تشخیص تومور استرومال دستگاه گوارش

آیا می توان تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش را در مراحل ابتدایی یافت؟

غربالگری آزمایش کردن برای بیماری هایی مانند سرطان در افرادی است که هیچ علامتی نداشته باشد. آزمون های غربالگری می توانند برخی از انواع سرطان را زود هنگام، وقتی که موثر واقع شدن درمان محتمل تر است، پیدا کنند. اما تا به حال، هیچ آزمون غربالگری موثری برای تومورهای نادر مانند تومورهای بافت استرومای  دستگاه گوارش  (GISTها) یافت نشده است،  بنابراین، انجام آزمایش های معمول از افرادی که هیچ نشانه ای ندارند توصیه نمی شود. با این حال، برخی از تومورهای استرومال دستگاه گوارش ممکن است به طور تصادفی در مراحل اولیه یافت شوند. این تومورها گاهی اوقات در یک معاینه برای مشکلی دیگر دیده می شوند، به عنوان مثال در حین کولونوسکوپی به منظور جستجوی سرطان روده بزرگ. در موارد نادر، ممکن است یک تومور استرومال دستگاه گوارش  زمان اجرای یک آزمون تصویری، مانند پویش برش نگاری رایانه ای (CT) و یا مطالعه باریم، برای یک دلیل دیگر دیده شود. همچنین ممکن است تومورهای استرومال دستگاه گوارش به طور اتفاقی (غیر منتظره) در خلال عمل جراحی شکم برای مشکل دیگری یافت شوند. در مورد تشخیص تومور استرومال دستگاه گوارش بیشتر بخوانیم ..

تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش چگونه تشخیص داده می شوند؟

تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای (GISTها) اغلب به این دلیل یافت می شوند که فرد دارای علائم و نشانه هایی می باشد. موارد دیگر در حین معاینات یا آزمایشات برای مشکلات دیگر یافت می شوند. اگر سرطان مورد شک باشد، برای تایید تشخیص آزمایش های بیشتری نیاز خواهید داشت.

تاریخچه پزشکی و معاینه جسمانی

پزشک از شما سوالاتی در مورد سابقه پزشکی، از جمله علائم شما (مشکلات خوردن، درد، خونریزی، و غیره)، عوامل احتمالی خطر، سابقه خانوادگی، و سایر شرایط پزشکی خواهد پرسید.

به منظور کسب اطلاعات بیشتر در مورد نشانه های احتمالی یک تومور استرومال دستگاه گوارش، مانند توده ای در داخل شکم، و یا سایر مشکلات سلامتی، پزشک شما را مورد یک معاینه جسمانی کامل  قرار خواهد داد.

اگر دلیلی برای شک به اینکه ممکن است یک تومور استرومال دستگاه گوارش (یا نوع دیگری از تومور GI) داشته باشید وجود دارد،  پزشک برای کمک به یافتن اینکه آیا آن سرطان است یا چیزی دیگر، از آزمایشات تصویربرداری و یا معاینات درون بینی استفاده خواهد کرد. اگر مورد مشکوک یک تومور استرومال دستگاه گوارش باشد، برای کمک به تعیین وسعت (مرحله) سرطان آزمایش های بیشتری انجام خواهند گرفت.

آزمایشات تصویربرداری

آزمایشات تصویربرداری برای ایجاد تصاویر از داخل بدن از پرتوهای x، میدان های مغناطیسی، و یا مواد پرتوزا استفاده می کنند. آزمایشات تصویربرداری ممکن است برای دلایل زیادی انجام شوند، از جمله:

• کمک به فهمیدن اینکه آیا یک ناحیه مشکوک ممکن است سرطان باشد یا خیر
• برای اطلاع از مقدار گسترش سرطان
• کمک به تعیین اینکه آیا درمان موثر واقع شده است یا خیر
• برای علائم جستجو اینکه سرطان بازگشته است

بسیاری از بیمارانی که سرطان داشته و یا ممکن است دارا باشند، یک یا چند مورد از این آزمون ها را خواهند داشت.

