آموزش قانونمندی و نظم به کودکان بیش فعال

آموزش قانونمندی و نظم به کودکان بیش فعال

سرو کار داشتن با کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی می تواند بسیار دشوار باشد. این کودکان خیلی خاص هستند و نیاز به تکنیک های منظم سازی منحصر به فرد دارند. می توانند بسیار خسته کننده باشند و نیاز به صبر خاصی دارند. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی نیاز به نظم ثابت و محکمی برای یادگرفتن رفتارهای جدید دارند.

مراحل

۱. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

مطمئن شوید که قوانین و انتظارات مشخصی را تعیین کرده اید. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی مسائلی که باید بدانند را انتخاب نمی کنند. دقیقا آنچه انتظار دارید را بیان کنید. لیستی از قوانین بنویسید و آن ها را به صورت آشکاری در خانه قرار دهید.

۲. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی فاقد تحریک درون مغز خود هستند، بنابراین صرف نظر از هزینه ای که در پی دارد به دنبال این تحریک هستند. این حالت می تواند شبیه به رفتار توجه طلبی باشد. آن ها به سراغ جلب توجه با کارهای منفی می روند، اگر کسب آن راحت تر باشد. بنابراین مطمئن شوید که کسب توجه مثبت آسان تر است. از تحسین و تقویت مثبت زیادی استفاده کنید. داشتن سیستم امتیاز یا جایزه در جایی که آن ها برای رفتارها خوب امتیاز می گیرند و این امتیازها می تواند با جایزه ها و برتری ها عوض شود راه مناسبی است.

۳. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

به عنوان جایگزین برای ابزارهای مختلف تنبیه شما می توانیم از سیستم امتیاز استفاده کنید. به کودک اجازه دهید امتیاز بگیرد و زمانی که تعداد معینی امتیاز به دست آمد، آن ها می توانند برای یک جایزه مجاز امتیازهایی بدهند مثلا موقعیت خاصی مثل کنسرت یا شام در رستوران و غیره. رفتار ضعیف منجر به از دست دادن امتیازها می شود اما امتیازها می تواند با کارهای بیشتر یا فعالیت های چنینی دیگر پس گرفته شود. در مورد دادن و گرفتن امتیازها معقول و پایدار باشید.

۴. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

آرام باشید. از تون صدای محکم و پایین استفاده کنید. اگر شما شروع به فریاد زدن کنید و کنترل خود را از دست دهید این باعث می شود که کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی نوع بیشتر بیش فعال شود و او را آرام نمی کند. از حداقل کلمات ممکن موقع دستور دادن استفاده کنید. هرچه بیشتر حرف بزنید، آن ها کمتر به خاطر می سپارند.

۵. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

هیچ وقت رفتار بد را به خاطر اینکه کودک نقص توجه – بیش فعالی دارد نادیده نگیرید. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی نیاز به تربیت بیشتری از کودکان معمولی دارند نه کمتر. اگر شما رفتار را نادیده بگیرید، این حالت  بدتر می شود. در حالی که هنوز مشکل کوچک است به آن بپردازید. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی تکانشگر هستند و پیامدهای اعمال خود را در نظر نمی گیرند. اگر هیچ پیامدی وجود نداشته باشد، این مشکل بدتر خواهد شد.

۶. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

کودک را در ورزش ها و فعالیت های خارج برنامه درگیر کنید. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی عملکرد بهتری دارند، زمانی که از بدن خود به شیوه های فیزیکی مختلف استفاده می کنند. آن ها باید نوعی ورزش را حداقل ۳-۴ روز در مدرسه انجام دهند. بهترین انتخاب ها هنرهای رزمی، شنا، رقص، ژیمناستیک و ورزش های دیگری هستند که انواع حرکات بدن را استفاده می کنند. ترغیب آن ها به انجام فعالیت فعال در روزهای غیر ورزشی شان مثل دوچرخه سواری و بازی در پارک و غیره می تواند مفید باشد.

۷. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

به خاطر داشته باشید که کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی اغلب از این که اشتباهی کرده اند، ناآگاه هستند. آن ها نیاز به بزرگسالی دارند که به آن ها کمک کند و  این مشکلات را ببینند. برای آن ها دیدن بعد از پیامدهای آنی عملشان دشوار است، آن ها ممکن است کودک دیگری را بزنند اما نخواهند که به او آسیب برسانند. آن ها نیاز به بزرگسالی دارند که به آن ها پیامدهای رفتارشان را یادآوری کند. انتظار نداشته باشید که کودک نقص توجه – بیش فعالی احساس دست پاچگی از انجام کاری اشتباه داشته باشد. برای کودکان مبتلا به ADHD این مسئله تمام مدت اتفاق می افتد.

۸. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی احساس ایمنی بیشتری دارند زمانی که می دانند بزرگسالان اطراف آن ها کاملا در کنترل هستند و نه آن ها. آن ها فقدان مرزهای درونی هستند، بنابراین به بزرگسالان برای فراهم کردن مرزهای خارجی پایدار تر تکیه می کنند. آن ها مرزها را تست می کنند تا مطمئن شوند که محکم هستند.

۹. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

از هشدارهای کمی استفاده کنید. اگر شما به آن ها چندین شانس می دهید، آن ها را با سطحی از پیامدها با تنبیه تعیین شده همراه سازید. در غیر این صورت، آن ها هر بار تست می کنند تا ببینند این بار چند شانس دارند.

۱۰. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

به جای این که به آن ها بگویید رفتار بدشان را متوقف کنند،  بگویید باید چه کار کنند. برای مثال به جای اینکه بگویید آن قدر روی مبل نپر، بگویید آرام روی مبل بشین. کودکان مبتلا  به نقص توجه – بیش فعالی نمی توانند به رفتار خوب به جای رفتار بد فکر کنند، بنابراین برای آن ها متوقف کردن رفتار بد سخت است.

