چگونه عشق بین شما و فرزندتان شکوفا می شود؟

مردم به Jen Harrington در زمان بارداریش می گفتند که گویی اسیر عشقی شده که تا به حال آن را تجربه نکرده است. اما او تا زمان به دنیا آمدن پسرش، Joshua متوجه منظور آنان نمی شد. به محض دیدن پسرش حس پرستش و ستایش به او دست داد. Harrington می گوید: ” قبل از نگریستن به بچه ام گویی حتی زنده هم نبودم”. پیوند بین والدین و کودکان یکی از قوی ترین رابطه ها در طبیعت است. احساسات عاشقانه می آیند و می روند، ولی هنگامی که احساسات شما با کودک  خود پیوند می خورد احتمالا به زندگی قلاب شده اید.

البته  این امر به خاطر لذت بردن از چشم انداز عوض کردن هزاران پوشک بچه نیست. عشق شما به فرزندتان فقط یک احساس ذهنی و فرهنگی نیست – این حس بخشی از آرایش رابطه شما با او است.  فرقی نمی کند که شما یک مادر و یا یک پدر ؛ چه یک والد خوانده یا یک والد ناخوانده  باشید. در هر صورت  شما در ابتدای ایجاد پیوندهای قوی با فرزند خودتان بوده و خود او هم به همان اندازه آماده برقراری ارتباط با شما است. طی سالها، دانشمندان و کارشناسان رشد کودک توانستند به جزئیات جالبی از ارتباط بین والدین و فرزندان دست پیدا کنند. یافته های آنان کمک می کند تا توضیح دهیم که چرا به کودکان عادت کرده و چرا حتی هنگام بزرگ تر شدنشان، اوقات تلخی و بحث هایشان و در هر حالت عمیقا عاشق آنان هستیم.  طی سالها رابطه شما با فرزند تان تغییر کرده ولی اهمیت این ارتباط هرگز محو نمی شود.

اگه دوست دارین بدونین رشد حرکتی، شناختی, اجتماعی و زبانی کودکتون چطور بوده، پیشنهاد ما استفاده از  نرم افزار رشدیار هست.

بارداری: عشق قبل از نگاه اول

از عشق ورزیدن به بچه خود حتی قبل از به دنیا آمدنش تعجب نکنید. اغلب احساسات و پیش بینی های والدین آینده به طور موثر با هم ترکیب شده و این احساسات کمک  میکند تا مرحله ای از رابطه شما با فرزندتان شکل بگیرد. اگر شما یک مادر باردار هستید، هورمون های قدرتمندی وجود دارند که شالوده ی ارتباط شما با کودکتان هستند. در دوران بارداری، لگدزنی های بچه با گذشت هفته های بارداری قوی تر می شوند مغز مادر باردار با نزدیک شدن به تاریخ مقرر زایمان شروع به تولید بیشتر هورمون اکسی توسین می کند. اکسی توسین هورمونی است که عینا کمک می کند تا مادر شدن در شما شکوفا شود. از طرف دیگر به آن هورمون عشق هم گفته می شود. هورمون اکسی توسین مسئول رفتارهای مادرانه مثل مالیدن پوزه و تیمار کردن در حیوانات از موش ها گرفته با میمون ها می باشد. وظیفه مادران باردار این است که از احساسات استرس خود خلاص شده و به پیش بینی های خود برای ورود کودک نورسیده دامن زنند.

اکسی توسین در سال های اخیر به لحاظ علمی توجه بیشتری را به خود جلب کرده است. مطالعات بر روی حیوانات نشان می دهد که این هورمون نقش مهمی در تمامی انواع رفتارهای اجتماعی از رشد و نمو نوزادان گرفته تا شکل گیری رابطه های بلندمدت ایفا می کند. حیواناتی که فاقد (کمبود) گیرنده های اکسی توسین هستند در قسمت های اصلی مغز بچه های خود نادیده گرفته و هر فصل جفت های مختلفی را پیدا می کنند. گونه های برخوردار از گیرنده های هورمون اکسی توسین فراوان تمایل دارند که والدینی وفادار بوده و پیوندهای پایدار با جفت هایشان داشته باشند. برهمین اساس هنگامی که بدن شما شروع به تولید اکسی توسین در دوران بارداری می کند انگار که عشق در رگ های شما جاری است.

