درمان سرطان در نوجوانان

سرطان در نوجوانان چگونه درمان می شود؟

احتمال ابتلا به سرطان در افراد مسن نسبت به افراد جوان بیشتر است، به طوری که بسیاری از پزشکان که  به کار درمان سرطان مشغولند، عمدتا بزرگسالان مسن را می بینند. (پزشکانی که به درمان سرطان می پردازند غده شناس oncologist نامیده می شوند). برخی از پزشکان که غده شناس اطفال (pediatric oncologist) نامیده می شوند، در درمان سرطان های دوران کودکی تخصص دارند. هر نوع پزشکی تمایل به کار در یک مطب و یا مرکز سرطان در راستای درمان افراد مسن و یا کودکان دارد و تعداد بسیار کمی از پزشکان هستند که به طور خاص در مورد سرطان در نوجوانان و بزرگسالان جوان تمرکز دارند، بنابراین همیشه مشخص نیست که چه نوع دکتر (یا مرکز درمان) می تواند بهتر باشد. این اغلب به سن بیمار و نوع سرطان بستگی دارد. سرطان مربوط به نوجوانان و بزرگسالان جوان که در کودکان نیز شایع است، مانند لوسمی لنفوسیتی حاد (ALL)، سارکوم استخوان و رابدومیوسارکوما، اغلب بهتر است توسط غده شناس کودکان، که تجربه بیشتری در این نوع سرطان دارد، درمان شود.

از سوی دیگر، نوجوانان مبتلا به سرطان های “افراد بالغ”، مانند ملانوم یا سرطان تیروئید، بهتر است تحت درمان پزشکانی قرار گیرند که کار درمان افراد مسن را انجام می دهند و این نوع سرطان را بیشتر می بینند. پزشکان هنگام درمان کودکان مبتلا به سرطان از درمان های شدید تری نسبت به بزرگسالان استفاده می کنند. به طور کلی بدن کودکان قادر به بازیابی بهتر دوز بالای شیمی درمانی نسبت به بزرگسالان است. در کل، اغلب  سرطان های دوران کودکی پاسخ بهتری به شیمی درمانی می دهند، زیرا این سرطان ها تمایل به رشد سریع دارند. (اکثرا شیمی درمانی روی سلول هایی که به سرعت در حال رشد هستند، تاثیر می گذارد). برای برخی از سرطان ها (به خصوص سرطان های “دوران کودکی” مثل ALL و سارکوم استخوان)، درمان های تهاجمی تر استفاده می شود. برای کودکان نتایج بهبود خوبی به دست آمده است و برای نوجوانان و بزرگسالان جوان نیز همین طور است، اما برای سرطان های دیگر نتایج به دست آمده مشخص نیست. این می تواند به سن بیمار و نوع سرطان بستگی داشته باشد.

انواع درمان سرطان

انواع اصلی درمان سرطان در نوجوانان دقیقا به همان صورت است که در مورد گروه های سنی دیگر انجام می شود. انتخاب درمان به نوع و مرحله (گسترش) سرطان بستگی دارد. گاهی اوقات بیش از یک نوع درمان استفاده می شود. مهم است که در مورد تمام گزینه های درمان و عوارض جانبی احتمالی هر یک با پزشکان خود مشورت کرده تا بهترین روش، متناسب با نیازهای شما انتخاب شود.

جراحی

جراحی به ویژه در مراحل اولیه سرطان ، یک درمان متداول است. نوع و مقدار عمل جراحی مورد نیاز، به نوع و محل سرطان بستگی دارد. نوجوانان از برخی لحاظ هنگامی که تحت جراحی قرار می گیرند، دارای مزیت هستند، زیرا آنها معمولا مشکلات سلامتی کمتری نسبت به سالمندان دارند، و نگرانی کمتری در مورد بیهوشی آن ها در مقایسه با کودکان جوان تر وجود دارد. (بیهوشی، استفاده از دارو یا گاز برای ایجاد یک خواب عمیق و بدون احساس درد است.) اما بدن نوجوانان اغلب هنوز در حال رشد است، بنابراین در برخی موارد آنها می توانند بیشتر از افراد مسن تحت تاثیر عمل جراحی قرار گیرند. برای اطلاعات بیشتر، راهنمای عمل جراحی سرطان را ببینید.

