تشخیص و درمان اولسر کولیت

تشخیص و درمان اولسر کولیت

تشخیص اولسر کولیت

روش های تشخیص اولسر کولیت عبارتند از:

معاینه ی فیزیکی و شرح حال پزشکی
شمارش کامل سلول های خونی، ممکن است آنمی و نشانه هایی از عفونت را مشخص کند.
وضعیت متابولیکی، برای کمک به ارزیابی اختلالات الکترولیتی، عملکرد کلیه و کبد.
کولونوسکوپی ( مشاهده ی کولن با استفاده از لوله ی فیبر اپتیک با دوربین) و بیوپسی ( نمونه برداری از بافت زنده). در زمانی که اولسر کولیت شانس سرطان کولن را افزایش می دهد، افرادی که این بیماری برای آن ها تشخیص داده می شود، باید هر ۱ تا ۲ سال کولونوسکوپی پیگیرانه برایشان انجام شود.
بیوپسی کولن، که توسط متخصص آسیب شناسی در آزمایشگاه انجام می شود.
باریم انما
معاینه ی مدفوع

افزایش CRP ( پروتئین فعال C) و ESR ( سرعت سدیمانتاسیون اریتروسیتی). این ها نشان گر های التهابی هستند و در بیماری اولسر کولیت فعال افزایش می یابند.
بسیاری از وضعیت های بالینی ممکن است علائم و نشانه های مشابهی داشته باشند. پزشک شما ممکن است آزمون های اضافی را برای رد سایر مشکلات طبی درخواست کند تا به تشخیص قطعی برسد.

پیشگیری از اولسر کولیت

هیچ روش موثری برای پیشگیری از بیماری اولسر کولیت وجود ندارد چون علت دقیق آن شناخته شده نمی باشد.

درمان اولسر کولیت

درمان اولسر کولیت به مرحله و شدت بیماری وابسته است.

دارو های موثر در این بیماری عبارتند از:

مسالامین و ۵-ASA برای بیماری متوسط که به طور اولیه تجویز می شود.
اگر بیماری به مسالامین پاسخ ندهد، با داروهای سیتوتوکسیک ( کشنده ی سلولی) درمان می شود شامل آزاتیوپرین، سیکلوسپورین
استروئید ها در موارد شدیدی که به هیچ دارویی جواب ندهد، به کار می رود.
پرهیز از مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ( داروهای کاهنده ی درد)، چون اثر داروها را در درمان بدتر می کند.