پرتوهای x باریم

امروزه پرتوهای x باریم به اندازه گذشته مورد استفاده نیستند. در بسیاری از موارد آنها در حال جایگزین شدن با درون بینی هستند – که در آن پزشک با استفاده از یک نشانگر باریک فیبر نوری عملا به داخل قولون یا معده شما نگاه می کند (پایین را ببینید).

برای این آزمون ها، یک محلول گچی حاوی باریم برای قرار گیری بر روی پوشش داخلی مری، معده، و روده ها استفاده می شود. این پدیده باعث می شود که اختلالات پوششی در پرتو x آسان تر دیده شوند. گاهی اوقات این آزمایشات برای تشخیص تومورهای GI به کار می روند، اما ممکن است برخی تومورهای کوچک روده را نبینند.

احتمالا بایستی از شب قبل از آزمایش ناشتا باشید. اگر قولون تحت بررسی است، احتمالا برای تمیز کردن روده باید شب قبل یا صبح روز معاینه ملین و / یا تنقیه مصرف کنید.

بلع باریوم

در صورتی که فردی مشکل بلعیدن داشته باشد، این آزمون معمولا اولین آزمایش انجام گرفته خواهد بود. برای این آزمایش، شما یک مایع حاوی باریم می نوشید تا بر روی پوشش داخلی مری قرار گیرد، سپس مجموعه ای از آزمایشات پرتوهای x در ظرف چند دقیقه آینده گرفته خواهد شد.

مجموعه دستگاه گوارش فوقانی

این آزمون شبیه به بلع باریوم است، به جز این که پرتوهای x پس از اینکه باریم زمان پوشاندن معده و بخش ابتدایی روده کوچک را داشته باشد گرفته می شوند. طی چند ساعت بعدی، همزمان با عبور باریم از درون روده ها، پرتوهای x بیشتر به منظور جستجو برای مشکلات در سایر نقاط روده کوچک می توانند گرفته شوند. این روند آزمایش کامل روده کوچک نامیده می شود.

آنتروکلیز: این آزمون راه دیگری برای نگاه کردن به روده کوچک می باشد. یک لوله باریک از طریق دهان یا بینی به پایین مری، و از درون معده به داخل ابتدای روده کوچک عبور داده می شود. باریم از طریق لوله، به همراه یک ماده که در روده ها هوای بیشتری ایجاد کرده، و باعث انبساط آن ها می گردد فرستاده می شود. پس از آن از روده ها پرتو x گرفته می شود. این آزمایش نسبت به یک آزمایش کامل روده کوچک می تواند تصاویر بهتری از روده کوچک بدهد، اما همچنین ناراحت کننده تر نیز می باشد.

تنقیه باریوم: این آزمون (که همچنین به عنوان مجموعه دستگاه گوارش تحتانی نیز شناخته می شود) برای نگاه کردن به سطح داخلی روده بزرگ مورد استفاده است. برای این آزمون، محلول باریم از طریق یک لوله انعطاف پذیر کوچک جای گذاری شده در مقعد در حالیکه بیمار بر روی میز پرتو x دراز کشیده است داده می شود. هنگامی که قولون از باریم حدودا نیمه پر است، بیمار می چرخد تا باریم در سراسر قولون پخش شود. برای یک تنقیه باریم معمولی، پرتوهای x نیز پس از آن گرفته می شوند. پس از اینکه باریم در قولون قرار گرفت، ممکن است برای کمک به راندن باریم به سمت دیواره قولون و بهتر پوشاندن سطح داخلی آن، هوا به داخل دمیده شود. سپس پرتوهای x گرفته می شوند. این روند تنقیه باریم با کنتراست هوا یا تنقیه باریم با کنتراست مضاعف نامیده می شود.

پویش برش نگاری رایانه ای (CT)

پویش سی تی یک آزمون پرتو x است که تصاویر مقطعی با جزئیات بالا از بدن شما تولید می کند. یک پویشگر سی تی به جای گرفتن یک تصویر، مانند پرتو x متعارف، همزمان با چرخش در اطراف شما تصاویر بسیاری می گیرد. سپس یک رایانه داده ها را به تصاویری از برش هایی از بخش تحت مطالعه بدن شما ترکیب می کند. بر خلاف یک پرتو x عادی، پویش CT تصاویر دقیقی از بافت های نرم بدن ایجاد می کند.

