افسردگی چیست ؟

افسردگی چیست ؟ بیشتر افراد گاه و بیگاه احساس اندوه و افسردگی می کنند. احساس افسردگی می تواند واکنشی طبیعی به از دست دادن، درگیری های زندگی و یا خدشه دار شدن اعتماد به نفس باشد.

اما اگر احساسات اندوه شدید از قبیل احساس بی‌پناهی، ناامیدی و بی ارزش بودن برای روزهای متوالی تا چند هفته ادامه پیدا کرد و شما را از فعالیت‌های معمولی تان بازداشت، ‌افسردگی شما شاید چیزی فراتر از اندوهگین بودن باشد. این حالت می تواند افسردگی بالینی تمام عیار باشد، نوعی بیماری قابل درمان.

چگونه تشخیص دهم که آیا دچار افسردگی هستم یا خیر؟

بر اساس DSM-IV، راهنمایی که برای تشخیص اختلالات روانی مورد استفاده قرار می‌گیرد، افسردگی زمانی رخ می دهد که شما دست کم پنج نشانه از نشانه های زیر را به صورت همزمان داشته باشید:

• افسردگی در طول روز به ویژه هنگام صبح
• احساس روزانه خستگی و کمبود انرژی
• ناتوانی در تمرکز و تصمیم گیری
• بی خوابی (ناتوانی در خواب) یا پرخوابی (خوابیدن بیش از اندازه) روزانه
• کاهش قابل توجه علاقه یا لذت در انجام تمامی فعالیتها به صورت روزانه
• افکار مکرر درباره خودکشی یا مرگ (نه فقط ترس از مرگ)
• احساس بی قراری یا کندی
• اضافه وزن یا کاهش وزن شدید

علامت کلیدی افسردگی، خلق افسرده یا از دست دادن علاقه به انجام کارهایی است که زمان از آنها لذت می برده اید. برای تشخیص دادن افسردگی این نشانه ها باید در بیشترین بخش روز یا به صورت روزانه یا تقریبا روزانه برای دست کم دو هفته وجود داشته باشند. به علاوه نشانه های افسردگی باید منجر به اختلال و پریشانی شدید بالینی شوند. این نشانه‌ها نباید در نتیجه تاثیر ماده‌ای مانند مواد مخدر یا داروها به وجود آمده باشند. همچنین این نشانه ها نباید ناشی از ابتلا به بیماریی مانند کم کاری تیروئید باشد. در نهایت عوارضی که طی گذشت دو ماه از دوران از دست دادن یکی از عزیزان به وجود می آیند به عنوان نشانه های افسردگی بالینی در نظر گرفته نمی شوند.

علایم افسردگی

بر اساس گزارش موسسه ملی سلامت روانی، افراد مبتلا به افسردگی عوارض مشابهی را تجربه نمی کنند. شدت، تداوم و مدت این عوارض به افراد و نوع بیماری آنها بستگی دارد. نشانه های رایجی که افراد در هنگام افسردگی از خود نشان می‌دهند از این قرارند:

• اشکال در تمرکز، به یاد سپاری جزئیات و تصمیم گیری
• خستگی و کمبود انرژی
• احساس گناه، بی ارزش بودن و یا بی پناهی
• احساس نا امیدی یا بدبینی
• بی خوابی، بیدار شدن زودهنگام و یا خوابیدن بیش از اندازه
• بی قراری و یا کج خلقی
• از دست دادن علاقمندی به فعالیتها یا عاداتی از قبیل فعالیتهای جنسی که زمانی خوشایند بوده اند
• از دست دادن لذت در زندگی
• پرخوری یا از دست دادن اشتها
• دردهای مداوم، سردرد، گرفتگی بدن یا مشکلات هاضمه که حتی با وجود درمان نیز برطرف نمی شوند
• غم و اضطراب مداوم یا احساس پوچی
• افکار خودکشی یا تلاش برای خودکشی

با اینکه این نشانه ها علائم رایج افسردگی هستند، این عوارض می‌توانند در چندین مدل خود را نشان دهند، برای مثال فردی ممکن است افسردگی را به همراه مانیا یا هایپومانیا، اختلالی که افسردگی مانیک یا اختلال دو قطبی نامیده می‌شود، تجربه کند. همچنین شاید این نشانه ها به واسطه وجود اختلال عاطفی فصلی، به صورت فصلی خود را بروز دهند.