از طرف دیگر، بچه در حال بیشترکردن پیوند خود با مادر حتی در رحم می باشد. ضربان قلب شما یک ثابت آرام بخش است. طعم غذایی که زن باردار می خورد، مزه مایع آمنیوتیک محاط جنین را تحت تاثیر قرار می دهد. قلب جنین با صوت صدای مادر باردار کمی سریع تر می زند. این چیزی است که هم اکنون و در سال های آتی کودک شما را تحریک و آسوده خاطر می کند.

اگر شما یک پدر، والد دوم در میان یک زوج هم جنس، یا یک والد خوانده بوده و در انتظار یک نوزاد هستید، همان تقویت هورمونی و نزدیکی فیزیکی مادران باردار با بچه در حال رشدتان را تجربه نخواهید کرد. اما نگران نباشید، پیوند شما با فرزندتان دچار آسیب نمی شود.

کودکان و بچه های بزرگتر ظرفیت ایجاد رابطه های نزدیک با هر مراقب یا پرستار برآورده ساز نیازهای جسمی و روحی شان را دارند. نظریه وابستگی یعنی اصل روان شناسی روابط انسانی باور دارد که مردم در تمامی رده های سنی عمیقا با کسانی رابطه برقرار می کنند که احساس امنیت و پشتیبانی را برای آنان فراهم می آورند. مردم هرگز از توانایی های خود دست نمی کشند و تمایل به ایجاد این روابط دارند. از اینرو Carol Wilson، روان شناس در دانشگاه ایالت پنسیلوانیا، ایری می گوید: ” برای ایجاد ارتباط با بچه خیلی دیر شده است و توضیح می دهد که ” هریک از مراقبان می توانند به یک چهره وابسته تبدیل شوند.”

شما و کودک : معتاد به عشق

با پیشرفت بارداری جریان اکسی توسین در مغز و در جریان خون مادر باردار تبدیل به یک سیلاب می شود. افزون بر این، هورمون اکسی توسین موجب انقباضات و روان شدن شیر مادر می شود. (این هورمون کار خود را به خوبی انجام می دهد که پزشکان به طور معمول پیتوسین را استفاده می کنند. پیتوسین یک فرم مصنوعی از اکسی توسین است که از طریق یک IV جهت القاء یا تقویت زایمان بکار می رود.)

شما به عنوان کسی که به تازگی مادر نام گرفته است عملا هنگامی که سرانجام بچه خود را در آغوش می گیرید در اکسی توسین شناور خواهید شد. این هورمون می تواند درطی خستگی و درد زایمان آزاد شود و احساسی از شادی و سرخوشی و عشقی شدید به شما دست بدهد.

پدران جدید از ماهیت فریبنده نوزادان یا تاثیرات اکسی توسین در امان نبوده، و یا مثل مادران در اولین نگاه به نوزادان خود با یورش این هورمون عشق مواجه می شوند. این امر ممکن است کمک کند تا به توضیح احساسات غیر منتظره ای بپردازم که گاهی اوقات پدران را در اتاق زایمان درهم می شکند.

استیو برادلی انتظار نداشت در هنگام به دنیا آمدن دخترش گریه کند ولی به محض دیدن Olivia شروع به گریه زاری کرد. او می گوید: “برایم باورکردنی نبود تا اینکه او شروع به بزرگ شدن کرد”. “او روبروی من قرار گرفت و به صورتم نگاه کرد”.

پدران جدید تغییرات بیولوژیکی دراماتیک دیگری را هم تجربه می کنند. محققان در سال ۲۰۰۹ دریافتند که با پدر شدن مردان سطح هورمون تستوسترون شان ۲۶ تا ۳۴ درصد کاهش پیدا می کند. Cristopher Kuzawa، یک مردم شناس می گوید: “کاهش تستوسترون به نظر می آید یک تنظیم بیولوژیکی است که به مردان کمک می کند تا هنگامی که بچه ها به نزدشان می آیند اولویت های خود را تغییر دهند.

