درمان سرطان استخوان

درمان سرطان استخوان بسته به نوع و مرحله سرطان شما ممکن است به بیش از یک نوع درمان نیاز داشته باشید. پزشکان در تیم درمانی شما شامل:

• جراح ارتوپدی
• آنکلوژیست ارتوپدی
• آنکلوژیست پرتودرمانی
• آنکلوژیست دارویی

بسیاری از دیگر متخصصان نیز در درمان شما سهیم اند، مثل پرستاران، روانشناسان، مددکاران اجتماعی و متخصصان توانبخشی.

انواع عمده درمان سرطان:

• جراحی
• پرتودرمانی
• شیمی درمانی
• درمان هدفمند

جراحی برای سرطان استخوان

جراحی درمان اصلی برای اغلب سرطان های استخوان است. همچنین از آن برای بیوپسی نیز استفاده می شود. بیوپسی و درمان جراحی، اعمال جداگانه ای هستند اما مهم است که پزشک از هر دو استفاده کند. در بهترین حالت یک جراح هردو کار را انجام می دهد. انجام بیوپسی از یک محل نادرست می تواند ممکن است مشکلاتی را هنگام جراحی ایجاد کند. بعضی اوقات یک بیوپسی ضعیف به قطع عضو هنگام جراحی می انجامد.

هدف اصلی جراحی برداشت سرطان به طور کامل است. اگر حتی تعداد کمی از سلول های سرطانی نیز باقی بمانند، ممکن است دوباره تومور را شکل بدهند. برای اطمینان حاصل کردن از این موضوع، جراحان تومور به علاوه مقداری از بافت نرمال پیرامونی را برمی دارند. این را برش گسترده می نامند. برداشت مقداری از بافت نرمال، ما را مطمئن می سازد که کل سرطان برداشته شده است. پس از جراحی، یک آسیب شناس بافت نرمال برداشته شده را در زیر میکروسکوپ بررسی کرده تا ببیند در لبه های آن سلول های سرطانی وجود دارد. اگر وجود داشته باشد، لبه ها را مثبت می نامند. لبه های مثبت به این معناست که مقداری از سرطان باقی مانده است. زمانی که در لبه ها هیچ سلول سرطانی مشاهده نشد، لبه ها را منفی، تمیز و واضح است. یک برش گسترده همراه با لبه های پاک خطر بازگشت سرطان را به حداقل می رساند.

تومورهای موجود در دست و پا

بعضی اوقات لازم است کل عضو قطع شود. اما اغلب اوقات جراح می تواند سرطان را بدون قطع عضو بردارد. این را جراحی بازیابی عضو می نامند. در انتخاب روش درمانی، در نظر گرفتن این که تمام انواع جراحی مزایا و معایب خود را دارند مهم است. برای مثال، اگرچه برای بسیاری از افراد جراحی بازیابی مقبول تر است، اما بسیار پیچیده و سخت تر است. هر دو عمل نرخ بقای کلی یکسانی دارند. مطالعات بر روی کیفیت زندگی افراد پس از عمل تفاوتی جزیی را بین دو روش نشان می دهد. شاید بیشترین نگرانی در بین جوانان است درباره اثرات اجتماعی عملشان. مسائل احساسی مهم هستند و بیماران را می بایست حمایت و تشویق کرد.

بعد از هر دو روش، توانبخشی می بایست انجام گیرد که می تواند سخت ترین بخش درمان باشد. اگر امکان داشته باشد، بیمار می بایست متخصص توانبخشی را قبل از عمل ملاقات کند.

قطع عضو : هنگام استفاده از آن برای درمان سرطان، قسمتی از عضو دارای تومور، برخی بافت های سالم بالای آن و هر چیزی در پایین آن برداشته خواهد شد. در گذشته، قطع عضو تنها راه درمان سرطان استخوان در دست و پا بود. اکنون، این عمل زمانی انجام می گیرد که جراحی بازیابی عضو را نتوان انجام داد. برای مثال، زمانی به قطع عضو نیاز است که برداشتن کامل سرطان مستلزم برداشتن اعصاب اصلی، رگ ها یا عضلات باشد که عملا عضو را از کار می اندازد.

ام آر آی و بررسی بافت توسط آسیب شناس در زمان جراحی به جراح کمک می کند تا چه مقدار از دست یا پا را قطع کند. پس از عمل، پوست و عضلات پوششی را بر روی استخوان قطع شده تشکیل می دهند. بر روی این پوشش یک عضو مصنوعی قرار می گیرد. بیمار استفاده از آن را هنگام توانبخشی می آموزد. با فیزیوتراپی مناسب افراد ۳ تا ۶ ماه پس از قطع پا می توانند راه بروند.

