داروهای فلج مغزی

داروها می توانند به کنترل برخی از علائم فلج مغزی، جلوگیری و یا به حداقل رساندن عوارض و درمان شرایط دیگر پزشکی مربوط به فلج مغزی،  کمک کنند.

انتخاب های پزشکی

شل کننده های عضلانی (اسپاسم) شایع ترین داروی مورد استفاده برای افراد مبتلا به فلج مغزی می باشد. این داروها کمک می کنند که عضلات تنگ شده و اسپاسم عضلانی کاهش پیدا کند. ضد اسپاسم ها از طریق دهان گرفته می شوند. برخی از آن ها به طور مستقیم به عضلات سفت و یا اسپاستیک، تزریق می شوند. نمونه های موجود عبارتند از:

• باکلوفن (مانند گابلوفن).
• سم بوتولینیوم (مانند بوتاکس).
• دیازپام (مانند والیوم).

داروهای ضد تشنج به کنترل و جلوگیری از تشنج کمک می کنند. شامل:

• لاموتریژین (لامیکتال)
• اکسکاربازپین (تریلپتال).

آنتی کولیژرنیک ها به افراد مبتلا به فلج مغزی کمک می کند که حرکات غیر قابل کنترل بدن(فلج مغزی دیستونیک) و ریزش آب از دهان، کنترل شود. این موارد شامل:

• بنزتروپین (کوگنتین)

نرم کننده های مدفوع و مسهل خفیف ممکن است ، یبوست را درمان کنند که این امر یک شکایت شایع افراد مبتلا به فلج مغزی است.

در مورد آن چه فکری می کنم؟

برخی از پزشکان معتقدند که داروهای ضد خوراکی باید به کودکان در حال رشد داده نشود. آن ها نگران این هستند که عوارض جانبی این داروها می تواند باعث مشکلاتی در کودکان شود که بدتر از تنگ شدن عضلات و اسپاسم های عضلانی مربوط به فلج مغزی هستند. به عنوان مثال خواب آلودگی از عوارض جانبی است که ممکن است در توانایی کودک در تمرکز و یادگیری در مدرسه تداخل ایجاد کند. دیگر پزشکان معتقد هستند که مزایای این داروها بیشتر از خطر عوارض جانبی هستند.

• از پزشک خود در مورد داروی تجویز شده به کودک سوالات زیر را بپرسید:
• این داروها چگونه در درمان مشکل موفق می شوند؟
• اثرات جانبی کوتاه مدت و طولانی مدت آن ها چیست؟
• آیا شانس این وجود دارد که این دارو متوقف شود؟ اگر این اتفاق بیفتد چه گزینه های در دسترس هستند؟
• چگونه ممکن است این داروها در رشد و تکامل کودک من تاثیر بگذارد؟