بازی به معنای شرکت داوطلبانه و دلخواه در فعالیتهای خود انگیزشی است که معمولا با لذت و شادی همراه است . بازی ممکن است از تعاملات تفریحی ، تخیلی یا خیالی ، سازنده و هم چنین تعاملات میان فردی ( بازی با بچه های دیگر ) یا درون فردی ( بازی انفرادی ) تشکیل شود . بازی ، راهی است که به کمک ان کودکان از محیط ، از بدن و از مکانهای پیرامونش چیزهایی یاد می گیرد .
مهارتهای اجتماعی ، مهارتهای هستند که برای تعامل و برقراری ارتباط با دیگران هرروز از انها استفاده می کنیم که شامل ارتباط کلامی و غیر کلامی مثل سخن گفتن ، حالات چهره و زبان بدن می باشد . فردی میتواند مهارتهای اجتماعی قوی داشته باشد که دانش ، چگونگی رفتار با دیگران در موقعیتهای اجتماعی را داشته باشد و بتواند قواعد مکتوب و ضمنی را حین برقراری ارتباط با دیگران به خوبی درک کند .
بازی و مهارتهای اجتماعی شامل موارد زیر است :
بازی ، راهی است که کودکان از طریق ان چیزهایی می آموزند . بازی آزاد یا بدون ساختار در اوایل کودکی روش مهمی در یادگیری و شناخت کودک از دنیای اطرافشان محسوب می شود .
از طریق بازی کودک میتواند مهارتهای اجتماعی خود را بالا ببرد . وقتی بزرگتر میشود ، با درست کردن بازی های با قاعده علاوه بر مسائل برد و باخت و بازی منصفانه ، قواعد اجتماعی را یاد میگیرد . آنها یاد میگیرند چگونه تغییرات ناگهانی را کنترل کنند تا به خوبی در فضای خاصی عمل کنند و در مورد حل مسئله صحبت کنند . از همه مهم تر بازی برای تفریح و سرگرمی لازم است .
مهارتهای اجتماعی در قدرت بخشیدن به افراد برای حفظ تعاملات مثبت با دیگران بسیار مهم و حیاتی هستند . بسیاری از این مهارتها در دوستیابی و حفظ ان ، مهم اند . اغلب تعاملات اجتماعی به سهولت پیش نمی روند و لازم است افراد بتواند راهبردهای مناسبی ، مثل حل تعارض را به کار برند وقتی در تعاملات ، مشکلات بیشتر می شود .
آنچه مهم است توانایی همدلی با دیگران هستند ( یعنی خود را جای دیگران قرار دهیم و احساساتشان را درک کنیم ) در نتیجه افراد می توانند به احساسات دیگران پاسخ داده و آن را درک کنند و علاج کار را به او نشان دهند .
زمانی که کودک مشکلاتی در مهارتهای اجتماعی و بازی دارد ، ممکن است موارد زیر توجه شما را جلب کند :
با تشکر از: تورج عنبرا کارشناس کاردرمانی