جالب تر آن است که برخی از مردان شروع به تولید استروژن اضافی می کنند. شاید واضح ترین نشانه از قدرت دگرگونی پدربودن همین امر باشد. Diana Witt، عصب شناس بنیاد علمی ملی بیان می کند که استروژن مغز را به اکسی توسین حساس تر می کند که احتمالا همین مسئله به پدران کمک می کند تا دلسوز و مهربان تر شوند.

اکسی توسین تنها یک ماده شیمیایی عشق نیست. دوپامین یک ماده رایج خوشی در مغز بوده که نقش مهمی را هم در برقراری ارتباط اولیه ایفا بین مادر و کودکک ایفا می کند. همان  طور که بچه را بغل یا بلند کرده، تکان داده یا از او مراقبت می کنید، هردوی شما با هجوم این ماده شیمیایی “پاداش” مواجه می شوید.

هنگامی که بسیار به فرزندتان عشق می ورزید، دوپامین به کودک کمک می کند تا به لحاظ عاطفی به شما وابسته شود. محققان ایتالیایی در سال ۲۰۰۴این مسئله را با مشاهده بچه موش ها بررسی کردند. بچه موش هایی که نمی توانستند دوپامین را حس کنند به طور خاص توجه به این نکردند که آیا مادرشان در اطراف آنان حضور دارد یا نه. این مشاهده هنوزهم مدرک محکمی بر این است که دوپامین نقش حیاتی در پیوند مادر و نوزاد ایفا می کند.

به گفته ی Witt، والدین خوانده هم از تاثیرات خوب اکسی توسین و دوپامین به عنوان مواد شیمیایی حس خوب آور در هنگامی که بچه در دور و برشان است لذت می برند. همه فرزندان این والدین،مانند سایر بچه ها با وابستگی سالم به مراقبان خود، با هجوم تدریجی دوپامین ناشی از وقت صرف کردن با پدر و مادر شان مواجه می شوند.

عشق، قطع رابطه: اگر بی درنگ رابطه برقرار نکنید

حدود ۳۰ درصد از مادران بی درنگ عاشق کودکشان نمی شوند. چون اغلب کودک آنان یا روند تولد آن چیزی نیست که انتظارش را داشته اند.

ناامیدی، استرس یا خستگی می تواند برای غرق کردن هورمون های قوی عشق ، اما فقط به طور موقت کافی باشد. اکثریت قریب به اتفاق والدین در چند ماه اول بارداری دلبسته کودک خود می شوند.

Carrie Hook، یک مشاور پیشگیری از سوء استفاده کردن از کودک و مادر ۳ فرزند شانس ایجاد رابطه با اولین فرزند خودش را درست بعد از تولد نداشت. کودک او بنام Madison با مقدار کمی از مکونیوم در ریه هایش متولد شد و پرستاران بیمارستان بلافاصله بعد از تولد او را به تندی بردند. Hook حداقل به مدت ۸ ساعت نتوانست از نوزاد خود مراقبت یا حتی او را بغل کند. حتی پس از آن هم او در ارتباط برقرار کردن با جیغ و داد کودک همچون بقچه در آغوشش مشکل داشت. او می گوید: ” من متوجه شدم که کودک به دنیا آمده و گرفتار عشق او شده ام.” ناگهان از خودش مطمئن نبود که آمادگی مادر بودن را دارد یا نه. Hook اغلب از داستانی برای مادرش می گفت که حکایت از نگرانی او از ارتباط با نوزادش داشت. این داستان پایانی خوش را رقم زد: سرانجام کودک او ، Madison دست از جیغ و فریاد کشیده و او اعتماد به نفس بیشتری را احساس کرد و عشق ورزیدن او شروع شد.

