داروهای موثر در درمان بیش فعالی
داروها برای کنترل علایم نقص توجه – بیش فعالی استفاده می شود شامل بیش فعالی و نقص توجه. رهنمود های آکادمی آمریکایی اطفال، دارو و / یا رفتار درمانی را برای بهبود کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی پیشنهاد کرده است.
می بایست کودکان به دقت پس از شروع این داروها بررسی شوند. پزشک می تواند بررسی کند آیا کودک دوز داروها را به طور صحیح استفاده کرده است. عوارض جانبی معمولا پس از چند هفته استفاده از داروها کاهش می یابد.
مطمئن باشید که درمان نقص توجه – بیش فعالی مداوم باشد. همچنین شما نیاز دارید تا در مورد عوارض جانبی این داروها به پزشک خود اطلاع دهید.
محرک ها. این داروها شامل آمفتامین ( برای مثال: Adderall یا Dexedrine) و متیل فنیدیت ( برای مثال ریتالین ) می باشد. محرک ها معمولا بیش فعالی و فشار و اجبار را کم می کند و تمرکز را بهبود می دهد.
(Atomoxetine (Strattera: این مورد یک داروی غیر محرک برای اطفال، نوجوانان و بالغین است.
Clonidine (Kapvay) , guanfacine (Intuniv): این ها داروهای غیر محرکی هستند که برای درمان حالت تهاجمی که با سایر داروها کنترل نمی شود، کاربرد دارند.
ضد افسردگی ها. ضد افسردگی های خاص گاهی اوقات توصیه می شود.
بیشتر مواقع، داروهای محرک برای درمان نقص توجه – بیش فعالی استفاده می شود. این داروها برای درمان افراد در تمام سنین مفید هستند. ولی تحقیقات بیشتر برای چگونگی اثر آن ها در بالغین مورد نیاز است. به طور کلی، داروهای محرک علائم را در حدود ۷۰ تا ۱۰۰ فرد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی بهبود می دهند.
استفاده از داروها برای درمان ADHD خطر سوء استفاده بعدی از مواد را افزایش نمی دهد.
اگر داروهای محرک عوارض جانبی داشته باشند و یا موثر نباشند، پزشک ممکن است داروهای غیر محرک را پیشنهاد کند که عبارتند از:
(atomoxetine (Strattera), clonidine (Kapvay), or guanfacine (Intuniv
این داروها ممکن است به تنهایی و یا در ترکیب با داروهای محرک استفاده شود.
تمام مشکلات رفتاری کودکان ممکن است با دارو کنترل نشود. ثابت نشده است که دارو می تواند تمامی مسائل رفتاری دراز مدت آن ها را بهبود دهد.
دارهای محرک ممکن است با میزان رشد آهسته تر در اطفال همراه باشند، بویژه در سال اول مصرف دارو.
برخی داروهای موثر در درمان ADHD ( مثل محرک ها) ممکن است با سوء مصرف همراه شوند. تحقیقات نشان می دهد که این داروها بعدها در بچه هایی که بالغ شده اند، وابستگی نمی دهد.
ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com