پرتو درمانی

پرتو درمانی، استفاده از اشعه های با انرژی بالا (مانند اشعه ایکس) و یا ذرات، برای نابودی سلول های سرطانی است. احتمال بروز عوارض جانبی در اثر تابش در نوجوانان نسبت به کودکان کمتر است، زیرا بدن آنها دیگر در حال رشد سریع نمی باشد. اما برخی از بخش های بدن، مانند پستان، تخمدان، و یا بیضه ها، اگر هنوز در حال رشد باشند، می توانند به اثرات تابش بسیار حساس باشند. پرتو درمانی می تواند برخی اثرات طولانی مدت به جا بگذارد که در بخش “اثرات بلند مدت درمان سرطان در نوجوانان” مورد بحث قرار گرفته است. برای کسب اطلاعات بیشتر به “شناخت پرتو درمانی: راهنمای بیماران و خانواده ها” مراجعه کنید.

شیمی درمانی و داروهای هدفدار

شیمی درمانی، استفاده از دارو برای درمان سرطان است. بعضی داروها می توانند به صورت قرص خورده شوند، در حالی که برخی دیگر توسط سوزن به داخل ورید یا عضله تزریق می شوند. شیمی درمانی اغلب در درمان سرطان هایی مورد استفاده قرار می گیرد که گسترش یافته اند، اما می توان برای سرطان ها در مراحل اولیه نیز از آن استفاده کرد (معمولا همراه با درمان های دیگر.) داروهای شیمی درمانی می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند زیرا آنها بر روی سلول هایی که در حال تقسیم سریع هستند، تاثیر می گذارند. نوجوانان معمولا می توانند دوزهای بالاتر شیمی درمانی را نسبت به افراد مسن تحمل کنند، اما این دوز بالاتر همچنین می تواند عوارض جانبی کوتاه مدت و طولانی مدت بیشتری به دنبال داشته باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر، به بخش “شیمی درمانی” وب سایت ما و یا راهنمای شیمی درمانی مراجعه کنید. برای برخی از انواع سرطان، داروهای هدف جدید تر می توانند به جای و یا همراه با داروهای شیمی درمانی استاندارد استفاده شوند. این داروها با حمله به بخش های خاصی از سلول های سرطانی (یا سلول های اطراف) کار کرده و به آنها کمک می کنند تا رشد کنند. داروهای هدفدار گاهی اوقات کار کرده و نتیجه بخشند که داروهای استاندارد شیمی درمانی نمی توانند کاری انجام دهند و آنها دارای عوارض جانبی مختلف (و اغلب با شدت کمتر) هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر، هدف درمانی را ببینید.

پیوند سلول های بنیادی

پیوند سلول های بنیادی، که قبلا به نام پیوند مغز استخوان شناخته می شد، راهی برای پزشکان است تا دوزهای بسیار بالای شیمی درمانی را تجویز کنند (گاهی اوقات همراه با اشعه درمانی). این یک گزینه برای درمان سرطان هایی است که معمولا با درمان های دیگر به نتیجه نمی رسند. بدون پیوند سلول های بنیادی، دوز داروهای شیمی درمانی داده شده، محدود اند، چرا که آنها به شدت می توانند به مغز استخوان، که سلول های خونی جدید در آن ساخته می شوند، آسیب برسانند. این می تواند به عفونت های خطرناک، خونریزی، و سایر مشکلات ناشی از تعداد پایین گلبول ها منجر شود. هنگامی که یک پیوند سلول های بنیادی انجام می شود، ابتدا سلول های بنیادی تشکیل دهنده خون از خون بیمار و یا از یک دهنده سلول های بنیادی همسان با استفاده از یک ماشین خاص جمع آوری می شود. سلول های بنیادی به صورت منجمد نگهداری می شوند و این  در حالی است که بیمار مقادیر بسیار بالایی از داروهای شیمی درمانی (و گاهی اوقات پرتو) برای نابود سازی سلول های سرطانی دریافت می کند. پس از آن، سلول های بنیادی به یک ورید وارد می شوند که بسیار شبیه به انتقال خون است. آنها در مغز استخوان جای گرفته و در طول چند هفته بعد، شروع به ساخت سلول های خونی جدید می کنند. پیوند سلول  های بنیادی درمان پیچیده ای است که می تواند عوارض جانبی خطرناکی داشته باشد. پیوند سلول بنیادی اغلب اقامت طولانی در بیمارستان و هزینه های زیادی به همراه دارد. مهم است که قبل از انتخاب این روش از منافع، خطرات، و هزینه های آن آگاهی داشته باشید. برای کسب اطلاعات بیشتر، پیوند سلول های بنیادی (پیوند های خون محیطی، مغز استخوان و بند ناف) را ببینید.

