کودکان نوپا و جیغ و داد کردن

چرا کودکان جیغ و داد راه می اندازند

کودک نوپای شما تقریبا برای هر چیزی به بزرگسالان وابسته است – غذا، نوشیدن، عشق و… او مجبور است برای رفع کردن نیازهایش توجه بزرگسالان را به خود جلب کند، و این موضوع می تواند یک چالش باشد. جیغ و داد، صدای کودکی است که احساس ناتوانی می کند و درخواست خود را با صدای هرچه بلندتر  اعلام می دارد تا کسی به او توجه کند.

دکتر تینا گبی، دانشیار بالینی رفتار و رشد در دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو می گوید: “کودکان نوپا اغلب نمی دانند به چه روش های دیگری می توانند خواسته هایشان را بیان کنند. آنها به راحتی ناامید شده و شروع به جیغ و داد کردن می کنند.”

به این دلیل بسیار اهمیت دارد که به او کمک کنید تا یاد بگیرد که چطور خواسته هایش را به طرز قابل قبولی ابراز کنند. با این همه، هرقدر کودک نتایج مثبتِ بیشتری از طریق گریه و زاری دریافت کند، بیشتر احتمال دارد که آن را به عنوان یک روش مؤثر برای برقراری ارتباط تلقی کند.

اگه دوست دارین بدونین رشد حرکتی، شناختی, اجتماعی و زبانی کودکتون چطور بوده، پیشنهاد ما استفاده از  نرم افزار رشدیار هست.

راجع به جیغ و داد زدن کودکان چه کنیم

آن را تعریف کنید. اطمینان حاصل کنید که کودکتان می داند که شما از چه چیزی صحبت می کنید: بزرگسالان گاهی تصور می کنند که کودکان می دانند که جیغ زدن چیست و درک می کنند که صدای آن چقدر وحشتناک است، اما این الزاما درست نیست.

وقتی صدای جیغ زدن کودکتان را می شنوید، به آن اشاره کنید و از او بخواهید که به جای آن از صدای طبیعی خود استفاده کند. اگر او در شنیدن تفاوت این دو صدا مشکل دارد، برای او روشن کنید که این صدا برای شما چطور به گوش می رسد (بدون اینکه او را مسخره کنید). از عروسک ها برای نشان دادن یا بازی کردنِ ارتباط بین یک کودک جیغ جیغو و والدین عصبانیِ او استفاده کنید.

برخی از متخصصان پیشنهاد می کنند که صدای کودک خود را در حین جیغ زدن و همچنین در حالت عادی صحبت کردن او ضبط کنید. وقتی که هردوی شما شرایط مناسبی داشتید، آن را برایش پخش کنید و درباره چیزی که می شنوید صحبت کنید. توضیح دهید که جیغ زدن ناخوشایند به گوش می رسد و باعث می شود که مردم دیگر به او گوش ندهند. استفاده از صدای معمول و صداهای غیرقابل قبول را در کنار یکدیگر تمرین کنید- شنیدن صدای بلندترین جیغِ شما ممکن است باعث خنده او شود.

نیاز فرزند خود به مورد توجه قرار گرفتن را تصدیق کنید. کودکان گاهی اوقات زمانی به جیغ زدن متوسل می شوند، که چندین بار برای جلب توجه والدین خود تلاش کرده و شکست خورده باشند.

به همین دلیل است که گاهی دقیقا وقتی که شما درحال صحبت با یک دوست، بررسی کردن دسته چک خود، یا دنبال کردن یک دستورالعمل پیچیده هستید این اتفاق می افتد. به طور خلاصه، هر زمانی که شما درحال تمرکز بر روی چیز دیگری هستید و کودک شما به کمکتان نیاز دارد (یا فکر می کند که نیاز دارد) محتمل ترین زمان برای جیغ زدن است.

ساندرا براون، مادر سینِ ۲ ساله، متوجه این نکته شده است که پسرش تنها زمانی جیغ می زند که او به آنچه پسرش می گوید، پاسخ نمی دهد. “من تا ارتفاع قد او خم می شوم و ارتباط چشمی با او برقرار می‌کنم. زمانی که او می بیند که من درحال گوش کردن هستم، بدون جیغ زدن به من می گوید که چه می خواهد.”

زمانی که کودکتان از روش خوشایندی برای خواستن چیزی استفاده می کند، سعی کنید به سرعت به او پاسخ دهید. اگر نمی توانید دقیقا در همان لحظه آن کار را انجام دهید، ثانیه ای را به تصدیق کردن درخواست او اختصاص دهید و یک برآورد تقریبی از زمانی که می توانید به او کمک کنید ارائه دهید. (“عزیزم، من میدانم که باز هم آبمیوه می خواهی. یک دقیقه صبر کن تا من این مواد غذایی را زمین بگذارم.”) سپس تمام تلاشتان را بکنید تا آن کار را در همان زمانی که گفتید انجام دهید.

دقت کنید که زمان انتظار او واقعی و معقول باشد: شما می توانید از کودک خود انتظار داشته باشید که به اندازه ی سنش برحسب دقیقه صبور باشد (مثلا دو دقیقه، اگر او دو ساله است). تنها نگویید “بعدا” چون چنین کلماتی برای یک کودک مبهم و بی معنی هستند. و به خاطر داشته باشید که به همان اندازه که صبر کرد، او را تشویق کنید.