انواع مختلفی از افسردگی مانیک وجود دارد. افراد مبتلا به اختلال دو قطبی “نوع دوم” حداقل تجربه­ی یک دوره­ی افسردگی اساسی و یک دوره­ی هییپومانیا-حالت خفیف یا شدید از سرخوشی- را دارند. افراد مبتلا به اختلال دو قطبی “نوع یک” حداقل سابقه یک دوره مانیا- حالت سرخوشی بالا یا بسیار شدید- همراه  یا بدون دوره­های افسردگی اساسی را دارند. فرد مبتلا به افسردگی تک قطبی تنها به افسردگی اساسی دچار است و به هیپومانیا و مانیا مبتلا نیست. با این حال طبقه بندی جدیدی در DSM-5 وجود دارد که امکان وجود علائم مانیا یا هیپومانیا را در طی یک دوره افسردگی کامل در افرادی مهیا ساخته است که تمامی ملاکهای اختلال دوقطبی را ندارند. این امرنشان می­دهد که مرز بین اختلال دو قطبی و تک قطبی گاهی اوقات می تواند بسیار مبهم و شکننده باشد.

آیا افسردگی در کودکان شایع است؟

افسردگی کودکی متفاوت از غمگین بودنهای معمولی و احساسات روزانه است که همزمان با رشد کودک رخ می دهند. اگر کودک شما غمگین است، این لزوما به آن معنی نیست که او دچار افسردگی بالینی است. زمانی که اندوه مداومت پیدا کند و روز به روز تکرار شود، این افسردگی می تواند موضوع مهمی باشد. یا اگر کودک شما رفتارهای آزاردهنده‌ای دارد که با فعالیت‌ها،‌علایق، تکالیف مدرسه یا زندگی خانوادگی تداخل پیدا می کند، این رفتارها می توانند نشان دهند که کودکتان به افسردگی مبتلا شده است.

 افسردگی در نوجوانان

احساس ناراحتی گاه و بیگاه در میان نوجوانان رایج است، زمانی که ناراحتی آنها بیش از دو هفته به طول انجامید و دیگر علائم افسردگی را از خود بروز دادند؛ در این صورت نوجوان احتمالا به افسردگی نوجوانی مبتلا شده است. از آنجایی که از هر ۳۳ کودک و هر هشت نوجوان یکی به افسردگی مبتلا است، با پزشک خود مشورت کرده و از وی برای تعیین ابتلای نوجوان خود به افسردگی کمک بخواهید. درمان تاثیرگذاری برای کمک به رهایی از افسردگی نوجوانی در دوران رشد نوجوانان وجود دارد.

افسردگی چه اندازه شایع است؟

تخمین زده شده که تا سال ۲۰۲۰ افسردگی اساسی پس از بیماری ایسکمی قلبی که اولین عامل ناتوانی در جهان به شمار می‌رود در رتبه دوم قرار خواهد گرفت. اما گاه افراد مبتلا به افسردگی توانایی تشخیص یا پذیرش این موضوع که حالت‌های افسردگی آنها دلیلی فیزیکی دارد را ندارند. در نتیجه شاید این افراد بی‌وقفه به جستجوی دلایل خارجی باشند.

بر اساس گزارش موسسه ملی سلامت روان، در آمریکا درحدود ۱۴.۸ میلیون بزرگسال به افسردگی اساسی مبتلا هستند. خطر خودکشی در افرادی که به این نوع از افسردگی مبتلا هستند نسبت به دیگر انواع بیماری های روانی در بالاترین میزان قرار دارد. خودکشی سومین عامل مرگ در میان افراد ۱۰ تا ۲۴ ساله است. متاسفانه بیشتر افراد مبتلا به افسردگی بالینی به دنبال درمان آن نیستند. افسردگی در شرایطی که تشخیص داده نشده و درمان نشود می‌تواند رو به وخامت گذاشته و برای سالها ادامه داشته باشد و منجر به بروز عوارض متعدد و احتمالا خودکشی شود.

علائم هشداردهنده خودکشی چیستند؟

خطر اقدام به خودکشی در افسردگی بسیار بالا است. هرکسی که به خودکشی فکر کرده و یا به آن اقدام کند باید بسیار بسیار جدی گرفته شود از این رو بدون هیچ تاملی با مرکز محلی فوریت‌های خودکشی تماس گرفته و یا به سرعت با یک متخصص سلامت روان تماس بگیرید.

