درمان لوسمی مزمن میلومونوسیتیک

اطلاعات درمانی عمومی در مورد لوسمی مزمن میلومونوسیتیک

درمان لوسمی میلومونوسیتیک مزمن یا CMML بر اساس  شدت بیماری ، و نیز سن و سلامت بیمار است.

بیماران مبتلا به  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک توسط متخصصانی مثل هماتولوژیست و یا غده شناس درمان می شوند.

درمان  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک ممکن است شامل:

• درمان حمایتی
• شیمی درمانی
• فاکتورهای رشد
• پرتو درمانی
• جراحی
• پیوند سلول های بنیادی

باشد.

قسمت”منابع اضافی” را برای دیدن لیست مواد توضیح داده شده در انواع مختلف درمان سرطان و عوارض جانبی آنها مشاهده کنید.

درمان حمایتی برای بیمار مبتلا به لوسمی میلومونوسیتیک مزمن

برای بسیاری ازبیماران لوسمی میلومونوسیتیک مزمن هدف اصلی از درمان  جلوگیری از مشکلات ناشی از مقادیر پایین سلول های خونی است. به عنوان مثال، تعداد سلول های قرمز خون کم (کم خونی) می تواند موجب خستگی شدید شود. درمان کم خونی با تزریق سلول های قرمز خون و یا اریتروپویتین می تواند به بیماران کمک کند احساس بهتری داشته باشند و فعال تر باشند. (اطلاعات بیشتر در مورد اریتروپویتین را می توان در بخش “فاکتورهای رشد برای درمان لوسمی میلومونوسیتیک مزمن ” و اطلاعات بیشتر در مورد انتقال خون را می توان درسند انتقال و اهدای  خون یافت). برخی از افراد در مورد خطراندک  انتشارعفونت (هپاتیت یا HIV) از طریق انتقال خون نگران هستند. این احتمال بسیار بعید است و مزایای سلول های منتقل شده تا حد زیادی بیشتراز این خطر است.

انتقال خون می تواند باعث ساخت مقدار زیاد آهن در بدن شود. این آهن اضافی می توانید در کبد و قلب رسوب کند، و باعث شود که اندام عملکرد ضعیف داشته باشد. این ساخت آهن معمولا فقط در افرادی که تزریق  های زیاد در یک دوره از سال دریافت می کنند دیده می شود. داروهایی بنام عوامل کلات کننده (موادی که به آهن متصل شده و بدن می تواند از آنها خلاص شود) می توانند برای درمان و جلوگیری از ازدیاد آهن ناشی از انتقال استفاده شوند. شایع ترین داروی استفاده شده desferoxamine است. این دارو را می توان به صورت داخل وریدی یا به شکل تزریق زیرپوستی استفاده کرد. آن ناخوشایند است زیرا تزریق باید به آرامی (بیش از چندین ساعت) و ۵ تا ۷ بار در هفته صورت گیرد. در برخی از بیماران، درمان سال ها ادامه دارد.

 ExjadeDeferasirox  دارویی جدیدتراست که توسط دهان یک بار در روز برای درمان اضافه آهن دریافت می شود. این دارو بیشتر برای بیماران مبتلا به کم خونی مادرزادی خاص (مانند تالاسمی) استفاده شده است، اما می تواند برای درمان  آهن اضافه در بیماران مبتلا به لوسمی مزمن میلومونوسیتیک نیز استفاده شود. بیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک با مشکلات خونریزی ناشی از کمبود پلاکت ممکن است از تزریق پلاکت بهره مند شوند. بیماران مبتلا به  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک مستعد ابتلا به عفونت هستند. آنها باید مخصوصا مراقب باشند که از بریدگی و خراش دوری کرده و مراقب عوامل ایجاد کننده آنها باشند. آنها باید سریعا در مورد هر نوع تب، علائم ذات الریه (سرفه، تنگی نفس)، عفونت ادراری (سوزش هنگام دفع ادرار)، یا دیگر علایم عفونت به دکتر خود بگویند. پزشکان هر گونه عفونت شناخته شده یا مشکوک را با آنتی بیوتیک درمان می کنند. سند ما درمورد عفونت درافراد مبتلا به سرطان اطلاعات بیشتری در مورد این موضوع ارائه می دهد.