تیم درمان سرطان

در مورد نوجوانان مبتلا به سرطان، بسته به نوع و مرحله سرطان و گزینه های درمان آنها، ممکن است انواع پزشکان در تیم درمان آنها باشند. این پزشکان ممکن است شامل:

• جراحان سرطان (گاهی اوقات به نام انکولوژیست جراحی نامیده می شوند): پزشکانی که از عمل جراحی برای درمان سرطان استفاده می کنند. جراحان اغلب در درمان یک بخش خاص از بدن و یا یک سیستم بدنی خاص تخصص می گیرند (مانند سیستم تولید مثل و یا دستگاه گوارش)
• غده شناس پزشکی: پزشکان که از شیمی درمانی و سایر داروها برای درمان بزرگسالان مبتلا به سرطان استفاده می کنند.
• غده شناس کودکان: پزشکانی که از دارو برای درمان کودکان و نوجوانان مبتلا به سرطان استفاده می کنند.
• انکولوژیست تشعشع: پزشکانی که در استفاده از تابش برای درمان سرطان تخصص گرفته اند.
• پرستار و دستیار پزشک (PAs): پرستاران و سایر متخصصان که آموزش خاص دیده و دارای مجوز کار با دارو در کنار پزشکان هستند.

همچنین بسیاری از متخصصان دیگر ممکن است درگیر باشند از جمله پرستاران، درمانگرهای توانبخشی و فیزیکی، متخصصین تغذیه، مددکاران اجتماعی، و سایر متخصصان بهداشت. آنها می توانند در بسیاری از مسائل مربوط به نوجوانان و خانواده های آنها کمک و راهنمایی ارائه دهند، مثلا در مورد اثرات درمان بر باروری، تحصیلات و یا نیازها اشتغال، نگرانی های بیمه درمانی، و مسائل مالی.

آزمایش های بالینی

آزمایش های بالینی، مطالعات تحقیقاتی به دقت کنترل شده ای هستند که روی بیمارانی که برای آن داوطلب شده اند، انجام می شوند. این آزمایشات برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد درمان ها و یا روش های امیدوار کننده جدید مورد استفاده قرار می گیرند. پژوهش های بالینی راهی برای رسیدن به درمان پیشرفته سرطان هاست. گاهی اوقات ممکن است آنها
تنها راه رسیدن به برخی درمان های جدید تر هستند. این پژوهش ها همچنین تنها راه برای پزشکان هستند تا روش های بهتر درمان سرطان را فرا گیرند. با این حال، آنها برای هر کسی مناسب نیستند. مراکز سرطان کودکان معمولا بسیاری از آزمایش های بالینی را در هر زمان اداره کرده، و بسیاری از کودکان تحت درمان در این مراکز، در یک آزمایش بالینی به عنوان بخشی از درمانشان شرکت دارند. این یکی از دلایلی است که پیشرفت های بزرگی در درمان بسیاری از سرطان های دوران کودکی در دهه های اخیر به دست آمده است. به طور کلی، احتمال شرکت نوجوانان در آزمایشات بالینی کمتر است. این امر دلایل زیادی دارد، از جمله انواع بسیار مختلف سرطان و تنظیمات درمان، عدم آگاهی در مورد آزمایش های بالینی (هم پزشکان و هم بیماران)، عدم تمایل بیمار/ خانواده برای شرکت در آزمایش های بالینی و مسائل مالی. متاسفانه، بسیاری از کارشناسان معتقدند که این ثبت نام بسیار اندک در آزمایش های بالینی یکی از دلایل اصلی عدم پیشرفت در درمان سرطان در نوجوانان و بزرگسالان جوان است. اگر می خواهید در مورد آزمایش های بالینی بیشتر بدانید، با این پرسش از دکتر خود که آیا کلینیک یا بیمارستان شما در آزمایش های بالینی شرکت دارد، شروع کنید.

اثرات تاخیری و بلند مدت درمان سرطان در نوجوانان

نوجوانانی که مبتلا به سرطان بوده اند در معرض خطر اثرات تاخیری درمانشان هستند. مهم است تا در مورد اثرات  احتمالی ممکن با تیم پزشکی تان مشورت کنید. خطرات تحت تاثیر عواملی از جمله نوع سرطان و نوع و دوز درمان استفاده شده می باشند. سن فرد در هنگام درمان نیز مهم است. برخی از ارگان ها و سیستم های بدن که هنوز در نوجوانان در حال رشد و گسترش اند، می توانند نسبت به درمان هایی مانند شیمی درمانی و پرتو درمانی حساسیت بیشتری داشته باشند. اثرات تاخیری شامل بیش از یک قسمت از بدن (یا بیش از یک سیستم عضو) هستند و می توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. آنها می توانند شامل چیزهایی مانند:

• اختلال باروری (توانایی بچه دار شدن) در زنان و مردان
• افزایش خطر ابتلا به سرطان در مراحل بعدی زندگی
• مشکلات قلبی و ریوی (با توجه به داروهای خاص شیمی درمانی یا اشعه تابیده شده به قفسه سینه)
• مشکلات شنوایی یا بینایی (با توجه به داروهای خاص شیمی درمانی و یا اشعه تابیده شده به سر)
• مشکل با ارگان های دیگر، مانند کلیه یا استخوان
• درد یا تورم در بخش هایی از بدن
• کمبود هورمون

به عنوان درمان سرطان در نوجوانان نیاز به یک رویکرد تخصصی داریم، به طوری که در مورد اثرات تاخیری از آن ها مراقبت شود. پیگیری مراقبت پس از درمان سرطان به پزشکان این امکان را می دهد تا در سریع ترین زمان ممکن هر گونه عوارض تاخیری را یافته و درمان کنند. برنامه پیگیری به بسیاری از چیزها، از جمله نوع سرطان، درمان استفاده شده، و خطر عوارض تاخیری درمان مورد نظر، بستگی دارد. بسیار مهم است که در مورد عوارض طولانی مدت درمان با تیم مراقب سلامت مشورت کرده، و مطمئن شوید که در صورت نیاز یک برنامه مراقبت برای این مشکلات و درمان آنها، وجود دارد. تیم مراقب سلامت می تواند به شما کمک کند که مراقب چه چیزهایی باشید. گروه انکولوژی کودکان (COG)  بزرگترین گروه پزشکان و دیگر متخصصین سلامت در جهان است که به درمان سرطان در کودکان و نوجوانان می پردازد. برای کمک به افزایش آگاهی از عوارض دیر هنگام درمان سرطان و بهبود مراقبت های پیگیر در سراسر زندگی، برای بازماندگان سرطان های دوران کودکی و نوجوانی،COG  دستورالعمل های پیگیری بلند مدتی برای این بازماندگان، توسعه داده است. دستورالعمل ها می توانند کمک کنند بدانید مراقب چه چیزی باشید، چه نوع آزمایشات غربالگری باید انجام شود، و چگونه اثرات تاخیری می توانند درمان شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر، از پزشکان خود در مورد دستورالعمل های بازماندگان COG سوال کنید. همچنین می توانید آنها را به صورت آنلاین در سایت www.survivorshipguidelines.org  بیابید. این دستورالعمل ها برای متخصصین مراقب سلامت نوشته شده اند، اما نسخه های مربوط به بیمار برخی از دستورالعمل ها نیز در دسترس هستند (به عنوان “لینک های سلامت”).  شبکه ملی جامع سرطان (NCCN)، مجموعه ای از بسیاری از مراکز ملی سرطان کشورهاست که دارای توصیه های آزمون های پیگیر برای نوجوانان و جوانان بزرگسال نجات یافته از سرطان می باشد. با وجود این که دستورالعمل ها برای متخصصین سلامت نوشته شده اند، نسخه بیمار نیز (که شامل اطلاعات در مورد بسیاری از جنبه های تشخیص سرطان برای نوجوان یا جوان بزرگسال است) در سایت www.nccn.org/patients/guidelines/aya/index.html در دسترس می باشد. این قطعا عادی است که بخواهید سرطان و درمان آن را پشت سر گذاشته و به زندگی بازگردید که حرفی از سرطان در آن نباشد. اما بسیار مهم است که بدانیم که ادامه پیگیری با تیم مراقبت سلامت بخش مهمی از این فرایند است و بیشترین شانس برای بهبودی کامل و بقای طولانی را فراهم می کند.

مسائل خاص نوجوانان مبتلا به سرطان

نوجوانان مبتلا به سرطان و خانواده های آنها با چالش های فراوانی از اولین مشکلات درمان گرفته تا فراتر از آن، روبرو هستند.