جراحی بازیابی عضو : هدف از آن برداشت کامل سرطان و در عین حال حفظ کارکرد عضو است. بیش از ۹۰% بیماران مبتلا به سرطان استخوان، می تواند عضوشان را بازیابی کنند. این نوع جراحی بسیار پیچیده بوده و نیازمند مهارت و تجربه کافی است. چالش جراح برداشتن کامل سرطان و حفظ تاندون ها، اعصاب و عروق پیرامون است. این همیشه امکانپذیر نیست. اگر یک سرطان به این ساختارها رسیده باشد، آنها می بایست همراه با تومور برداشته شوند. این بعضی اوقات باعث می شود که عضو دردناک یا بدون استفاده شود. در آن صورت قطع عضو بهترین روش است.

در این نوع جراحی، یک شکاف وسیع صورت می گیرد تا تومور برداشته شود. برای جایگزینی استخوان از دست رفته از یک پیوند مصنوعی استفاده می شود. این استخوان مصنوعی از فلز و دیگر مواد ساخته شده است که می تواند بسیار پیشرفته باشد. چون ممکن است از آنها در کودکان در حال رشد استفاده شود، بعضی از آنها قابلیت تغییر اندازه دارند.

به جراحی بیشتر ممکن است نیاز باشد اگر استخوان مصنوعی شکسته شد یا عفونت کرد. بیماران با جراحی بازیابی ممکن است ظرف ۵سال به جراحی های دیگری نیز نیاز داشته باشند و برخی نیز در نهایت به قطع عضو نیاز پیدا خواهند کرد.

توانبخشی پس از جراحی بازیابی بسیار شدیدتر از قطع عضو است. به طور متوسط یک سال طول می کشد تا فرد راه رفتن را پس از جراحی پا بیاموزد. اگر بیمار در برنامه توانبخشی شرکت نکند، دست یا پای بازیابی شده ممکن است از کار بیفتد.

جراحی بازسازی : اگر پا تا میانه استخوان ران قطع شود بخش پایینی پا می تواند به استخوان ران متصل شود. مچ پای قدیمی، زانوی پای جدید می شود. این جراحی را روتیشنپلاستی می نامند. یک استخوان مصنوعی استفاده می شود تا طول پا را به اندازه پای سالم بکند.

اگر تومور در قسمت بالایی بازو باشد، پس از جراحی قسمت پایینی دست دوباره متصل می گردد. این کار دست را برای بیمار حفظ می کند اما بسیار کوتاه تر.

تومورها در مناطق دیگر

سرطان استخوان در لگن با برش وسیع درمان می شود. اگر نیاز باشد از پیوند استخوان نیز استفاده می شود.

برای یک تومور در استخوان فک پایینی، نیمی از فک برداشته خواهد شد و سپس با استخوان هایی از بخش های دیگر بدن جایگزین می شود.

برای تومورهایی در مناطقی مثل ستون فقرات یا جمجمه، ممکن است یک برش وسیع ایمن امکان نداشته باشد. سرطان ها در این استخوان ها ممکن است به ترکیب درمان هایی مثل کورتاژ، سرمادرمانی و پرتودرمانی نیاز باشد.

کورتاژ: در این فرآیند، پزشک تومور را بدون بریدن بخشی از استخوان در می آورد. یک حفره ای در استخوان به وجود می آید. در بعضی موارد پس از آنکه قسمت عمده تومور برداشته شد، جراح بر روی بافت های پیرامون کار می کند تا سلول های باقی مانده از تومور را بکشد. این با سرمادرمانی یا همبند استخوانی صورت می گیرد.

سرمادرمانی : در این درمان، نیتروژن مایع به درون حفره تزریق می شود. این ماده بسیار سرد، سلول های سرطانی را با فریز کردن می کشد. این درمان را کرایوتراپی نیز می نامند. پس از آن حفره را می توان با پیوند استخوان پر کرد.

همبند استخوان: ابتدا مایع است و سپس شروع به سفت شدن می کند. آن را به صورت مایع می توان وارد حفره استخوان کرد. زمانی که سفت شد، گرمای زیادی تولید می کند. این گرما هرگونه سلول سرطانی باقی مانده را از بین می برد. این امکان باعث می شود تا از آن در برخی از انواع تومورهای استخوانی بدون استفاده از کرایو بهره برد.

