سلولیتیس یا التهاب بافت همبند

سلولیتیس ، التهاب بافت همبندی و پوست می باشد. هر دو لایه جلدی و زیر جلدی پوست در این التهاب درگیر می شوند. این التهاب ممکن است به یک نقطه محدود شود (موضعی) و یا ممکن است در یک سطح گسترده پخش شود (منتشر). در برخی موارد ابتدا التهاب موضعی می باشد اما بعدا گسترش می یابد, مخصوصا در غیاب درمان.

نشانه ها و علل سلولیتیس

با وجود اسامی مشابه, سلولیتیس با سلولیت  که یک حالت ظاهری می باشد که در آن کروک هایی به دلیل لایه های چربی زیرین ، در زیر پوست تشکیل می شوند, ارتباطی ندارد. نشانه های سلولیتیس شامل:

• قرمزی پوست
• گرمی در حین لمس کردن
• سفتی و دردناکی
• تورم

پوست ممکن است گاهی به صورت کبود به نظر رسد, که این حالت وابسته به علل آن می باشد.خطوط قرمز از مرکز عفونت به سمت محیط اشعه وار پراکنده می شوند که نشان گر ورود عفونت به خون می باشد. اگر این اتفاق بیافتد, دمای بالا, تعریق, لرز و سایر علایم شبه آنفولانزا بروز می کند.

زمانی که قسمت های پایین پا درگیر می شوند, علایم شبیه ترومبوز ورید عمقی, لخته خون در پا, می باشد. آزمایش هایی برای رد سایر بیمارهای خطر ناک انجام می شوند.

این التهاب توسط عفونت ها ایجاد می شود. باکتری هایی که به صورت طبیعی در روی پوست زندگی می کنند عامل ایجاد عفونت هستند که از طریق بریدگی ها, نیش حشرات, دمل ها یا سایر جراحات وارد جریان خون می شوند. شکستگی ها در پوست که به سبب خشکی بیش از حد پوست اتفاق می افتند موجب ورود باکتری ها به لایه های زیرین, بافت همبند و نهایتا جریان خون می شوند.

باکتری های درگیر در این فرایند اغلب از گروه استرپتوکوک های نوع آ یا استافیو کوک می باشند که با عناوین استرپ و استاف مشخص می شوند.

با وجود اینکه هر کسی احتمال ابتلا به این عفونت ها را دارد, افراد معدودی افزایش ریسک ابتلا به عفونت سلولیتیس پوست را دارند. افراد مسن با ضعف ایمنی و دیابت بیشترین ریسک را برای ابتلا دارند. زیاد بودن احتمال ابتلای کهن سالان اغلب به علت زندگی در خانه سالمندان که در آنجا عفونت ها شایعتر هستند می باشد. سیستم ایمنی تضعیف شده احتمال ابتلا به عفونت را افزایش می دهد. گردش ناکافی خون و سایر مایعات, و همچنین آسیب جزئی عصبی دلایلی هستند که افراد دیابتی ریسک بالایی برای عفونت نسبت به افراد نرمال دارد.

درمان سلولیتیس یا التهاب بافت همبند

درمان در ارتباط با شدت عفونت و باکتری عامل عفونت, متفاوت می باشد. آنتی بیوتیک ها اغلب خط نخست درمان می باشند.

فلوکلوگزاسیلسن و دیکلوگزاسیلین اغلب برای استاف ها تجویز می شوند. آنتی بیوتیک های خوراکی مانند آمپی سیلین برای استرپ ها تجویز می شوند. در برخی موارد پزشکان هر دو آنتی بیوتیک های خوراکی و تزریقی را برای هر دو نوع عفونت تجویز می کنند.

در حین دریافت آنتی بیوتیک ها بیماران توصیه به استراحت دادن و بی حرکت نگه داشتن قسمت درگیر می شوند.اگر عفونت خیلی بزرگ بود و یا موجب مرگ قسمتی از بافت شود, بافت مرده بریده و خارج می شود.

استفاده به هنگام از آنتی بیوتیک ها به منظور جلوگیری از گسترش عفونت بسیار مهم می باشد. اگر شما مظنون به ابتلا به سلولیتیس هستید همین حالا باید به پزشک خود مراجعه کنید.

ترجمه شده از وبسایت: www.skinsite.com