شیمی درمانی سرطان خون میلومونوسیتیک مزمن

شیمی درمانی استفاده از داروها برای درمان یک بیماری مانند سرطان است. داروها می توانند به عنوان قرص بلعیده شوند و یا آنها را می توان با سوزن به داخل ورید یا عضله تزریق کرد. شیمی درمانی درمان سیستمیک مورد توجه است چرا که این داروها  وارد جریان خون شده و به بسیاری از مناطق از بدن می رسند. این نوع درمان برای بیماری هایی مانند لوسمی میلومونوسیتیک مزمن  که  در یک نقطه از بدن ثابت نیستند مفید است. هدف از شیمی درمانی از بین بردن سلول های غیر طبیعی مغز استخوان ودادن اجازه رشد به آنهایی است که سالم هستند.

هیدروکسی اوره

هیدروکسی اوره (hydroxycarbamate, Hydrea®) یک  داروی شیمی درمانی است که به برخی از بیماران مبتلا به CMML کمک کرده است  تا بیشتر زندگی کنند. این دارو به عنوان یک کپسول است و بصورت روزانه  از طریق دهان مصرف می شود. این دارو می تواند تعداد سلول های سفید خون و مونوسیت ها را به حالت عادی کاهش دهد. همچنین ممکن است  موجب کوچک شدن طحال بزرگ شده شود. از آنجا که اثر اصلی هیدروکسی اوره کاهش تعداد سلول های خون است، هر کسی که این دارو را مصرف می کند باید تعداد خون خود را به طور منظم بررسی کند. سایر عوارض جانبی معمولا خفیف و به راحتی قابل تحمل می باشد. برخی از بیماران این دارو را برای سال ها  بدون اثر سوء، استفاده کرده اند.

عوامل متیل شده یا hypomethylating

این داروها در واقع ترکیبی از مواد شیمیایی هستند که کنترل ژن ها را تحت تاثیر قرار میدهند.برای مثال آزاسیتیدین (ویداز) و دسیتابین (داکوژن) از این نوع دارو ها بشمار میروند. این داروها بعنوان بهترین درمان برای مداوای سندروم های مغزاستخوانی شناخته میشوند بطوریکه در مغزاستخوان از تقسیم وتکثیرسلولهای غیرطبیعی جلوگیری میکنند.واین باعث میشود سلولهای طبیعی مجددا رشد کنند ومیزان خون را بهبود بخشد ونیاز به تزریق خون را کاهش دهد.

بعضی بیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک که از داروهای فوق استفاده کردند در میزان خون آنها بهبود کمتری حاصل شد.

این دارو ها دارای اثرات جانبی ملایمی هستند که به ندرت موجب توقف درمان میگردد اما به هر حال مانند سایر روشهای شیمی درمانی دارای اثرات جانبی هستند از قبیل : استقراغ – اسهال – خستگی و ضعف – کاهش میزان خون (پلاکت و گلبول های سفید)

شیمی درمانی مرسوم

برای مدت زمانی طولانی لوسمی مزمن میلومونوسیتیک  و سندروم های مغزاستخوانی بعنوان یک نوع بیماری در نظرگرفته میشد و متعاقبا ازیک نوع دارو برای درمان آنها استفاده می شد بعضی از انها شامل سیتارابین با ایداروبیسین – سیتارابین با توپوتسان – سیتارابین با فلادارابین

گاهی اوقات توپوتسان به تنهایی استفاده می شد

این روش درمان گاهی موثر بود ولی این روش بشدت سمی محسوب شده واثرات جانبی سخت و حتی موجب تسریع مرگ می شد. این روش معمولا بر روی بیماران جوان وسالمتراستفاده میشد.اکثربیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک افراد مسن و دارای مشکلات بیشتری بودند که مورد مناسبی برای اینگونه درمان محسئب نمیشدند.وبیشتر این روش برای حالت  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک وخیم بکاربرده میشد

 روش دیگراین نوع درمان شامل استفاده ازاین داروها با مقدار دز کمتر است  که باعث کاهش اثرات جانبی میشود.