یک پویشگر سی تی به شکل یک محفظه حلقوی بزرگ، با یک میز باریک در دهانه وسط توصیف شده است. در زمان انجام پویش باید بی حرکت بر روی میز دراز بکشید. پویش های سی تی بیشتر از پرتوهای x معمولی طول می کشند، و همچنین ممکن است در حین گرفته شدن عکس ها کمی احساس محصور بودن توسط حلقه داشته باشید.

قبل از آزمون، ممکن است از شما خواسته شود که ۱ تا ۲ پیمانه از یک مایع حاجب خوراکی بنوشید. این کار به تعیین محدوده کلی مجرای گوارشی شما کمک می کند به گونه ای که مناطقی خاص به جای تومورها اشتباه گرفته نشوند. همچنین ممکن است یک لوله درون وریدی (IV) بگیرید به طوری که نوع دیگری از ماده حاجب بتواند تزریق گردد. این کار به تعیین بهتر محدوده کلی رگ های خونی در بدنتان کمک می کند.

برخی افراد به رنگ حساسیت داشته و به کهیر، یک احساس برافروختگی، و یا ندرتا، واکنش های جدی تری مانند مشکلات تنفسی و فشار خون پایین دچار می شوند. برای کمک به پیشگیری یا درمان واکنش های حساسیتی داروهایی در نظر گرفته شده اند، لذا قبل از پویش حتما پزشک را در مورد هر گونه حساسیت و یا واکنش های قبلیتان به ماده حاجب مورد استفاده برای پرتوهای x آگاه کنید.

پویش های سی تی بیشتر از پرتوهای x معمولی به طول می انجامند. این آزمون بدون درد است، اما ممکن است این امر را که هر بار برای چند دقیقه در یک موقعیت خاص بی حرکت بمانید ناراحت کننده بیابید.

پویش های سی تب می تواند در مورد بیماران دارای تومور استرومال دستگاه گوارش برای پیدا کردن محل و اندازه یک تومور، و همچنین بررسی اینکه آیا به شکم یا کبد گسترش یافته است یا خیر مفید باشد.

در برخی موارد، پویش های CT برای هدایت دقیق یک سوزن بافت برداری به داخل یک غده مشکوک نیز می توانند استفاده شوند. با این حال، اگر تومور محتمل به GIST باشد این کار می تواند مخاطره آمیز باشد (به دلیل خطر خونریزی و خطر احتمالی بیشتر برای گسترش تومور)، بنابراین این نوع از بافت برداری ها معمولا تنها در صورتی انجام می شوند که نتیجه آن احتمالا بر تصمیم گیری در نوع درمان اثر گذار باشد. (اطلاعات بافت برداری زیر را مشاهده کنید.)

پویش تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)

پویش های ام آر آی از امواج رادیویی و آهنرباهای قوی به جای پرتوهای x استفاده می کنند. انرژی حاصل از امواج رادیویی جذب شده و سپس در یک الگوی شکل گرفته توسط نوع بافت و بیماری های خاص آزاد می شود. یک رایانه الگو را به تصویری بسیار دقیق از نقاط بدن تبدیل می کند. یک ماده حاجب ممکن است درست همانند پویش های CT تزریق شود، اما کمتر متداول است.

پویش های ام آر آی کمی ناراحت کننده تر از پویش های سی تی هستند. آنها بیشتر طول می کشند – اغلب تا یک ساعت.

باید داخل یک لوله باریک که محصور است دراز بکشید، و این ممکن است برخی از افراد دارای ترس از فضاهای بسته (تنگناهراسی) را ناراحت سازد. دستگاه های MRI جدیدتر و بازتر می تواند در این امر مفید باشند، اگر چه در برخی موارد ممکن است تصاویر به همان اندازه واضح نباشند. همچنین دستگاه سر و صدای وز وز و کلیک ایجاد می کند که ممکن است برای برخی افراد آزار دهنده باشد. بعضی اماکن برای کمک به جلوگیری از این سر و صداها گوش بند ارائه می دهند.

