جیغ زدن در کودکان نوپا

چرا نوپایان جیغ می زنند

باور کنید یا نه، بالا رفتن تُن صدای نوپایتان به این خاطر نیست که قصد آزار شما را دارد، بلکه به این خاطر است که او از حسِ پربرکت زندگی سرشار است. او در حال امتحان کردن قدرت صدای خود و کارهایی ست که می تواند با آن انجام دهد. چرا او باید همیشه، وقتی در سوپر مارکت یا بانک هستید از شما جدا شود؟ “وقتی در مکان های بازِ بزرگ فریاد می زنی، یک اثر انعکاس صدای دوست داشتنی به وجود می آید،” این را رانی لیدرمن، معاون مرکز خانواده دانشگاه جنوب شرقی نووا در فورت لادردیلِ فلوریدا می گوید. “و اگر این رفتار شدت دارد، به این خاطر است که نوپایان می دانند، می توانند با جیغ زدن در اماکن عمومی توجه والدینشان را بیشتر جلب کنند.”

بعضی از نوپایان هرگاه توجه والدینشان را می خواهند، جیغ می زنند. این روش مختص آنها برای گفتن “هی، به من نگاه کنید” است.

بقیه وقتی چیزی را – مثل یک تکه آبنبات – که نمی توانند به دست آورند می خواهند، جیغ می زنند. در این مورد، جیغ زدن به این معنی است، “من خواسته خودم را می خواهم – آن را همین حالا به من بدهید!”

شما در این مورد چه کاری می توانید انجام دهید

فریاد کشیدن بر سر نوپایتان برای پایین آوردن صدای او کمکی نخواهد کرد – این کار تنها این پیام را می رساند، که هرکس صدای بلندتری داشته باشد بر دیگری چیره می شود. بهترین و قابل اعتمادترین برخورد آن است که از شرایطی که نوپایتان را مجاب می کند صدایشان را بالا ببرند، دوری کنید –  و وقتی جیغ می زند توجه او را به چیز دیگری جلب کنید.

در اینجا ایده هایی برای چطور انجام دادن این کار آمده است:

به برنامه روزانه اش سرکشی کنید. همیشه امکان این وجود ندارد که نزدیک نوپایتان کار کنید، اما هروقت می توانید، مطمئن شوید وقتی خانه را ترک می کنید، با شکمی سیر و مثانه ایی خالی، استراحت کافی داشته است.

لیدرمن می گوید، “اگر خسته و گرسنه بودید، صبر و انرژی کافی برای خرید سبزیجات، در یک سوپر مارکت با هوای سرد را نداشتید، اینطور نیست؟ این موضوع برای کودک نوپای شما نیز صادق است.”

به فروشگاه ها و رستوران های شلوغ بروید. اگر با کودک نوپایتان هستید، از مکان های آرام، صمیمی یا رسمی دوری کنید.

به جای آن، به مکانی بروید که خانواده های دیگر می روند. وقتی کودکتان در رستورانی که به خودی خود پر سر و صداست، جیغ می زند احساس شرمساری کمتری می کنید، و کمتر مایلید با تلاش برای گول زدن به آرام شدن، بر رفتارش صحه بگذارید.

از او بخواهید از یک صدای درونی استفاده کند. اگر کودکتان به این خاطر جیغ می زند که خوشحال است، سعی کنید او را تفسیر یا نقد نکنید.

اما اگر واقعا اذیتتان می کند، از او بخواهید از “صدای درونی” اش استفاده کند و از فریاد زدن دست بردارد. صدایتان را پایین بیاورید، بنابراین او مجبور می شود برای شنیدن صدای شما ساکت شود، و به آرامی بگویید، “عزیزم، من نمی توانم این جیغ کشیدن را تحمل کنم. این کار مرا دچار سردرد بدی می کند.”

از آن یک بازی بسازید. با در نظر گرفتن نیازش به بلند داد زدن بگویید، “بیا دوتایی تا اندازه ایی که می تونیم بلند داد بزنیم،” و بعد از آن او را در انجامِ این کار همراهی کنید.

سپس صدا را با گفتن اینکه “حالا وقت آن است که ببینیم چه کسی می تواند بهتر زمزمه کند،” پایین بیاورید. بعد از آن، مثل بازی سیمون می گوید، جریان را به سوی حرکت دیگری، مثل گذاشتن دستهایتان روی گوش ها یا بالا و پایین پریدن، تغییر دهید. این کار باعث می شود جیغ زدن مثل یکی از کارهای جالبی که می تواند انجام دهد، جلوه کند.

لیدرمن می گوید، “اگر در مکانی عمومی هستید، می توانید با گفتن چیزی شبیه اینکه “اُو، صدایت شبیه یک شیر است! می توانی شبیه یک بچه گربه به نظر برسی؟””

احساساتش را جدی بگیرید. اگر کودکتان برای جلب توجه شما جیغ می زند، از خودتان بپرسید که شاید او واقعا نا راحت یا بی قرار است.

اگر فکر می کنید موضوع محیط اطراف است، فکر درستی می کنید__ به طور مثال یک سوپرمارکت بزرگ مملو از مردم__ این برایش غیر قابل هضم است، در خریدتان عجله کنید و به سرعت بروید. سپس از سوپرمارکت های کوچکتر خرید کنید (یا از یک بزرگش، در ساعات خلوت دیدن کنید) و به تدریج، دوباره به سمت بزرگتر و کامل ترهایش بروید.

