هفت رمز پایداری در تعلیم و تربیت

چیزی که تمامی کارشناسان راجع به آن اتفاق نظر دارند: تداوم و پایداری بهترین راه حل است.

« اگر می خواهید فقط یک مورد را در تعلیم و تربیت فرزندتان تغییر دهید – پایدارتر باشید » این گفته ی سال سیویرر، نوبسنده ی کتاب « چگونه رفتار کنیم تا فرزندمان رفتار کند » است.

« فرزندانتان می توانند آنگونه که رفتار خواهید کرد را پیش بینی کنند. مثلا با خود می گوید [مامان انتظار داره تا من میز رو بچینم، اگر این کارو نکنم نمی تونم بعد از شام تلویزیون تماشا کنم. ] پایداری به کودک می آموزد که برایتان مهم است. سپس کودک می آموزد و با خود فکر می کند که [چیدن میز مسئولیت من به عنوان عضوی از خانواده است. ]

« عدم پایداری باعث می شود فرزندان احساس امنیت نکنند و گیج و غیرمطمئن شوند. این مسئله باعث می شود کودک با خود تصور کند که [ گاهی من باید میز را بچینم و گاهی نه. اگر من اعتراض کنم یا نق بزنم، می تونم از شرش خلاص شوم. اما مامان بعضی وقت ها عصبانی می شد. ] وقتی که پایدار هستید، کودک بیش تر درباره ی رفتارش فکر می کند و فکر کردن چیزی است که شما می خواهید. »

پایداری یک حس راحتی برای بچه هاست، این گفته ی آویوا پیفلاک، نویسنده ی «مامان مقصر است: بیایید کمتر نگران باشیم، روی آنچه مهم تر است تمرکز کنیم و فرزندان شادتری بزرگ کنیم. » می باشد که اظهار دارد:

انصاف نیست تا قوانین را تغییر دهیم و یا آنها را بدون نظم و قاعده اعمال کنیم، و آن روش مؤثری نیست که کودکان قوانین را بیاموزند. گاهی وسوسه برانگیز است که قوانین را زیر پا گذاشت، شما خودتان و بچه هایتان – گاهی این کار زیان بار را انجام می دهید.

سیویر می گوید، «والدین فکر می کنند که باج دادن برای نق زدن، غرغر کردن و طغیان ها زندگی شان را آسانتر می کند. اما در دراز مدت زندگی فقط سخت تر می گردد. سوال اینجاست که الان یا بعداً آن را تحمل کرد.»

بیشتر والدین این مسئله را می دانند، اما حرف از عمل آسانتر است. وقتی که برای رفتن به ادامه عجله دارید، سریع چند چیز در سوپر مارکت بر می دارید، و یا برای خلاص شدن از یک طغیان دیگه او تغییر جهت دهید.

همه ی ما این مسئله را می دانیم. اما در اینجا در دنیای واقعی با آن دست و پنجه نرم می کنیم. ما خسته هستیم، ما مشغول هستیم، و یک ذره ی چاپلوسی بچه های عزیزمان باعث تغییر رویه ما می شود. یکی از مادران اظهار داشت که «من سعی می کنم همیشه قوانین را برای بچه هایم تثبیت کنم، اما گاهی خسته یا استری هستم و دیر شده و عجله دارم و می زارم بعضی چیزها زیر سیبیلی رد شه، اما همیشه هم هزینه ش رو در آخر دادم.»

چگونه می توان پایدارتر بود؟ نکات زیر را بر گرفته از کارشناسان علوم تربیتی برای کمک کردن به کودکتان و خودتان به کار ببندید:

الویت هایتان را انتخاب کنید. اگر شما تلاش کنید تا تمام چالش های تربیتی را به یک باره حل کنید، بسیار غرق آن می شوید که به آن بچسبید. بنابراین یک یا دو مورد را انتخاب کرده تا روی آنها با توجه و کوشش پیوسته تمرکز کنید. مثلاً نق زدن، طغیان ها، صحبت کرن. هنگامی که این رفتارهای اشتباه به وجود می آیند، هر دفعه ٱنها را رد کنید، تسلیم نشوید و به آنها پاداش ندهید.
برای مدت طولانی خود را کنترل کنید. معمولاً سه هفته طول می کشد تا یک رفتار اشتباه حل شود. خود را به جای فرزندتان قرار دهید: «مامان هرگز عادت نداشت که واقعاً بخواد میز رو آماده کنم تا موقعی که شروع به فریاد زدن می کرد. حالا همون بار اول که درخواست می کند واقعاً می خواد من انجام بدم من گیج شدم.» تغییر رخ می دهد اما نه با سرعتی که شما انتظار دارید.
یادآوری ها را بنویسید. یادداشت هایی برای خود بنویسید. مثلاً «بحث نکن» یا «همکاری بخواه» یا «تسلیم نق زدن نشو». به نظر آسان می آید ولی کمک کننده به نظر می رسد. آنها را جایی بگذارید که در طول روز ببینید. یک نشانه ی خیلی بزرگ برای خودتان به اختصار سه الف: آرامش، استحکام و اهمیت درست کنید. این ها حالا ترانه های مادرانه تان هستند.
زمان مناسب. وسوسه کننده است که تلاش کنید یک دوره تغییر رفتار درست قبل از تولد یا هجوم زمان تعطیلات ایجاد کنید، اما اگر زمان قابل حدس تر و با ثبات تری را انتخاب کنید امکان موفقیت شما بیش تر است.
پایدار باشید. کودکتان شما را هر قدر هم که پایدار و استوارتر باشید به چالش می کشد. یا اینکه خوب پاسخ می دهد تا به عادت های قبل باز گردد. ناامید نشوید. این آزمایش دوره ای طبیعی است. یکبار که این برگشت های موقتی را پذیرفتید، کمتر ناامید کننده خواهند شد و به شما در ادامه ی مسیر کمک می کنند.
سعی نکنید که یک تنه آن را پیش ببرید. وقتی که نیاز به مبارزه برای پایداری را داشتید. کمک بخواهید. همسرتان، معلم های فرزندتان، مربی ها، مربی های مهد کودک، پدر بزرگ و مادر بزرگ همگی می توانند که تلاش های شما را تقویت کنند تا رفتارهای مسئله دار متوقف گردد.
یک راهبرد انعطاف پذیر داشته باشید تا موجب استحکام قانون تان گردد. ناپایداری تصادفی – مثلاً خیلی سرتان شلوغ هست و درگیر تقویت یک قانون هستید – این پیام را القا می کند که مورد مهمی نیست، که کودکتان را نیز به نادیده گرفتن آن تشویق می کند.
اما ناپایداری عمدی که شما بعد به کودک می فهمانید که خودتان استثنا قائل شدید، قانون را محکم می کند. مثلاً «چون این هفته پیش مامان بزرگ، بابا بزرگی، اشکالی نداره که این هفته اتاقت رو مرتب نکنی».