پویش ام آر آی در افراد مبتلا به تومور استرومال دستگاه گوارش ها می تواند گاهی اوقات برای کمک به پیدا کردن حدود گسترش سرطان در شکم مفید باشد، اما معمولا پویش های CT کافی هستند. MRIها را همچنین برای جستجوی سرطانی که بازگشته (عود کرده) و یا به اندامهای دورتر، به ویژه به مغز یا ستون فقرات گسترش (فراپخش) یافته است می توان به کار برد.

پویش برش نگاری تابش پوزیترون (PET)

در یک پویش PET، ماده ای پرتوزا (معمولا نوعی قند مربوط به گلوکز، معروف به FDG) به خون تزریق می شود. میزان پرتوزایی مورد استفاده بسیار پایین است. از آنجا که سلول های سرطانی در بدن به سرعت رشد می کنند، مقدار زیادی از قند پرتوزا را جذب خواهند کرد. پس از حدود یک ساعت، به روی یک میز در پویشگر PET منتقل خواهید شد. در طول زمانی که یک دوربین مخصوص تصویری از نواحی پرتوزایی در بدن شما ایجاد می کند، حدود ۳۰ دقیقه بر روی میز دراز می کشید. تصاویر پویش PET مانند تصاویر CT یا MRI دقیق و با جزئیات نیستند، اما یک پویش PET می تواند حوزه های احتمالی سرطان گسترش یافته در تمام مناطق بدن را در یک بار جستجو کند.

برخی دستگاه های جدیدتر قادر به اجرای هر دو پویش PET و CT به طور همزمان هستند (پویش PET/CT). این دستگاه به پزشک این امکان را می دهد که مناطق «روشن شده» در پویش PET را با جزئیات بیشتر ببیند.

پویش های PET می توانند برای بررسی GISTها مفید باشند، به خصوص در صورتی که نتایج حاصل از پویش های CT یا MRI واضح نباشند. این آزمون همچنین می تواند در جستجوی حوزه های احتمالی گسترش سرطان  برای کمک به تعیین اینکه آیا عمل جراحی یک گزینه است یا خیر استفاده شود.

همچنین از آنجا که پویش های PET می توانند سریعتر از پویش های CT یا MRI پاسخ دهند، در فهم اینکه آیا یک درمان دارویی موثر بوده یا خیر نیز می توانند مفید باشند. پویش معمولا حدود ۴ هفته پس از شروع دارو گرفته می شود. اگر دارو موثر باشد، تومور مصرف قند پرتوزا را متوقف خواهد کرد. اگر تومور همچنان در حال مصرف قند باشد، ممکن است پزشکتان تصمیم به تغییر درمان دارویی شما گیرد.

درون بینی

برای این آزمایشات، پزشک یک لوله انعطاف پذیر مجهز به نور (درون بین) را به همراه یک دوربین کوچک فیلمبرداری در انتهای آن به درون بدن می فرستد. دوربین تصاویر را به یک صفحه نمایش می فرستد، به طوری که پزشک به وضوح می تواند هر توده (تومور) در پوشش مجرای گوارشی را نظاره کند. اگر نواحی غیر طبیعی ای یافت شوند، تکه های کوچک می توانند از طریق درون بین بافت برداری گردند (حذف شوند). مشاهده نمونه های بافت برداری در زیر میکروسکوپ برای فهمیدن این است که آیا حاوی سرطان هستند یا خیر، و اگر چنین است، چه نوعی از سرطان می باشد.

تومورهای استرومال دستگاه گوارش اغلب زیر پوشش داخلی (مخاط) مجرای GI هستند. این امر باعث می شود که نسبت به تومورهای شایع تر مجرای دستگاه گوارش، که عمدتا در مخاط شروع می شوند، با درون بینی سخت تر دیده شوند. اگر یک تومور استرومال دستگاه گوارش وجود داشته باشد، ممکن است پزشک در زیر سطح معمولا صاف آن تنها یک برآمدگی ببیند. همچنین تومورهای استرومال دستگاه گوارش که در زیر مخاط هستند برای بافت برداری از طریق درون بین نیز دشوارتر می باشند. این امر دلیلی بر این است که تنها حدود نیمی از تومورهای استرومال دستگاه گوارش قبل از عمل جراحی تشخیص داده می شوند.