اگر احساس می کنید کمی کسل و بدخلق است، به احساساتش توجه کنید. به آرامی بگویید،”من می دانم می خواهی بروی خانه، اما فقط چند دقیقه صبر کن، کارمان تقریبا تمام شده است،” و به گشت و گذارتان ادامه دهید. این کار نه تنها او را مطمئن خواهد کرد که می دانید او چه احساسی دارد، بلکه به او کمک می کند یاد بگیرد چطور احساساتش را در قالب کلمات بیان کند.

اگر می دانید که کودک نوپایتان برای اینکه فکر می کند می تواند با جیغ زدن، مجبورتان کند به او یک شیرینی بدهید، کوتاه نیایید. وقتی جیغ می زند، با دادن آنچه می خواهد به او، فقط بر رفتارش صحه می گذارید.

به جای آن، به آرامی بگویید، “می دانم یک شیرینی می خواهی، اما ما باید اول این کار را تمام کنیم. وقتی رسیدیم خانه می توانی یک شیرینی بگیری.”

با گفتن اینکه تنها در صورتی آن شیرینی را می گیری که به سرعت رفتارت را بهتر کنی او را آزار ندهید –  زمانی که آن را می گیرد، احتمالا به خاطر نمی آورد برای به دست آوردنش چه کرده است. تنها بعدا در خانه به او یک شیرینی بدهید.

او را مشغول نگه دارید. می توانید به سرزدن هایتان، با مشغول کردن او به یک فعالیت، کمی سرگرمی اضافه کنید. دو تاکتیک را امتحان کنید:

یک بازی انجام دهید. مادرِ کودکی ۱۵-ماهه به ما گفت “من وقتی در حال انجام کاری بیرون هستیم، با پسرم حرف می زنم. به او می گویم که در حال انجام چه کاری هستم، چه چیزی اطراف ما اتفاق می افتد و چه کسی کنار ما است. من فهمیده ام که وقتی مشغول کاری است، آرام است.”

از نوپای خود بخواهید برای پایین آوردن اشیا از قفسه های سوپرمارکت به شما کمک کند. یا، درباره آنچه انجام می دهید یک شعر بسازید. لیدرمن می گوید “تنها همین که بخوانید “ما داریم دنبال موز می گردیم، موز، موز!” این کار را برای کودکتان جالب تر می کند.”

به او اسباب بازی و میان وعده بدهید. فقط دقت کنید آنها را قبل از آنکه گریه کند، به او بدهید. اگر تا زمانی که جیغ بزند، برای دادن یک شیرینی به او صبر کنید، با القای این پیام که وقتی جیغ می زند، هرچیزی را که می خواهد به دست می آورد، آن رفتار را تقویت می کنید. در زمانی که آرام است، به او یک میان وعده یا اسباب بازی بدهید، و ببینید آیا نمی توانید بیشترش کنید.

راز یک مادر: “من برای پسرم یک کاسه کوچک با درِ گردان خریدم، بنابراین او نمی تواند غذا را در بیاورد. او سرگرم درآوردن غذا است. بنابراین وقتی این کار را انجام می دهد، آنقدر مشغول جویدن است که جیغ نمی زند.”

مادر دیگری می گوید،”پسر من یک اسباب بازی دارد که در ماشین می ماند، بنابراین برایش از آن اسباب بازی هایی که در خانه دارد، خاص تر است و واقعا وقتی برای انجام کاری بیرون هستیم، توجهش را جلب می کند.”

در آخر، تماشاگران را نادیده بگیرید. برای بسیاری از مادران، سختترین بخشِ کنار آمدن با کودکی که دوست دارد جیغ بزند، نادیده گرفتن نگاه ناخوشایند دیگر افراد است.

در اینجا چگونگی اداره کردن این وضعیت توسط مادری که برای بار دوم صاحب فرزند شده است، آمده: “دختر ۱۲ ماهه من تا جایی که می تواند بلند جیغ می زند. او آسیب ندیده یا ناامید نیست – او فقط می خواهد جیغ بزند. در سن ۱۲ ماهگی، او نمی فهمد چرا نباید این کار را انجام دهد.

“وقتی که یک مادر بی تجربه بودم، این اتفاق خیلی شرمسارم می کرد. حالا فکر می کنم، این کار چه تفاوتی ایجاد می کند؟ فهمیدم که فرقی نمی کند که مردم چطور فکر کنند.”

و اگر این هم برایتان کافی نیست تا متقاعد شوید که تنها نیستید، نگاهی به نصیحت این تماشاگران-سابق بیاندازید:  من هیچگاه فکرش را نمی کردم که روزی یکی از آنهایی باشم که این را می گوید، چون من و همسرم عادت داشتیم که زل بزنیم، اما حالا من می گویم بگذار نگاه کنند!”

“بدیهی است، اگر در مکانی مثل کلیسا یا رستورانی آرام هستید، جایی که کودکتان در آن جیغ می زند واقعا نیاز به ارامش دارد، او را برای مدت کوتاهی بیرون ببرید. اما در مکانی مثل خواروبار فروشی، بگذارید نگاه کنند. آنها این را خواهند پذیرفت!”

نصیحت های بیشتری را از مادران دیگر، درباره چطور کنار آمدن با نوپایی که جیغ می زند بخوانید.

ترجمه شده از وبسایت: www.babycenter.com