داروهای شیمیایی باعث بروزاثرات جانبی متعددی میشود که بستگی به میزان ونوع دارو ومدت زمان استفاده از آن دارد ازقبیل:

• ریزش مو
• درد در ناحیه دهان
• بی اشتهایی
• اسهال واستفراغ
• کم خونی

شیمی درمانی عموما باعث کاهش خون سازی وکم خونی میگردد . در  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک این موضوع حادتراست ومنجربه موارد ذیل میشود:

1. مقاومت را در برابر عفونت پایین می آورد ( بدلیل کاهش تعداد گلبول های سفید)
2. خونریزی وخون مردگی (بدلیل کاهش تعداد پلاکت ها)
3. خستگی (بدلیل کاهش تعدادگلبول های قرمز)

زمانیکه پلاکت های خون بیمار بشدت کاهش یابد می بایست باتزریق پلاکت به بیمار از خونریزی وی جلوگیری بعمل آورد همانند تزریق گلبول های قرمز.

بیشتر اثرات جانبی موقتی هستند و بعدازپایان دوره درمان ازبین میروند. تیم درمانی معمولا راه هایی را برای جبران اثرات جانبی به بیمارپیشنهاد می دهند مثلا به همراه دارو های شیمیایی داروهایی برای کاهش اسهال و استفراغ تجویزمی کنند.

داروهای شیمیایی هم چنین برروی بعضی از اعضا و جوارح داخلی ازقبیل کلیه ها – کبد – بیضه ها – تخمدان ها – مغز – قلب و شش ها  اثر دارند که با مشاهده و معاینه دقیق میتوان انها را کنترل نمود. اگر اثرات جانبی بطور جدی و وخیمی اتفاق بیفتد می بایست روند شیمی درمانی کاهش و حتی بطور موقت متوقف شود.

مشاهده دقیق وتنظیم میزان دارو بایستی بدقت رعایت گردد چراکه برخی از اثرات جانبی ها دایمی وخطرناک هستند. مدرک ما (شناخت شیمی درمانی) که راهنمایی است برای بیماران و خانواده هادرباره شناخت داروها و اثرات جانبی آنها. اگر مایل به دانستن اطلاعات بیشتری از نوع خاصی از داروی درمانی خود و یا داروی ذکرشده دراین مبحث هستید راهنمای داروهای سرطانی ما را مشاهده کنید.

عوامل موثر بر درمان سرطان خون مغزاستخوانی تک هسته ای مزمن

فاکتوررشد در خون سازی هورمون هاهستند مانند موادی که مغزاستخوان را تحریک به خون سازی می کنند این مواد بطور طبیعی در بدن ایجاد می شوند اما دانشمندان راهی برای تولید انبوه این مواد پیداکرده اند. این موضوع باعث میشود که بیماران مقادیر زیادتری ازاین مواد رادریافت کنند.

کمبود گلبولهای خونی منجر به عوارض متعددی در بیماران دارای اختلال مغزاستخوانی و بیماران سرطان خونی میشود که فاکتورهای رشد موجب نرمال سازی میزان خون دراین افراد می شوند.

اریتروپویتین: یک نوع فاکتوررشد که باعث پیشرفت تولید گلبول های قرمزخون میشود. اخیراکشف شده است که ترکیب این هورمون با یک فاکتوررشد برای گلبول های سفید باعث میشود که پاسخ بیماران به دریافت این هورمون بهبود یابد.

داربپویتین (ارانسپ) یک شکل طولانی مدت ازهورمون اریتروپویتین است که عملکرد یکسان ولی کاربرد کمتری دارد.

دارویی به نام اپرلوکین (NEUMEGA_interleukin-11_il11) برای تحریک پلاکت سازی بعد ازشیمی درمانی و بیماری هایی ازاین قبیل استفاده می شود. این دارو برای مدت زمانی در بیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک باعث افزایش پلاکت خون شده وبعد ازمدتی مجددا کاهش می یابد برای بیشتر بیماران این دارو زیاد موثر نیست.