اگر تومور از پوشش داخلی مجرای دستگاه گوارش عبور کرده و به راحتی در درون بینی دیده شود، احتمال بیشتری می رود که آن تومور استرومال دستگاه گوارش سرطانی (بدخیم) باشد.

درون بینی فوقانی

برای این روند، معمولا به بیماران از طریق یک لوله درون وریدی (IV) داروهایی آرام بخش (خواب آور) داده می شود. سپس یک درون بین از طریق دهان عبور داده می شود تا لایه داخلی مری، معده و بخش اول روده کوچک را مشاهده کند. نمونه های بافت برداری ممکن است از هر ناحیه غیر عادی ای گرفته شوند.

درون بینی فوقانی را می توان در بیمارستان، یک مرکز جراحی سرپایی، و یا در مطب پزشک انجام داد. این آزمون معمولا ۱۰ تا ۲۰ دقیقه زمان می برد، اما اگر یک تومور مشاهده شود و یا نمونه های بافت برداری گرفته شده باشند، ممکن است بیشتر طول بکشد. اگر در این روند برای خواب آلودگی به شما دارو داده شود، لازم است فردی آشنا (نه صرفا یک تاکسی) شما را به خانه بازگرداند.

این آزمون همچنین با نام EGD (اختصار درون بینی مری معده دوازدهه) نیز شناخته می شود.

کولونوسکوپی (درون بینی تحتانی)

برای این آزمون، نوعی درون بین معروف به کولونوسکوپ از طریق مقعد به بالا و داخل قولون وارد می شود. این کار به پزشک امکان مشاهده پوشش تمام قولون و راست روده، و گرفتن نمونه بافت برداری از هر ناحیه غیر عادی را می دهد.

برای بهتر دیدن داخل قولون، باید قبل از آزمون تخلیه و تمیز شده باشد. این امر اغلب به معنی نوشیدن مقدار زیادی ملین مایع در عصر روز قبل، و گذراندن بیشتر شب را در حمام می باشد. گاهی اوقات برای اطمینان از این که روده ها خالی هستند باید صبح قبل از اجرای این روند مایع بیشتری نوشیده شده یا تنقیه استفاده شود.

برای احساس آرامش و خواب آلودگی در طی روند به شما داروی درون وریدی (IV) داده خواهد شد. کولونوسکوپی را می توان در بیمارستان، یک مرکز جراحی سرپایی، و یا در مطب پزشک انجام داد. این آزمون معمولا ۱۵ تا ۳۰ دقیقه زمان می برد، اما اگر یک تومور مشاهده شود و / یا نمونه های بافت برداری گرفته شده باشند، ممکن است بیشتر طول بکشد. اگر در این روند برای خواب آلودگی به شما دارو داده شود، لازم است فردی آشنا (نه صرفا یک تاکسی) شما را به خانه بازگرداند.

درون بینی کپسولی

متاسفانه، هیچ یک از درون بینی های فوقانی و تحتانی نمی توانند به تمام نواحی روده کوچک برسند. درون بینی کپسولی راهی برای نگاه به روده کوچک می باشد.

این روش واقعا از یک درون بین استفاده نمی کند. در عوض بیمار یک کپسول (تقریبا هم اندازه یک قرص ویتامین بزرگ) شامل یک منبع نور و یک دوربین بسیار کوچک را می بلعد. مانند هر قرص دیگری، کپسول از طریق معده به داخل روده کوچک می رود. و در خلال حرکت خود در طول روده (معمولا بیش از حدود ۸ ساعت)، هزاران تصویر می گیرد. این تصاویر به صورت الکترونیکی به یک دستگاه پوشیده شده دور کمر فرد منتقل می شوند. سپس تصاویر بر روی رایانه دریافت شده و پزشک می تواند آن ها را به صورت یک ویدیو مشاهده کند. کپسول در خلال یک دفع طبیعی به خارج از بدن رفته و دور ریخته می شود.

