حاضرجوابی کودکان : چرا این موضوع اتفاق می افتد و باید در این مورد چه کنیم

چرا کودکان دو ساله حاضر جوابی می کنند

از کودک ۲ ساله خود می خواهید که غذای جدیدتان را امتحان کند، و در همان لحظه زمان دلپذیر شام، با جیغ بلندی روبرو می شوید که او فریاد می زند، “نه! این افتضاح است!” آیا این شروع سن گستاخی کودک است؟

الزاماً نه. کودکان دو ساله تقریباً جهان پیرامون را حول محور نیازهای خود می بینند و برایشان مشکل است که درک کنند دیگران چطور احساس می کنند. بنابرین اگرچه ممکن است شما از رفتار او آزرده شوید، اما او تعمدا نمی خواهد تند و زننده رفتار کند یا احساسات شما را خدشه دار کند. او اصلا درباره شما فکر نمی کند- او تماماً درباره خود فکر می کند.

بعضی اوقات چندان خوشایند نیست، اما حاضر جوابی و گستاخی در این سن بخشی از اولین تلاش های کودک شما برای اثبات خودش است. او در این مقطع کنترل چندانی بر احساسات خود ندارد، بنابرین به کمک شما نیاز دارد، تا بیاموزد چطور احساسات قوی را مدیریت کند.

درباره ی حاضرجوابی چه باید کنیم

خونسردی خود را حفظ کنید. بیش از حد به گستاخی کودک خود واکنش نشان ندهید، یا بابت انتخاب واژگان نامناسب یا تن صدای او با او مشاجره نکنید. و البته هرگز با مهربانی نیز به او پاسخ ندهید. جواب دادن تند و بدون فکر (“دختر بد! با من اینجوری حرف نزن!”) پاسخ خوبی محسوب نمی شود و تنها به سرخوردگی او می افزاید.

با نام گذاری احساسات، به او در درکِ آنها کمک کنید: “تو احساس عصبانیت می کنی چون من به تو گفتم که وقت آن است که عروسک هایت را کنار بگذاری، و تو می خواهی به بازی ادامه دهی. اما داد زدن سر من کار درستی نیست.” آموزش کلمات مناسب برای احساسات به آنها کمک می کند که چگونه احساسات خود را بیان کنند.

به او حق انتخاب دهید. اگر کودک دو ساله ی شما بر بخشی از کارهای روزانه اش کنترل داشته باشد، احتمالا کمتر احساس نیاز می کند تا از راه های توهین آمیز خود را اثبات کند. بنابرین برای او فرصت‌های مناسب برای انتخابِ کارهای خودش ایجاد کنید.

اما با اجازه دادن به تصمیم گیری درباره هرچیزی، او (یا خودتان!) را در این کار غرق نکنید. به جای این کار، بر روی تصمیماتی تمرکز کنید که برای او بیشترین اهمیت را دارند. از او بپرسید، “امروز میخواهی پولیور سبزت را بپوشی یا گرمکن قرمز؟” یا “امروز عصر دوست داری به پارک بروی یا کتابخانه؟”

دقت کنید که گزینه های قابل قبولی برای انتخاب به او بدهید، و به آنچه او انتخاب می کند احترام بگذارید. اگر خودتان واقعا می خواهید که او میوه بخورد، به او بین بستنی و میوه تازه برای دسر حق انتخاب ندهید.

محدوده ها را تعریف کنید. چون ممکن است کودک دو ساله متوجه نباشد که کلماتش به مرز بی ادبی و گستاخی رسیده اند، شما باید به او بگویید که چه چیز درست است و چه چیزی درست نیست که بگوید. بنابرین اگر از نظر خانوادگی استفاده از کلمه ی “افتضاح” سر میز شام بی ادبی محسوب می شود، این را برای او روشن کنید.

به او گزینه های قابل قبول ارائه دهید. به او راه های دیگرِ ابراز عصبانیت را بیاموزید: “وقتی احساس عصبانیت می کنی میتوانی بالا و پایین بپری یا پیش من بیایی تا تو را بغل کنم، اما داد زدن و به دیگران بدگویی کردن درست نیست.”

کودکان نیاز دارند و حتی دوست دارند که قوانین را بدانند. استفاده کردن از ادبیات ساده و خاطر نشان کردن فواید همکاری کردن به این موضوع کمک می کند: “اگر زمانی که من از تو می خواهم ژاکتت را بپوشی داد و بیداد نکنی، زمان بیشتری برای بازی کردن در پارک خواهیم داشت.”

بنابرین نوسانات خلقی برای کودک دو ساله طبیعی است، هرچه کودک شما با اعتماد به نفس تر و مطمئن تر باشد، احتمال اینکه بهتر رفتار کند بیشتر خواهد بود. بنابرین حواستان باشد تا وقتی او ناامیدی را به خوبی کنترل می کند، یا کاری را که از او می خواهید انجام می دهد، او را به اندازه کافی تحسین و تشویق کنید.

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com