بی اختیاری ادرار و بارداری

بی اختیاری ادرار و بارداری : بی اختیاری ادراری معمولا در افراد مسن، خانم های باردار و یا افرادی که دچار آسیب های نخاعی شده اند و یا در اثر نقص مادرزادی ایجاد می شود. در خانم های بارداری به دنبال افزایش حجم رحم، وقوع بی اختیاری ادراری طبیعی است. در صورتی که خانمی تحت درمان قرار بگیرد، انتظار داریم که در عرض ۶ هفته بهبود پیدا کند. بیشترین علت بی اختیاری ادراری در خانم های باردار، بی اختیاری نوع استرسی می  باشد.

بی اختیاری ادرار می تواند در اثر عدم کفایت عضلات مثانه و یا عضلات کف لگن  رخ دهد،  باید بدانیم که در  خانم های باردار این اختلال شایع می باشد.

بی اختیاری ادرار و بارداری

در طی بارداری ، بساری از خانم ها حداقل برخی درجات بی اختیاری ادراری را تجربه می کنند. این بی اختیاری ممکن است خفیف باشد و در برخی از زنان باردار به صورت مکرر رخ ندهد ولی در سایرین می تواند شدید باشد. سن و اندکس حجم توده ی بدنی ( BMI)، عوامل خطر مهمی برای بی اختیاری ادراری هستند، که در این مطالعه به آن ها اشاره شده است.

بی اختیاری می تواند پس از بارداری هم ادامه دار باشد و ممکن است درست پس از تولد نوزاد، دیگر وجود نداشته باشد. برخی از زنان تا زمانی که به ۴۰ سال نرسیده اند، هیچ مشکلی را در  مثانه ی  خود ندارند.

در زمان بارداری و پس از بارداری خانم های حامله چه نوع بی اختیاری ادراری را تجربه می کنند؟

نوع بی اختیاری ادراری در طی بارداری معمولا از نوع بی اختیاری استرسی است. این نوع بی  اختیاری اداری به علت افزایش فشار در مثانه ایجاد می شود. در بی اختیاری ادراری نوع استرسی، اسفنگتر مثانه به خوبی کار نمی کند و نمی تواند به میزان کافی ادرار را در مثانه نگه دارد.

بی اختیاری ادراری در طی بارداری ممکن است به علت مثانه ی بیش فعال باشد. زنانی که مثانه ی بیش فعال دارند، لازم است که بیش از حد معمول ادرار کنند، چون مثانه های آن ها اسپاسم های غیر قابل کنترلی دارد. به علاوه، عضلات اطراف اورترا ( میزراه) – لوله ای که ادرار را از مثانه می برد – می تواند تحت تاثیر قرار بگیرد. این عضلات وسیله ای هستند که ادرار را از بدن خارج می کنند ولی اگر مثانه انقباضات قوی داشته باشد، ممکن است از کارکرد  طبیعی خارج شوند.

 اسفنکتر مثانه یک دریچه ی عضلانی است که در زیر مثانه قرار دارد. این دریچه برای کنترل جریان ادرار عمل می کند. در بارداری،  وقتی که رحم باز  و پهن می شود، فشاری را بر روی مثانه وارد می کند. عضلات درون  اسفنکتر مثانه و عضلات کف لگن می توانند با این استرس اضافه و فشار بر روی مثانه پهن شوند. وقتی که فشار اضافی وجود داشته باشد، ادرار ممکن است به خارج از مثانه نشت پیدا کند –  برای مثال، وقتی که خانم باردار سرفه و یا عطسه می کند این اتفاق رخ می دهد.

پس از بارداری، مشکلات مربوط به بی اختیاری ادراری ادامه دارد، به این علت که تولد کودک باعث می  شود که عضلات کف لگن تضعیف شوند،  در واقع این عضلات باعث بیش فعالی مثانه می شوند. بارداری و تولد نوزاد هم ممکن است در ایجاد مشکلات  مربوط به کنترل مثانه  به علل زیر سهیم باشند:

• آسیب به اعصابی که مثانه را تحت کنترل دارند.
• این حقیقت که اورترا و مثانه در طی بارداری جابجا  می شوند.
• اپیزیوتومی، که در واقع برشی در کف عضلات لگن است که در زمان وضع حمل ایجاد می شود تا به جنین اجازه ی خروج راحت را بدهد.