درمان جراحی برای متاستاز

برای درمان سرطان استخوان، آن را به همراه هر گونه متاستاز می بایست با جراحی به طور کامل برداشت. شش ها شایع ترین مکان برای گسترش سرطان استخوان اند. جراحی برای برداشتن متاستاز های سرطان استخوان در شش ها می بایست بسیار با دقت صورت بگیرد. قبل از عمل جراح تعداد تومورها، موقعیت آنها، اندازه شان، و وضع عمومی بیمار را در نظر می گیرد.

سی تی اسکن سینه تمام تومورها را نشان نمی دهد. جراح می بایست انتظار تومورهای بیشتر حین جراحی را داشته باشد.

برداشت کامل متاستاز های ریه تنها راه درمان است. هرچند، همه متاستاز های ریه قابل برداشت نیست. برخی تومورها خیلی بزرگ و نزدیک به جاهای حساس در سینه (عروق خونی بزرگ) می بایست با احتیاط برداشته شوند. بیمارانی که وضع عمومی شان خوب نیست (به دلیل تغذیه ضعیف، یا مشکلات قلبی،کبدی و کلیوی) ممکن است قادر نباشند استرس بیهوشی و جراحی را تحمل کنند. 

پرتودرمانی برای سرطان استخوان

از اشعه هایی با انرژی بالا برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. پرتودرمانی با تابش بیرونی از پرتوهایی بیرون از متمرکز بر روی سرطان استفاده می کند. این نوع از پرتودرمانی برای درمان سرطان استخوان آزمایش شده است.

اغلب سرطان های استخوان به راحتی با پرتو کشته نمی شوند و به دوز بالایی نیاز است. این دوز بالا می تواند به ساختارهای سالم مثل اعصاب نیز آسیب بزند. به همین دلیل است که پرتودرمانی به عنوان درمان اصلی در نظر گرفته نمی شود (به استثنای تومورهای اوینگ). معمولا پرتودرمانی برای درمان سرطان های استخوانی استفاده می شود که قابل برداشت نیستند. همچنین از آن می توان بعد از عمل استفاده کرد اگر سلول های سرطانی در لبه های بافت برداشته شده موجود باشند. اگر سرطان پس از درمان بازگشت، پرتودرمانی می تواند برای تخفیف درد و ورم استفاده شود.

پرتودرمانی با شدت متغیر

این فرم پیشرفته پرتودرمانی با تابش بیرونی است. با این تکنیک، یک کامپیوتر تابش پرتو را با شکل تومور مطابقت داده و شدت آن را تنظیم می کند. پرتو از جهات مختلف به تومور می تابد تا میزان پرتو وارد شده به بافت سالم را کاهش دهد. این باعث می شود تا با افزایش دوز پرتو آسیب کمتری به بافت های نرمال برسد.

تابش پروتون

نوع خاصی از پرتودرمانی است که از پروتون به جای اشعه ایکس برای کشتن سلول های سرطانی استفاده می کند. پروتون ها ذراتی با بار مثبت هستند که درون تمام اتم ها یافت می شوند. آنها آسیب کمی به بافت ها می زنند و در از بین بردن سلول های سرطانی بسیار خوب هستند. این باعث می شود تا دوز بالایی از پرتو به تومور تابانده شود بدون آنکه به بافت های پیرامون آسبب زده شود. این روش مستلزم تجهیزات بسیار پیشرفته ای است و در تمام مراکز درمانی موجود نیست. این نوع از پرتودرمانی در درمان کندروسارکوم ها و کوردوم های جمجمه بسیار مفید است.

عوارض جانبی

عوارض جانبی پرتودرمانی بستگی به موقعیت ناحیه درمانی و میزان پرتو مصرفی است. برخی عوارض شایع:

• خستگی
• بی اشتهایی
• تغییرات پوستی در ناحیه درمانی؛ از قرمز شدن و ریزش مو گرفته تا گرمی و پوست پوست شدن
• کم خونی
• تهوع، استفراغ، اسهال (این ها اگر پرتودرمانی بر روی شکم انجام شود شایع ترند)

 شیمی درمانی برای سرطان استخوان

استفاده از دارو برای درمان سرطان. یک درمان سیستمیک است. یعنی داروها وارد جریان خون شده و سلول های سرطانی را در کل بدن از بین می برد.