این آزمون نیاز به هیچ آرام بخشی ندارد – بیمار می تواند حین حرکت کپسول درون مجرای دستگاه گوارش به راحتی فعالیت های عادی روزانه را ادامه دهد. این روش نسبتا جدید بوده، و بهترین راه های استفاده از آن هنوز تحت مطالعه هستند. یک اشکال آن این است که نمی توان از نواحی غیر عادی دیده شده در طول آزمون بافت برداری کرد.

روده بینی (درون بینی) دو بالونه

این روش راه دیگری برای نگاه کردن به روده کوچک است. روده کوچک برای اینکه به خوبی با درون بینی معمولی مورد بررسی قرار گیرد بیش از حد طولانی بوده و انحناء زیادی دارد. این روش با استفاده از یک درون بین ویژه ساخته شده از ۲ لوله داخل هم این مشکلات را برطرف می کند.

به بیمار داروی آرام بخش درون وریدی (IV)، و یا حتی بیهوشی عمومی داده می شود (به طوری که به خواب بروند). سپس درون بین، بسته به اینکه بخش خاصی از روده کوچک برای بررسی وجود داشته باشد یا خیر فرستاده از طریق دهان یا مقعد می شود.

هنگامی که در روده کوچک قرار گرفت، لوله درونی که در انتهای خود دوربین دارد، حدود یک فوت رو به جلو پیش رفته و همزمان پزشک دیواره روده را نگاه می کند. سپس در انتهای درون بین یک بالون متورم می شود تا آن را ثابت کند. پس از آن، لوله خارجی تا نزدیک انتهای لوله داخلی به جلو رانده شده و توسط بالون دوم در محل محکم می شود. اولین بالون تخلیه شده و درون بین دوباره پیش می رود. این فرایند بارها و بارها تکرار شده، و اجازه می دهد که پزشک در هر بار یک فوت از روده را ببیند. آزمون می تواند ساعت ها به طول انجامد.

این آزمایش ممکن است در کنار درون بینی کپسولی انجام گیرد. مزیت اصلی این آزمون بر درون بینی کپسولی این است که اگر چیزی غیر طبیعی دیده شود پزشک می تواند یک بافت برداری بگیرد. همانند شکل های دیگر درون بینی، از آنجا که به شما دارو داده می شود تا شما را برای این روند خواب آلود کند، لازم است فردی آشنا (نه صرفا یک تاکسی) شما را به خانه بازگرداند.

فراصوت درون بین

این روش نوعی آزمون تصویربرداری است که از یک درون بین استفاده می کند. فراصوت از امواج صوتی برای گرفتن عکس از قسمت های بدن استفاده می کند. در بسیاری از معاینات فراصوت، یک کاوشگر عصا مانند (به نام مبدل) بر روی پوست قرار داده می شود. این کاوشگر از خود امواج صوتی ساطع کرده و الگوهای انعکاس بازگشتی را تشخیص می دهد.

در فراصوت درون بین، کاوشگر فراصوت در نوک یک درون بین جای دارد. این امر این امکان را می دهد که کاوشگر بسیار نزدیک به (یا در بالای) یک تومور در دیواره مجرای گوارش قرار گیرد. همانند یک فراصوت معمولی، کاوشگر امواج صوتی ساطع کرده و سپس انعکاس هایی که به عقب می جهند را تشخیص می دهد. سپس یک رایانه الگوی انعکاس ها را به تصویری از منطقه مورد مشاهده تبدیل می کند.

فراصوت درون بین می تواند برای یافتن محل دقیق تومور استرومال دستگاه گوارش و تعیین اندازه آن استفاده شود. این دستگاه در پیدا کردن عمق رشد یک تومور به دیواره مجرای گوارشی مفید می باشد. این آزمایش همچنین می تواند به تعیین وجود یا عدم وجود سرایت تومور به غدد لنفاوی مجاور و یا شروع به رشد به دیگر بافتهای نزدیک کمک کند. در برخی موارد نیز ممکن است برای کمک به هدایت یک بافت برداری استفاده شود (پایین را ببینید).