مطالعات بیشتری برای جستجوی بهترین شیوه ترکیب فاکتورهای رشد با یکدیگر و با سایر روش ها مانند شیمی درمانی وهورمون ها صورت گرفته است. بیماران معمولا این فاکتورها را ازطریق تزریق زیرپوستی ردیافت میکنند. تیم معالج و یا بیمار وافراد خانواده میتوانند این کار را انجام دهند.

درمان تشعشعی برای سرطان خون مغزاستخوانی تک هسته ای مزمن

اشعه درمانی روشی با استفاده ازاشعه های پرانرژی برای ازبین بردن سلولهای سرطانی است و متداولترین این روش همان اشعه درمانی بیرونی است که اشعه های X ازماشینی در بیرون از بدن  بیمار ساطع میگردد این درمان بوسیله دریافت این تشعشعات صورت میگیرد و در اشعه درمانی میزان انها بیشتراست. این روش نیزدردناک است. قبل ازشروع درمان تیم اشعه درمانی زاویه دقیق پرتاب اشعه ومیزان مناسب دز آن را تعیین می کنند. اگرچه این روش تنها چند دقیقه طول میکشد اما زمان تنظیم (قرارگرفتن درموقعیت) مدتی طول میکشد.

اگربیمارسرطان خونی مورد بحث دچاربیماری بزرگی طحال باشد از این روش برای انقباض ان استفاده می شود. کوچک کردن طحال موجب بهبود برخی عوارض مانند دردهای ناحیه شکمی و مشکلات تناول میگردد البته این روش خالی از ریسک نیز نیست. انقباض طحال با اشعه برروی عملکرد ان تاثیرمی گذارد. با توجه به نقش طحال در جلوگیری ازبرخی عفونت ها این روش منجربه افزایش ریسک آلودگی وعفونت میگردد. اگرشما قصد چنین درمانی را دارید می بایست مزایا و مضرات ان را پیش ازدرمان با دکترخود درمیان بگذارید و واکسیناسیون شوید.

برای اطلاعات بیشتر درمورد این روش به راهنمای A شناخت اشعه درمانی: راهنمایی برای بیماران و خانواده ها رجوع کنید.

جراحی برای سرطان خون مغزاستخوانی تک هسته ای مزمن

جراحی برای درمان این بیماری به ندرت صورت میگیرد. اگرچه بعضی اوقات ازجراحی برای برداشتن طحال در بعضی بیماران استفاده میشود. مانند همه عمل های جراحی این عمل نیز بدلیل بیهوشی وعفونت عمل جراحی دارای ریسک می باشد هم چنین باتوجه به نقش طحال در جلوگیری ازبرخی عفونت ها این روش منجربه افزایش ریسک آلودگی وعفونت میگردد.

برای اطلاعات بیشتر درمورد این روش به راهنمای A شناخت جراحی برای سرطان: راهنمایی برای بیماران و خانواده ها رجوع کنید.

پیوند یا کاشت ساق سلولی برای سرطان خون مغزاستخوانی تک هسته ای مزمن

این روش تنها روش درمان برای بیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک می باشد. دراین روش بیمار مقادیرنسبتا زیادی داروهای شیمیایی به همراه اشعه درمانی در سراسر بدنش دریافت می کند تا از رشد سلولهای مغزاستخوانی جلوگیری کند. سپس ساق سلولی صحیح به وی پیوند زده می شود. دو روش اصلی این نوع درمان دگرزا و خودزا می باشد.

در روش پیوند ساق سلولی خودزا بعد از تخریب مغز استخوان فرد بیمارازسلولهای سالم مغزاستخوان خود فرد استفاده می شود که این روش در بیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک کاربردی ندارد چون مغزاستخوان این افراد غیرطبیعی است.

در روش پیوند ساق سلولی دگرزا بعد از تخریب مغز استخوان فرد بیمار ترکیب جدید از فرد اعطا کننده سلولهای سالم به فردبیمار تزریق میگردد که بهترین نتیجه زمانی حاصل میشود که ساختارسلولی فرد اعطا کننده وبیمار به یکدیگر شبیه باشد و از یک خانواده باشند مانند خواهروبرادر. این روش دارای اثرات جانبی مهلک و زیادی است به همین دلیل بندرت درافراد مسن وکم سن وسال استفاده می شود.

