ژن ها و آلزایمر : اما مطالعه دوقلوهای همسان نشان می دهد ژن ها عامل سرنوشت ساز نیستند.
امکان دارد شما در آینده دچار آلزایمر شوید؟ شاید علم ژنتیک بتواند به این سوال پاسخ دهد. مطالعه ای بر دوقلوهای همسان نشان می دهد ژن هایی که شما به ارث می برید، حامل خطرات زیادی می باشند.
این خبر شگفت آوری است: زمانی که افراد مشخصا خطر ابتلاء به آلزایمر را به ارث میبرند، محققین علت برابری را نیز برای عوامل محیطی قائل می شوند. این عوامل ممکن است شامل چیزهایی شود که ما با آنها مواجهیم ، آنها را انجام داده یا انجام نمی دهیم ویا بیماری هایی که ما آنها را گسترش می دهیم.
اما یک بررسی بین المللی بر روی تقریبا ۱۲۰۰۰ جفت دوقلوی سوئدی ( یک چهارم آنها دوقلوهای همسان بودند) نشان داد که هشتاد درصد خطر ابتلاء به آلزایمر ژنتیکی می باشد. دکتر Margaret Gatz استاد دانشگاه کالیفرنیای جنوبی و همکارانش، آخرین یافته های خود را در مجله آرشیو روانپزشکی عمومی ماه فوریه گزارش کردند. دکتر Gatz می گوید این آزمایشات نشان داد که در ابتلاء به آلزایمر، تاثیرات ژنتیکی از تاثیرات محیطی ، مهم تر هستند. این یعنی افرادی که در اقوام نزدیک خود فرد آلزایمری دارند نسبت به کسانی که این شرایط را ندارند، بیشتر در معرض مبتلا شدن به آلزایمر هستند. اما این به معنی محکوم بودن چنین فردی به گرفتن این بیماری نمی باشد.
او می گوید اما ژنتیک قطعی و تغییر ناپذیر نیست. به هیچ طریقی نمی توان گفت فردی که یکی از اقوام نزدیکش دچار آلزایمر است الزاما خود او هم آلزایمری خواهد شد حتی در دوقلوهای همسان.
دکتر Gatz و همکارانش از میان دوقلوهای سوئدی، دوقلوهای بالای ۶۵ سال را برای تست دمانس آلزایمر جدا کردند. برای هرکدام از آنها اطلاعات پزشکی و سبک زندگی شان در دسترس بود. محققین یافتند که ژنتیک به ارث رسیده ۸۰ درصد خطر ابتلا به آلزایمر را توجیه میکند. اما طبق انتظار، در ۲۰ درصد دیگر، عوامل محیطی در میان دوقلوها مشترک نبود. حتی میان دوقلوهای همسان که از نظر ظاهری هم کاملا شبیه هم هستند، بیماری آلزایمر در یکی از آنها به معنی ابتلاء قطعی دیگری نیست.
در دوقولوهای همسان مذکر، زمانی یک برادر آلزایمر دارد ، در ۴۵ درصد موارد برادر دیگر هم به آلزایمر مبتلا می شود. درحالی که این میزان برای دوقلوهای همسان مونث، ۶۰ درصد می باشد. فرق دیگر بین زنان و مردان در عمر بیشتر زنان است که این امر ابتلای آنها به آلزایمر را در مقایسه با مردان محتمل تر می کند.
اگر آلزایمر مستقیما از طریق ژن ها منتقل می شد ، وقتی که یکی از دوقلوهای همسان آلزایمر می گرفت بلافاصله و در همان زمان قل دیگر نیز باید آلزایمری می شد. اما زمانی که هر دوی دوقلو ها آلزایمر دارند ، تقریبا شانزده سال بین ابتلای آنها فاصله وجود دارد.
دکتر Gatz می گوید رابطه بسیار نزدیکی بین ژن های فرد و محیط اطراف وی وجود دارد. ” برای مثال اگر در دوقلوها ، ژن مشترکی در رابطه با خطر افزایش چربی وجود داشته باشد، خوردن چربی زیاد برای آنها مضر بوده و طبعا خطر ابتلا به بیماری در کسی که چربی کمتری می خورد، پایین تر است. ما مطمئن هستیم این قاعده در باقی موارد نیز حکم فرما بوده و به همین دلیل است که صحبت کردن درباره خطرات ژنتیکی بدون در نظر گرفتن خطرات محیطی مشکل می باشد.”
دکتر William H.Thies معاون امور علمی و پزشکی انجمن آلزایمر می گوید محققین ایده خوبی درباره برخی از عوامل محیطی که می توانند خطر ساز شوند، دارند. او می گوید:” مدت زیادی است متوجه شده ایم آموزش ، می تواند احتمال مبتلا شدن به آلزایمر را کاهش دهد. در گذشته های دور، نظراتی را پیرامون عوامل بیماری های قلبی مطح می کردند. خطر آلزایمر با فشار خون بالا ، کلسترول بالا ، قند خون بالا ، رژیم غذایی پر چرب ، سبک زندگی ایستا وفقدان ارتباطات اجتماعی، رابطه دارد.
ما نمی توانیم والدین خود را تغییر دهیم درنتیجه در رابطه با خطرات ژنتیکی نیز کاری از دستمان برنمی آید. اما دکتر Thies به چند نکته که با انجام آن، خطر ابتلاء به آلزایمر خصوصا در خانواده هایی که یکی از اعضای آن آلزایمری هستند کاهش می یابد، اشاره می کند:
دکتر Gatz میگوید ژن ها سرنوشت ساز نیستند. اگر فکر می کنید خودتان یا یکی از افراد مورد علاقه تان ممکن است دچار آلزایمر شوید، اکنون وقت عمل است. او می گوید ” مهمترین پیام برای مردم این است که در صورت وجود هرگونه نگرانی درباره دمانس، انجام یک ارزیابی حرفه ای، از اهمیت زیادی برخوردار است. آن ارزیابی می تواند منجر به دلایل معکوس تغییرات شناختی شود. علاوه بر آن پزشکان می توانند یک سری اقدامات پزشکی و روانپزشکی که منجر به کاهش فرآیند تغییرات شناختی می شود را ارائه نمایند.
ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com