این روند معمولا تحت تسکین صورت می گیرد (دارو داده می شود تا بیمار خواب آلود شود). به همین دلیل، لازم است فردی آشنا (نه صرفا یک تاکسی) بیمار را به خانه بازگرداند.

بافت برداری

حتی اگر در یک آزمون تصویربرداری از جمله پرتو x باریم و یا پویش CT توده ای یافت شود، این آزمایشات نمی توانند بیان کنند که آیا توده یک تومور استرومال دستگاه گوارش است، یا نوع دیگری از تومور (خوش خیم یا سرطانی)، و یا یک بیماری دیگر (مانند عفونت). تنها راه برای به طور قطع دانستن اینکه آن چیست برداشتن سلول ها از منطقه غیر طبیعی می باشد. این روند بافت برداری نامیده می شود. سپس سلول ها به آزمایشگاه فرستاده می شوند، و آنجا پزشکی با عنوان آسیب شناس آن ها را در زیر میکروسکوپ بررسی کرده و آزمون های دیگری نیز بر روی آنها انجام خواهد داد.

تومورهای استرومال دستگاه گوارش اغلب تومورهای شکننده ای هستند که به سادگی فروپاشی و خونریزی می کنند. اگر پزشک مشکوک باشد که یک تومور احتمالا تومور استرومال دستگاه گوارش است، به خاطر نگرانی از این که بافت برداری ممکن است موجب خونریزی شده و یا احتمالا خطر گسترش سرطان را افزایش دهد، باید بافت برداری ها با دقت صورت گیرند، و معمولا تنها در صورتی انجام می شوند که به تعیین گزینه های درمان کمک کنند.

راه های مختلفی برای بافت برداری از یک تومور مجرای GI وجود دارد.

بافت برداری درون بین

نمونه های بافت برداری می توانند از طریق یک درون بین بدست آیند. وقتی یک تومور یافت شود، پزشک به منظور گرفتن نمونه کوچکی از تومور می تواند انبر (گاز انبر یا انبرک) بافت برداری را از طریق لوله وارد کند. حتی اگر نمونه بسیار کوچک باشد، پزشکان اغلب می توانند تشخیص دقیقی دهند. با این حال، گاهی اوقات در موارد دارای تومور استرومال دستگاه گوارش، انبر بافت برداری نمی تواند برای رسیدن به سرطان به اندازه کافی عمیق فرو برود، زیرا تومور در زیر دیواره روده یا معده قرار دارد.

خونریزی از یک تومور استرومال دستگاه گوارش پس از بافت برداری نادر است، اما می تواند مشکلی جدی باشد. اگر این اتفاق رخ دهد، پزشکان گاهی اوقات می توانند برای انقباض رگهای خونی و توقف خونریزی، از طریق درون بین به داخل تومور مواد دارویی تزریق کنند.

بافت برداری مکش با سوزن ظریف (FNA)

در برخی از بیماران، بافت برداری بوسیله یک سوزن باریک توخالی صورت می گیرد. رایج ترین حالت برای انجام این کار در طول یک فراصوت درون بین است. پزشک از تصویر فراصوت برای هدایت سوزن روی نوک درون بین به داخل تومور استفاده می کند. در موارد کمتر متداول، پزشک ممکن است در حالی که با یک آزمون تصویربرداری مانند پویش CT هدایت می شود، یک سوزن را از طریق پوست به داخل تومور قرار دهد.

بافت برداری جراحی

اگر نتوان یک نمونه را از بافت برداری درون بین یا FNA به دست آورد، و یا اگر نتیجه بافت برداری بر گزینه های درمان بی تاثیر باشد، ممکن است پزشک برای نمونه گیری توصیه کند که تا زمان جراحی برای برداشتن تومور منتظر بمانید.

اگر عمل جراحی از طریق یک برش بزرگ (شکاف) در شکم انجام شود، آن را جراحی لاپاراتومی می نامند. در برخی موارد، ممکن است با استفاده از یک لوله نازک مجهز به نور از تومور نمونه گیری شود (و یا تومورهای کوچک برداشته شوند)، که به جراح امکان دیدن داخل شکم از میان شکافی کوچک به نام لاپاراسکوپ را می دهد. جراح می تواند از ابزار جراحی بلند و نازکی که از درون شکاف های کوچک دیگر شکم عبور داده می شود استفاده کند. این عمل با نام جراحی لاپاراسکوپی یا سوراخ کلید شناخته شده است.