شیمو اغلب بخشی از درمان استیوسارکوم و سارکوم اوینگ است اما معمولا برای دیگر سرطان های استخوان مثل کوردوم و کندروسارکوم استفاده نمی شود چرا که مفید واقع نمی شود. برای برخی انواع خاص کندروسارکوم ها می تواند استفاده شود.

شیمو بعضی اوقات برای سرطان استخوانی استفاده می شود که از طریق جریان خون به شش ها و دیگر ارگان ها رسیده است. داروهایی که عمدتاً در درمان سرطان استخوان استفاده می شود عبارت است از:

• دوگزوروبیسین
• سیسپلاتین
• کاربوپلاتین
• اتوپوساید
• ایفویفامید
• سیکلوفوسفامید
• متوترگزات
• ویکریستین

معمولا چندین دارو باهم استفاده می شوند. برای مثال ترکیبی بسیار شایع سیسپلاتین و دوگزوروبیسین است یا ایفوفسامید و اتوپوساید یا ایفوفسامید و دوگزوروبیسین.

عوارض جانبی شیمی درمانی

شیمو سلول های سرطانی را می کشد اما در عین حال به سلول های نرمال نیز آسیب می زند. عوارض جانبی بستگی به نوع دارو، میزان آن و طول دوره درمان دارد. برخی عوارض شایع :

• تهوع و استفراغ
• بی اشتهایی
• ریزش مو
• زخم در دهان

شیمی درمانی می تواند به سلول های خونساز مغز استخوان و غدد لنفاوی آسیب برساند پس بیماران ممکن است دچار کم خونی شوند. در نتیجه ی آن:

• افزایش احتمال عفونت (تعداد بسیار کم گلبول سفید)
• خونریزی و کبودی بعد از خراش های جزیی ( کمبود پلاکت)
• خستگی و تنگی نفس ( کمبود گلبول قرمز)

برخی عوارض جانبی مخصوص داروهای خاص هستند. برخی عوارض جانبی نادر هستند اما ممکن.

ایفوسفامید و سیکلوفوسفامید می توانند به مثانه آسیب زده و باعث خونی شدن ادرار شوند. این مشکل با استفاده از دارویی به نام مسنا حل می شود.

سیسپلاتین ممکن است به اعصاب آسیب بزند و مشکلاتی مثل بی حسی، مورمور شدن، حتی درد در دست و پا را به همراه داشته باشد. آسیب کلیوی نیز ممکن است رخ دهد. استفاده زیاد از مایعات قبل و بعد از مصرف دارو می تواند از عوارض جانبی جلوگیری کند. سیسپلاتین می تواند بعضاً مشکلات شنوایی نیز ایجاد کند. اغلب بیماران در شنیدن صداهای بلند به مشکل بر می خورند.

به مرور زمان، دوگزروبیسین می تواند به قلب آسیب بزند. خطر این موضوع با افزایش دوز مصرفی بیشتر نیز می شود. قبل از مصرف آن، پزشک ممکن است عملکرد قلب شما بررسی کند تا مطمئن شود که استفاده از دارو بی خطر است.

پزشکان و پرستاران به دقت عوارض جانبی را زیر نظر دارند. اکثر عوارض جانبی درمان دارند، اما جلوگیری از عوارض جانبی عمده مهم تر است. اکثر، ونه همه، عوارض جانبی در نهایت پس از درمان خاتمه می یابند.

حین درمان، پزشک شما ممکن است آزمایشاتی را انجام دهد تا از سلامت کبد، کلیه و مغز استخوان شما اطمینان حاصل کند.

• تست کامل خون: میزان گلبول های سفید و قرمز و پلاکت ها
• بررسی مواد شیمیایی: اندازه گیری برخی مواد شیمیایی خاص موجود در خون برای بررسی عملکرد کبد و کلیه.

اگر یک دارو به شنوایی آسیب بزند، پزشک ممکن است تست شنوایی را نیز تجویز کند.

درمان هدفمند برای سرطان استخوان

هرچه محققان بیشتر درباره تغییرات مولکولی و ژنتیکی در سلول ها که به سرطان می انجامد می آموزند، داروهای جدیدی را برای مقابله با این تغییرات تولید می کنند. این داروها را داروهای درمان هدفمند می نامند که متفاوت با داروهای شیمی درمانی معمول عمل کرده و عوارض جانبی متفاوتی نیز دارند. داروهای هدفمند بخصوص در بیماری هایی مثل کوردوم و دیگر سرطان های استخوانی که شیمو موثر نیست، مفیدند.