تاخیر در تشخیص

همان طور که در بخش “سرطان در نوجوانان چگونه درمان می شود؟” بیان شد، افراد این گروه سنی گاهی اوقات بین مراجعه به پزشکان متخصص درمان کودکان مبتلا به سرطان و پزشکانی که به طور عمده افراد مسن را درمان می کنند، نمی دانند کدام یک را انتخاب کنند. همه  پزشکان با درمان سرطان این گروه سنی که اغلب گونه های غیر معمولی دارد، آشنا نیستند. ارتباط بین بیماران و پزشکان آنها نیز می تواند یک مسئله باشد، همان طور که بسیاری از پزشکان سرطان در برخورد با دیگر گروه های سنی راحت تر هستند. بدون در نظر گرفتن مکانی که آنها در حال درمان هستند، نوجوانان و بزرگسالان جوان می توانند احساس انزوا داشته باشند. بیشتر بیماران در مطب پزشکان یا مراکز سرطان نیز افراد مسن و یا کودکان کوچک تر هستند، به طوری که نوجوانان به احتمال زیاد قادر به دیدن افراد هم سن خود که با مسائل مشابهی سر و کار دارند، نیستند. برای افراد بسیار مهم است که با افرادی که آن ها را درک می کنند ارتباط داشته باشند، کسانی که بفهمند آن ها چه چیزی را تجربه می کنند و بتوانند با آن ها در همان سطح ارتباط برقرار کنند. در حال حاضر بسیاری گروه های پشتیبانی – هم به صورت فردی و هم آنلاین – در نوجوانان و بزرگسالان جوان دارای سرطان وجود دارند که به دنبال ارتباط با دیگران در موقعیت های مشابه خود هستند. (به بخش ” منابع اضافی سرطان در نوجوانان ” برای یافتن یکی از این گروه ها مراجعه کنید). برخی از نوجوانان، خود می توانند به عنوان بیمار چالش برانگیز باشند. آنها ممکن است در زندگی خود پیزهای دیگری را در اولویت بالاتر از درمان سرطان قرار دهند، و نتیجه آن چیزی جز قرار ملاقات های آزمایش یا درمان از دست رفته نمی باشد. این ممکن است از یک سوء تفاهم نسبت به جدی بودن سرطان، خشم بیش از حد در مقابله با سرطان، و یا حتی ترس از عوامل  ناشناخته باشد.

مسائل اجتماعی و عاطفی

برخی از بزرگترین چالش های نوجوانان مبتلا به سرطان مواجهه با این واقعیت است که مدت زمانی طول می کشد تا تغییراتی بزرگ در زندگی یک فرد ایجاد شود، که همراه با بسیاری نگرانی ها و تنش ها است. نوجوانان اغلب هویت خود را در این زمان به دست می آورند و استقلال اجتماعی، عاطفی و مالی کسب می کنند. تشخیص سرطان می تواند تمام این مسائل را به هم بریزد. در طول درمان بیماران و خانواده های آنها تمایل دارند روی جنبه های روزمره درمان و غلبه بر سرطان تمرکز کنند. اما برخی از نگرانی های عاطفی می توانند هم در طول درمان و هم بعد از آن به وجود آیند. برخی از آن ها ممکن است زمان زیادی طول بکشند و می توانند شامل مواردی مانند:

• کنار آمدن با تغییرات فیزیکی (از دست دادن مو، افزایش وزن، زخم های عمل جراحی، و غیره) که می توانند از سرطان و/ یا درمان آن منجر شوند.
• نگرانی در مورد برگشت سرطان و یا ایجاد مشکلات جدید سلامتی
• انزجار از سرطان و اجبار درمان در حالی که دیگران این طور نیستند
• اجبار برای متکی شدن بیشتر به والدین در حالی که یک فرد به طور معمول استقلال بیشتری دارد
• نگرانی از این که به دیگران چه بگویید و یا این که در حال درمان حالت متفاوت بودن یا تبعیض داشتن در برابر (دوستان، همکلاسی ها، همکاران، کارفرمایان، و غیره) داشته باشید
• نگرانی در مورد قرار ملاقات ها و ازدواج و بچه دار شدن

هیچ کس انتخاب نمی کند که سرطان داشته باشد، اما برای بسیاری از نجات یافتگان از سرطان، این تجربه می تواند در دراز مدت اثرات مثبتی داشته باشد، مثلا امکان تعیین روشن تر اولویت ها و کمک به ایجاد ارزش های شخصی قوی تر. بازماندگان دیگر ممکن است در تنظیم شرایط زندگی پس از سرطان و ادامه آن، زمان بازیابی سخت تری داشته باشند. اضطراب و سایر واکنش های احساسی پس از درمان، طبیعی است، اما احساس بیش از حد نگرانی، افسردگی یا عصبانیت  می تواند بسیاری از جنبه های رشد یک فرد جوان را تحت تاثیر قرار دهد. این می تواند در روابط، مدرسه، کار، و دیگر بخش های زندگی اثرگذار باشد. با پشتیبانی خانواده ها، دوستان، متخصصان سلامت روانی، و دیگران، بسیاری از بازماندگان سرطان می توانند علیرغم چالش هایی که با آن روبه رو هستند، موفق باشند.