علائم هشداردهنده خودکشی شامل این موارد هستند:

• فکر کردن یا حرف زدن درباره مرگ یا خودکشی
• فکر کردن یا حرف زدن درباره آسیب زدن به خود یا دیگران
• رفتارهای پرخاشگرانه یا ناگهانی

داشتن سابقه برای خودکشی می تواند خطر تلاش برای خودکشی در آینده و موفقیت در این کار را افزایش دهد. تمامی نشانه‌های مرتبط با خودکشی یا خشونت باید جدی گرفته شود. اگر قصد یا برنامه ای برای اقدام به خودکشی دارید، برای سنجش فوری و درمان به اورژانس مراجعه کنید.

آیا افسردگی انواع مختلفی دارد؟

 انواع مختلف افسردگی عبارتند از:

• افسردگی اساسی
• افسردگی مزمن (دیس­تایمی یا افسرده خویی)
• افسردگی دو قطبی
• افسردگی فصلی (اختلال عاطفی فصلی)
• افسردگی سایکوتیک (روانپریش)
• افسردگی پس از زایمان
• اختلالات روانی ناشی از مصرف مواد

آیا انواع دیگری از افسردگی وجود دارند؟

دیگر انواع افسردگی که ممکن است افراد به آن مبتلا شوند عبارتند از:

• افسردگی مضاعف، وضعیتی که در آن فرد مبتلا به افسردگی مزمن (دیس تایمی یا افسرده خویی) دچار افسردگی اساسی می شود.
• افسردگی ثانویه، افسردگی که فرد پس از ابتلا به نوعی بیماری فیزیکی از قبیل سکته مغزی، پارکینسون، ‌ایدز و یا کم کاری تیروئیدی و یا پس از ابتلا به مشکلات روانی از قبیل اسکیزوفرنی، اختلال ترس و یا پرخوری عصبی به آن مبتلا می شود.
• افسردگی مقاوم در برابر درمان، وضعیتی که برای بیش از یک سال ادامه پیدا می کند و درمان آن با استفاده از داروهای ضدافسردگی و روان‌درمانی بسیار دشوار است. معمولا برای درمان این نوع از افسردگی، از درمان شوک الکتریکی یا ECT استفاده می شود.
• افسردگی نهفته، نوعی از افسردگی که در پس شکایت های جسمانی که هیچ عامل زیستی ندارد، ‌پنهان شده است.

چه بیماری هایی همراه افسردگی ایجاد می شوند؟

افسردگی معمولا به همراه بیماری هایی از قبیل اضطراب، وسواس، ترس و یا اختلالات خوردن رخ می دهد. اگر شما یا یکی از عزیزانتان نشانه های افسردگی یا دیگر انواع بیماری های روانی را از خود نشان می دهید، با پزشک خود مشورت کنید. برای رهایی از افسردگی و دیگر انواع بیماری های روانی درمانهای متعددی وجود دارد.

آیا افسردگی علائم جسمانی دارد؟

از آنجایی که عوامل شیمیایی مغزی یا انتقال دهنده های عصبی به ویژه سروتونین و نورپینفرین بر روی حالت روحی و درد تاثیرگذار است، وجود عوارض فیزیکی در مبتلایان به افسردگی پدیده ای غیر عادی نیست. این عوارض می توانند شامل درد مفاصل، کمردرد، مشکلات گوارشی، اختلالات خواب و تغییرات اشتهایی باشند. همچنین کند شدن در صحبت کردن و حرکت کردن می‌تواند از دیگر عوارض فیزیکی افسردگی باشند. بسیاری از این افراد برای درمان دردهای خود به پزشکان مختلفی مراجعه می ‌کنند غافل از اینکه بیماری آنها افسردگی بالینی است.

برای درمان افسردگی از کجا درخواست کمک کنم؟

اگر شما یا یکی از آشنایانتان نشانه‌های افسردگی را در خود مشاهده می کنید، از درمانگر خود کمک بخواهید. وی می‌تواند نشانه‌های موجود در شما را سنجیده و درمان لازم را در اختیار شما قرار دهد و یا شما را به یک متخصص سلامت درمانی ارجاع دهد.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com