۱۱. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

مهلت دادن، تنبیه کارآمد تری برای کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی است. این روش می تواند بلافاصله استفاده شود تا آن ها رابطه را با عمل خود ببینند. آن ها از این که ساکت و بی حرکت باشند، متنفر هستند. بنابراین این خیلی کارآمد است. بر خلاف کودکان معمولی, این حالت در سال های نوجوانی همچنان کارآمد خواهد بود.

۱۲. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

هیچ وقت آن ها را به اتاق خودشان نفرستید. بیشتر آن ها با اسباب بازی ها و وسایلشان حواسشان پرت می شود و یادشان می رود که در وهله اول قرار بوده تنبیه شوند.

۱۳. نظم بخشیدن به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی

سریع ببخشید. مطمئن شوید که کودک شما می داند که هنوز او را دوست دارید و صرف نظر از هر اتفاقی که افتاده آن ها را می پذیرید.

نکات

• استفاده مسئولانه ای از انتقاد سازنده داشته باشید. انتقاد سازنده بحثی است که در آن کودک از مسائل مثبت در انتخاب های انجام شده آگاه می شود، سپس پیامدهای مثبت و منفی توضیح داده می شود و سپس با یادداشتی تمام می شوند. این یک اتهام تو اشتباه می کنی نیست. این تفاوت بین انتقاد و انتقاد سازنده است. کودک مبتلا به ADHD ممکن است بداند که او کار اشتباهی کرده اما مثل هر کودک دیگری, ممکن است انتخاب ها را به خوبی یاد نگرفته باشد. اتهامات تنها باعث می شود که آنها احساس بدتری پیدا کنند.
• آرام باشید. کودک به بهترین شکل زمانی واکنش نشان می دهد که شما با آن ها با احترام برخورد کنید و آن ها را شرمنده نکنید. با کودک خود با صدای آرام صحبت کنید. فوران احساسی شما می تواند رفتار او را تحریک کند.
• تغییرات را مثبت سازید و برای آن ها پاداش بدهید. راه هایی ارائه کنید که کودک شما بتواند به بهبود شرایط کمک کند. این انتقاد سازنده را تعریف می کند.
• روتین های روزانه خوبی داشته باشید. این به کودک کمک می کند بداند چه انتظاری داشته باشد و به رفتار بهتر منجر می شود.
• یک تایمر روزانه یا تقویم داشته باشید و قرار هایی ایجاد کنید. عادت ساختار را ایجاد کنید.
• در مراحل اولیه روانشناسان تلاش کردند ADHD را بر حسب آسیب یا نقص به لوب ها و مناطق مغز تعریف کنند. اخیرا پیشنهاد شده است که این دقیق نیست. تست ها اکنون نشان می دهد که نقص عملکرد در سطح سلولی گسترده ای در مقابل سطح موضعی اتفاق می افتد. زمانی که مغز نرمال بیدار می شود, مغز ADHD کاملا بیدار نمی شود. در تلاش برای بیدار کردن آن، مغز آن ها را وادار می کند که بیش از حد فعالت کنند. به این خاطر است که استفاده از تحریک خفیف به نظر می رسد که کودک را آرام کند. محرک تعادل را به مسیرهای شیمیایی بین سلول ها و مغز می آورد تا به صورت همواری شروع به کار کند. مطمئن شوید که زمان و مکان برای همه چیز وجود دارد. سازمان دهی زمان و دارایی ها را یاد دهید.
• بر عهده شماست که مثالی از اینکه رفتار مناسب چطور است ارائه کنید. او از رفتار شما یاد می گیرد.
• به کودک خود گوش دهید. او ممکن است بخواهد یا نیاز داشته باشد که صحبت کنید. اما بیان افکار ممکن است آسان نباشد. افراد مبتلا به AHDD به خصوص کودکان معمولا عملکرد ضعیفی در تعاملات اجتماعی دارند.
• هیچ وقت کودک را نزنید.

هشدار

• هیچ وقت تسلیم نشوید. کودک با نقص توجه – بیش فعالی نیازی ندارد که به آرامی تربیت شود بنابراین هیچ دلیلی برای استفاده از تنبیه بدنی وجود ندارد. آشکارا و به آرامی بیان کنید که چرا نمی توانید این کار را بکنید و به آنها کارهای جایگزین پیشنهاد کنید. مثل هر کودک دیگری, شما متعهد  به توضیح دستورات خود نیستید. شما والدین او هستید.
• هیچ وقت قول ندهید که به کودک اجازه دهید در کاری خاص شرکت کند و بعد آن را به عنوان تنبیه یا انگیزه محروم کنید. مهم نیست چقدر توضیح می دهید، شما فرقی با یک دزد و دروغگو برای او ندارید.
• زیاد هشدار ندهید. کودکان مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی مرزهای طبیعی ندارند و آنها حد و مرز شما را تست خواهند کرد. زمانی که شما پیامدهایی را بیان می کنید، حتما آن ها را اجرا کنید.
• رفتارهای بد را نادیده نگیرید. این کار باعث می شود که کودک فکر کند که شما متوجه نشده اید و این بدتر می شود.
• داد نزنید. فوران های احساسی ممکن است رفتار ضعیفی را ایجاد کند. برای کمک به آرام شدن، آنها باید توسط بزرگسالی که آرام و در کنترل است، تربیت شوند.
• به آن ها نگویید که می دانید چه احساسی دارند یا فکر می کنید که درک می کنید مگر اینکه بتوانید نشان دهید که مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی هستید.
• هیچ وقت به کودک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی نگویید که بیشتر تلاش کنند.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com