ایماتینیب

برخی کوردوم ها نقص های ژنتیکی دارند که پروتیین هایی را تولید میکنند که سیگنال هایی را می فرستند که باعث رشد سلول ها می شوند. ایماتینیب یک داروی درمان هدفمند است که ارسال سیگنال از این ژن ها را متوقف می سازد. این می تواند باعث شود تومورها رشدشان متوقف شده یا حتی مقداری نیز کوچک شوند. ایماتینیب برای درمان کوردوم هایی استفاده می شود که گسترش یافته اند یا پس از درمان بازگشت داشته اند. برای سالها از آن استفاده شده است، اما توسط سازمان غذا و دارو برای درمان این نوع سرطان تایید نشده است بلکه برای انواع شایع تر سرطان.

این دارو به صورت قرص یک بار در روز همراه با غذا مصرف می شود. عوارض جانبی شاید در آن خفیف بوده مثل اسهال، تهوع، درد عضلانی، و خستگی. برخی افراد ممکن است راش های پوستی پیدا کنند. ترشح مایع دور چشم، پاها، و شکم نیز می تواند مشکلی دیگر باشد.

دنوسوماب

یک پادتن تک تاگی است که به یک پروتئین به نام رنک لیگاند می چسبد. رنک لیگاند به سلول هایی به نام استیوکلاست می گوید تا استخوان را بشکنند، اما زمانیکه دنوسوماب به آن می چسبد، آن عمل متوقف می شود. در بیمارانی با تومورهای غول پیکر که یا پس از درمان بازگشته اند یا با جراحی قابل برداشت نیستند، دنوسوماب می تواند برای کنترل تومور مفید واقع شود.

برای درمان تومورهای غول پیکر، این دارو هفتگی به زیر پوست تزریق می شود، به مدت ۴ هفته، و بعد هر چهار هفته یکبار. اکثراً، ماه ها طول می کشد تا تومور کوچک شود.

اغلب عوارض جانبی ملایم بوده مثل بدن درد، سردرد و تهوع. عارضه ی جانبی نادر ولی بسیار آزاردهنده ی دنوسوماب، آسیب به آرواره است. این عارضه اغلب به صورت یک زخم باز در فک ظاهر می شود که بهبود نیز نمی یابد. ممکن است به از دست دادن دندان یا عفونت آرواره بیانجامد. پزشکان دلیل آن را نمی دانند، اما ممکن با کشیدن دندان حین مصرف دارو آغاز شود. بهترین درمان نیز مشخص نیست، جز توقف مصرف دنوسوماب. حفظ بهداشت دهان با استفاده از نخ دندان، مسواک، محکم بودن دندان مصنوعی و چکاپ منظم دندان ها می تواند از آن جلوگیری کند. 

درمان برخی سرطان های استخوان خاص

کندروسارکوم

پس از تشخیص با بیوپسی، جراحی برای برداشتن تومور انجام می گیرد. برای یک کندروسارکوم درجه پایین در یک دست یا پا، کورتاژ با کرایو یک انتخاب است. اگر تومور درجه بالا باشد، جراحی بازیابی عضو می تواند انجام گیرد. بعضی اوقات نیز قطع عضو نیاز است. اگر کندروسارکوم به ریه سرایت کرده باشد و تعداد کمی متاستاز وجود داشته باشد، با جراحی برداشته می شوند.

کندروسارکوم های جمجمه سخت معالجه می شوند. برداشت کامل با جراحی مشکل است، و ممکن است عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشد. برخی تومورهای درجه پایین با کورتاژ و کرایو درمان می شوند.

بعضاً بیمار با پرتودرمانی معالجه می شود. از آنجا که کندروسارکوم نسبت به پرتو مقاوم است، دوز بالایی نیاز است. پرتوافکنی پروتون می تواند برای این تومورها مفید واقع شود.

شیمی درمانی اغلب برای درمان کندروسارکوم توصیه نمی شود. چرا که اکثر کندروسارکوم ها به شیمو مقاوم اند. اما برای برخی انواع خاص آن می توان از شیمو استفاده کرد. برای مثال، کندروسارکوم همسان را می توان مثل استیوسارکوم با شیمو و متعاقب آن جراحی و سپس شیمو بیشتر درمان کرد. بیماران با کندروسارکوم مسنکیمال نیز قبل از جراحی شیمو دریافت می کنند. این تومورها را همانند تومورهای اوینگ و سارکوم های بافت نرم درمان می کنند.