اگر شما نمی توانید که بی درنگ بعد از تولد کودک را در آغوش بگیرید ناامید نباشید. Witt، متخصص علوم اعصاب از بنیاد علمی ملی می گوید: جادویی بنام “پنجره ای از فرصت” برای وابسته شدن وجود ندارد. والدین خوانده، پدر و مادر نوزادان زودرس، مادرانی که از عوارض زایمان رنج می برند و سایر کسانی که نمی توانند همیشه بی درنگ زمان زیادی را با نوزاد خود صرف کنند هنوزهم وقت زیادی دارند تا عاشق فرزند خود باشند. با این وجود، اگر کودک شما نارس متولد می شود و باید چندین روز یا هفته در یک دستگاه انکوباتور نگه داری شود، به محض اینکه فرصت پیدا کردید تا جایی که امکان دارد به خاطر خودتان و کودک زمان بیشتری را برای با هم بودن در نظر بگیرید. اخیرا مطالعات نشان داده اند که تماس پوست به پوست کودک با مادر که اغلب بنام مراقبت کانگورویی نامیده می شود، یکی از بهترین روش های درمانی برای مادر نوزاد زودرس است.

تماس نوزاد با پدرش هم به همان اندازه تماس با مادر خود آرام بخش است. یکی از مطالعات انجام شده در مورد نوزادان نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیان می دارد که توجه از سوی پدر می تواند مزایای عمقی و طولانی مدت را برای کودک به دنبال داشته باشد. کودکانی که پدرانشان به طور منظم به ملاقات آنان می روند در بیمارستان افزایش وزن پیدا می کنند. افزون براین، آنان پس از ۱۸ ماه از نظر عاطفی رشد بهتری خواهند داشت. احتمالا بدین دلیل که والدین کودک بعد از رفتنش به خانه توجه بیشتری به او می کنند.

به همین ترتیب، اگر شما عمل سزارین داشته یاد و نمی توانید بی درنگ نوزاد خود را بغل کنید، در این هنگام شریک زندگی تان این کار انجام خواهد داد. مطالعه انجام شده در سال ۲۰۰۷ در مورد به دنیا آمدن نوزادان با زایمان سزارین نشان می دهد تماس پوست به پوست با نوزاد باید موجب قطع شدن گریه او شود و کودک را تحریک کرده تا اولین چرت خوابیدن را در این دنیای بیرونی اش تجربه کند.

در طول زمان عشق هردوی شما و فرزندتان بیشتر می شود. اگر هر دو نفرتان اولین ساعت از بیداری کودک را تجربه می کنید، ممکن است به چشم شما نگاه کند و چهره تان (یا حداقل یک شکل تیره و تار از آن را) به خاطر بسپارد. بعدها خنده های اولیه او می تواند کمک کند تا هردوی شما با هم ارتباط برقرار کنید. یکی از پژوهش های به چاپ رسیده در مجله Pediatrics سال ۲۰۰۸ نشان می دهد هنگامیکه مادران به تصاویری از نوزاد لبخند برلب خود نگاه می کنند، ترشح دوپامین شیمیایی از مرکز لذت مغزشان باعث احساس خوشایندی آنان می شود.

Julia Braugart-Rieker، استادیار دانشگاه روان شناسی دانشگاه نوتردام می گوید: کودک از ۷ تا ۸ ماهگی با شما و دیگر افراد مهم در زندگی اش دلبستگی های عاطفی قوی پیدا می کند.

کودک عمیقا به انسان هایی که هنگام گریه کردن او را بغل و در هنگام گرسنگی او را تغذیه می کنند اهمیت می دهد. کودک با رفتن شما از اتاق دلتنگ تان می شود و با برگشت شما به اتاق خوشحال خواهد شد. این حالت دقیقا همان “عشقی” نیست که بزرگترها تعریف می کنند، ولی یکی از قوی ترین احساساتی است که کودکان می شناسند.

نکته: ممکن پذیر نیست که کودک را در اثر عشق، توجه و عاطفه بد بارآورید. هنگامی که شما به فرزندتان احساس آرامش و راحتی می دهید، در حال ساخت بنایی از اعتماد و عاطفه هستید که یک عمر دوام دارد.

کودکان نوپا: در مشکلات و سختی ها با من بمان؟

پیوند بین شما و کودکتان در دوران نوپایی کودک قوی تر می شود، حتی اگر به نظر آید که او زمان زیادی صرف گرپ گرپ بالا و پایین رفتن و جیغ می کند. در واقع این سازگاری ها می توانند دلیلی برای نزدیک شدن او به شما باشند. جیغ کشیدن یا مشت زدن کودک خود را نشانه هایی ازعدم عشق او به شما تلقی نکنید. طبق گفته ی Emma Adam روان شناس رشد در دانشگاه نورث وسترن می گوید: “کودکان نوپا فقط قادر به ایجاد این بحران هستند چون بسیار به شما علاقه دارند.”