آزمودن نمونه بافت برداری

پس از به دست آوردن یک نمونه تومور، آسیب شناس آن را در زیر میکروسکوپ مشاهده می کند. آسیب شناس ممکن است که به تومور استرومال دستگاه گوارش بودن یک تومور مشکوک شود، اما اغلب بدون آزمایشات بیشتر نمی تواند مطمئن باشد.

در یک آزمون خاص به نام ایمونوهیستوشیمی، به بخشی از نمونه پادتن هایی مصنوعی که تنها به پروتئین KIT (موسوم به CD117) متصل می شوند اضافه خواهد شد. اگر پروتئین KIT حضور داشته باشد پادتن ها باعث تغییرات رنگ می شوند، که در زیر میکروسکوپ قابل مشاهده است. اکثر سلولهای تومور استرومال دستگاه گوارش این پروتئین را دارند، در حالی که سلول های بسیاری از انواع دیگر سرطان این طور نیستند، در نتیجه، این تست می تواند در تعیین اینکه آیا یک تومور دستگاه گوارش یک GIST است یا خیر مفید باشد. اگر سلول های تومور حاوی KIT نباشند، برای اطلاع از این که آیا بیش از حد پروتئین PDGFRA دارند یا خیر مورد بررسی قرار خواهند گرفت. این امر در حدود %۵ تا از تومورهای استرومال دستگاه گوارش یافت می شود.

اگر پزشک همچنان از تومور استرومال دستگاه گوارش بودن یک تومور نامطمئن باشد، ممکن است آزمون های دیگری بر نمونه بافت برداری به منظور جستجوی جهش هایی در c-kit و یا در خود ژن های PDGFRA انجام شوند.

اگر یک تومور استرومال دستگاه گوارش تشخیص داده شود، پزشک همچنین در سلول های سرطانی درون نمونه نیز می نگرد تا ببینید چه تعداد از آن ها به صورت فعالانه در حال تقسیم به سلول های جدید می باشند. این عامل به عنوان نرخ میتوزی شناخته می شود. نرخ میتوزی پایین بدان معنی است که سلول های سرطانی به آرامی رشد کرده و تقسیم می شوند، در حالی که نرخ بالا یعنی این که به سرعت در حال رشد هستند. نرخ میتوزی بخش مهمی از مرحله سرطان می باشد (نگاه کنید به «مراحل تومورهای بافت استرومای معدی- روده ای چگونه تعیین می شوند؟»).

آزمون های خونی

اگر پزشک احتمال دهد که ممکن است یک تومور استرومال دستگاه گوارش داشته باشید، ممکن است تعدادی آزمایش خون تجویز کند. هیچ آزمایش خونی که بتواند تعیین کند یک فرد دارای تومور استرومال دستگاه گوارش است وجود ندارد. این تومورها هیچ ماده شناخته شده ای که برای تشخیص تومور استرومال دستگاه گوارش یا اندازه گیری پاسخ آن به درمان قابل استفاده باشد در خون آزاد نمی کنند.

با این حال، آزمون های خونی گاهی می توانند به یک تومور احتمالی (یا به گسترش آن) اشاره کنند. به عنوان مثال، شمارش کامل خون (یا CBC) می تواند بگوید که آیا شمار گلبول قرمز خون پایینی دارید (مبتلا به کم خونی هستید) یا خیر. برخی افراد دارای تومور استرومال دستگاه گوارش ممکن است به خاطر خونریزی از تومور دچار کم خونی شوند. نتایج غیر طبیعی تست های عملکرد کبدی ممکن است به معنی گسترش تومور استرومال دستگاه گوارش به کبد شما باشد.

آزمون های خونی همچنین قبل از عمل جراحی یا در حین دریافت درمان های دیگر، مانند معالجه هدفمند، برای بررسی سلامت کلی انجام می گیرند.

ترجمه شده از وبسایت: www.cancer.org