به او روش بهتری برای ابراز کردن مشکلش نشان دهید. بعضی اوقات کودکان به این خاطر جیغ می زنند که نمی توانند احساسات خود را ابراز کنند، بنابرین به کودک خود کمک کنید تا احساسات خود را شناسایی کند. مثلا، می توانید بگویید، “میبینم که ناراحت هستی. آیا به این خاطر است که همین الان نمی توانم تو را به پارک ببرم؟” این مکالمه می تواند ادامه پیدا کند.

کودکان برای یادگیری مهارت های ارتباط برقرار کردن تلاش زیادی می کنند و اگر نتوانند کلمات مناسبی برای بیان آنچه که می خواهند بگویند پیدا کنند، ممکن است مایوس شوند. برخی از والدین بر این باورند که آموزش زبان اشاره کودکان یا برخی حرکات ساده به آنان، کج خلقی و جیغ زدن را کاهش می دهد. زبانِ اشاره می تواند به آنها کمک کند که زمانی که در تلاش برای پیدا کردن کلمات درست هستند، منظور خود را به درستی برسانند.

حتی وقتی که نیاز کودک شما منطقی است، این موضوع اهمیت دارد که او را آگاه کنید که اگر روش درخواست کردنش قابل قبول نباشد، چیزی که می خواهد را دریافت نمی کند. چیزی مانند این بگویید، ” وقتی آنطور حرف می زنی، من نمی توانم تو را درک کنم. لطفا با صدای طبیعی ات حرف بزن و در آن صورت من خوشحال می شوم که گوش دهم که چه می گویی.” عصبانی نشوید در غیر اینصورت آتش را شعله ورتر خواهید کرد.

بعضی از کودکان به نشانه های بصری بهتر پاسخ می دهند. سعی کنید دستان خود را روی گوش هایتان بگذارید و از دردِ ساختگی خود را عقب بکشید تا نشان دهید که صدای جیغ را می شنوید.

از عوامل محرک اجتناب کنید. کودکان گاهی وقتی گرسنه یا خسته هستند بدخلق و جیغ جیغو می شوند.

اگر کودک گرسنه خود را قبل از شام در خرید موادغذایی همراه خود ببرید و انتظار نداشته باشید که او درک کند که شیرینی ها اشتهای او را می گیرند، مانند این است که یک اسباب بازی جدید روی میز بگذارید و به او بگویید که تا زمان تولدش نمی تواند با آن بازی کند. قبل از اینکه بروید به او غذا بدهید، یا مقداری اسنک سالم فراهم کنید، که او بتواند در طول مسیر یا در مغازه آن ها را بخورد.

به همین ترتیب، زندگی برای هردوی شما ساده تر خواهد بود، اگر زمانی که او نیاز به چُرت زدن دارد، او را برای کارهای روزمره یا حتی گردش های مفرح بیرون نبرید.

رفتار ثابتی داشته باشید. این کار درست نیست که یک بار مقابله کنید و یک بار در برابر جیغ زدن او تسلیم شوید. هر بار به طور مشابهی برخورد کنید و تسلیم نشوید.

مادر کارآزموده، لیزا لوی می گوید: “این مانند کار کردن با ماشین اسکات (ماشینی که با سکه کار می کند) در لاس وگاس می ماند. کودک شما دوباره و دوباره اهرم را می کشد. یک پیروزی- حتی بعد از ۱۲ بار شکست- به او نشان می دهد که ماشین اسکات، شرط بندی خوبی برای پول در آوردن است، و این چیزی نیست که شما می خواهید او یاد بگیرد.”

متوجه شدن تغییر در تن صدا، به اندازه رفتار یکسان و ثابت در برابر جیغ و داد زدن مهم است: وقتی که کودک شما با صدای طبیعی اش صحبت می کند، به سرعت به او پاسخ دهید تا یاد بگیرد که این روشی است که اثر می کند.

تنها به این دلیل که کودکتان درخواست خود را بدون جیغ زدن بیان می کند، خود را موظف به پذیرفتن هرچه که او می خواهد ندانید، اما در برابر درخواست درست او سپاسگذار باشید. “ممنونم که اینقدر قشنگ درخواست کردی که بیشتر بازی کنی، اما الان زمان خواب است.”

ارتباط خود را با او حفظ کنید. شما می خواهید که فرزندتان بداند که او بدون جیغ زدن می تواند توجه شما را دریافت کند. بنابرین اطمینان حاصل کنید که زمان منظمی را به خواندن کتاب، پازل درست کردن، یا تنها خوش گذراندن باهم سپری می کنید. او را با محبت نوازش کنید، او را در آغوش بگیرید، و زمانی که درست رفتار می کند او را تشویق کنید.

یک روش منحرف کننده را امتحان کنید. کودکان نوپا مهارت های ارتباطی کمی دارند، بنابرین هرچیزی می تواند محرک گریه و زاری کردن شود- مثل تعداد ناکافی اسباب بازی های روی زمین، تعداد زیاد کودکانِ درون اتاق، یا آبمیوه زیادی درون فنجان. گاهی اوقات بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که موضوع را منحرف کنید، حتی قبل از اینکه جیغ زدن شروع شود.

وقتی جیغ و داد زدن به بیشترین حد خود می رسد، واکنش نشان ندهید. آرامش خود را حفظ کنید و به آنچه اتفاق می افتد اهمیت ندهید. عصبانی یا تسلیم نشوید- حتی اگر شما را در مقابل این جیغ آزار دهنده تسکین می دهد، باعث می شود در دراز مدت بیشتر آن را بشنوید. و آخرین چیزی که شما می خواهید به کودک خود بیاموزید، این است که جیغ  و داد کردن روش مناسبی برای دریافت خواسته هایش نیست.

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com