حدود ۷۰% سطح کره ی زمین را آب پوشانده اما تنها ۳ درصد آن آب شیرین است که دو سوم این درصد کم و محدود هم در یخچال های قطبی فریز شده و به عبارتی در دسترس نیست.
در نتیجه، حدود یک میلیارد نفر در سراسر جهان با کمبود آب مواجه اند و در مجموع، ۲.۷ میلیارد نفر، حداقل یک ماه در سال کم آبی را تجربه می کنند. ایران در میان کشورهای خشک و وابسته به بارش مانند نیجریه، سوریه و سومالی قرار دارد که نرخ بارش سالانه در آن ها کمتر از سال قبل است.
به گزارش ایسنا، «۱۲ استان از ۳۱ استان ایران، تا ۵۰ سال آینده تمام سفره های زیرزمینی آب شان را از دست می دهند». اما چرا سرعت اتمام منابع آبی در ایران اینقدر بالاست؟ بیشترین حجم آب کشور در کدام بخش مصرف می شود؟
الگوی مصرف غلط و عقب ماندن از تکنولوژی های روز دنیا باعث شده تا سدهای ایران هر روز کم آب تر از دیروز باشند. حتی اگر در بخش خانگی مردم به صحیح ترین شیوه آب را مصرف کنند و با هوشمند سازی خانه های خود از هدر رفت منابع طبیعی مانند آب جلوگیری کنند، باز هم کابوس بی آبی برای فلات ایران تمام نمی شود، زیرا ۸۰ الی ۹۰ درصد منابع آبی در بخش کشاورزی مصرف می گردد. البته بهتر است بگوییم هدر می شود زیرا در کشاورزی ایرانی، سیستم های نوین آبیاری مثل سیستم آبیاری هوشمند جایی ندارند و نسبت به آب مصرفی، محصول چندانی تولید نمی گردد.
بر اساس پیش بینی ها، تغییرات اقلیمی موجب گرم تر و خشک تر شدن ایران خواهد شد و در پی این تغییرات، ۵۰ میلیون نفر از جمعیت ایران ناچار به ترک این کشور می شوند. مهاجرت این میزان جمعیت به کشورهای دیگر، تبدیل به یک بحران برای آن کشورها خواهد شد که ممکن است به منظور مدیریت بحران، مهاجران را با دردسرهای زیادی روبرو کنند.
ایران هم مانند بسیاری از کشورها بعد از انقلاب اسلامی سیاست خودکفایی در تولید مواد غذایی را در پیش گرفت. این سیاست یعنی تشویق کشاورزان به کشت محصولات نیازمند آب مانند گندم. اهداف این آرمان به خودی خود بد نبود اما کشاورزی سنتی در کشور گرم و خشکی مثل ایران چیزی جز خشکی رودخانه ها، دریاچه ها و سدها در ازای تولید ناچیز را در پی نخواهد داشت.
حالا دیگر با گذاشتن دست روی دست مشکلی حل نمی شود. شاید با راهکارهای زیر بتوان ایران و زیبایی هایش را از نابودی نجات داد.