هیستیوکتوم رشته ای بدخیم

مانند استیوسارکوم درمان می شود. معمولا ابتدا بیمار شیمی درمانی شده تا تومور کوچک شود. سپس تومور و برخی بافت های سالم پیرامون برداشته می شود. پس از آن، استخوان با پیوند بازسازی می شود. قطع عضو به ندرت لازم می شود. در برخی موارد شیمی درمانی نیز پس از جراحی صورت می گیرد.

فیبروسارکوم

جراحی درمان عمده است، با هدف برداشت تومور و مقداری از استخوان نرمال پیرامون. پرتودرمانی نیز برخی اوقات پس از جراحی صورت می گیرد اگر پزشک مشکوک به باقی ماندن مقداری از سرطان باشد. پرتودرمانی بعضاً به جای جراحی استفاده می شود اگر تومور را نتوان به طور کامل برداشت.  همچنین اگر فیبروسارکوم پس از جراحی بازگردد نیز از پرتودرمانی استفاده می شود.

تومورهای غول پیکر استخوان

عمدتاً با جراحی درمان می شوند. جراحی های نختلفی استفاده می شود، بسته به سایز و موقعیت تومور. یک انتخاب برش وسیع است. یعنی برداشتن بخشی از استخوان حاوی تومور، و جایگزینی آن با یک پیوند استخوان یا عضو مصنوعی. اگر این عمل بدون وارد کردن آسیب جدی به حرکت عضو یا بافت های پیرامون انجام گیرد، شانس زیادی برای موفقیت دارد.

دیگر انتخاب کورتاژ و متعاقب آن کرایو است. حفره درون استخوان بعد با پیوند پر می شود.

پرتودرمانی نیز می تواند برای تومورهای استخوانی غول پیکر استفاده شود اگر جراحی بدون آسیب به بافت های حسی اطراف ممکن نباشد- مثل جمجمه و ستون فقرات. پرتودرمانی معمولا برای تومورهای غول پیکر استفاده نمی شود چرا که اگر تومورها به طور کامل از بین نروند ممکن است شانس بازگشت فرم بدخیم افزایش یابد.

قطع عضو به ندرت برای تومورهای غول پیکر انجام می گیرد.

اگر یک تومور غول پیکر به دیگر بخش ها سرایت یابد، شش ها بیشترین آسیب را می بینند. اگر تعداد متاستاز های شش ها کم باشد، امکان برداشت آنها با جراحی نیز وجود دارد. متاستاز هایی که قابل برداشت نباشند با پرتو یا داروی دنوسوماب درمان می شوند.

کوردوم

این تومور اولیه استخوان اغلب در جمجمه و ستون فقرات ایجاد می شود. بهترین درمان آن یک برش وسیع است برای برداشتن کامل تومور مقداری از بافت های نرمال اطراف. این همواره امکانپذیر نیست چرا که ستون فقرات و اعصاب نزدیک آن نیز ممکن است درگیر شوند. در این صورت هر مقداری از تومور که ممکن باشد برداشته می شود.

پرتودرمانی معمولاً پس از جراحی انجام می گیرد شانس بازگشت تومور را کاهش دهد. پرتوافکنی پروتون، تنها یا با پرتودرمانی با شدت متغیر مورد استفاده قرار می گیرد.

ایماتینیب معمولا برای کوردومی استفاده می شود که به طور وسیعی گسترش یافته است. به ندرت می تواند تومور را کوچک کند، اما اغلب رشد آن را برای مدتی متوقف می کند. مطالعات بر روی اضافه کردن دیگر داروها به ایماتینیب زمانی که از کار افتاد، در حال انجام است. شیمو نیز ممکن است انجام گیرد، اما تاکنون اثر قابل توجهی نداشته است. کوردوم احتمال بازگشت دارد، حتی ۱۰سال یا بیشتر، پس مراقبت طولانی مدت نیاز است.

چه چیزهایی را از پزشک خود درباره سرطان استخوان می بایست بپرسید؟

• چه نوعی از سرطان استخوان را دارم؟
• آیا سرطان من به بیرون از مکان اولیه خود سرایت کرده است؟
• مرحله سرطان من چیست و معنای آن چیست؟
• چه انتخاب های درمانی دارم؟
• چه چیزی را شما پیشنهاد می کنید و چرا؟
• چه خطرات یا عوارض جانبی درمان پیشنهادی شما دارد؟
• احتمال بازگشت سرطان من با این برنامه درمانی چقدر است؟
• چه کاری را باید انجام دهم تا برای درمان آماده شوم؟
• با توجه به دانسته های شما درباره سرطان من، تا چه زمانی زنده خواهم ماند؟