در هر ناحیه ای سس مخصوص و روش های پخت غذای متفاوتی وجود دارد. سس ها طعم های خاصی دارند، فقط باید مراقب بود که نمک زیادی نداشته باشند.
گوجه و سرکه اساس بیشتر سس های گوجه را تشکیل می دهند، ولی هر ترکیبی از ادویه جات را می توان به سس اضافه کرد، مثل خردل، شکر قهوه ای، سیر و پیاز.
آنتی اکسیدان ها بدن را در مقابل رادیکال های آزاد محافظت می کنند. رادیکال های آزاد محصولات طبیعی زیستی هستند که در روند های شیمیایی حیاتی در بدن تولید می شوند ولی اگر با آنتی اکسیدان ها از بین نروند می توانند به سلول های بدن آسیب بزنند. ویتامین آ، سی و ای و مواد معدنی سلنیوم آنتی اکسیدان های مهمی هستند که در سس گوجه یافت می شود. یک فنجان سس ۲۰ درصد نیاز روزانه ی ویتامین آ، ۱۳ درصد ویتامین ای، ۲ درصد ویتامین سی و ۵ درصد سلنیوم دارد. ویتامین سی از دستگاه ایمنی محافظت می کند، ویتامین آ هم برای سلامت چشم ها ضروری است و سلنیوم هورمون های تیروئیدی را تنظیم می کند.
کاروتنوئید ها موادی هستند که در گیاهان یافت می شود و به عنوان آنتی اکسیدان عمل می کنند. گوجه در سس، کاروتنوئیدی دارد به نام لیکوپن، که احتمال بروز سرطان پروستات را کاهش می دهد. دریافت مقدار زیاد کاروتنوئید مثل لیکوپن، می تواند خطر سرطان ریه را کاهش دهد. یک فنجان سس گوجه ۱۱ میلی گرم لیکوپن دارد.
در سس گوجه مواد مغذی وجود دارد که با سلامت قلب مرتبط هستند، و نمک کمی هم دارد. بدن به مقداری نمک برای حفظ فشار خون نیاز دارد و مقدار زیاد آن فشار خون بالا می دهد. توصیه شده است که بیش از ۱.۵ گرم نمک در روز استفاده نشود. منیزیوم و کلسیم برای تحریک انقباضات و شل شدن عضلات قلبی لازم است و پتاسیم ایمپالس های الکتریکی را حفظ می کند که می تواند در تنظیم ضربان قلب موثر باشد. یک فنجان آن ۱۱ درصد ارزش غذایی روزانه توصیه شده پتاسیم دارد، ۷ درصد منیزیوم و ۳ درصد کلسیم. سس گوجه مقدار کمی مواد مغذی ضروری دارد به نام کولین که خطر بیماری قلبی را کاهش می دهد ( بواسطه ی حذف هموسیستئین از خون).
ترجمه شده از وبسایت: livestrong.com