حتی هنگامی که شما از کودک نوپای خود بسیار درمانده شده اید، نگران نباشید و به عشق ورزیدن به او ادامه دهید. بار دیگر، علم زیست شناسی در کنارتان است. محققان بریتانیایی مغز ۲۰ مادر را در هنگام نگاه کردن به تصاویر کودکان شان تحت نظر قرار دادند. قسمتی از مغز که احساس خوشی را کنترل می کند یعنی همان قسمت درگیر در عشق رمانتیک، مثل یک ماشین خودکار که پول زیادی نصیبش شده، شروع به فعالیت می کند.

این بدین معنا است که رفتار کودک نوپا می تواند یک چالش حتی برای بیشتر مادران خوانده شود. در راستای کمک به خودتان به توصیه های ما در مورد چگونگی کنترل بدخلقی ها نگاهی بیندازید.

یکی از راه هایی که کودک نوپا وابستگی خود را ابراز می دارد، دویدن به سمت شما در هنگام صدمه دیدن یا نیاز به راحتی و آرامش است.

Braugart-Pieker، روان شناس دانشگاه نوتردام می گوید: “بچه ها تمایل دارند از انسان هایی کمک بگیرند که اعتماد بیشتری به آنان دارند”.

کودکان پیش دبستانی و بزرگ: رشد عشق و علاقه

همان طور که فرزند شما بزرگتر می شود، او شروع به پنهان کردن احساسات بیشترش می کند: این امر تاحدودی به دلیل فشار همسال و تقریبا هم بدین دلیل است که شیوه بیان هر احساس گذرا کودک نوپا می تواند خسته کننده باشد.

حتی اگر فرزندتان درهر فرصتی شما در آغوش نمی کشاند، بازهم نشانه هایی از عشق وجود دارد. برخی از بچه ها بسیار رک و صریح هستند و به شما هر چیزی را می گویند. درحالیکه سایر بچه ها ذاتا بیشتر دوست دارند که چیزها را در درون خودشان نگه دارند. ولی مادامی که شما وجود دارید و بچه به شما نیاز دارد و آماده گوش دادن به حرف های او هستید، هنوز هم عشق در دو جهت جریان دارد.

عشق عاطفی در هنگام نیاز از اوایل دوران کودکی غنی تر و پیچیده تر می شود. هم اکنون فرزند شما می تواند با شما و دیگران احساس همدردی کرده و شروع به عشق ورزیدن به شما به عنوان یک انسان، نه فقط یک پرستار می کند. کودک شروع به داشتن استقلال بیشتر می کند، بدین معنا که او در حقیقت در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری به عشق و علاقه و حمایت شما نیاز دارد.

Adam، روان شناس دانشگاه نورث وسترن می گوید: خلاف این امر به نظر می آید، ولی هر چقدر شما احساس امنیت بیشتری به فرزندتان بدهید، او می تواند استقلال بیشتری پیدا کند.

حتی هنگامی که کودکتان تلاش زیادی می کند تا به شخص خودش تبدیل شود، نمی تواند پیوند خود را با شما قطع کند. ارتباط بین شما و فرزندتان پیش از متولد شدن او براساس عاطفه، خاطرات و البته هورمون ها شکل گرفته است.

هنگامی که مادر کودک ۸ ساله خودش را در آغوش گرفته و یا هنگامی که او در زمان بازی کردن در مدرسه تماشا می کند، کمی هورمون اکسی توسین، یک هورمون به یادآورنده حس واقعی ناشی از ساعات اولیه نوزادی اش در بدن او تولید می شود. زمانی که والدین یا مراقبان مورد اعتماد کودک ناحیه صدمه دیده بدن او را می بوسند یا به کودک در انجام تکالیف کمک می کنند یک ارتباط عاطفی را ایجاد می کنند که تا سالها باقی است. این امر آن قدر کافی است تا شما را بارها و بارها عاشق کند.

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com