یاد بگیرند تا به این رفتار فائق آیند.مطالعات نشان می دهد که انجام ارزیابی رفتاری، مانند تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی، ممکن است تعداد دفعاتی را که یک کودک فرار می کند کاهش دهد.

بیماری های دیگر

اوتیسم یکی از انواع مختلفی از اختلالات طیف اوتیسم (ASDS)است که گاهی اوقات به عنوان اختلالات فراگیررشد شناخته شده است. غیر معمول نیست که اوتیسم را با ASDS دیگر، مانند سندرم اسپرگر و یا اختلالات دیگر که نشانه های آنها یکسان است اشتباه گرفت. این بیماری در اختلالی به نام اختلال تکامل نامعین عصب دیده می شود. این بیماری وقتی رخ می دهد که کودکان رفتارهای مشابه ای بروز داده اما در آن ها معیارهای تشخیص اوتیسم دیده نمی شود. همچنین، سایر بیماری ها با علائم مشابه نیز ممکن است شباهت هایی به نشانه های افراد مبتلا به اوتیسم داشته باشند.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com