نوع خاصی از روش پیوند ساق سلولی دگرزا بنام پیوند ساق سلولی دگرزاغیر دردناک که برای افراد مسن بکارمیرود. نام دیگراین روش شبه پیوند یا نیمه پیوند است. دراین روش میزان دز داروهای شیمیایی و اشعه ای که بیمار دریافت میکند کمتراست. این میزان دارو برای کشتن سلولهای مغزاستخوان بیمارکافی نیست اما این اجازه را به سلولهای فرداعطا کننده می دهد که سلولهای اعطایی در مغزاستخوان بدن بیمار رشد کنند. میزان دزکم داروها باعث کاهش اثرات جانبی در افراد مسن می شود اما اثرات جانبی اصلی هم چنان وجود خواهند داشت.

اثرات جانبی در روش پیوند

اثرات جانبی در این روش نیزمشابه با روش اشعه درمانی و شیمی درمانی است و گاهی بیشتر. یکی از جدی ترین اثرات جانبی کاهش محتوای خون است که منجربه کاهش مقاومت بدن و خونریزی می شود.

خطرناک ترین اثرجانبی در پیوند دگرزا اثرمقابله درمقابل میزبان یا GVHD  است و در آن سلولهای بدن بیمار نسبت به سلولهای اعطایی واکنش نشان داده و مقابله میکنند که میتواند مخاطره آمیز باشد.

روش پیونددگرزا تنها روش درمان بعضی ازبیماران  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک است اما هرکسی که پیوند انجام میدهد حتما بهبود نخواهد یافت و بعضی ازبیماران بدلیل پیچیدگی این روش حتی می میرند.برای اطلاعات بیشتردرباره این روش مدرک شناخت پیوندسلولی رامطالعه کنید.

روش متداول برای درمان سرطان خون مزمن

پیوند ساقه سلولی تنها راه درمان سرطان لوسمی مزمن میلومونوسیتیک  است این روش با انتخاب شخص اعطا کننده متناسب با شرایط شما و برای بیماران جوان امکان پذیرخواهد بود اگر این روش را نپذیرید  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک  قابل درمان نخواهد بود و دراین صورت تنها هدف رهایی از عوارض بیماری ها و کاهش عوارض جانبی است این درمان بعنوان درمان حمایتی است مثلا با تزریق خون فاکتورهای رشد سلول خونی و آنتی بیوتیک ها برای مقابله با انواع عفونت ها به تمام بیماران داده میشود. اگر درمان نیازباشد داروی ازاسیتیدین (ویداز) و دسیتابین (دکوژن) معمولا اولین انتخاب برای درمان  لوسمی مزمن میلومونوسیتیک  است .

از اسیتیدین به مدت ۷ روز در زیر پوست تزریق می شود ودسیتابین هر ۸ ساعت به مدت ۳ روز و یا هرروز به مدت ۵ روز تزریق میشود و این داروها  در ابتدای درمان ممکن است باعث کاهش میزان خون شوند و اگرموفقیت آمیز بود مجددا میزان خون افزایش می  یابد. مهم ترین مزیت این دو دارو برای بیماران اینست که نیاز کمتری به تزریق خون پیدا می کنند و دربرخی موارد بیماران کمتر خسته می شوند و توانایی لازم برای فعالیت طبیعی روزانه خود را پیدا می کنند و در نهایت داروها ممکن است موجب افزایش طول عمراین بیماران شوند اگرچه این موضوع قطعی نیست. درمان با هیدروکسی اوره میتواند به بیمارانی که دارای مقادیر زیادی گلبولهای سفید هستند کمک کند این دارو مونوسیت را کاهش داده و نیاز به تزریق را کاهش می دهد هم چنین با انقباض طحال بیماران احساس بهتری می یابند روش شیمی درمانی متعارف که ازترکیب داروها برای درمان سرطان خون استفاده می کند نیزممکن است توسط بیماران جوان و سالمتر انتخاب گردند.