بی اختیاری ادراری در طی بارداری چگونه درمان می شود؟

روش های رفتاری از جمله زمان ادرار کردن و تمرین دادن مثانه می تواند در درمان بی اختیاری ادراری در زمان بارداری و پس از آن مفید باشد. این روش ها اغلب در ابتدا استفاده می شود و می توان از آن ها در خانه هم استفاده کرد. تغییر در رفتار هایی که این الگوهای رفتاری درمانی را شامل می شود، عوارض  جانبی جدی را با خود به همراه ندارد.

 در روش تمرین برای زمان ادرار کردن از یک چارت استفاده می شود که زمان ادرار کردن  و زمان نشت ادراری در آن ثبت می شود. این امر کمک می کند که الگوهای نشت مشخص شود.

در روش تمرینات مثانه، فواصلی که به حمام می روید  را کوتاه می کنید. برای مثال،   برنامه ریزی شما می تواند این گونه باشد که هر ۱ ساعت به حمام بروید. شما از این الگو برای دوره ی زمانی پیروی می کنید. در ادامه شما برنامه را عوض می کنید و هر ۹۰ دقیقه به حمام می روید.  در نهایت شما آن را به هر ۲ ساعت تغییر می دهید و این روند را ادامه می دهید تا زمان فواصل آن به ۳ تا ۴ ساعت برسد.

روش دیگر این است که  شما رفتن به حمام را برای ۱۵ دقیقه برای  بار اولی که فوریت دفع دارید عقب می اندازید. این کار  را برای ۲ هفته انجام دهید و  سپس مقدار آن را به ۳۰ دقیقه افزایش می دهید.

 در  موارد مشخصی،  خانم ها ممکن است از پساری استفاده کنند، این وسیله ای است که اورترا را می بندد و یا عضلات لگنی را تقویت می کند. به علاوه، داروهایی هم می  تواند در کنترل اسپاسم های عضلات در مثانه و یا در تقویت عضلات در اورترا مفید باشد. برخی دارو ها  می توانند به شل کردن مثانه ی بیش فعال کمک کنند.

ورزش ها و تمرینات کیگل چیست؟

 این ورزش ها یک سری  روش های دیگر  هستند که می تواند برای کنترل بی اختیاری ادراری استفاده شود. این  ورزش ها به قوی شدن و سفت شدن عضلات در کف لگن کمک می کند. تقویت عضلات کف لگن می تواند عملکرد اورترا و اسفنکتر رکتال  را بهبود بدهد.

یک راه برای انجام این تمرینات این است که بر روی توالت بنشینید و شروع به ادرار کردن کنید. در ادامه در وسط ادرار ، ادرار خود را نگه دارید. عضلاتی که شما جلوی آن ها را گرفته اید، عضلات کیگل هستند. راه دیگر برای کمک به عضلات کیگل،  این است که انگشت خود را وارد واژن کنید و تلاش کنید تا  عضلات اطراف انگشت خود را سفت تر کنید.

 برای انجام ورزش های کیگل شما می بایست موارد زیر را در نظر داشته باشید:

• عضلات شکم، ران و باسن خود را شل کنید.
•  عضلات کف لگن را سفت کنید.
• عضلات را تا ۱۰ بشمارید و نگه دارید.
•  عضلات کف لگن را  با شمردن تا ۱۰ شل کنید.

 ۱۰ بار این روش ها را در صبح، عصر و شب انجام دهید. در هر حالتی  می توانید آن ها را انجام دهید – در حالت نشسته و یا در حال رانندگی.  خانم هایی که این ورزش ها را انجام می دهند ، نتایج آن را در طی ۴ تا ۶ هفته می بینند.

چه زمانی من می بایست در مورد بی اختیاری پزشک خود را ببینم؟

 اگر شما هنوز مشکلات مثانه ای را پس از ۶ هفته دارید، با پزشک خود صحبت کنید. نشت تصادفی ادرار ممکن است به این معنا باشد که شما مشکل طبی دیگری هم دارید. از دست رفتن کنترل مثانه می بایست درمان شود و یا می تواند به یک مشکل دراز مدت و مزمن تبدیل شود.

منبع : https://www.drsadeghzade.com/