نقص توجه و بیش فعالی در ازدواج و روابط رمانتیک

نقص توجه و بیش فعالی در ازدواج و روابط رمانتیک

افراد زیادی به اشتباه با نقص توجه – بیش فعالی به عنوان مشکلی که تنها در کودکی دیده می شود برخورد می کنند – مشکلی که با بزرگ شدن کودکان از بین می رود. با این حال، حدود یک سوم تا نیمی از آنهایی که نقص توجه – بیش فعالی در کودکی داشته اند، همچنان در بزرگسالی به نقص توجه – بیش فعالی مبتلا هستند.

بی توجهی و دشواری تمام کردن کارها که بی حرکت نشستن سر کلاس را برای کودکان در مدرسه دشوار کرده بود، می تواند در مسائل عزت نفس، مشکل در حفظ شغل، و مشکلات سو استعمال مواد نمو پیدا کند. این علائم نقص توجه – بیش فعالی بزرگسالی می تواند بار سنگینی بر روی روابط ایجاد کند.

بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD هیچ وقت تشخیص داده نمی شوند. تا زمانی که شما ندانید که نقص توجه – بیش فعالی دارید، نمی توانید درمان مناسب برای آن را به دست آورید و روابط شما می تواند دچار مشکل شود.

چطور نقص توجه – بیش فعالی بر روابط اثر می گذارد؟

علایم برجسته نقص توجه – بیش فعالی: فراموش کاری، بی توجهی، دشواری در کامل کردن کارها و تکانش گری- می تواند روابط را خراب کند. تمام این مسائل می تواند زمانی که کودکان در تصویر هستند، پیچیده تر شوند.

در اینجا بعضی مشکلاتی که شما ممکن است با آن مواجه شوید اگر شما یا والدینتان نقص توجه – بیش فعالی داشته باشید آورده شده اند:

دشواری گوش دادن و توجه کردن. فرد با نقص توجه – بیش فعالی ممکن است خارج از نوبت صحبت کند، که این مسئله ارتباط برقرار کردن را دشوار می سازد. این امر می تواند باعث شود که همسر شما احساس کند که چیزی که گفته بی ارزش بوده یا مهم نبوده است.

مشکل تمام کردن کارها. نقص توجه – بیش فعالی منجر به مهارت های سازمانی ضعیف و فراموش کاری می شود. مرد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی ممکن است تولد یا سالگرد ازدواج را فراموش کند یا ممکن است فراموش کند که در مغازه سر راه خانه توقف کند تا کاری که همسرش خواسته بود را انجام دهد. این فراموش کاری ممکن است باعث شود که همسر او احساس ناراحتی کند و فکر کند که شوهرش اهمیتی نمی دهد، زمانی که او واقعا فراموش کرده به خاطر این که مشکل تسلط بر امور را دارد. همین ناتوانی در تمام کردن کارها ممکن است نداشتن تعهد تلقی شود زمانی که مسائل مرتبط با ازدواج یا روابط دیگر است.

عدم توانایی مدیریت مسئولیت ها. شخص مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی ممکن است فراموش کند قبض ها را پرداخت کند، یادش برود که حیاط پشتی را تمیز کند یا پاک کننده سمی را روی سینک رها کند، زمانی که کودکی در آن نزدیکی مشغول بازی است.

رفتار تکانشگری. افراد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی به صورت مدام نیاز به تحریک دارند و ممکن است نتوانند از طریق توالی اعمال فکر کنند. این منجر به بی ملاحظگی، رفتارهای غیر مسئولانه می شود.

واکنش بیش از حد عاطفی. فرد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی ممکن است خیلی زود عصبانی شود که منجر به سو تفاهم های بزرگی می شود. بحث ها می تواند سریع از کنترل خارج شود به خاطر این که فرد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی نمی تواند به آرامی راجع به مسائل صحبت کند.

نقص توجه – بیش فعالی می تواند ازدواج یا رابطه شما را خراب کند اگر که تشخیص و درمان مناسب را دریافت نکنید.

چطور فرد مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی می تواند کمک برای مسائل رابطه ای به دست آورد؟

گام اول درمان علائم نقص توجه – بیش فعالی است که با رابطه شما تداخل ایجاد می کند. اگر شما قبلا تشخیص نقص توجه – بیش فعالی دریافت نکرده اید به متخصص سلامت روان مراجعه کنید. بسیاری از درمان های مشابهی که در کودکی موثر هستند- مثل داروهای محرک، مشاوره و رفتار درمانی- می تواند به بزرگسالان مبتلا به ADHD هم کمک کند که تمرکز خود را ارتقا دهند و با مسائل رابطه ای کنار بیاید. ازدواج یا زوج درمانی می تواند به شما و شریک شما کمک کند تا بهتر یکدیگر را درک کنید و می تواند هر شکافی که در رابطه شما در نتیجه نقص توجه – بیش فعالی ایجاد شده است را درمان کند.

بعضی استراتژی های دیگر برای کمک به مشکلات رابطه مرتبط با نقص توجه – بیش فعالی عبارتند از:

• درست کردن لیست کارها از هرچیزی از مسئولیت های روزانه تا آیتم هایی که باید از فروشگاه خریداری کنید. همینطور تقویم تاریخ ها و فرجه های مهم را همراه داشته باشید.
• از شریک مبتلا به نقص توجه – بیش فعالی خود بخواهید هر دستوری را تکرار کند، تا مطمئن شوید که او فهمیده چه چیزی از او می خواهید.
• زندگی را با تمیز کردن خانه و تنها تلاش برای انجام چند کار کوچک در هر روز یا هر هفته ساده کنید.
• روتینی برای خود ایجاد کنید- برای مثال هفته ای یک بار به سراغ دفترچه خود بروید تا ببینید چقدر پول خرج کرده اید یا وعده های غذایی کل هفته را هر یکشنبه شب تنظیم کنید.

ترجمه شده از وبسایت: www.webmd.com