تشخیص علت درد

تکنیک های مختلفی برای تعیین علت درد در دسترس است، که شامل ابزارهای اندازه گیری درد و تست های تصویربرداری است. پزشک شما با توجه به علائم بالینی شما پیش می رود و از شما در مورد سابقه ی بیماری، جراحت یا عمل جراحی می پرسد. ممکن است از شما خواسته شود تا یک پرسشنامه را پر کنید تا شدت و جایگاه درد مشخص شود.

پزشک شما ممکن است یک معاینه فیزیکی انجام دهد و ممکن است آزمایش های خون یا بررسی با اشعه ایکس از شما بگیرد. آزمایشات برای تشخیص علت درد شامل موارد زیر است:

سی تی اسکن یا CAT اسکن: اسکن های توموگرافی کامپیوتری شده (CT) یا توموگرافی آکسیال کامپیوتری شده (CAT) از اشعه ی ایکس و کامپیوترها برای ایجاد یک تصویر از مقطعی از بدن استفاده می کند. در طول تست، از شما خواسته می شود که در بی تحرک ترین حالت ممکن روی یک میز دراز بکشید. میز به درون یک دستگاه دونات شکل اسکن کننده حرکت می کند. گاهی اوقات، یک تزریق وریدی مواد حاجب برای یک اسکن CAT نیازمند است. در چنین مواردی، شما ممکن است یک آزمایش خون پیش از نوبت CAT اسکن انجام دهید. اغلب پروسه های CAT اسکن بین ۱۵-۶۰ دقیقه طول می کشد.
MRI: تصویربرداری با تشدید مغناطیسی، تصاویر بسیار واضحی از بدن بدون استفاده از اشعه ی ایکس ایجاد می کند. این آزمایش از یک آهنربای بزرگ، امواج رادیویی و یک کامپیوتر برای ایجاد تصاویر استفاده می کند. در بیشتر موارد، یک MRI بین ۴۰ تا ۸۰ دقیقه طول می کشد، در طول این زمان ده ها تصویر متعدد به دست می آید. بررسی های MRI خاصی نیازمند یک تزریق ماده ی حاجب به نام گادولینیوم است که به شناسایی ساختارهای آناتومیک خاصی در تصاویر اسکن کمک می کند. به دلیل آهنربای استفاده شده در مطالعه، برخی افراد (مانند افرادی که دستگاه های تنظیم کننده ی ضربان قلب دارند) نباید از MRI استفاده کنند.
دیسکوگرافی: در طول دیسکوگرافی یک رنگ حاجب به دیسک نخاعی که تصور می شود ایجاد کمر درد می کند تزریق می شود. این رنگ نواحی آسیب دیده را در بررسی اشعه ایکس که بعد از تزریق انجام می شود، مشخص می کند. این پروسه برای افرادی که می خواهند جراحی شوند یا تحت IDET (درمان حرارت الکتریکی درون دیسکی) قرار گیرند پیشنهاد می شود.
میلوگرام ها: همانند دیسکوگرافی، در طول پروسه ی میلوگرام، یک رنگ حاجب به درون کانال نخاعی تزریق می شود تا قابلیت تشخیص اشعه ی ایکس را افزایش دهد. پزشکان قادرند تا تصویر طناب نخاعی را با اشعه ی ایکس ببینند و می توانند فشردگی عصبی ناشی از دیسک دچار فتق شده یا ترک خورده شناسایی کنند.
(EMG) الکترومیوگرافی: این پروسه به پزشکان اجازه می دهد تا فعالیت عضلات را بررسی کنند. در طول پروسه، سوزن های بسیار نازکی درون ماهیچه قرار می گیرند تا پاسخ دهی ماهیچه را به سیگنال هایی از مغز یا طناب نخاعی اندازه گیری کنند.
اسکن های استخوان: اسکن های استخوان برای تشخیص و غربال عفونت، ترک خوردگی، یا سایر اختلالات استخوان استفاده می شوند. در طول اسکن استخوان، میزان کمی از مواد رادیواکتیو به درون جریان خون تزریق می شود. مواد در استخوان های جمع خواهند شد، به خصوص در نواحی دارای هر نوع مشکل غیر عادی. تصاویر ایجاد شده توسط اسکنر برای شناسایی نواحی به خصوص از متابولیسم غیرمنظم استخوان یا جریان غیر طبیعی خون، به یک کامپیوتر فرستاده می شوند.
تصویر برداری اولتراسوند: همچنین اسکن یا سونوگرافی فراصوتی نیز خوانده می شود، این آزمایش از امواج صوت با دامنه ی بالا استفاده می کند تا تصاویری از درون بدن به دست آورد. بازتاب های امواج صدا ضبط و به صورت یک تصویر قابل دیدن همزمان پخش می شود.